Morgunblaðið - 10.07.2013, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2013
✝ Rósa Björns-dóttir fæddist á
Akureyri 11. októ-
ber 1938. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 3. júlí
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Snjólaug
Hjörleifsdóttir, f.
1911 á Knapps-
stöðum í Stíflu, d.
2001 og Björn Júl-
íusson pípulagningameistari frá
Syðra-Garðshorni í Svarf-
aðardal, f. 1903, d. 1985. Systk-
ini Rósu voru Jóhanna María, f.
1934, Hjörleifur Baldvin, f.
1937, d. 2009, Sigrún, f. 1940,
Júlíus Jón, f. 1942, Jófríður, f.
1944, Daníel Björn, f. 1946,
Árni, f. 1951 og Ólafur Örn, f.
1953.
Hinn 5. desember 1959 giftist
Rósa eftirlifandi eiginmanni sín-
um Ármanni Sigurjónssyni frá
Húsavík. Foreldrar hans voru
Þórhalla Bjarnadóttir frá Húsa-
vík, f. 1905, d. 1969, og Sigurjón
Ármannsson frá Hraunkoti í Að-
ur, f. 3. janúar 1966, kvæntur
Agnieszku Ewu M. Ármannsson
leiðbeinanda á leikskóla, f. 26.
október 1971.
Rósa gekk í skóla á Akureyri
og lauk þar unglingaprófi 1953.
Hún var í sveit í Svarfaðardal
hjá föðurbróður sínum og einnig
sem ung stúlka var hún kaupa-
kona í Skagafirði og Húnavatns-
sýslu. Hún vann um tíma á Hótel
KEA, en fór síðan suður til
Reykjavíkur og vann á dag-
heimilum, fyrst á Grænuborg og
síðar á Tjarnarborg. Á Húsavík
vann Rósa á saumastofunni Fífu,
í kaupfélaginu og í sundlauginni
áður en hún hóf störf á leikskól-
anum. Á Bestabæ var Rósa far-
sæl í starfi og vann þar uns hún
hætti störfum vegna veikinda.
Rósa var í Kvenfélagi Húsavík-
ur í áratugi, í Soroptim-
istaklúbbnum og um tíma var
hún í félagsmálanefnd bæjarins
og í sóknarnefnd. Hún var í ára-
raðir í bridgeklúbbi með vin-
konum sínum og starfaði um
tíma með AFS samtökunum.
Miklum tíma varði Rósa í starf
með AA og samtökum SÁÁ.
Útför Rósu fer fram frá Húsa-
víkurkirkju í dag, 10. júlí 2013,
og hefst athöfnin kl. 14.
aldal, f. 1896, d.
1958.
Fyrstu hjúskap-
arárin bjuggu Rósa
og Ármann í
Reykjavík þar sem
þau kynntust en
fluttu til Húsavíkur
1961 og hafa búið
þar allar götur síð-
an. Börn þeirra eru
1) Snjólaug, hjúkr-
unarfræðingur, f.
10. september 1959, gift Ómari
Friðrikssyni, blaðamanni, f.
1957, börn þeirra eru Vala, f.
1980, sambýlismaður Auðunn
Lár Sverrisson, dóttir þeirra er
Karítas, f. 2012, Rósa, f. 1988,
sambýlismaður Hákon Pálsson,
Bjarki, f. 1995. 2) Dóra, skóla-
meistari, f. 3. maí 1964, gift
Gunnlaugi Stefánssyni fram-
kvæmdastjóra, f. 1963, synir
þeirra eru Andri Birgisson f.
1982, Stefán B. Gunnlaugsson, f.
1985, hans sonur er Tristan
Breiðfjörð, f. 2009, Ármann
Örn, f. 1991, og Patrekur, f.
1995. 3) Sigurjón iðnverkamað-
Í dag kveð ég móður mína
elskulegu, Rósu Björnsdóttur,
með miklum söknuði í hjarta en
einnig með miklu þakklæti. Ég
er þakklát fyrir allt sem hún
kenndi mér og fyrir alla þá ást og
umhyggju sem hún sýndi mér og
mínum. Að eiga góða móður er
gott. Að eiga yndislega móður er
ómetanlegt. Ég var svo heppin
að eiga yndislega móður. En þó
að söknuðurinn sé mikill trúi ég
því, og hugga mig við það að
mömmu líði vel þar sem hún er
nú, laus við veikindi og vanlíðan.
Mamma var félagslynd og
frændrækin. Vinir og frændfólk
var ávallt velkomið og vel var
tekið á móti öllum er til hennar
leituðu. Ég man að mamma byrj-
aði flest sín sumarfrí á því að
baka, steikja fiskibollur og
hrefnukjöt í raspi. Hún vildi eiga
nóg í kistunni ef gesti bæri að
garði.
Mamma var réttsýn, trú sínu
og æðrulaus í öllu og ekki síst
síðustu árin í veikindum sínum.
Ég var unglingur þegar mamma
gaf mér á litlu spjaldi uppáhalds
bænina sína. „Guð gefi mér
æðruleysi til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt, kjark til
að breyta því sem ég get breytt
og vit til þess að greina þar á
milli“ og oft ræddum við þessa
bæn og það hvað hún er sönn.
Mamma varði drjúgum tíma í AA
og í starf með samtökum SÁÁ.
Það gaf henni mikið og þeim tíma
var vel varið.
Mamma talaði aldrei illa um
eða niður til nokkurs manns.
Henni fannst svo mikilvægt að
við manneskjurnar værum góðar
hverjar við aðra og réttum hjálp-
arhönd enda mátti hún ekkert
aumt sjá og þoldi illa allt órétt-
læti. Hún brýndi fyrir okkur af-
komendum sínum að vera góðar
manneskjur og orð Sókratesar
„góðum manni getur ekkert
grandað“ eiga vel við mömmu.
Ég man þegar hún sagði við mig
þegar ég var smástelpa að það
væri ljótt að öfunda fólk, ég ætti
að samgleðjast.
Aldrei gleymi ég því þegar ég
kornung og miður mín sagði
mömmu að ég væri ófrísk. Þá tók
hún utan um mig og sagði: „ja ,
Dóra mín, ef ekkert verra á eftir
að koma fyrir þig í lífinu“. Ég
hugsaði lítið um þessi orð þá, en
seinna meir skildi ég merkingu
þeirra og hef allar götur síðan
fundist mamma svo mikil mann-
eskja. Mamma hjálpaði mér mik-
ið með frumburðinn minn en tók
aldrei af mér ráðin og lét mig
finna að ábyrgðin væri mín. Við
bjuggum hjá foreldrum mínum,
og Síó bróður, í tvö ár eftir að
Andri fæddist og það voru ynd-
isleg ár. Mamma hjálpaði okkur
Gulla mikið með alla synina en
þó mest með frumburðinn og hjá
henni og pabba hefur Andri
minn átt sitt annað heimili. Fyrir
það er ég ævinlega þakklát og
veit að þar fékk hann sitt besta
veganesti.
Samband foreldra minna var
fallegt. Þau sýndu hvort öðru
blíðu og virðingu og ég er þakk-
lát fyrir að hafa alist upp í slíku
umhverfi. Það á vel við um
mömmu þegar sagt er að
mamma er konan sem heldur í
höndina á þér fyrstu árin en
hjartað alla ævi.
Ég þakka af alhug starfsfólki
Heilbrigðistofnunar Þingeyinga.
Kærar þakkir fyrir mömmu og
kærar þakkir fyrir umhyggju og
tillitssemi við okkur aðstandend-
ur.
Minningin um elskulega móð-
ur mína mun lifa í hjarta mínu
um ókomna tíð.
Dóra Ármannsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
„Já, sæll vinur,“ sagði hún
þegar hún varð þess vör að ég
vitjaði hennar á sjúkrabeðinum.
Þetta urðu hennar síðustu orð til
mín. Röddin mild sem áður, þó að
þrotin væri að kröftum. Viðmótið
hlýtt, rétt eins og fyrir bráðum
fjórum áratugum er ég kynntist
þeim öðlingshjónum, Rósu og
Ármanni, þegar leiðir okkar Lólu
dóttur þeirra lágu saman.
Rósa Björnsdóttir, tengda-
móðir mín, lést eftir erfið veik-
indi 3. júlí á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga. Við fráfall hennar er
stórt skarð höggvið í raðir sam-
heldinnar fjölskyldu og margt
leitar á hugann.
Rósa ólst upp í stórum systk-
inahópi á Akureyri. Hlýja, glað-
lyndi og jákvæðni eru eðliskostir
í fari þeirra og æskuheimilinu
var svo lýst í eftirmælum um
Björn föður Rósu að þar var
„bæði húsrými og hjartarými“.
Slík lýsing getur allt eins átt við
um heimili Rósu og Ármanns á
Húsavík í meira en hálfa öld. Þau
var alltaf gott heim að sækja,
ávallt tilhlökkunarefni að fara
norður, þar sem mætti okkur
glaðværð og hlýr heimilisandi.
Fjölda gesta bar þar að garði og
öllum var tekið opnum örmum.
Rósa kynntist eftirlifandi eig-
inmanni sínum Ármanni Sigur-
jónssyni í Reykjavík þar sem þau
bjuggu fyrstu hjúskaparárin eða
þangað til þau fluttu til Húsavík-
ur. Það einkenndi alla tíð hjóna-
bandið hvað þau voru samhent
og samstiga og ástríkt samband
á milli þeirra.
Rósa vann við ýmis störf, þó
lengst af og um árabil með börn-
um á leikskólum. Hún tók virkan
þátt í félagsstörfum á Húsavík og
verkefnin voru oft vandasöm.
Var hún m.a. um skeið í félags-
málanefnd Húsavíkurbæjar og
flesta daga önnum kafin í við-
fangsefnum af ólíkasta tagi á
meðan heilsa og starfsþrek
leyfðu. Mörgum er hún minnis-
stæð fyrir framlag sitt en færri
vita að til hennar leituðu einnig
margir sem áttu við erfiðleika að
stríða og fengu ráð og stuðning
Rósu, sem var að upplagi bæði
ráðagóð og hjálpsöm.
Á hugann leita minningar um
margar góðar stundir sem við
Lóla áttum með foreldrum henn-
ar, ekki síst ef leiðin lá um slóðir
ættmenna í Svarfaðardal, sem
hún sýndi góða ræktarsemi.
Rósa hafði yndi af tónlist, sér-
staklega voru vel flutt sönglög
henni hjartfólgin. Hún hafði mik-
inn áhuga á þjóðmálum og fylgd-
ist vel með. Skoðanir hennar
skýrar og reistar á réttlætis-
kennd og umhyggju en aldrei
heyrði ég hana halla á nokkurn
mann. Tengdamóðir mín lét sér
alla tíð mjög annt um afkomend-
urna og fylgdist með þeim af
áhuga og alúð. Hún lagði sig
einnig fram um að rækta tengslin
við ættingja og vini frá fornu og
nýju.
Þó að sjúkdómsgangan yrði
ströng síðustu árin tók Rósa því
sem að höndum bar af æðruleysi.
Við hlið hennar stóð Ármann eins
og klettur og studdi hana og að-
stoðaði í gegnum veikindin. Sár-
astur harmur er að honum kveð-
inn og afkomendunum en ljúfar
minningar lýsa upp og lífsgildi
Rósu fylgja ástvinum um
ókomna tíð.
Það var bjart yfir í návist
Rósu. Hún bar með sér reisn,
þokka og glæsileika. Var spaug-
söm og glettin. Augun falleg og
blíð. Nú þegar komið er að leið-
arlokum er mér efst í huga þakk-
læti fyrir ómetanleg kynni af
vandaðri og hógværri konu.
Ómar Friðriksson.
Meira: mbl.is/minningar
Það er ómögulegt að lýsa því
með orðum hversu sárt það var
að missa þig og hversu mikið við
söknum þín. Við verðum ævin-
lega þakklátir fyrir að hafa getað
eytt síðustu dögunum með þér.
Við viljum byrja á að þakka þér
fyrir allar þær yndislegu stundir
sem við áttum með þér allt frá
því við vorum smápollar. Við
munum alltaf muna eftir þér því
þú varst þessi góða kona sem all-
ir gátu treyst á þegar á reyndi.
Þú varst mikill mannvinur og
sérstaklega góð persóna. Við
bræðurnir minnumst þess svo
sterkt að þið afi töluðuð aldrei
illa um annað fólk og dróguð allt-
af kostina og það jákvæða fram í
dagsljósið. Jafnvel þó að við hefð-
um gert eitthvað af okkur urðuð
þið afi aldrei reið. Það var alltaf
til lausn og eitthvað til þess að
læra af.
Þú hugsaðir alltaf um þá sem
minna máttu sín og gíróseðlar frá
Rauða krossinum o.fl. sem lædd-
ust inn um lúguna í Laugar-
brekkunni voru ævinlega borg-
aðir, vegna þess að þú vildir
alltaf láta gott af þér leiða.
Það var alltaf jafn ánægjulegt
að fá að gista í Laugarbrekkunni
hjá ykkur afa. Þið afi voruð alltaf
með stöð 2 og þú varst alltaf
tilbúin að vaka langt fram eftir
með okkur og glápa á sjónvarpið.
Sumar myndirnar voru kannski
heldur flóknar fyrir okkur litlu
strákana, en þú hafðir alltaf gam-
an af því að útskýra atburða-
rásina fyrir okkur. Stundum
voru myndirnar óhugnanlegar og
jafnvel bannaðar börnum (ekki
segja mömmu) en við vorum sko
sannarlega með lausn á því. Við
fórum einfaldlega með bænirnar
saman áður en við forum að sofa,
og þá sofnaði maður alltaf vel.
Á Þorláksmessu var og er hefð
að skreppa til ykkar afa í Laug-
arbrekku, skreyta jólatréð og
hlusta á þig og mömmu syngja
„Þorláksmessulagið“, sem við
kunnum ekki ennþá. Við biðj-
umst velvirðingar á því, amma.
Við viðurkennum það fúslega að
hápunktur Þorláksmessuhefðar-
innar var að fá hina víðfrægu og
heimsins bestu brúntertu. Brún-
tertan var alltaf borin á borð á
hátíðarstundum, og var engin há-
tíð án brúntertunnar. Við skulum
sjá til þess að mamma reyni sitt
besta og nái að baka næstum jafn
góða brúntertu. Hún verður bara
að æfa sig vel.
Þær eru svo margar stundirn-
ar sem koma upp í hugann þegar
við hugsum til baka, vegna þess
að þú ert svo stór hluti af lífi okk-
ar. Sólarlandaferðirnar, ferða-
lögin um landið, þegar við vorum
föst í óveðrinu rétt hjá Víðihlíð
þar sem þú hvarfst inn í óveðrið
til þess að pissa, allar ferðirnar í
kartöflugarðinn í Mývatnssveit,
ferðirnar í berjamó, lautin í
hrauninu við skátahúsið, þær
voru góðar lærissneiðarnar sem
voru ævinlega grillaðar þar. Við
gætum setið hérna í alla nótt og
talið upp allar yndislegu stund-
irnar með þér.
Við lofum því að hugsa rosa-
lega vel um afa Ármann fyrir þig
og reyndar fyrir okkur öll. Við
elskum þig, söknum þín og vilj-
um þakka þér fyrir að vera besta
amma í heimi.
Andri, Ármann Örn
og Patrekur.
Elsku amma Rósa hefur kvatt
þennan heim og minningarnar
streyma fram í hugann. Það var
alltaf svo gott að heimsækja
ömmu og afa á Húsavík. Amma
tók svo hlýlega á móti okkur og
kallaði okkur alltaf blómin sín.
Okkur eru minnisstæðar allar
stundirnar þar sem við sátum við
eldhúsborðið að spila eða leggja
kapal. Þar áttum við margar góð-
ar stundir saman og amma lum-
aði alltaf á sögum og góðum ráð-
um. Hún var full af heilræðum,
jákvæðni og þolinmæði. Hún
minnti okkur á að vera ekki alltaf
að flýta okkur, frekar staldra við
og njóta. Enda var hún sjálf mikil
prjónakona og áttum við margar
rólegar og góðar stundir yfir
stærðarinnar púsluspilum.
Það sem við minnumst helst
þegar hugsað er til baka er öll
þessi hlýja sem var ávallt frá
ömmu Rósu og hvað faðmlögin
hennar voru alltaf mjúk og góð.
Hún var mjög gestrisin og það
voru ævinlega gestir í heimsókn.
Hún tók á móti öllum opnum
örmum, og var öll af vilja gerð að
aðstoða hvern sem var, hvort
sem það voru góðvinir eða skipti-
nemar sem dvöldu stutt á Húsa-
vík, eða jafnvel ferðalangar sem
þurftu að komast sína leið þegar
þeir voru að ferðast um landið.
Amma Rósa var algjör fé-
lagsvera og átti marga vini. Okk-
ur fannst eins og allir þekktu
hana. Enda voru fleiri en við
barnabörnin sem kölluðu ömmu
„amma Rósa“. Lautarferðirnar
með ömmu eru einnig minnis-
stæðar. Amma var yfirleitt búin
að smyrja nesti og með kaffi á
brúsa og allt tilbúið fyrir laut-
arferðirnar. Amma og afi voru
alltaf svo sæt saman, svo innileg.
Við nefndum það oft að okkur
fannst þau vera eins og par í
gamaldags bíómynd. Þau voru
alltaf að knúsast, eins og þau
væru unglingar. Þeirra samband
hefur alltaf verið fyrirmynd okk-
ar enda voru þau yfirleitt svo
hamingjusöm. Amma hafði líka
alltaf svo mikinn áhuga á því sem
barnabörnin hennar voru að
gera. Þegar við töluðumst við í
síma spurði hún okkur spjörun-
um úr og skildi svo vel plön okk-
ar og drauma.
Elsku besta amma okkar, við
þökkum þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum, öll góðu
ráðin og sögurnar, öll hlýju faðm-
lögin. Við kveðjum þig með
djúpri virðingu, þakklæti og jafn-
framt miklum söknuði. Hvíl í
friði, elsku amma,
Þín barnabörn,
Vala, Rósa og Bjarki.
Rósa systir mín og bernsku-
fyrirmynd mín er fallin frá eftir
erfið veikindi og margra ára
heilsubrest.
Strax í æsku var hún vinsæl og
vinamörg. Fríð, smart og glað-
leg.
Hún var mjög góð og lagin við
okkur yngri systkini sín og hafði
gaman af að syngja og dansa með
yngstu bræðurna í fanginu. Við
misstum hana þó fljótt suður til
Reykjavíkur þar sem hún fór að
vinna á dagheimilum. Sú vinna
átti afar vel við hana enda vann
hún við barnagæslu árum saman.
Í Reykjavík kynntist Rósa
fljótlega ungum pilti frá Húsavík,
Ármanni Sigurjónssyni sem hún
leit ekki af alla ævi né hann af
henni. Ástríkara hjónaband er
vandfundið. Þau fluttu til Húsa-
víkur eftir nokkurra ára búsetu í
Reykjavík og þar hafa þau búið
síðan. Börnin þeirra Dóra og Sig-
urjón búa þar líka með sínum
fjölskyldum en Snjólaug sú elsta
býr í Reykjavík ásamt sínu fólki.
Rósa vann lengi á dagheimilinu
en síðustu starfsárin hjá Sund-
laug Húsavíkur.
Gaman var að heimsækja
þessi gestrisnu hjón. Alltaf allir
velkomnir á þeirra fallega heim-
ili
Um miðjan júní síðastliðinn
komum við sex ættingjar að
sunnan til þeirra á fallegum sól-
skinsdegi. Rósa var auðsjáan-
lega mikið veik en naut heim-
sóknarinnar. Hún hresstist
smám saman og fór með okkur
út til að fylgja gestum úr hlaði.
Mikið var tekið af myndum,
gantast, hlegið og kysst. Þau
hjón og ýmsir afkomendur stóðu
brosandi á stéttinni og veifuðu
þegar við ókum úr hlaði. Þessa
fallegu mynd geymi ég af Rósu
systur ásamt mörgum öðrum
góðum minningum.
Elsku Ármann minn og fjöl-
skylda. Megi góðar og fallegar
minningar hjálpa ykkur á erfið-
um tíma.
Jófríður Björnsdóttir.
Hún Rósa er dáin, vinkona
okkar og ein af konunum í stór-
fjölskyldunni. Þetta gerðist hratt
og við sem höfðum ætlað okkur
norður til að hitta hana látum nú
minningarnar streyma. Minn-
ingar um uppvöxtinn á Húsavík,
minningar um fjölskylduna, um
„þá bræður “, konur þeirra og
börn. Þetta fólk var hluti af lífi
okkar frá fæðingu, mótaði það
umhverfi sem við ólumst upp í og
hefur haft áhrif á börnin okkar.
Ekki er sjálfgefið að samskipti í
stórfjölskyldum séu góð, en þeg-
ar svo er má gjarnan þakka það
vænum manneskjum sem eru
mannvinir, ræktarsamar og hafa
einlægan áhuga á öðru fólki.
Þannig manneskja var Rósa.
Hún naut þess að umgangast
fólk, hún hafði áhuga á börnum
og fullorðnum, bar virðingu fyrir
fólki óháð stétt og stöðu og var
sannur vinur vina sinna. Fáir
voru duglegri að hafa samband
en Rósa og ekki minnumst við
þess að hún hafi hallmælt nokkr-
um manni. Já, það var einstak-
lega notalegt að koma til hennar
og Ármanns, þau tóku á móti
fólki með hlýjan faðminn, opinn.
Veitingarnar voru góðar hvenær
sem bankað var upp á. Oft voru
sagðar skemmtilegar sögur og
brosað og hlegið en fyrst og
fremst fundum við hjá þeim frið
og ró og jákvætt viðhorf, sem
hafði þau áhrif að við fórum æv-
inlega frá þeim sem betri mann-
eskjur. Rósa mundi afmælisdaga
og fylgdist með hverjum og ein-
um. Henni þótti undurvænt um
barnabörnin sín og fjölskylduna
og samskipti hennar og Ár-
manns einkenndust af væntum-
þykju og virðingu. Í gamni hefur
verið haft á orði um „bræðurna“
og fjölskyldu þeirra að hún
„kyssist í fimmta lið“ og oft höf-
um við í stórfjölskyldunni rætt
um það hve þeir eru og hafa ver-
ið einstaklega hlýir og notalegir,
opnir og skemmtilegir, með eða
án munnhörpu. Eiginkonurnar,
sem koma víða að, hafa allar
bætt upp hópinn, hver með sína
styrkleika, persónulega kosti og
mismunandi „takta“ sem við höf-
um notið að upplifa við ýmis
tækifæri. Það er ríkidæmi að
eiga góða stórfjölskyldu. Nú
þegar Rósa er öll er ástæða til
þess að þakka fyrir það og sam-
skiptin og augnablikin fjölmörgu
sem að baki eru. Margir sakna
nú Rósu, ekki síst barnabörnin
sem missa nú ömmu sem var sí-
ung í anda og fylgdist spennt
með öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur af einlægri athygli og
virðingu. Börnin og barnabörnin
bera Rósu gott vitni og til þeirra
er og verður notalegt að koma.
Hugur okkar er ekki síst hjá Ár-
manni, sem hefur misst mikið.
Við vonum að hann eigi eftir að
fara með okkur í létthlaupandi
göngur um hlíðar Húsavíkur-
fjalls og upp að Botnsvatni eða
taka hring á golfvellinum og slá á
lær sér, taka í munnhörpuna og
jafnvel lyfta fætinum.
Ragnhildur, Ástvaldur
og börn.
Rósa Björnsdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, amma,
dóttir, systir og tengdamóðir,
ELÍSABET ÓLADÓTTIR,
Suðurgötu 13,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum, Fossvogi, laugar-
daginn 6. júlí. Útför hennar fer fram frá
Víðistaðakirkju, Hafnarfirði, miðvikudaginn
17. júlí kl. 13.00.
Jónas Sigurðsson,
Arndís Jónasdóttir, Brynjar Þór Gestsson,
Árný Jónasdóttir, Jón V. Guðmundsson,
Óli Hrafn Jónasson,
Brynjar Jónasson,
Andri Jónasson,
Ingibjörg J. Gunnlaugsdóttir,
Karl Jóhann Jónsson, Guðbjörg K. Ingvarsdóttir,
Guðrún Jóhannsdóttir, Þórarinn Kristjánsson.