Morgunblaðið - 08.11.2013, Blaðsíða 31

skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Kristinn Einarsson.
Okkur hjólafélagana langar
að minnast Jóns Gunnars hjóla-
félaga okkar í nokkrum orðum.
Flestir okkar kynntust Jóni
Gunnari þegar hann kom inn í
mótorhjólafélagsskap okkar vor-
ið 2003 þegar einnfélagann vant-
aði liðsfélaga sem væri það gam-
all að hann næði að keppa í 90+
flokkinum á Klaustri. Þar sem
Jón var þá elsti keppandinn sem
hafði tekið þátt í keppninni og
því aldursforseti keppninnar var
Jón oft nefndur Jón „forseti“ af
okkur félögunum. Það verður
mikil eftirsjá í Jóni fyrir okkur
hjólafélagana, en Jón var svo
duglegur að halda við gömlu
mótókrossbrautinni við Blá-
fjallaafleggjara að brautin er
farin að bera nafn hans og geng-
ur undir nafninu Jónsbraut. Jón
notaði hugvitið til að slétta
brautina því að hann smíðaði
hefil sem hægt var að draga á
bíl til að slétta brautina. Þessi
hefill þótti það mikið galdratæki
að gerðir hafa verið nokkrir
svona heflar til að slétta brautir
að fyrirmynd Jóns. Þó að Jón
hafi ekki hjólað mikið þá var
hann alltaf til í að hjálpa til við
grjóttínslu og aðrar lagfæringar
á mótorhjólabrautum sem aðrir
mættu taka upp í minningu hans
og þegar við nokkrir félagar
tókum okkur til og brenndum
spýtnabrakið úr Dverghamras-
kála í járnkari nokkrar helgar
fyrir fáum árum var Jón alltaf
fyrsti maður mættur í þessa
hreinsunarvinnu. Eftir að Jón
veiktist lifði hann alltaf í voninni
um að geta komist á mótorhjól,
en ein ferð sem átti að fara í
minningu föður hans um Kalda-
dal upp í Borgarfjörð var eftir.
Veikindi Jóns tóku þessa ferð
frá honum, en Jón Gunnar, við
félagarnir sem hjóluðum of lítið
með þér heitum því hér að þessi
mótorhjólaferð verður farin sem
ferðin þín, Jón. Við kveðjum í
dag góðan mótorhjólafélaga með
því að fylgja honum hinstu ferð-
ina á mótorhjólunum okkar.
Fyrir hönd mótorhjólafélaga,
Guðberg, Elvar
og Hjörtur.
Í dag kveðjum við hinstu
kveðju kæran samferðamann og
vin, Jón Gunnar eða Nonna eins
og hann var kallaður í okkar
hópi. Kynni okkar hófust fyrir
fjörutíu árum þegar sjö sam-
rýmdar æskuvinkonur stofnuðu
saumaklúbb sem lifað hefur all-
ar götur síðan. Ekki fór hjá því
að makar þessara ágætu kvenna
kynntust einnig, því á vissum
tímamótum kom allur hópurinn
saman og gerði sér dagamun.
Farið var í óvissuferðir sem ým-
ist voru skipulagðar af körlun-
um eða konunum. Einnig áttum
við margar gefandi samveru-
stundir í heimahúsum. Nonni
var einstaklega þægilegur mað-
ur í allri viðkynningu, hógvær,
ræðinn og gleði fylgdi honum
ávallt. Mikill náttúru- og útivist-
armaður var hann og stundaði
fjallgöngur af kappi. Fyrir hann
var ganga eða hlaup á Esjuna
jafn átakalítil og fyrir okkur hin
að ganga sléttlendið þar fyrir
neðan. Torfærumótorhjól átti
hann og stundaði hann það
sport meðan heilsa hans leyfði,
þá kominn vel á sjötugsaldur.
Fyrir tveimur árum greindist
Nonni með alvarlegan sjúkdóm
og varð það honum og hans nán-
ustu að sjálfsögðu mikið áfall.
Ekki lét hann það hafa nema
lágmarks áhrif á sitt daglega líf.
Æðrulaus stundaði hann sína
vinnu, útivist og fjallgöngur.
Síðasta samverustund hópsins
okkar var í maí á þessu ári en
þá hittumst við öll til að fagna
40 ára afmæli saumaklúbbsins.
Þrátt fyrir veikindin var Nonni
manna glaðastur, spjallaði um
lífið og tilveruna á sinn gefandi
hátt. Erfitt var að greina að þar
færi alvarlega sjúkur maður.
Ekki má gleyma þætti hennar
Rósu, eiginkonu Nonna, ávallt
var hún hans trausti bakhjarl og
ekki síst eftir að veikindi hans
komu til sögunnar. Hún ásamt
dætrum þeirra og tengdasonum
var vakin og sofin yfir velferð
hans, allt til hinstu stundar. Nú
syrgja þau einstakan eiginmann,
föður, tengdaföður og tvær litlar
afastelpur sakna afa. Við biðjum
góðan Guð að vaka yfir Rósu,
Elsu, Andreu, Kjartani og Fjal-
ari og afastelpunum tveim,
styrkja þau og styðja. Megi fal-
legar minningar um einstakan
mann verma þeirra hjörtu. Við
þökkum Nonna af alhug fyrir
góða og gefandi samfylgd.
Minningin um góðan dreng lifir
í hjörtum okkar.
Ása, Guðbjörg, Halldóra,
Jóna, Lilja og makar.
Það er sárt að þurfa hér að
leiðarlokum að rita minningar-
orð um þig, kæri vinur og sam-
starfsfélagi, en þetta er víst leið
okkar allra, sem manni finnst
oftast erfitt að skilja þegar
menn eru kallaðir frá ástvinum
sínum með svo ótímabæru and-
láti. Huggun harmi gegn er að
stríði þínu við erfiðan sjúkdóm
er lokið og þú hefur fengið þína
hvíld, ég held að maður hafi oft
varla gert sér grein fyrir því
hversu veikur og þjáður þú
varst, alltaf sama viðkvæðið hjá
þér: Hef það gott miðað við að-
stæður, allt á réttri leið; svo
varð hver að túlka fyrir sig, sem
sagt algjört æðruleysi alla tíð.
Ég ætla ekki að koma með
neina lofræðu um þig, Nonni
minn, það var bara ekki þinn
stíll, en þegar ég fór að rifja upp
okkar kynni held ég að þau hafi
hafist árið 1977, og störfuðum
við síðan náið saman frá 1986 í
um það bil 25 ár, þar af mjög
náið í sama fyrirtæki í um það
bil sextán ár, aldrei bar skugga
á okkar samstarf öll þessi ár, og
veit ég að ég tala fyrir munn
allra þinna samstarfsfélaga er
ég segi að betri félaga og sam-
starfsmann var vart hægt að
hugsa sér, léttleikinn og sam-
viskusemin í fyrirrúmi í öllum
þínum gjörðum. Vanafastur
varstu örugglega, sem dæmi um
það minnist ég þess að öll okkar
samstarfsár fórstu heim í há-
degismat á slaginu tólf (enda
stutt að fara). Hafði ég eitt sinn
orð á því hvort þú borðaðir heit-
an mat í hádeginu þar sem ég
vissi að eiginkonan var útivinn-
andi, þú sagðist yfirleitt hita þér
pylsur og til tilbreytingar pylsu-
flök (en þá léstu pylsurnar
springa þannig að þær flöttust
út), þetta var sú eldamennska
sem þú notaðir í hádeginu.
Ekki er hægt að skilja við
þig, Nonni minn, án þess að
minnast á alla útivistina og
sportið hvort sem það voru fjall-
göngur, skíði, eða rallýkross
sem voru þín aðaláhugamál alla
tíð. Vorum við oft að gantast
með það að þú myndir lenda í
vandræðum seinna meir þegar
þú þyrftir að fara inn á elliheim-
ili, þar sem ekki væri gert ráð
fyrir því að vistmenn hefðu skýli
fyrir mótorhjólin og önnur leik-
tæki sem fylgdu þér, en þú þarft
víst ekki að standa frammi fyrir
þessu vandamáli úr því sem
komið er.
Ég þykist vita að síðustu vik-
ur eða mánuðir hafi ekki verið
þér og fjölskyldunni léttbær, en
það stendur upp úr öllu æðru-
leysið sem þú hefur sýnt í bar-
áttunni. Ég vil hér að leiðarlok-
um þakka þér fyrir áralöng
kynni, vináttuna, samstarfið,
fjallgöngurnar, og bara fyrir þá
gæfu að hafa átt samleið með
þér. Að lokum votta ég Rósu,
dætrunum og þeirra fjölskyld-
um og öðrum ástvinum þínum
mína dýpstu samúð, megi minn-
ingin um góðan mann styrkja
þau öll í sorginni.
Guðmundur Skarphéðinsson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2013
✝ Kristín MartiKasparsdóttir
fæddist í Regens-
dorf í Sviss 2. febr-
úar 1970. Hún lést í
bílslysi við Flekkef-
jord í Noregi 21.
september 2013.
Kristín var dótt-
ir hjónanna Annelis
Marti, f. 17. nóv-
ember 1945 og
Chaspar Marti, f.
25. nóvember 1945, d. 3. ágúst
2004. Systkinin voru tvö, yngri
bróðir hennar er Daniel Marti, f.
24. júní 1972. Kona hans er Cat-
herine Stillhart, sonur Cather-
ine er Salim Stillhart. Börn
þeirra saman eru Juli Stillhart
og Sander Stillhart.
Kristín lætur eftir sig fjögur
börn. Með Hauki Ægi Jónssyni
átti hún þrjú börn: Öldu Sól, f. 1.
febrúar 1995, unnusti hennar er
Gunnar Sveinn Gíslason, Ægi
Mána, f. 10. október 1996 og
1995 og starfaði sem leið-
sögumaður um árabil. Kennara-
starfið var þó hennar aðalstarf
og útskrifaðist hún sem grunn-
skólakennari frá Kennarahá-
skóla Íslands árið 2003, eftir að
hafa lagt stund á námið í fjar-
námi, meðfram kennslu og sem
einstæð móðir. Hún bjó við
Kirkjubæjarklaustur á árunum
1997-2000 og kenndi meðal ann-
ars í Kirkjubæjarskóla. Hún bjó
einnig í Hveragerði, þar kenndi
hún við grunnskólann veturinn
2000-2001. Lengst af bjó hún í
Vík í Mýrdal, þar sem hún
kenndi við grunnskólann 2003-
2011. Veturinn 2009-2010 var
Kristín við kennslu í grunnskól-
anum í Otelfingen Sviss. Hún
hafði kennt í grunnskólanum í
Moi í Noregi frá haustinu 2011.
Kristín kenndi öll fög, jafnt
íþróttir, stærðfræði, tungumál
og handmennt. Hún var virk í
öllu félagsstarfi alls staðar þar
sem hún bjó og var sérstaklega
öflug í íþrótta- og æskulýðs-
starfi.
Útför Kristínar Marti fór
fram í Lund-kirkjunni í Moi 27.
september 2013. Kristín verður
jarðsett í Sviss í dag, 8. nóv-
ember 2013.
Unnar Loga, f. 26.
ágúst 1998. Með
Magnúsi Ólafssyni
átti Kristín Katrínu
Mareyju, f. 31. júlí
2002.
Kristín var upp-
alin í Sviss. Þar
lauk hún bæði
grunnskóla og
menntaskóla,
ásamt einu ári í há-
skóla. Hún var
mjög virk í íþróttastarfi allt sitt
líf og um tíma var hún í landsliði
Sviss í frjálsum íþróttum og
keppti fyrir þeirra hönd í lang-
stökki og hlaupum, þar sem hún
var sterkust í grindahlaupi.
Kristín vann til fjölda verðlauna
og hlaut margar viðurkenn-
ingar fyrir þátt sinn í íþróttum
og íþróttastarfi, bæði í Sviss og
á Íslandi. Kristín kom fyrst til
Íslands árið 1990, en flutti alveg
árið 1993. Hún útskrifaðist úr
Leiðsögumannaskólanum árið
Okkar ástkæra Mami.
Að kveðja þig svona snemma er
eitt af því sem við bjuggumst aldr-
ei við. Þú vissir hinsvegar alltaf að
þú mundir fara aðeins fyrr. Þessi
örfáu ár sem við áttum með þér
eru líka þau bestu sem við höfum
átt. Þú varst alltaf svo jákvæð í
öllu. Alveg sama hversu ómögu-
legir hlutirnir væru. Listrænir
hæfileikar þínir komu okkur alltaf
á óvart. Allar þínar hugmyndir
sem þú fékkst voru alltaf svo frá-
bærar. Þú varst alltaf svo mikið
með okkur. Annað hvort að
föndra, spila, úti að leika, lesa fyrir
okkur, búa til leikrit, og svo margt
annað sem við gætum talið upp.
Þú nýttir hvern einasta dag með
okkur. Þú settir okkur börnin þín
alltaf í forgang. Þessir hæfileikar
þínir nýttust líka mjög vel við
skólastarf þitt. Nemendum fannst
oft mjög gaman þegar þú komst
með eina af þínum stóru hug-
myndum. Þetta var ekki bara
áskorun fyrir þig, heldur líka þá.
Ásamt þessum hæfileikum varstu
alltaf svo lífsglöð. Alltaf síbrosandi
og hlæjandi. Auðvitað vorum við
krakkarnir stundum óþarflega
pirrandi, en þú elskaðir okkur allt-
af jafn heitt. Ásamt þessu varstu
einnig hin besta íþróttakona. Það
er ekki ein minning um þig þar
sem þú ert ekki hlaupandi. Að
keppa fyrir hönd landsliðsins í
Sviss á Evrópumóti er rosalega
stórt afrek. Þegar við bjuggum í
Vík skokkaðir þú nær daglega upp
á Reynisfjall. Þú kenndir frjálsar
íþróttir og fórst með okkur á fjöl-
mörg mót. Það eru þér margir
þakklátir fyrir þann stuðning,
kjark og trú sem þú gafst þeim
sem þú kenndir. Það muna eflaust
margir eftir þér hlaupa á göngun-
um í skólanum. Sérstaklega þar
sem það var ein af reglum skólans
að það mætti ekki hlaupa á göng-
unum. Það var stundum eins og þú
værir að flýta þér í gegnum lífið.
En eins og bróðir þinn sagði, þá
varst þú með miklu fleiri klukku-
tíma í sólarhringnum þínum en við
hin. Lífið okkar var ekki dans á
rósum, en við tækluðum það í
sameiningu eins og allt annað. Nú
stöndum við systkinin nær hvort
öðru en nokkru sinni fyrr. Þú ólst
okkur vel upp, kenndir okkur
margt og skildir eftir ótalmargar
góðar minningar um þig. Við erum
stolt af því að vera börnin þín.
Betri móður var ekki hægt að
óska sér.
Á þessum erfiðu tímum sem
framundan eru munum við ávallt
sakna þín. Það á eftir að taka sinn
tíma að gera sér grein fyrir því að
við munum aldrei sjá þig aftur.
Aldrei heyra rödd þína né fótatak.
Bros þitt né grát þinn. Að finna
ekki fyrir lífsgleðinni þinni nálægt
sér né sjá skinið í augunum. En
við eigum þig ávallt í hjörtum okk-
ar og minningu. Við vonum að þú
sért á góðum stað núna þar sem
þú getur fylgst með okkur og
kannski hjálpað okkur. Við elsk-
um þig endalaust, elsku Mami.
Þín börn,
Alda Sól, Ægir Máni, Unnar
Logi og Katrín Marey.
Bréf til þín.
Kæra vinkona og mágkona til
margra ára, við töluðum nú síðast
saman á Skype, 2 dögum áður en
þú varst hrifin burt héðan af þess-
ari jarðvist. Ég berst á vit minn-
inganna, á ferðalagi með þér forð-
um daga, norður í land, við með
músíkina í botni í bílnum og við
sungum hástöfum; The Rose með
Bette Midler, uppáhaldslagið þitt.
Áttum yndislegan tíma fyrir aust-
an, hjá ykkur Hauki bróður, þegar
ég kom og sá um heimilið í 1½
mánuð til að létta undir með ykk-
ur. Það er svo stutt síðan við hlóg-
um saman á Skype, töluðum um
börnin þín og mín, hvernig gengi
hjá þeim, hvernig framtíðin yrði.
Töluðum um vinina, hrokann,
samskipti fólks, kynlífið, bækur,
mat og það mikilvægasta, ástina.
Þú gerðir lífið skemmtilegt, þú
varst perla og hrókur alls fagnað-
ar hvar sem þú komst. Ég sakna
þín.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson)
Ég sit hljóð og er mikið búin að
gráta örlög þín. Missir barna
þinna er óbærileg hugsun. Þau
eru svipt öllu, ástríkri móður og
heimili sínu í Noregi.
Hvíl í friði.
Þín
Ásta Hrönn.
Mín fyrstu kynni af Kristínu
Marti voru þegar hún tók á móti
okkur með bros á vör sem fyrsti
umsjónarkennarinn hennar Alex-
öndru minnar, þegar við fluttum
til Víkur haustið 2003. Það var
mikil gæfa að fá svona hressan og
hugmyndaríkan umsjónarkenn-
ara, sem var alltaf með eitthvað
spennandi í gangi og gerði námið
svo einstaklega áhugavert. Alda
Sól og Alexandra urðu strax mikl-
ar vinkonur og urðu því samskipti
okkar Kristínar mun meiri fyrir
vikið og uxu með árunum, sem
mér þykir einstakega vænt um.
Hún var alltaf brosandi og glöð,
alveg sama hvað gekk á. Kristín
var sérstaklega dugleg kona og
gekk í alla hluti, sama hvort það
var að sauma og föndra eitthvað
fallegt og nytsamlegt, eða taka
upp borvélina og setja upp spegla
og ljós. Kristín var frábær
mamma og sést það best á börn-
unum hennar, hvað henni hefur
tekist vel til. Mér fannst mikið til
þess koma að hún hafði alltaf
sunnudaga sem heilaga fjöl-
skyldudaga. Þá daga voru börnin
ekki í heimsóknum hjá vinum sín-
um, heldur voru þau alltaf saman
öll fjölskyldan að gera eitthvað
skemmtilegt.
Elsku Kristín, þú varst tekin
héðan allt of fljótt. Ég minnist þín
sem brosandi og geislandi mann-
eskju, alltaf á hlaupum, alltaf með
nóg að gera, en samt alltaf með
tíma fyrir það sem skipti mestu
máli. Hvíldu í friði.
Elsku Alda, Ægir, Unnar og
Marey, til ykkar sendi ég mínar
dýpstu og innilegustu samúðar-
kveðjur. Þið áttuð einstaka
mömmu og ég veit að ljúf minning
um hana mun lengi lifa.
Unnur Elfa.
Með nokkrum orðum langar
okkur að kveðja elskulega vin-
konu okkar, Kristínu Martí.
Þegar við hugsum til hennar
leita á hugann fallegar minningar
og myndir af Kristínu við ýmis
tækifæri. Hún var mikill gleði-
gjafi, skemmtileg og hafði fallegt
og geislandi bros sem gaf öllum
svo mikið. T.d. er gaman að minn-
ast skemmtilegra stunda á kenn-
arastofunni þar sem hún var oftar
en ekki hrókur alls fagnaðar.
Kristín var einstök móðir og
hlúði að börnum sínum af mikilli
hlýju og kærleika og var þeim góð
fyrirmynd. Skapaði þeim gott og
ástríkt heimili þar sem ríkti gleði,
regla og virðing. Hjá henni fengu
þau holla næringu, bæði fyrir sál
og líkama.
Kristín var hörkudugleg og
forkur hinn mesti að hverju sem
hún gekk. Afburðagóður kennari
og félagi, ekki bara nemenda
sinna heldur og allra hinna, sem
hún starfaði með. Hún var lista-
kona af Guðs náð og hafði mikla
ánægju af því að skapa sem sýndi
sig t.d. í fallegum peysum og öðru
sem hún prjónaði af mikilli list;
flottu grímubúningarnir sem voru
hristir fram úr erminni löngu fyrir
grímuballið; falleg og skemmtileg
myndlist sem nemendur máluðu
og unnu á ýmsa vegu undir henn-
ar stjórn að ógleymdum öllum
myndböndunum sem hún gerði
bæði fyrir skólann og með nem-
endum sínum. Heimasíða Víkur-
skóla var í hennar höndum í nokk-
ur ár og var til fyrirmyndar.
Kristín var líka mjög músíkölsk,
hafði ágæta söngrödd og lærði t.d.
á gítar með góðum árangri. Börn-
in hennar lærðu öll á hljóðfæri og
sýndi þar sig best hversu hvatning
foreldra hefur mikið að segja í tón-
listarnámi enda árangur þeirra
allra góður. Kristín var mikil
íþróttakona og keppti oft í íþrótt-
um og hreif alla með sér.
Kristín var yndisleg manneskja
og það eru forréttindi að hafa átt
samleið með henni.
Við kveðjum vinkonu okkar
með miklum söknuði. Það er djúpt
skarðið sem hún skilur eftir sig.
Elsku Alda Sól, Ægir Máni,
Unnar Logi, Katrín Marey, fjöl-
skylda og vinir, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Sif Hauksdóttir, Anna
Björnsdóttir og fjölskyldur.
Á fallegu júníkvöldi nú í sumar
kom Kristin Marti að heimsækja
mig. Eins og alltaf bar margt á
góma og stutt í glensið og grínið.
Ég spurði hana hvort hún kæmi
ekki bráðum heim aftur og hún
svaraði því til að hún kæmi en ekki
fyrr en krakkarnir hefðu klárað
skólagönguna. Það var hlýtt faðm-
lagið hennar þegar við kvöddumst
með þeim orðum að við hefðum
getað haldið áfram að spjalla allt
kvöldið og nóttina, af nógu væri að
taka. Þetta var okkar síðasti fund-
ur og fyrir hann er ég svo þakklát í
dag. Eftir situr sár söknuður
vegna yndislegrar manneskju í
blóma lífsins sem var rifin úr þess-
ari jarðvist fyrirvaralaust.
Ég kynntist Kristínu fyrir um
tíu árum síðan þegar ég hóf
kennslu í Víkurskóla. Ég man enn
þegar ég hitti hana fyrst á gang-
inum, brosmilda með fjörlegt
augnaráð. Það var líka eftirminni-
legt að hitta barnahópinn hennar
því þau voru einstaklega kurteis
og prúð. Frá fyrstu stundu var
ljóst að Kristin Marti var afar góð-
ur liðsauki í skólanum. Með henni
vann ég að tveimur stórum nem-
endaverkefnum. Fyrra verkefnið
fékk fyrstu verðlaun á landsvísu
og fengu krakkarnir sem að því
stóðu utanlandsferð í verðlaun.
Ég leyfi mér að fullyrða að þáttur
Kristínar var stór í þessu verkefni
enda sköpunargleði hennar engin
takmörk sett. Við fórum svo með
nemendurna í ógleymanlega ferð
til Kaupmannahafnar. Seinna
verkefnið var nemendaskipta-
verkefni við skóla í Danmörku.
Það var ekki síður skemmtilegt og
Kristin Marti var stórkostlegur
félagi. Þegar ég fékk hana til að
fara með mér með hópinn til Dan-
merkur sagðist hún þá verða að
læra dönsku, annað gengi ekki og
við það stóð hún. Við eignuðust
svo margar og dásamlegar minn-
ingar úr þessum ferðum sem við
rifjuðum oftar en ekki upp á góðri
stundu og með okkur tókst einlæg
vinátta. En það þurfti að beita
Kristínu fortölum til að fara til út-
landa frá börnunum sínum og það
hefði ekki tekist nema hversu vel
hún treysti Ívari sambýlismanni
sínum fyrir þeim. Í seinni ferðinni
fórum við til Álaborgar þar sem
við fórum í ógleymanlegan brúð-
arkjólaleiðangur sem endaði með
kaupum á yndislegum brúðarkjól
sem Kristin bar svo fallega þegar
þau Ívar giftu sig.
Það var afar lærdómsríkt að
eiga Kristínu Marti að vini og
starfsfélaga. Hún var jákvæð,
hláturmild og lét verkin tala. Hún
hafði alltaf tíma fyrir aðra. Kristin
var hæfileikarík á mörgum sviðum
og metnaðarfull fram í fingur-
góma. Hún var mikil tungumála-
manneskja og talaði og skrifaði
betri íslensku en margur innfædd-
ur. Hún var flinkur ljósmyndari
og myndlistarmaður. Hún var
íþróttamaður og hvatti krakkana í
skólanum til dáða og var þeim góð
fyrirmynd. Kristin kom fram af
réttlæti og sanngirni við alla sem í
kringum hana voru og lagði aldrei
illt til nokkurs manns. Hún var
góð móðir svo eftir var tekið, tók
þátt af lífi og sál í öllu sem krakk-
arnir hennar tóku sér fyrir hend-
ur.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Kristínu, hún kenndi mér
margt um hvað skiptir máli í lífinu.
Minningarnar munu áfram lifa i
hjarta mér. Ég votta börnum
Kristínar, fjölskyldu og vinum
innilega samúð.
Elín Einarsdóttir.
Kristín Marti
Kasparsdóttir