Morgunblaðið - 26.07.2013, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 2013
✝ Ólafía SólveigJónatansdóttir
fæddist á Bíldudal
29. mars 1940. Hún
lést á heimili sínu á
Eyrarbakka 11.
júlí 2013. Hún var
dóttir hjónanna
Jónatans Kristins
Jóhannessonar,
húsasmíðameistara
í Reykjavík, f. 27.
mars 1897, d. 16.
desember 1971, og Petrónellu
Bentsdóttur, f. 28. september
1903, d. 1. júlí 1986. Alsystur
Ólafíu voru: stúlka, f. 1935, d.
1935, Þórey, f. 13. júní 1936, og
Konkordía, f. 17. október 1937,
d. 6. janúar 1957. Samfeðra:
Arnfríður Jónatansdóttir, f. 19.
ágúst 1923, d. 12. desember
2006. Sammæðra: Aðalheiður
Helgadóttir, f. 7. ágúst 1926.
M 1, 25. ágúst 1957 Brynj-
ólfur A. Aðalsteinsson, fv.
bóndi í Brautarholti, Dal., f. 25.
febrúar 1931, (skildu). Börn
þeirra: 1) Aðalsteinn, f. 6. októ-
ber 1958, k. Ágústa Guðrún
Guðjón Eggert, f. 14. janúar
1987, í sambúð með Ragnhildi
Kristjönu Birnu Birgisdóttur, f.
18. október 1988, b) Alexandra,
f. 25. maí 1993, í sambúð með
Brynjari Þór Sigurðssyni, f. 22.
júlí 1986, c) Álfrún Björt, f. 22.
apríl 1998. M 2, 26. apríl 1974,
Þórir Atli Guðmundsson, fv.
skipstjóri og verslunarstjóri, f.
20. október 1933.
Barnsfaðir: Helgi Sævar
Guðmundsson, f. 16. október
1928, d. 23. febrúar 2011. Son-
ur þeirra: Sævar Óli Helgason,
f. 19. febrúar 1971.
Að lokinni skólagöngu réð
Ólafía sig sem kaupakonu til
verðandi tengdaforeldra sinna
að Brautarholti í Dölum 1956.
Bjó hún með fyrri manni sínum
ágætu búi í Brautarholti frá
1957 til 1969 er hún fluttist til
Reykjavíkur með börn sín.
Vann hún ýmis störf þar, lengst
af hjá Ríkisútgáfu námsbóka.
Árið 1975 fluttu hún og eftirlif-
andi eiginmaður hennar á Sel-
foss þar sem þau bjuggu að Út-
haga 16 fram til ársins 2000 er
þau settust að á Akri á Eyr-
arbakka. Ólafía starfaði síðast
hjá Fræðsluskrifstofu Suður-
lands á Selfossi.
Útför Ólafíu verður gerð frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 26. júlí
2013, og hefst athöfnin kl. 14.
Sigurðardóttir, f.
16. júní 1961, dæt-
ur þeirra: a) Sól-
veig Ósk, f. 5. nóv-
ember 1981, m.
Hilmir Ásgeirsson,
f. 9. desember
1979, börn þeirra:
Ásgeir Jökull, f.
17. apríl 2007, og
Arna Rut, f. 20.
janúar 2012. b)
Ingibjörg, f. 24.
maí 1983, m. Sigurður Jónsson,
f. 28. nóvember 1977, börn
þeirra: Emelía Ósk, f. 13. maí
2008, og Alexander Jón, f. 16.
febrúar 2011. C) Jóhanna Krist-
ín, f. 7. desember 1989, barns-
faðir Reynir Grétar Jónsson, f.
11. september 1987, dóttir
þeirra Viktoria Ösp, f. 7. júní
2012. 2) Anna Día, f, 9. maí
1960, m. Gísli Sæmundsson, f.
29. júní 1956. Þeirra synir: a)
Atli Magnús, f. 7. júní 1988, b)
Brynjólfur f. 1. desember 1993.
3) Agnar Bent, f. 24. mars 1962,
k. Kolbrún Markúsdóttir, f. 13.
september 1966, börn þeirra: a)
Móðir mín er látin, að mínu
mati langt um aldur fram. Ég
var fjarverandi þegar kallið
kom og náði því ekki að kveðja
hana með þeim hætti sem ég
hefði viljað. Nú er komið í ljós
að líklega hefur hún fundið um
skeið að hverju stefndi en eins
og henni var tamt var það ekki
neitt sem við ættum að hafa
áhyggjur af. Það var alltaf
hennar að hafa áhyggjurnar af
okkur hinum en ekki okkar að
velta fyrir okkur hvernig henni
leið. „Ég hef það bara fínt!“
sagði hún gjarnan og ræddi það
ekki frekar.
Móðir mín kenndi mér
margt. Hún kenndi mér að
meta fegurðina í landslaginu.
„Fjöllunum“ fyrir vestan t.d.
„af því að hérna fyrir sunnan
eru ekki almennileg fjöll, nema
kannski Lómagnúpur“. Hún
kenndi mér einnig að meta „al-
vöru“ bækur. Laxness, Þór-
berg, Gunnar Gunnars o.fl.
Hún lagði mikið uppúr því að
eiga góðar bækur og hennar
fjárfesting var í ritsöfnum okk-
ar merkustu skálda. Margir er-
lendir höfundar voru henni
einnig hugleiknir, og gat ég
alltaf treyst því að ef hún benti
mér á einhverja bók eða höfund
þá var þar um mikil gæði að
ræða. Mamma átti einnig örfá-
ar vínylplötur og þar voru
Tchaikovsky og Sibelius mikils
metnir.
Þar sem ég var yngsta barn
hennar fyrstu níu ár ævinnar
vildu eldri systkini mín meina
að allt væri látið eftir mér. Lík-
lega er það bara rétt hjá þeim.
Ég naut algers trausts og hún
umgekkst mig af virðingu sem
hún kenndi okkur að við ættum
að sýna öllum sem við umgeng-
umst. Henni sárnaði oft þegar
hún upplifði að ekki var öllum
gefið að endurgjalda þá virð-
ingu sem hún hafði sýnt við-
komandi. En hún byrgði það
svo bara inni eins og svo margt
annað.
Móðir mín var lífsreynd kona
og hafði upplifað margt sem
markaði spor á hana í tímans
rás. Sextán ára fréttir hún af
sviplegu andláti Díu systur
sinnar á afar óþægilegan hátt.
Þetta var löngu áður en nokkur
fór að velta fyrir sér hlutum
eins og „áfallahjálp“. Ég held
að þessi atburður hafi haft
mjög mikil áhrif á hana.
Eftir að leiðir hennar og föð-
ur míns skildi í desember 1969,
sýndi hún af sér gríðarlegan
dugnað og ósérhlífni er hún
sinnti jafnvel þremur vinnum í
einu til að sjá okkur farborða.
Þó að stundum væri ekki mikið
til varð ég aldrei var við skort á
neinu. Hún saumaði iðulega
jólafötin á okkur krakkana á
nóttunni þar sem ekki var ann-
ar tími aflögu. Fermingarjakk-
ann minn saumaði hún eftir
jakka sem vinur minn átti og
var ekki lengi að.
Það var henni mikið gæfu-
spor þegar hún gekk að eiga
fóstra minn 1974. Hann tók við
okkur öllum eins og sínum eig-
in og betri mann held ég að
hún hefði ekki getað fundið.
Hann hefur bókstaflega borið
hana á höndum sér og allt hef-
ur hin síðari ár snúist um að
gera henni tilveruna sem bæri-
legasta. Tryggð hans og um-
hyggja verður seint þökkuð.
Ef mér tekst að nýta eitt-
hvað af því sem móðir mín
kenndi mér, hefur hún gert mig
að betri manni.
Barnabörnin hennar sem
hún var svo stolt af geta hugg-
að sig við að nú hvílir Olla
amma í friði og hún passar sko
alveg örugglega áfram upp á
okkur öll.
Agnar Bent.
Kæra tengdamóðir; fremur
óvænt ert þú nú fallin frá og
skilur eftir söknuð en samtímis
góðar og hlýjar minningar.
Þegar ég hugsa til baka kemur
margt fram í hugann. Man ég
vel þegar ég hitti þig fyrst. Ég
hafði kynnst Önnu Díu dóttur
þinni í Noregi og var mér falið
að koma til þín pakka frá
henni. Þar sem ég bankaði upp
á og horfði í augu verðandi
tengdamóður fann ég hvernig
„skarpt“ en samtímis hlýtt
augnaráð mældi út manninn
sem nú hafði krækt í dóttur
þína. Nærvera þín var alltaf
sterk en samtímis hlý. Fyrir
mér varstu ákveðin kona með
mikla lífsreynslu og yfirsýn.
Kona sem bjó yfir stolti en
aldrei drambi eða oflæti. Þú
komst til dyranna eins og þú
varst klædd, ófeimin við að tjá
skoðanir þínar – án fyrirsláttar
og trú þinni sannfæringu.
Skoðanir annarra fengu þó
ávallt sanngjarnt svigrúm.
Ekki þekki ég líf þitt í þaula
en veit þó að það var ekki alltaf
auðvelt. Að vera einstæð móðir
á áttunda áratugnum var án efa
erfitt og kallaði á hugrekki, yf-
irsýn og ákveðni. Börnin voru í
fyrirrúmi og skyldu fá það upp-
eldi sem best yrði á kosið.
Þetta kallaði á mikla vinnu sem
þú taldir ekki eftir þér. Í seinni
tíð þegar um hægðist fannst þú
svigrúm til hugðarefna þinna
sem ekki var tími til áður.
Námskeið og annan fróðleik
Ólafía Sólveig
Jónatansdóttir
sóttir þú eftir því sem færi
gafst. Þér var alltaf í mun að
auka við þekkingu þína og opna
nýja möguleika hvort heldur
var til leiks eða vinnu.
Ávallt varst þú boðin og búin
að hjálpa öðrum og þeim sem
minna máttu sín eða áttu í
vanda. Fjölskyldan var þér afar
mikilvæg þar sem þú „ættmóð-
irin“ kallaðir eftir samveru við
börn þín og barnabörn. Jóla-
boðin eru ógleymanleg þar sem
þér á lipran hátt tókst ávallt að
reiða fram matarborð fyrir-
hafnarlítið að því er virtist með
hinni mögnuðu „púrrulauks-
súpu“. Samverustundir sem
síðar skipta svo miklu í minn-
ingu okkar allra. Olla amma
eins og barnabörnin kölluðu þig
var „stólpi“ sem barnabörnin
gátu leitað til og dvalið hjá. Þú
gafst þeim oft önnur hugðar-
efni að fást við. Okkar synir
fóru ekki varhluta af þessu
þegar þeir dvöldu hjá Atla afa
og Ollu ömmu, fyrst á Selfossi
en síðar á Eyrarbakka. Sund-
námskeið og veiðiferðir með afa
og ömmu gáfu mikið gildi, nær-
veru og ánægju.
Hin síðari ár ævi þinnar og
eftir „áfall“ sem þú varðst fyrir
breyttist þú og þitt umhverfi
vissulega. Þrátt fyrir að þú
héldir þig meira til hlés varstu
alltaf til staðar og fylgdist vel
með öllu því sem gerðist í fjöl-
skyldunni og almennt í sam-
félaginu.
Kæra Olla; ég þakka fyrir
góða og hlýja samveru. Meg-
irðu hvíla í friði og ró.
Um leið og ég læt þessari
stuttu hugleiðslu um Ollu
tengamóður mína lokið votta ég
Þóri Atla, góðum eiginmanni
hennar, mína dýpstu samúð.
Einnig börnum, barnabörnum
og barnabarnabörnum.
Gísli Sæmundsson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín. Ég
mun alltaf minnast þín fyrir
manneskjuna sem þú varst,
þú varst falleg að innan
sem utan. Þú elskaðir okk-
ur öll í fjölskyldunni og þú
sýndir það alltaf. Ég vil
bara að þú vitir hversu mik-
ið ég lít ennþá upp til þín og
ég mun alltaf minnast þín
sem ljúfu ömmunnar minn-
ar sem var alltaf ánægð að
heyra sögurnar mínar og
hvernig mér gekk í lífinu.
Ég varðveiti minningarnar
og mun aldrei gleyma þér.
Álfrún Björt.
 Fleiri minningargreinar
um Ólafíu Sólveigu Jónatans-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Vigfús Vigfús-son fæddist í
Ólafsvík 2. júní
1950. Hann lést á
heimili sínu 17. júlí
2013.
Foreldrar hans
eru Vigfús Kr. Vig-
fússon, f. 14.12.
1924 og Herdís Kr.
Hervinsdóttir, f.
26.3. 1928. Systkini
Vigfúsar eru: Her-
vin, f. 28.2. 1947. Kristín, f. 27.2.
1949. Óðinn Pétur, f. 29.5. 1953.
Geirsdóttir, f. 8.5. 1922, d. 24.12.
2011. Börn Vigfúsar og Guð-
rúnar eru Fanney, f. 19.5. 1970,
sonur hennar er Ísak Atlason, f.
14.7. 2006, búsett í Reykjavík.
Vigfús, f. 17.3. 1977, sambýlis-
kona hans er Guðrún Ágústa
Önnudóttir, f. 16.9. 1978, barn
þeirra er Ríkey Guðrún, f. 1.1.
2011, búsett í Njarðvík. Fyrir á
Vigfús Súsönnu Sól, f .15.3. 2000
og Vigfús Kristin, f. 8.12. 2002.
Lengst af rak Vigfús sitt eigið
bifreiðaverkstæði og einnig
starfaði hann lengi vel við smíð-
ar.
Útför Vigfúsar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 26. júlí
2013, kl. 13.
Gunnhildur Linda,
f. 14.1. 1955 og
Hlynur, f. 7.12.
1963.
Hinn 7. sept-
ember 1974 kvænt-
ist Vigfús eftirlif-
andi eiginkonu
sinni, Guðrúnu Jó-
hönnu Jóhann-
esdóttur, f. 20.5.
1952. Foreldrar
hennar voru Jó-
hannes R. Jónsson, f. 1.9. 1919,
d. 31.10. 1971 og Geirlaug G.
Elsku Súddi minn, nú höfum
við þurft að kveðja hvort annað
um sinn, en þó alltof fljótt,
seinna munum við hittast á ný.
Ég gleymi aldrei öllum þeim
yndislegu stundum sem við átt-
um saman. Það var svo margt
sem við áttum eftir að gera.
Þú hefur verið stoð mín og
stytta, minn besti vinur og lífs-
förunautur. Þú hafðir endalausa
þolinmæði og gæsku til að
hjálpa mér í mínum veikindum
og vékst aldrei frá mér. Ég
þakka þér öll ferðalögin sem við
fórum í saman. Ég þakka þér
alla vinnusemina sem þú hafðir.
Ég þakka þér allar gleðistund-
irnar sem við áttum.
Þú ert ljósið í lífi mínu og ég
mun alltaf sakna þín.
Drýpur sorg á dáins vinar rann,
Drottinn, huggaðu alla er syrgja hann,
börnin ung sem brennheit fella tár,
besti faðir, græddu þeirra sár.
Þú ert einn sem leggur líkn með
þraut
á lífsins örðugustu þyrnibraut.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þín elskandi eiginkona,
Guðrún Jóhannesdóttir.
Nú ert þú farinn
minn faðir mér frá.
Með englum Guðs
þú vakir mér hjá.
Ég sárt þín sakna,
vil þig hafa mér hjá
en Drottinn kallar
og tók þig mér frá.
Við skiljum núna
um þónokkra stund
er árin líða
ég kem á þinn fund.
Þinn sonur,
Vigfús Vigfússon.
Elsku pabbi minn, nú er kom-
ið að kveðjustund, því miður
alltof fljótt.
Ég hugga mig við það hvað
ég hef verið lánsöm að hafa átt
þig sem föður. Þú varðst alltaf
til staðar fyrir mig, sama hvað
var.
Það er ekki hægt að lýsa með
orðum söknuðinum að fá aldrei
að hitta þig og spjalla við þig á
þessum viðverustað okkar núna.
Nú ert þú kominn í himnasal
þar sem englar Guðs taka á móti
þér opnum örmum og þú færð
þína langþráðu lækningu.
Þú barðist eins og sönn hetja
í þessum erfiðu veikindum, þín
bíður eitthvert stærra verkefni
sem þú leysir jafn vel af hendi
og öll þau sem fyrir þig voru
lögð. Ég er endalaust þakklát
fyrir þann tíma sem ég fékk að
hafa þig hjá mér, sárt að hann
var ekki lengri. Þú varst sá sem
allt gast lagað og gert við, mér
er vel í minni þegar Ísak hélt
sem mest upp á Íþróttaálfinn og
rennilásinn í búningnum hans
gaf sig, að þá sagði barnið: Afi
Súddi lagar þetta bara. Þú naust
þín best við að brasa í einhverj-
um bílum. Og með hamar í
hendi varst þú alsæll, vandvirk-
ari smið er ekki hægt að finna.
Það er tómlegt hjá okkur þess-
ari litlu fjölskyldu þegar þú ert
„farinn frá borði“ (eins og þú
orðaðir það). Skrítið að við séum
ekki öll að fara saman á Stapann
um verslunarmannahelgina eins
og við vorum vön síðustu ár. Það
vantar þig við eldhúsborðið, það
vantar afa Súdda til að vera hjá
og kúra við sjónvarpið. Það
vantar afa sem labbaði yfir til
okkar og dinglaði þessari mjög
löngu hringingu sem kom litlum
manni alltaf til að glotta og
segja: afi er kominn. Það vantar
afa Súdda fyrir lítinn dreng sem
saknar þín svo mikið.
Ég elska þig, pabbi minn, og
ég trúi því að við hittumst aftur,
en þangað til verða minningar
um ástríkan föður að ylja mér
um hjartarætur.
Takk fyrir mig, pabbi minn.
Þín
Fanney.
Með miklum söknuði kveðjum
við bróður og mág sem barðist
hetjulega við krabbamein til
hinsta dags. Súddi var ljúfur,
skemmtilegur og mikill fjöl-
skyldumaður. Missir Guðrúnar,
eiginkonu hans, er mikill enda
voru þau mjög samrýmd hjón og
miklir vinir. Hún og börn þeirra
stóðu eins og klettur með hon-
um í hans veikindum.
Hann var þúsundþjalasmiður,
vélar og bílar voru hans áhuga-
mál, sem sést best á því að í
hans veikindum keypti hann bíl
til að gera upp, það átti ekki við
hann að vera iðjulaus. Einungis
eitt ár skilur á milli mín og
Súdda bróður míns og sem
dæmi um það hvað hann var ið-
inn og varð alltaf að hafa eitt-
hvað í höndunum þá tók hann í
sundur og setti aftur saman
fyrsta reiðhjólið sem ég fékk
sem lítil stúlka, bara til að sjá
hvernig hjólið væri samansett.
Ekki var hægt að sjá að átt
hefði verið við hjólið enda sýndi
það hvað hann var handlaginn í
öllu því sem hann gerði strax
sem krakki. Það var alveg sama
hvað hann tók sér fyrir hendur,
allt vildi hann gera vel og þoldi
illa fúsk.
Súddi vann í vinnslunni hjá
okkur hjónum í nokkur ár sem
smiður og viðhaldsmaður. Hann
vann ómetanlegt starf og hand-
bragð hans sést í hverju horni.
Það var ekkert sem Súddi gat
ekki lagað og hann hafði ein-
staklega jákvætt viðhorf gagn-
vart öllum þeim verkefnum sem
hann tók að sér. Hans er sárt
saknað sem bróður, mágs og
vinar.
Við vottum Guðrúnu, börnum
þeirra og barnabörnum, okkar
dýpstu samúð.
Ferjan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft af veikum mætti
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Hinsta kveðja,
Kristín og Erlingur.
Þegar menn kveðja hvor ann-
an þá er alltaf búist við að hitt-
ast aftur. Lífið býður upp á und-
ursamlega hluti, tækifæri þar
sem við sem manneskjur getum
látið gott af okkur leiða. En lífið
á sér líka aðra birtingarmynd
sem oft er ömurleg og ósann-
gjörn.
Vigfús bróðir var í blóma lífs-
ins þegar hann greindist með ill-
vígan sjúkdóm. Hann barðist
hetjulega en varð undir. Það er
erfitt að sjá svona kröftugan og
duglegan mann fara í sína
hinstu ferð og ekki koma aftur.
Vigfús bróðir var einn af
þessum mönnum sem bókstaf-
lega kunnu flesta þá hluti sem
menn þurfa að kunna í þessu lífi.
Súddi, eins og vinir og ættingjar
hans kölluðu hann, var lærður
bifvélavirki og rak sitt eigið fyr-
irtæki til fjölda ára með miklum
sóma. Hann var afburðasmiður
með auga fyrir nákvæmni, hvort
sem þurfti að smíða úr tré eða
málmi. Hann var með ólæknandi
áhuga á bílum og var hafsjór af
þekkingu um hin ýmsu farar-
tæki. Að alast upp í Ólafsvík
voru forréttindi en þar mótuðust
menn af fögru umhverfi og
dugnaði þeirra sem þar búa. Það
var fallegt útsýnið úr gluggum
heimilis Vigfúsar og Guðrúnar
konu hans, Ólafsvíkurennið og
hinn tignarlegi Breiðafjörður
blöstu þar við. Heimili þeirra
hjóna var alltaf fallegt og þannig
var líf Vigfúsar fallegt og fullt af
gleði og framkvæmdasemi.
Súddi var alltaf með einhver
verkefni, ef ekki að byggja þá
var einhver bíllinn sem þurfti að
breyta og gera betri, það fór
aldrei dagur til spillis hjá þess-
um duglega manni.
Núna er hann farinn og miss-
irinn er mikill, ekki bara fyrir
fjölskylduna heldur fyrir okkar
samfélag sem vissulega vantar
menn eins og Súdda sem kunna
til verka af hógværð og fórn-
semi.
Minningin um glaðværan og
brosmildan bróður mun lifa
áfram.
Ég votta mágkonu minni og
börnum þeirra mína dýpstu
samúð.
Óðinn Pétur Vigfússon.
Vigfús Vigfússon
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, ég sakna þín,
ég vona að við hittumst aft-
ur.
Þinn afastrákur,
Ísak.
 Fleiri minningargreinar
um Vigfús Vigfússon bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.