Morgunblaðið - 27.06.2013, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 27.06.2013, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. JÚNÍ 2013 ✝ Jónína Geir-laug Ólafsdóttir fæddist að Álftar- hóli í A-Landeyjum 13. febrúar 1913. Hún lést á heimili sínu 19. júní 2013. Foreldrar henn- ar voru Ólafur Hall- dórsson frá Rauða- felli, f. 16. ágúst 1874, d. 5. júlí 1963 og kona hans Sig- urbjörg Árnadóttir frá Miðmörk, f. 27. ágúst 1885, d. 28. október 1975. Eftirlifandi systkini Jónínu eru Björgvin Árni, f. 1917, Unn- ur, f. 1919, Kristín, f. 1928 og Ágúst, f. 1930. Látin eru Óskar, f. 1911, d. 1989, Engilbert Maríus, f. 1914, d. 1989, Laufey, f. 1915, d. 1999, Katrín, f. 1921, d. 1994, Rósa, f. 1922, d. 2009, Júlía, f. 1924, d. 2009 og Ólafía Sig- urbjörg, f. 1927, d. 2008. Jónína eignaðist tvo syni, Björn Frey Lúðvíks- son, f. 22. júní 1942, flugvirkja og Bald- ur Schiöth, f. 11. apríl 1947, d. 12. apríl 1951. Kona Björns er Vigdís Sigurðardóttir lyfjafræðingur, dætur þeirra eru Gyða Sigríður, f. 1973, Nína Kristín, f. 1977 og Birna Vigdís, f. 1979. Barna- barnabörnin eru þrjú. Jónína stundaði sitt nám í far- skóla eins og tíðkaðist á hennar uppvaxtarárum til sveita og byrj- aði snemma að vinna fyrir sér. Hún var í vistum framan af ævi en lengst af vann hún hjá Flug- félagi Íslands eða u.þ.b. 30 ár og til starfsloka. Jónína verður jarðsungin frá Fossvogskapellu í dag, 27. júní 2013, kl. 13. Látin er í hárri elli elskuleg tengdamóðir mín, Jónína Geirlaug Ólafsdóttir. Okkar kynni hófust fyrir nokkrum áratugum er við Björn Freyr sonur hennar fórum að draga okkur saman. Þær eru margar minningarnar, sem koma upp í hugann, þegar komið er að kveðjustund. Snyrtimennska, vandvirkni og myndarskapur eru efst í huga. Gjafmildi, nægjusemi og nýtni. Lengst framan af bjó hún í leiguhúsnæði en árið 1976 flutti hún í eigin íbúð í Strandaseli, þar sem hún bjó til dauðadags. Það var ekki lítill sigur fyrir verkakonu, einstæða móður, sem unnið hafði hörðum höndum allt sitt líf, að eignast eigið húsnæði. Íbúðin var ekki stór, en hún dugði henni og þar vildi hún helst vera og mátti ekki heyra minnst á elli- heimili, þegar aldurinn færðist yf- ir. Með nokkurri aðstoð tókst henni að búa þar, þar til yfir lauk, fjórum mánuðum eftir 100 ára af- mælið. Nýtni var henni í blóð bor- in og sem dæmi um það er mér mjög minnisstætt atvik frá upp- hafi búskapar okkar Björns. Tengdamóðir mín hafði verið í mat hjá okkur og verið var að ganga frá eftir matinn. Afgangs voru m.a. tvær litlar kartöflur sem tengdadótturinni þótti nú ekki ástæða til að vera að geyma og henti í ruslið. Þetta féll ekki í góð- an jarðveg og ég var spurð með nokkurri vandlætingu hvort ég ætlaði virkilega að henda þessu. Elskusemi hennar við sonar- dæturnar, þegar þær komu til sögunnar, var ómæld. Áhuginn sem hún sýndi þeim og því sem þær voru að aðhafast, hvort sem um var að ræða nám eða áhuga- mál, var einlægur. Hún var alltaf tilbúin að passa þær, þegar á þurfti að halda og tók sér þá gjarnan frí frá vinnu og flutti til okkar, ef um utanlandsferðir var að ræða. Einnig voru ófáar gisti- næturnar í Strandaselinu og strætóferðirnar í miðbæinn, þar sem amma lét oftar en ekki hafa sig í að kaupa eitt og annað, sem stelpurnar töldu sig bráðvanta. Jónína var úrvalskokkur og pönnukökurnar hennar voru þær bestu í bænum og var ekki talið eftir að skella í nokkra pönnsur. Einu sinni sem oftar var í gangi fjáröflun fyrir íþróttafélagið sem ein sonardóttirin æfði með og þá bakaði amma Nína heilan haug af pönnukökum handa okkur. Ég setti síðan sultu og rjóma í og seldi dýrum dómum á vinnustað mín- um. Dágóð upphæð fékkst í ferða- sjóðinn fyrir þetta. Ekki fékk ég að borga henni efniskostnað, þannig lagði hún sitt af mörkum í fjáröflunina. Jónína hafði gaman af að rifja upp sögur og atvik frá uppvaxtarárunum og greinilegt var að þótt þröngt hafi verið í búi á mannmörgu heimili og lífsbarátt- an oft erfið, þá var gleðin og gam- ansemin ofarlega á baugi og ým- islegt brallað í stórum systkinahóp. Hún hafði mikið skopskyn og gat hlegið svo dátt að ýmsum atvikum að tárin runnu í stríðum straumum og maður hló ósjálfrátt með. Að lokum vil ég þakka alla þá ástúð og umhyggjusemi sem hún sýndi mér og mínum og bið þess að hún megi hvíla í friði. Blessuð sé minning hennar. Vigdís Sigurðardóttir. Amma mín varð 100 ára í febr- úar á þessu ári. Ég var dálítið montin af því að eiga 100 ára ömmu sem hafði lifað tímana tvenna. Það kom mér ekki á óvart að hún amma næði 100 ára aldri því það var seigt í henni ömmu minni. Ég hafði gaman af því að spyrja hana út í uppvaxtarárin í Landeyjunum þar sem hún ólst upp næstelst af 12 systkinum og ímynda mér hvernig það hefði verið að búa í torfbæ án upphit- unar. En það voru ekki erfiðleikar sem amma helst minntist heldur sagði hún sögur af krumma sem var í fullu fæði á bænum hjá lang- ömmu, af hestunum sem báru fjögur systkini í einu á bakinu, til- raunum þeirra systra til að tolla í tískunni þar sem hin ýmsu nátt- úrulegu hjálparefni komu við sögu og hjálpsemi nágranna þegar þröngt var í búi. Amma þurfti alla tíð að hafa fyrir hlutunum og vann sem vinnukona á betri heimilum í Reykjavík á stríðsárunum. Hún var einstæð móðir tveggja drengja, föður míns og yngri bróð- ur hans sem átti við fötlun að stríða og lést aðeins fjögurra ára gamall. Í þá daga voru ekki þau úrræði sem foreldrar fatlaðra barna njóta í dag og vafalaust hef- ur oft verið hart í ári. Amma sagði oft við mig, þegar ég spurði hvern- ig hún hefði það, að hún hefði það nú bara gott og að „maður ætti bara að þakka fyrir það sem mað- ur hefur“. Ég hef reynt að tileinka mér þessa lífsspeki og vera þakk- lát fyrir þau lífsgæði sem ég hef fengið að njóta, meðvituð um að margt af því stóð henni aldrei til boða. Þegar ég var stelpa þótti mikið sport að fá að gista hjá ömmu í Strandaselinu. Þá fórum við í strætó í bæinn að skoða í búðir eða í sund en amma fór að læra sund eftir að hún komst á eftirlauna- aldur. Oftar en ekki biðu manns ljúffengar pönnukökur og amma bakaði þær bestu pönnukökur sem ég hef bragðað. Þegar hún svo hætti pönnukökubakstri eftir að aldurinn færðist yfir arfleiddi hún mig að pönnunni sinni og hlutverkin snérust við, ég færði henni upprúllaðar pönnukökur með sykri. Þá ljómaði hún eins og sólin því henni þóttu þær svo góð- ar. Amma gat verið mjög fyndin þegar sá gállinn var á henni og laumaði stundum út úr sér brönd- urum sem mér sem unglingi fannst engan veginn hæfa aldri hennar. Henni fannst ekkert verra að ganga svolítið fram af manni og oft grétum við saman úr hlátri yfir sjálfum okkur. Amma mín, sem alla tíð vann hörðum höndum við lágt launuð verkakvennastörf, kvaddi okkur á baráttudegi kvenna þann 19. júní. Á þeim degi heiðrum við konur eins og hana sem ruddu brautina og minnumst þess að baráttunni fyrir jafnrétti er ekki lokið. Lífs- baráttu ömmu er hins vegar lokið og það er skrítið að allt skuli halda áfram eins og ekkert hafi í skorist þegar amma mín sem var til í hundrað ár er horfin. Amma mín var trúuð kona og ég kýs að ímynda mér hana á betri stað hjá Guði sínum, þar sem líkaminn hamlar henni ekki lengur. Þar sjáumst við aftur þegar ég hef lif- að mín kannski hundrað ár – ef seiglan hennar ömmu skyldi leyn- ast í genunum. Gyða Sigríður. Elsku amma, ég vissi vel að það kæmi að því að ég skrifaði mína hinstu kveðju til þín en samt sem áður er þetta allt svo óraunveru- legt, mér fannst ég alltaf hafa miklu meiri tíma með þér. Það er ótrúlegt magn minninga sem flæða upp þegar ég hugsa um okkar 33 ár saman. Mér er gíf- urlega minnisstætt að vakna í sóf- anum við pönnukökuilm og það var enginn sem gat gert pönnu- kökur eins og þínar. Það er líka kær minning þegar þú leiddir mig gegnum leyndardóm pönnuköku- baksturs í eldhúsinu hjá þér þegar ég byrjaði að búa. Ég minnist líka ferðanna okkar í sund, á Laugaveginn þar sem við rápuðum í búðir og ég fékk und- antekningarlaust ýmist ponyhest, Barbie eða annað sem litla barns- hjartað þráði þá stundina. Þegar ég hugsa um síðustu árin okkar saman sé ég hvað ég er ótrúlega heppin að hafa fengið þessa tíma með þér. Undanfarin 10 ár höfum við farið reglulega í Mjóddina saman, um tíma var þetta vikuleg ferð hjá okkur. Eftir því sem árin liðu komst föst rútína á þetta hjá okkur, byrjað í bank- anum og þaðan yfir í bakaríið þar sem ég hef setið með kaffibollann og þú með heita súkkulaðið, oftar en ekki skipt með okkur smurðu brauði eða einhverju sætu. Kíkt í blómabúðina að kaupa blóm í vas- ann þinn og endað í Nettó og hjá Dóra. Elsku yndislega amma mín, mér finnst svo ótrúlegt að ég sé að kveðja þig. Ég er svo þakklát fyrir okkar síðustu fundi. Lá hálf í rúm- inu hjá þér og við héldumst í hend- ur og ég náði að segja þér hvað ég elska þig mikið. Ég vildi óska að ég hefði litið inn hjá þér kvöldið sem þú komst heim frá Hrafnistu, kvöldið áður en þú fórst að hitta systur þínar og Baldur. Man þeg- ar ég var að fara úr vinnunni gæl- andi við hugsunina að heilsa uppá þig en hugsaði svo með mér að þú værir áreiðanlega dauðþreytt og sofnuð, hvað það væri skemmti- legra að koma daginn eftir með blóm handa þér. Hvað það hefði verið gott að knúsa þig einu sinni enn. Ég hugga mig við það að þú fékkst að fara heima, nákvæmlega eins og þú vildir. Ég hugga mig við að þú ert með langömmu og afa, systkinum og að Baldur er búinn að fá mömmu sína. Ég veit þú hef- ur það gott núna og að þér líður vel. Getur notið þess að gera það sem þú varst hætt að geta. Takk fyrir okkur Vigdísi og allan okkar tíma saman, ég fékk ótrúlega langan og góðan tíma með þér. Á eftir að sakna þín ferlega og mun varðveita minninguna um þig í hjarta mínu þangað til ég hitti þig næst. Bið að heilsa, fallega amma mín, elska þig endalaust. Þangað til næst, þín Birna Vigdís. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Vald. Briem) Elsku amma Nína, mér er fyrst og fremst í huga þakklæti fyrir allt sem þú hefur gert fyrir okkur í gegnum árin. Mínar dýrmætustu minningar tengjast flestar gistingu í Strandaselinu, þaðan sem við fór- um yfirleitt með leið 14 í bæinn. Oft skelltum við okkur í Sundhöll- ina og héldum svo þaðan á Lauga- veginn eða í Kringluna. Þar hófust yfirleitt langar ræður um að mann bráðvantaði nú eitthvað sem hún iðulega keypti handa manni með glöðu geði. Þegar við komum heim eftir bæjarferðirnar bakaði hún svo bestu pönnukökur í bænum fyrir mann í massavís. Amma var alla tíð einstaklega dugleg kona, vann frá unga aldri erfiða vinnu og lét erfiðleika eða lífskjör aldrei á sig fá. Ég hef allt- af dáðst að kjarki hennar, t.d. að ferðast erlendis án þess að tala annað en íslenskuna og fram- kvæma það sem hana hefur lang- að til. Amma, ég vil þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur, stuðninginn og fyrir að vera stolt af okkur. Ég er þakklát fyrir allar okkar stundir og minningarnar sem við geymum í hjarta okkar um ókomna tíð. Hvíldu í friði, elsku amma og langamma. Nína Kristín og Þorbjörn Egill. Kveðja frá Dyngjuvegi 14 í Reykjavík 19. júní lést Jónína Ólafsdóttir frá Álftarhóli í Landeyjum. Hún kom til okkar ásamt Birni syni sínum þriggja ára gömlum árið 1945. Ég kom heim í hádeginu fyrsta daginn. Þá var Jónína búin að gera búrið hreint og snyrtilegt og búin að slétta úr tugum bréf- poka sem við höfðum alltaf snúið upp á og hent niður í skúffu í búrinu. Svona voru öll hennar verk. Við áttum ekki orð til að lýsa því hvað hún var vel verki farin. Seinna á ævinni réðst hún til Flugfélags Íslands í flugvéla- hreingerningar. Það var eins þar. Einn flugmaðurinn sagði við hana: „Við vildum ekki fá þig í vinnu en nú viljum við ekki missa þig.“ Enda starfaði hún þarna árum saman. Þegar hún varð 100 ára í febrúar síðastliðnum heiðraði margt af flugfélagsfólkinu hana með nærveru sinni. Við öll vottum Birni og fjölskyldu hans innilega samúð. Björg Jónsdóttir. Jónína Geirlaug Ólafsdóttir ✝ SIGURÐUR SIGURBERGSSON, Stapa, Hornafirði, sem andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðausturlands mánudaginn 17. júní, verður jarðsunginn frá Hafnarkirkju föstudaginn 28. júní kl. 14.00. Guðný Valgerður Gunnarsdóttir, Sigurbjörg Sigurðardóttir, Hjörleifur Einarsson, Sigríður Gunnþóra Sigurðardóttir, Ingimar B. Björnsson, Hallur Sigurðsson, Elínborg Hallbjörnsdóttir, Sigurlaug Jóna Sigurðardóttir, Guðni Olgeirsson, Hulda Steinunn Sigurðardóttir, Jón Ágúst Sigurjónsson, Sædís Guðný Hilmarsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, ÞORBJÖRN JÓNSSON, áður til heimilis á Írabakka 12, Reykjavík, lést laugardaginn 22. júní á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja. Útförin fer fram frá Laugarneskirkju föstudaginn 28. júní kl. 15.00. Þórunn Þorbjörnsdóttir, Kristófer Guðlaugsson, Lilja Þorbjörnsdóttir, Jóna Soffía Þorbjörnsdóttir, Jóhanna Kolbrún Þorbjörnsdóttir, Már Friðþjófsson, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Hjartkær eiginmaður minn, HELGI MÁR ARTHURSSON, Kaplaskjólsvegi 65, Reykjavík, sem lést á hjartalækningadeild Landspítala föstudaginn 14. júní, verður jarðsunginn frá Neskirkju þriðjudaginn 2. júlí kl. 13.00. Fyrir hönd fjölskyldu og vina, Sigríður Árnadóttir. ✝ Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, ANNA ÞORVARÐARDÓTTIR, Garðarsvegi 8, Seyðisfirði, sem andaðist sunnudaginn 23. júní verður jarðsungin frá Seyðisfjarðarkirkju föstudaginn 28. júní kl. 11.00. Níels Atli Hjálmarsson, Þorvarður Ægir Hjálmarsson, Agnar Ingi Hjálmarsson, og aðrir aðstandendur. „Hverjum klukkan glymur,“ sagði Hemingway og ekki einu sinni ég heyrði þann glymjanda. Það er einmitt það. Þegar klukk- ur klingja, hvort sem er á jólum eða af öðrum ástæðum, eru eyrun svo ótrúlega lokuð. Klukkna- Ólafur Gunnar Gíslason ✝ Ólafur GunnarGíslason, Lóu- landi 12, Garði, fæddist í Hafn- arfirði 10. mars 1946. Hann lést á heimili sínu 2. maí 2013. Útför Ólafs fór fram frá Fríkirkj- unni í Hafnarfirði 17. maí 2013. hljómur boðar eitt- hvað. Gleði, tíma- mót, sorg, endalok. Óli, besti vinur minn ásamt svo margra annarra, dó í maí. Ég vissi það því ekki fyrr en konan hans sagði mér það. Óli var ekki að- eins gull, heldur ger- semi líka. Allar mín- ar lífsins minningar úr Hafnarfirði tengjast honum. Ég fjölyrði ekki. Allt lýsir honum, gull af manni. Ég vil senda viðeigandi ljóð eftir Hafnfirðinginn Árna Grétar Finnsson sem lýsir vel samskipt- um okkar. Elsku Sigurbjörg Þorleifsdótt- ir (Sibba) og börnin ykkar, sam- úðarkveðjur flyt ég ykkur. Vin- áttu mína eigið þið og vonandi njótið alla tíð. Takk fyrir mig. Guð blessi alla er sakna. Góðan vin handan við hornið ég á í heimsborg, sem breiðir sig endalaus grá. Samt dagarnir líða og verða að vik- um, varnarlaus tímann í árum við stikum; og vin minn auðnast mér aldrei að líta, ævilangt erum við okkur að flýta. Hann veit, að mín vinátta er söm og fyr, er var ég vanur að drepa á hans dyr og hann hjá mér. Þá vorum við ungir enn. Nú erum við löngu, örþreyttir menn; sem endalaust leitum að gagnslausri gnægð, og örmagna reynum að vinn’ okkur frægð. „Á morgun“, ég afræð, „ég ákveðið fer, honum að sýna þann hug sem ég ber.“ En nýr dagur kemur – og líður að kveldi, mill’ okkar vex fjarlægðin í sínu veldi. Handan við hornið! – rétt hálfmíla talin… „Hér er símskeyti herra.“ „Hann er fallinn í valinn.“ Nú á ég að endingu og undan styn: Handan við hornið, horfinn vin. (Árni Grétar Finnsson) Ævar Harðarson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.