Morgunblaðið - 10.07.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2013
Elsku Hrafnhildur. Með þess-
um fáeinu línum langar mig til að
minnast þín. Ég kom í fjölskyld-
una árið 1988 þegar við Steinar
byrjuðum að vera saman og tók-
ust þá þegar með okkur góð
kynni. Það var alltaf gott að
sækja þig heim, maður var alltaf
velkominn. Á meðan þú bjóst í
Sæviðarsundinu var þar oftast
fullt af fólki og börnum enda vild-
ir þú helst alltaf hafa alla fjöl-
skylduna í kringum þig og var
Sæviðarsundið aðalsamkomu-
staðurinn. Ég tók strax eftir
hversu natin og umhyggjusöm
þú varst við mömmu þína og
tengdamæður, þú ræktaðir þess-
ar gömlu konur ákaflega vel í
gegnum árin. Þetta er einmitt
lýsandi fyrir þá persónu sem þú
varst, þú settir alltaf aðra í for-
gang og eftir að við Steinar eign-
uðumst börnin okkar var ómet-
anlegt að eiga þig að, alltaf hægt
að stóla á þig ef við þurftum ein-
hverja hjálp. Þú varst alltaf tilbú-
in að skutla, passa, aðstoða við af-
mælisveislur, taka til, maður gat
beðið þig um hvað sem var.
Krakkarnir okkar eru afar
lánsöm að hafa átt ömmu eins og
þig, barngóða með eindæmum.
Þú hafðir í einlægni ákaflega
gaman af barnabörnunum og
varst virkur þátttakandi í lífi
þeirra allt frá fæðingu. Það var
gaman að heyra þig tala um
barnabörnin, þau voru öll svo
dugleg og umfram allt, öll svo
óskaplega þæg og meðfærileg,
alveg sama hversu óþekk þau
voru!
Í gegnum árin höfum við átt
margar góðar stundir saman,
innanlands sem utan. Árlegar
ferðir okkar á Barðaströndina til
Þórhildar frænku voru alltaf
ótrúlega skemmtilegar og mun
minningin um þessar ferðir alltaf
vera mér kær.
Komið er að leiðarlokum, of
fljótt að mínu mati, enda varstu
heilsuhraust alla ævi þar til í
fyrrahaust er þú greindist með
ólæknandi krabbamein. Veikind-
um þínum tókstu af æðruleysi og
þitt helsta áhyggjuefni var að þú
værir byrði á öðrum enda hafðir
þú alltaf verið í hlutverkinu að
hjálpa öðrum. En ef einhver átti
það skilið að vera hjúkrað og
hjálpað þá varst það svo sannar-
lega þú. Mér finnst ég hafa verið
heppin að hafa átt jafn góða
tengdamóður og þú varst, og er
Hrafnhildur María
Thoroddsen
✝ HrafnhildurMaría Thor-
oddsen fæddist í
Reykjavík 27. júlí
1935. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 25. júní
2013.
Útför Hrafnhild-
ar fór fram frá
Langholtskirkju 8.
júlí 2013.
ánægð með að hafa
sagt þér það. Hvíl í
friði.
Þín tengdadóttir,
Thelma.
Elsku amma
mín.
Engin orð fá því
lýst hversu góð og
hlý manneskja þú
varst. Þú ert fyrir-
mynd mín og mig langar að líkj-
ast þér. Þú varst ekki bara amma
mín þú varst svo miklu meira.
Þessi sterku bönd sem mynduð-
ust okkar á milli í gegnum árin
eru ólýsanleg og ég er afar þakk-
lát fyrir að þú lékst þetta stórt
hlutverk í lífi mínu. Sú mann-
eskja sem ég er í dag á ég að
miklu leyti þér að þakka.
Elsku amma mín, þú máttir
þola meira en margur annar, en
stóðst alltaf upp, sterkari en áð-
ur. Þú þekktir mig betur en aðrir,
fannst á þér ef eitthvað var að og
varst alltaf til staðar sama hvað á
bjátaði.
Ég er afar þakklát fyrir allar
fallegu minningarnar um sam-
veru okkar tveggja og Gunnars
Arnar frænda míns. Við fórum
gjarnan út að borða saman með
það að markmiði að borða eins og
við gátum í okkur látið. Að því
búnu fórum við heim og horfðum
á bíómynd. Ég vissi fátt
skemmtilegra en að horfa á kvik-
myndir með ykkur tveimur. Þú
talaðir linnulaust á meðan Gunn-
ar kaus þögnina í því augnamiði
að einbeita sér að myndinni.
Mér er minnisstætt þegar þú
sóttir mig í Kringluna og ég
sagðist hafa séð ljóta konu. Þú
svaraðir rakleiðis: „Enginn er
ljótur, Guðrún Anna, en menn
geta verið misfallegir.“ Þetta sat
í mér og síðan þá hef ég leitast
við að dæma fólk ekki. Þú frædd-
ir mig á því að enginn er alslæm-
ur og allir hafa eitthvað gott til
brunns að bera. Sjálfur þarf mað-
ur að læra að setja sig í spor ann-
arra til að skilja náungann betur
og leggja rækt við það góða.
Eftir að þú greindist með
meinið var þróunin hröð. Fyrst
þá áttaði ég mig á hvað við vorum
í raun tengdar sterkum tilfinn-
ingaböndum. Mig dreymdi þig
gjarnan og í kjölfar veikinda
þinna fór ég að finna fyrir sterk-
um kvíða. Í návist þinni róaðist
ég þó alltaf og leið betur.
Þegar komið var nærri enda-
lokunum treystir þú mér fyrir því
að allt þitt líf hefðir þú leitast við
að þóknast öðrum. Að þessu leyti
taldir þú okkur líkar. Þú hvattir
mig til að þóknast sjálfri mér
fyrst og fremst, og þar með væri
ég komin með forsendu til að
þóknast öðrum. Þú trúðir á
verndarengla og að öll ættum við
einn sem passaði upp á okkur. Þú
gafst mér fallega mynd af
verndarengli sem nú prýðir nátt-
borð mitt.
Við sjúkdóminn illvíga barðist
þú hetjulega. Mér þykir óendan-
lega vænt um að þér tókst að lifa
útskrift mína. Þú kvaddir tveim-
ur dögum síðar. Ein síðasta
minning mín um þig er þegar ég,
þú og Soffía sátum í kirkjunni á
líknardeildinni og héldumst í
hendur. Þá varstu orðin mikið
lasin, elsku amma. Ég hugga mig
við að nú ert þú komin á betri stað
og veit að þú verður minn besti og
dyggasti verndarengill. Þú ert og
verður mín fyrirmynd. Heilræðið
þitt til mín og frændsystkina
minna skömmu áður en þú
kvaddir var: „Brosið og verið
glöð.“
Það ætla ég mér að gera fyrir
þig, elsku amma mín.
Þín
Guðrún Anna Atladóttir.
Mér finnst ég varla heill né hálfur mað-
ur
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
Ef værir þú hjá mér vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Elsku amma Baddý. Það er
með söknuði sem við kveðjum
þig. Það er sárt að geta ekki leng-
ur heimsótt þig í Akralandið þar
sem við spiluðum svo oft, horfð-
um á myndir og í uppáhaldi voru
Mr. Bean og Sound of Music. Þú
varst alltaf svo góð við okkur og
við vorum alltaf velkomin til þín.
Nú ertu komin til himna og verða
þar eflaust fagnaðarfundir með
þeim sem fóru á undan þér, við
biðjum að heilsa þeim. Við mun-
um alltaf elska þig.
Þín barnabörn,
Anna Sigurrós, Sóley
María og Viktor.
Amma Baddý, eins og hún var
jafnan kölluð, var fremur smá-
vaxin kona, en með stórt hjarta.
Hún var eitt sinn tengdamóðir
mín, en alla tíð amma dóttur
minnar og vinur minn. Amma
Baddý var ein traustasta og besta
manneskja sem ég hef á ævi
minni kynnst.
Það hafði verið ljóst í nokkurn
tíma að framundan væri kveðju-
stund. Slík vitneskja leiðir hug-
ann oftar en áður að þeim sem
kveðja skal, minningar eru rifj-
aðar upp og samverustundirnar
gefa enn meira af sér.
Mér er efst í huga hversu vel
amma Baddý reyndist stelpunni
minni, henni Guðrúnu Önnu, alla
tíð. Hún hafði ætíð tíma fyrir
hana og var alltaf til staðar þegar
á þurfti að halda. En hún var ann-
að og meira en bara amma, þótt
það hlutverk sé ekki léttvægt.
Hún var líka vinur og félagi. Guð-
rún Anna fór með ömmu sinni um
landið og til útlanda. Þær horfðu
á bíómyndir, spiluðu á spil, tóku
ljósmyndir og skoðuðu og röbb-
uðu saman eins og um vinkonur
væri að ræða. Að eiga slíka ömmu
er algjör guðsgjöf og ómetanlegt
hverju barni.
Við amma Baddý ræddum oft
saman og voru umræðuefnin
margvísleg, en oftar en ekki barst
talið að dóttur minni. Við Baddý
áttum það nefnilega sameiginlegt
að vera ótrúlega montnar af henni
og gátum rætt endalaust um hvað
hún var að fást við hverju sinni og
hvernig henni gekk í því sem hún
tók sér fyrir hendur. Þessa nutu
fleiri en við, því Baddý passaði
alltaf upp á að gera ekki upp á
milli barnabarnanna.
Ef ég ætti að lýsa Baddý í einni
setningu væri hún kona sem gaf
af sér. Hún setti þarfir annarra í
fyrsta sæti og ég man aldrei eftir
því að hún hafi beðið um nokkurn
skapaðan hlut fyrir sjálfa sig.
Þrátt fyrir allar sínar raunir
kvartaði hún ekki og hallmælti
aldrei öðrum. Það er lýsandi fyrir
hana að eitt sinn er ég sat hjá
henni fársjúkri leit þar inn kona
og fór að tala um að hún hefði ver-
ið illa haldin af flensu. Eftir að
konan kvaddi varð Baddý að orði
eitthvað á þessa lund: „Aumingja
konan, hún á ekki öll þessi börn
og barnabörn til að hugsa um sig
eins og ég. Við verðum að vera
dugleg að veita henni hjálpar-
hönd, skreppa út í búð fyrir hana
og aðstoða að mætti.“
Kveðjustundin er vissulega sár
en hún er líka óhjákvæmileg. Nú
þegar hún er runnin upp er ég
þakklát fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman og eftir sitja fjöl-
margar fallegar minningar. Með
gjörðum sínum gerði hún aðrar
manneskjur betri og ég vona að
eitthvað af því skili sér til mín
þegar ég verð í hennar sporum
sem amma.
Kannski fer best á því að síð-
ustu kveðjuorðin verði einkunnar-
orðin sem amma Baddý gaf henni
Guðrúnu Önnu þegar hún bað
ömmu sína um veganesti til að
taka með út í lífið. Þá sagði amma:
„Guðrún mín, ég vil að þú brosir
og verðir glöð.“
Ég sendi fjölskyldu Baddýjar
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Anna Hedvig.
Kæra vinkona, mig langar að
minnast þín. Þú hefur alltaf verið
hluti af mínu lífi alveg frá því þú
komst í Tjarnargötu 36 til að hitta
mömmu þína þegar við vorum litl-
ar stúlkur. Ég vissi ekkert um þig
og var ekki hrifin þegar þú sagðir
mér að Lilja mín væri mamma
þín. Ég spurði mömmu þína hvora
henni þætti vænna um og þá svar-
aði hún „jafnt“. Ég var ánægð
með þetta svar og eftir þetta vor-
um við alltaf vinkonur.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Börnum Baddýjar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Bergljót Sveinsdóttir.
Ég er ein af þessum heppnu.
Í tæp 20 ár hef ég haft í mínu lífi
öðlingsfólkið kennt við Stapa.
Sigurður
Sigurbergsson
✝ Sigurður Sig-urbergsson
fæddist á Stapa í
Hornafirði 6. apríl
1928. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðausturlands á
Höfn 17. júní 2013.
Útför Sigurðar
fór fram frá Hafn-
arkirkju 28. júní
2013.
Finnst svo ótrúlega
stutt síðan ég kom í
fyrsta sinn austur á
Hornafjörð til að
hitta verðandi
tengdaforeldra,
Sigga og Völu. Nú
er kominn tími til
að kveðja Sigga,
þennan mæta mann
sem hafði í gegnum
tíðina meiri áhrif á
mig en mig gat
grunað við fyrstu kynni. Hlýja,
glens og gleði, brosmildi, greið-
vikni og svo margt fleira kemur
upp í huga mér á þessum tíma-
mótum. Siggi var alltaf boðinn
og búinn þegar á þurfti að
halda, sá til þess að ég komst
allra minna ferða ófrísk og fót-
brotin, skutlaði mér hvert sem
ég þurfti. Hugsaði um afastrák-
inn sinn nokkurra mánaða gaml-
an þegar foreldrarnir voru í
vinnu og seinna þegar við
bjuggum ekki í sama landshluta
þá vílaði hann ekki fyrir sér að
skutlast nokkur hundruð kíló-
metra til að sækja eða skutla
þessum afastrák sínum sem hef-
ur verið tíður gestur í sveitinni
sinni.
Dóttir mín átti líka sinn stað
hjá afa sínum sem þreyttist ekki
við að spila fyrir hana á harm-
onikku og kenna henni vísur. Þó
blóðtengsl væru ekki til staðar
þá gat hún ekki hugsað sér betri
afa.
Siggi þekkti landið sitt vel og
fannst eðlilegt að fólk vissi hvar
það væri statt. Mér lærðist því
fljótt að þekkja hin ýmsu ör-
nefni, ár og jökla að ég tali nú
ekki um alla þessa sanda á akst-
ursleið milli Hornafjarðar og
Reykjavíkur, því þegar hann
hringdi til að athuga hvernig
gengi þá þótti mér betra að geta
svarað hvar ég væri stödd. Siggi
fylgdist alltaf með af áhuga og
umhyggju hvernig gekk hjá mér
hvað sem ferðalagið nefndist
sem ég var á hverju sinni.
Ég er svo sannarlega heppin
að hafa kynnst Sigga og þó það
sé mér þungbært að kveðja
hann þá á ég margar góðar
minningar til að halda á lofti.
Elsku Vala, Bibba, Día, Halli,
Lauga, Hulda, Haukurinn minn
og ástvinir allir, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Sædís Guðný Hilmarsdóttir.
Amma mín, Guðrún Sigurveig
Þórðardóttir húsfreyja, fæddist
28. maí 1918, frostaveturinn
mikla. Þegar ég „gúglaði“ hana
var þetta það eina sem kom upp
ásamt því að hún var gift Valent-
ine Skowronski, matreiðslu-
manni á Keflavíkurflugvelli. Fyr-
ir okkur sem þekktum hana var
hún fyrst og fremst svo ótrúlega
góð, hugulsöm og bjartsýn. Ég
gæti talið upp endalausar sögur
af Mánagötunni; rækjusamlok-
um, Þristinum og veiðiferðum í
Straumana en í hnotskurn var
hún einmitt þetta – alltaf að
hugsa um að aðrir hefðu það gott
og væru að gera sitt besta. Hún
var óvenjulega góð kona og okk-
ur hinum til fyrirmyndar. Ég veit
að afi er feginn að vera búinn að
fá hana loksins til sín og hún loks-
ins að hitta hann aftur. Hennar
verður sárt saknað.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Guðrún Helga Skowronski.
Guðrún Sigurveig
Þórðardóttir
Skowronski
✝ Guðrún Sig-urveig Þórðar-
dóttir Skowronski
fæddist í Reykjavík
28. maí 1918. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 21. júní
2013.
Útför Guðrúnar
var gerð frá Ás-
kirkju í Reykjavík
27. júní 2013.
Það var fyrir 14
árum að ég var
kynntur fyrir Guð-
rúnu af tilvonandi
eiginkonu minni.
Tók hún mér ákaf-
lega vel og var ætíð
gott samband milli
okkar og minnar
fjölskyldu. Hún var
sérstaklega glað-
lynd og hlý í allri
framgöngu, talaði
vel um alla, var alltaf bjartsýn og
talaði um hve gaman væri að lifa.
Þrátt fyrir áföllin sem hún þurfti
að ganga í gegn um undanfarin
ár, þar sem hún missti niður tal-
færnina, lét hún aldrei deigan
síga, fór í skóla til að læra aftur
að tala og bjarga sér og gekk það
undur vel. Gaman var þegar við
mættum í 95 ára afmælið hennar
nýverið en þar voru samankomn-
ir ættingjar og vinir og naut hún
þess vel. Móðir mín, sem er einn-
ig 95 ára, var í hvíldarinnlögn á
Hrafnistu þar sem Guðrún dvaldi
og áttu þær góðar stundir sam-
an. Yngsta dóttir Guðrúnar,
Jane, sú eina af börnunum sem
býr hér á landi, hefur reynst
móður sinni ákaflega vel í öllum
hennar veikindum. Ég þakka
Guðrúnu öll góð kynni og vænt-
umþykju í garð okkar og færi
henni kveðju móður minnar og
okkar allra. Ég votta börnum
hennar, Henry, Siggu, Systu,
Teklu og Jane, og afkomendum
öllum mína dýpstu samúð. Guð
varðveiti minningu hennar, hún
var ævintýri líkust.
Þorlákur Ásgeir Pétursson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGUNN ÓSK SIGURÐARDÓTTIR,
Efra-Hvoli,
lést fimmtudaginn 27. júní á Dvalarheimilinu
Lundi, Hellu.
Útför hennar fer fram frá Stórólfshvolskirkju
föstudaginn 12. júlí kl. 15.00.
Ragnheiður Sigrún Pálsdóttir, Þórir Yngvi Snorrason,
Helga Björg Pálsdóttir, Guðmundur Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GÍSLASON,
til heimils
Sléttahrauni 25,
lést á Landspítalanum, Fossvogi,
mánudaginn 8. júlí.
Fjóla Bótólfsdóttir,
Hafdís Ólafsdóttir, Aðalsteinn Einarsson,
Margrét Hrefna Guðmundsdóttir, Sigurður Aðalsteinsson
Magnea Ingibjörg Ólafsdóttir,
Ásta Benía Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
LEIFUR ÞÓR ÁGÚSTSSON,
Mávahlíð,
Fróðárhreppi,
lést á dvalarheimilinu Jaðri, Ólafsvík,
sunnudaginn 7. júlí. Verður jarðsunginn frá
Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 13. júlí kl. 14.00.
Hulda Maggý Magnúsdóttir,
María Leifsdóttir, Gunnar Ólafur Sigmarsson,
Ágúst Óli Leifsson, Íris Björk Aðalsteinsdóttir,
Herdís Leifsdóttir, Emil Freyr Emilsson,
Magnús Már Leifsson, Erla Guðmundsdóttir
og barnabörn.