Morgunblaðið - 03.07.2013, Blaðsíða 40

40 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JÚLÍ 2013
Vilhjálmur A. Kjartansson
vilhjalmur@mbl.is
Þeir eru mættir aftur, hafa engu
gleymt og eru enn hressleikinn
upp-málaður. Ljótu hálfvitarnir eru
mættir á sviðið aftur og með nýjan
geisladisk í
þokkabót. Disk-
urinn sem nefnist
einfaldlega Ljótu
hálfvitarnir er
fjórði diskur
sveitarinnar og
gefur hann hin-
um ekkert eftir
enda fullur af
hressum og fjöl-
breyttum lögum.
„Þegar allur
þessi fjöldi er að semja lög og texta
þarf ekki mikið að ganga á til að
nóg efni fáist í eitt stykki disk,“
segir Þorgeir Tryggvason en hann
er einn af níu hljómsveitarmeð-
limum Ljótu hálfvitanna.
Hljómsveitin varð til árið 2006 en
tók sér verðskuldað frí haustið
2010. Nú hafa þeir snúið aftur og
nóg af verkefnum og tónleikum
framundan hjá þessari ungu en
samt gömlu hljómsveit. „Það er erf-
itt að segja í stuttu máli hver upp-
runi hljómsveitarinnar er. Nafnið er
búið að vera til frá miðjum tíunda
áratug síðustu aldar og það má
segja að Ljótu hálfvitarnir eigi sér
margar rætur sem vaxa saman árið
2006 og hljómsveitin verður til í
þeirri mynd sem hún er í dag.“
Hljómsveitir hætta aldrei
Þrátt fyrir að vera tiltölulega ung
hljómsveit og ekki búin að spila
lengi saman tóku Ljótu hálfvitarnir
sér eins og hálfs árs frí árið 2010.
„Við vorum búnir að vera mjög
duglegir fram að fríinu enda gáfum
við út þrjá diska á þessum tíma og
spiluðum víða. Það er nú samt bara
þannig að flestir okkar eru í öðrum
hljómsveitum, starfa í leikhúsum
eða öðrum skapandi hlutum. Það
var því kominn tími til að líta aðeins
upp úr þessu verkefni og gefa
mönnum færi á að einbeita sér að
öðru,“ segir Þorgeir en að hans
mati hætta hljómsveitir í raun og
veru aldrei. „Það stóð alltaf til að
koma saman aftur enda ástæðu-
laust að hætta meðan menn hafa
enn gaman af þessu og hafa heilsu
til að spila.“ Aðdáendur hljómsveit-
arinnar mega því eiga von á því að
Ljótu hálfvitarnir spili saman um
ókomna tíð.
Gaman að vera í hljómsveitinni
Léttleikinn í kringum hljómsveit-
ina endurspeglast að nokkru leyti í
lögum þeirra og augljóslega í sviðs-
framkomu. Þorgeir segir Ljótu
hálfvitana klárlega vera hljómsveit
sem gaman er að vera í og hluti af
því hljóti að vera að fólk hafi gaman
af því að hlusta á hljómsveitina.
„Það myndi fjara ansi hratt undan
verkefninu ef við færum að taka
þetta of alvarlega. Við erum í þessu
til að njóta þess að spila okkar tón-
list og skemmta öðrum. Enginn
okkar lítur verkefnið það alvar-
legum augum að ekki megi sprella
og njóta þess að spila saman.“
Það undirstrikar kannski þetta
einstaka og létta viðhorf í hljóm-
sveitinni að meðlimir hennar binda
sig ekki við neitt eitt hljóðfæri.
„Það er enginn einn trommuleikari
eða bassaleikari í sveitinni. Við tök-
um að okkur öll hlutverk.“
Aldursmunurinn skemmir ekki
Það er langt í frá þannig að allir í
hljómsveitinni séu æskuvinir enda
aldursmunurinn nokkur. „Þegar
yngsti meðlimurinn var að fæðast
voru elstu menn hljómsveitarinnar
um það bil að stofna sínar fyrstu
sveitir. Það má kannski orða þetta
svona að það þekktu allir einhvern
þegar við komum saman fyrst,“
segir Þorgeir sem vill meina að fjöl-
breytileikinn sé eitt aðaleinkenni
hljómsveitarinnar. „Það hafa aldrei
verið stór átök um lagaval þó svo
allir í sveitinni semji lög og texta.
Við viljum hafa lögin okkar fjöl-
breytt og að þau endurspegli
breiddina í hópnum. Það er alls
ekki útilokað að fimmti diskurinn
líti dagsins ljós, fullt af lögum í
sarpinum og einhverjir eru byrjaðir
að semja ný,“ segir Þorgeir léttur í
lund en útgáfutónleikar sveit-
arinnar verða að vanda á tveimur
stöðum. „Við höldum alltaf útgáfu-
tónleika í heimahögunum og verð-
um þá á Húsavík 26. júlí. Síðan
verða síðar útgáfutónleikarnir í
Gamla bíó í Reykjavík 16. ágúst.“
Þess má að lokum geta að Ljótu
hálfvitarnir verða með ferna tón-
leika á Græna hattinum á Akureyri
nú um helgina, þ.e. á morgun kl. 21,
föstudaginn kl. 22 og tvenna tón-
leika á laugardaginn, fyrst kl. 16 en
þar er um að ræða fjölskyldu-
tónleika og aftur kl. 22.
Ljótu hálfvitarnir mættir á sviðið
Morgunblaðið/Golli
Skemmtilegt Ljótu hálfvitarnir senda nú frá sér enn einn diskinn en lög og textar streyma frá hljómsveitinni. Nýi diskurinn er fjölbreyttur og skemmti-
legur líkt og aðrir diskar hljómsveitarinnar, enda segja meðlimir Ljótu hálfvitanna að það sé bæði skemmtilegt að vera í hljómsveitinni og hlusta á hana.
Þorgeir
Tryggvason
 Halda ferna tón-
leika á Græna hatt-
inum um helgina
um forseta Bandaríkjanna. Cale vill
starfið ekki síst til þess að ganga í
augun á dóttur sinni (Joey King), en
hasarmyndir gera nánast ráð fyrir
því að allar söguhetjur séu fráskildar
og eigi dætur. Sambandið á milli
feðginanna er stirt í upphafi myndar,
eins og skyldan býður í myndum af
þessu tagi. Í ljós kemur að sú sem
tekur atvinnuviðtalið er gömul kær-
asta (Maggie Gyllenhaal) og
McClane, afsakið, Cale fær ekki
starfið. Hann heldur því áfram skoð-
unarferð sinni um Hvíta húsið ásamt
dóttur sinni. Reynist það hin mesta
happaákvörðun, svo ekki sé meira
sagt.
Hasarmyndir hafa sjaldnast verið
þekktar fyrir sterkan söguþráð eða
persónusköpun og er White House
Down þar engin undantekning. For-
setinn, sem Jamie Foxx byggir
greinilega á Barack Obama, hyggst
kalla allt herlið Bandaríkjanna frá
Mið-Austurlöndum í þeirri von að
það muni skapa heimsfrið. Auðvitað
eru andstæðingar hans innanlands
sem utan ekki á eitt sáttir um fyr-
irætlanir forsetans og reyna því
hryðjuverkaárás á Washington og er
teflt djarft. Ekki er allt sem sýnist og
óvíst hverjir eru vinir eða óvinir.
Söguþráðurinn, sem og pólitíkin á
bak við hann, er allt að því barna-
legur og mjög svart-hvítur. Í heimi
hasarmyndanna eru oft bara til góðir
Síðan Bretar brenndu Hvítahúsið árið 1814 hafa margirviljað eyðileggja það. Leik-stjórinn Roland Emmerich
hefur verið þar í fararbroddi, en
Hvíta húsið hefur fengið það óþvegið
í fyrri myndum hans, Independence
Day og 2012. Heiti nýjustu myndar
hans, White House Down, og auglýs-
ingastiklan gefa til kynna að hér sé
einungis um að ræða enn eina Rol-
and Emmerich-hasarmyndina þar
sem Hvíta húsið muni ekki lifa mynd-
ina af. Skemmst er frá því að segja að
myndin kemur þægilega á óvart.
John Cale (Channing Tatum) er
lífvörður forseta fulltrúadeildar
bandaríska þingsins. Hann langar
samt til þess að vinna landi sínu
meira gagn og sækir því um stöðu
hjá leyniþjónustunni, lífvarðasveit-
kallar og vondir og engir gráir
skuggar eru þar á milli. Á móti því
má reyndar segja að ef þú horfir á
svona myndir fyrir söguþráðinn ertu
á villigötum.
Málið er nefnilega það að þótt allt
ætti að vera þessari mynd í mót, ekki
síst handritið, virkar hún sem has-
armynd og unnendur slíkra mynda fá
alveg prýðilega skemmtun fyrir sinn
snúð. Frammistaða þeirra Chann-
ings Tatums og Jamies Foxx er til að
mynda mjög góð og þeir mynda gott
teymi á skjánum. Bestu atriðin í
myndinni eru byggð á samspili
þeirra og húmorinn er ekki langt
undan. Channing Tatum, kynþokka-
fyllsti maður heims, fyllir vel út í
hvíta hlýrabolinn sem allar has-
armyndahetjur virðast eiga í fata-
skápnum. Tatum hefur ekki beint
heillað mig upp úr skónum í fyrri
myndum sínum, en þarna virðist
hann vera kominn á ágætis hillu. Það
spillir ekki fyrir að hann virðist ekki
taka sjálfan sig mjög alvarlega.
James Woods nær að ofleika sig í
gang sem æðsti yfirmaður lífvarða-
sveitanna og er það hverri mynd
prýði að hafa slíkan mann í stuði.
Maggie Gyllenhaal veldur hins vegar
vonbrigðum. Sem betur fer stóðust
Emmerich og Vanderbilt þá freist-
ingu að búa til ástarsögu ofan á has-
armyndaplottið. Það mætti líka
reyndar segja að myndin sem slík sé
hálfgert ástarbréf til Hvíta hússins.
Líklega ætti að gefa tvær einkunn-
ir fyrir þessa mynd. Þeir sem telja að
sýningartíma bíóhúsanna sé betur
varið í myndir sem eru ósk-
arsverðlaunaefni geta alveg látið
White House Down framhjá sér fara.
Þeir sem kunna að meta has-
armyndir gætu hins vegar gert
margt verra eina kvöldstund en að
sjá góðu karlana sigrast á þeim
slæmu með ofbeldi, enn eina ferðina.
Húmor „Frammistaða þeirra Channings Tatums og Jamies Foxx er til að mynda mjög góð og þeir mynda gott teymi
á skjánum. Bestu atriðin í myndinni eru byggð á samspili þeirra og húmorinn er ekki langt undan.“
Hvíta húsið
brennur … aftur
Háskólabíó
White House Down bbbmn
Leikstjóri: Roland Emmerich. Aðalleik-
arar: Channing Tatum, Jamie Foxx,
Maggie Gyllenhaal, Jason Clarke, Rich-
ard Jenkins, Joey King og James
Woods. Handrit: James Vanderbilt.
Bandaríkin. 2013. 131 mínúta.
STEFÁN GUNNAR
SVEINSSON
KVIKMYNDIR