Morgunblaðið - 08.11.2013, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2013
✝ Anna EmilíaElíasdóttir
fæddist á Kambi í
Holtum í Rang-
árvallasýsu 18. apr-
íl 1928. Hún lést 26.
október 2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Elías
Guðmundur Eirík-
ur Eiríksson frá
Hóli í Önundarfirði
og Karen Nikolína
Friðrika Kristófersdóttir frá
Vindási í Landsveit. Fjölskyldan
flutttist 1930 að Kanastöðum í
Austur-Landeyjum, þar sem
Anna ólst upp síðan. Eldri syst-
ur hennar tvær, sem báðar eru
fallnar frá, voru Guðrún og
Kristín Guðríður.
Anna giftist Þórði Magn-
ússyni húsgagna- og húsasmið
bjuggu fyrst í Stórholti 20, en
fluttust síðar að Hraunteigi 8.
Þau skildu árið 1973. Dætur
þeirra eru Ingigerður, Gunn-
hildur og Erna sem lést í desem-
ber 1995. 1) Ingigerður Arn-
ardóttir, f. 1954, gift Sólmundi
Jónssyni, börn þeirra eru Örn
Arnar, Anna, Brynja Dís og
Bjarki Þór, barnabörnin eru
fimm. 2) Gunnhildur Arn-
ardóttir, f. 1957, gift Hafsteini
Jónssyni, börn þeirra eru Hrafn-
hildur, Berglind og Hafsteinn
Ernir, barnabörnin eru þrjú. 3)
Erna Arnardóttir, f. 1960, d.
1995, gift Loga Péturssyni, þau
skildu. Börn þeirra eru Úlfar og
Thelma, barnabörnin eru þrjú.
Sautján ára gömul flutti Anna
suður til Reykjavíkur og bjó þar
alla tíð, lengst af á Hraunteigi.
Anna var saumakona á yngri ár-
um, mestan hluta heimavinn-
andi húsmóðir og seinni hluta
ævinnar vann hún á Hrafnistu í
Reykjavík þar sem hún dvaldi
síðustu ár ævi sinnar.
Útför Önnu fór fram í kyrr-
þey 4. nóvember 2013.
árið 1946. For-
eldrar hans voru
hjónin Ragnhildur
Hannesdóttir hús-
freyja og Magnus
Júlíus Þórðarson
bakari í Reykjavík.
Þórður lést vorið
1987. Dóttir
þeirrra er Elsa
Karen, f. 1947, bú-
sett í Bandaríkj-
unum. Elsa er gift
Walter Staib, þau eiga synina
Eirík Þór og Karl Walter,
barnabörnin eru þrjú. Anna gift-
ist á nýársdag 1954 Erni Gunn-
arssyni, f. 1920, d. 1996, kenn-
ara við Heyrnleysingjaskólann.
Foreldrar hans voru hjónin Ís-
gerður Pálsdóttir húsfreyja og
Gunnar Árnason bóndi á Krónu-
stöðum í Eyjafirði. Anna og Örn
Sólin skein á gullfallegar
drullukökurnar sem voru
skreyttar með sóleyjum og fífl-
um á litlu stéttinni í bakgarð-
inum á Hraunteignum. Þetta er
ein fyrsta æskuminningin mín
og í uppvextinum þekkti ég
ekkert annað en að eiga
mömmu sem alltaf var heima
og því eilíflega til staðar.
Mamma hafði heitan mat í há-
deginu og heimabakað með
kaffinu. Á sunnudögum vaknaði
ég við lyktina af steikinni í ofn-
inum og eftir hádegið var farið
í sunnudagsbíltúra. Þetta voru
skemmtilegir tímar og mamma
sá til þess að við nutum hans
áhyggjulausar til hins ýtrasta.
Mér fannst ekkert eðlilegra en
að mamma saumaði og prjónaði
allt á okkur systurnar. Ég fékk
að teikna fermingarkjólinn
minn, síðan var valið efni, farið
til Möggu sníðakonu og svo
saumaði mamma kjólinn. Mér
fannst gaman að heyra
mömmur vinkvenna minna
hrósa fallegu handprjónuðu
peysunum og hve við systurnar
vorum alltaf allar fínar og vel
til hafðar. Mamma saumaði líka
öll sængurföt og á lökunum
mátti lesa Pillsbury best stimp-
ilinn því allt var vel nýtt. Á
haustin voru tekin slátur og þá
kom amma í Stóró og hjálpaði
til við að sauma vambir, pabbi
skar mörina og hnoðaði saman.
Kjöt var saltað í tunnur og
sviðalappir sviðnar og súrsaðar.
Mamma var einstaklega falleg
kona með þykkt og mikið hár,
fór í lagningu vikulega og svaf
á silkislæðu til þess að eyði-
leggja ekki fínu hárgreiðsluna.
Fátt fannst henni skemmtilegra
en að klæða sig upp á í falleg
föt og þvílíkt sem hún átti af
fötum. Hún notaði alltaf sama
ilmvatnið frá Dior og sama Di-
or varalitinn. Hún sagði okkur
sögur úr sveitinni þegar hún
var að skauta í tunglsljósinu,
hjálpa pabba sínum að hengja
bjúgu í strompinn, fara á fyrstu
sveitaböllin og frá húslestrun-
um. Sautján ára fluttist hún til
Reykjavíkur til Stínu systur og
vann þá við sauma sem henni
þótti ákaflega gaman. Hún naut
þess að fara út að dansa, spila
brids og klæða sig upp. Einnig
fannst henni gaman að ferðast
og þær voru óteljandi útileg-
urnar sem farið var í og einnig
utanlandsferðir á seinni árum
til Elsu systur í Ameríku.
Mamma var afskaplega stolt af
börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum og fylgdist
vel með öllum. Hún spurði iðu-
lega frétta af öllum, las mikið
og fylgdist einstaklega vel með
fréttum. Hún var blíð en jafn-
framt ákveðin og sagði ævin-
lega sína skoðun á hlutunum og
gat þá stundum verið full hrein-
skilin. Í sumar átti mamma frá-
bæran tíma en á hverjum degi
vildi hún bjóða gestum á flotta
kaffihúsið á Hrafnistu, panta
súkkulaði með rjóma eða „kaffi
tínó“ eins og hún kallaði það
alltaf.
Mamma var ekki hrædd við
að deyja því fyrir henni var
ekki til neitt sem heitir dauði.
Það er kannski furðulegt að
orða það en hún hlakkaði til að
hitta fólkið sitt og mest Ernu
systur. Það er svo fallegt þarna
hinum megin sagði hún alltaf.
Hún naut þeirra forréttinda að
fá einstaklega fallegt andlát.
Njóttu elífðarinnar, elsku hjart-
ans mamma mín, og takk fyrir
allar yndislegu samverustund-
irnar og minningarnar.
Þín
Gunnhildur.
Margs er að minnast og
margs er að sakna.
Sumar dánarfregnir koma
óvænt en aðrar hafa sinn aðlög-
unartíma. Samt er maður aldrei
búinn undir fréttir líkt og sím-
talið sem ég fékk þann 26. októ-
ber, hún Anna amma er látin.
Ég var hætt að telja hve oft ég
hafði farið og kvatt hana ömmu,
svo oft og mörgum sinnum hef-
ur hún alveg næstum því verið
að deyja, en alltaf kom hún
tvíefld til baka. En daginn áður
en hún lést, var ég í heimsókn
hjá henni og kvaddi hana með
þessum orðum, „Láttu þér
batna, amma mín“. „Nei,“ sagði
sú gamla, „það get ég ekki
núna.“ Ekki grunaði mig samt
að þetta yrði okkar síðasta
samtal. Maður var nefnilega al-
veg hættur að taka hana trúan-
lega. Hún var búin að ganga í
gegnum hina ýmsu sjúkdóma
og kvilla, en einhvern veginn
náði hún alltaf að sigrast á
þeim. Kannski áttu andalækn-
arnir sem hún var í sambandi
við að handan sinn þátt í því?
Hún amma var nefnilega svo-
lítil norn, allavega sá hún
lengra en nef hennar náði og
fengum við hennar nánustu
stundum að finna fyrir því.
Eitt dæmi um það var síðast-
liðið haust þegar ég sleit kross-
band í hné og stefndi allt í að
ég væri að fara í aðgerð til að
láta lagfæra það. En amma
sendi á mig andalæknana og
viti menn, nokkrum dögum fyr-
ir aðgerð var tekin önnur mynd
af hnénu þar sem í ljós kom að
krossbandið sem svo greinilega
var slitið nokkrum mánuðum
áður var heilt.
En það er sama hvað gott
kemur, það verður ekki af því
tekið.
„Veistu hvað hún amma var
að gera núna!“ Svona hafa
mörg samtölin byrjað í okkar
fjölskyldu. Amma var nefnilega
ótrúlega uppátækjasöm og náði
oft og mörgum sinnum að verða
umtalsefni hjá okkur í fjöl-
skyldunni. Amma hafði einnig
mikið dálæti á sögum og frétt-
um hvort sem það var af vinum,
vandamönnum eða öðrum, en ef
engar slíkar voru til taks þá
átti hún það til að búa þær bara
til, svona til að skapa smá
fréttaefni. En þegar við lítum
yfir farinn veg þá var þetta eitt
af því sem kallar fram bros hjá
okkur sem þekktum hana og
skemmtilegar ömmusögur
verða sagðar um ókomin ár.
Hún starfaði lengi sem
saumakona og fylgdi henni mik-
ill tískuáhugi alla tíð. Hárið,
augabrúnirnar, neglurnar,
varaliturinn og fínu fötin, það
var svo mikilvægt fyrir hana að
þetta allt væri í lagi, alveg
sama þó hún legðist inn á spít-
ala, þá var snyrtitaskan það
mikilvægasta til að taka með.
Já, margs er að minnast og
margs er að sakna þegar hún
amma mín er annars vegar.
Þetta er aðeins brot af þeim
ótal minningum sem tengjast
henni ömmu minni, ótrúlega
skemmtilegum og góðum minn-
ingum um konu sem svo sann-
arlega lífgaði upp á tilveruna.
Þessar minningar eru það sem
ylja manni um hjartarætur á
svona stundum, á stundum þeg-
ar maður ber sorg í hjarta en
jafnframt þakklæti fyrir það að
lífið hafi gefið manni þessa
dásamlegu gjöf. Þá gjöf að hafa
fengið hana Önnu ömmu sem
ömmu.
Berglind Hafsteinsdóttir.
Þegar ég kom til Íslands
kunni ég bara fimm orð í ís-
lensku. Ég var mjög spenntur,
en jafnframt svolítið smeykur,
að kynnast ættingjum mínum á
Íslandi. Ég hafði komið nokkr-
um sinnum áður í heimsókn til
Íslands en aldrei verið svona
lengi áður og það heima hjá
einhverjum sem kunni bara
fimm orð í ensku.
Þegar ég kom heim til ömmu
opnaði ég dyrnar og sagði „Hi
Amma!“ og hún svaraði hárri
röddu „Hæ Kalli!“. Ég fór úr
skónum og labbaði upp tröpp-
urnar. Amma birtist í dyra-
gættinni og faðmaði mig inni-
lega. Mér leið strax eins og
heima hjá mér.
Meðan á dvöl minni á Íslandi
stóð var ég kannski ekki að
gefa mikið af mér sem gestur.
Hún amma var orðin nokkuð
yfir kjörþyngd og átti ekki auð-
velt með að hreyfa sig. Ég
bauðst ekki mikið til að hjálpa
til við húsverkin og skammast
mín svolítið fyrir það. Amma
gerði ekki mikið mál úr því og
steikti kleinur, bjó til samlokur
og talaði við mig íslensku alla
daga, sama þó ég skildi ekki
mikið það sem hún sagði.
Hún elskaði mig skilyrðis-
laust. Ég bý enn að þessari ást
í dag. Hún gefur mér styrk
þegar ég er leiður eða er of
harður við sjálfan mig. Ef
amma gat elskað eigingjarnan
ungling, sem hugsaði bara um
það eitt að skemmta sér í stað
þess að hjálpa henni, þá get ég
sætt mig við alla mína galla
líka. Skilyrðislaust.
Karl Staib.
Elskuleg móðursystir mín og
mikil vinkona er farin á vit
nýrra ævintýra.
Þær eru margar minningarn-
ar í kringum hana Önnu
frænku. Ég var oft daglegur
gestur hjá henni sem barn og
unglingur og hún virtist hafa
allan heimsins tíma fyrir mann
þrátt fyrir að vera sjálf að ala
upp fjögur yndisleg börn. Þó
hún hefði nóg að gera með stórt
heimili þá umvafði hún mann
samt sem áður með einstakri
nærveru og áður en maður vissi
af þá hafði maður verið inni á
gafli í margar klukkustundir.
Ein minning úr barnæsku skýt-
ur upp kollinum sem varpar
ljósi á hvað hún Anna var stór-
kostleg kona. Einu sinni þá var
mér falið það hlutverk að passa
heimilið á meðan mamma var á
spítala, ég taldi það nú ekki
mikið mál, enda orðin 11 ára
gömul. Ég hafði pylsur í öll mál
og heit vínarbrauð í eftirrétt,
rauk svo í strætó í bæinn til að
kaupa rósótt efni í kjól á Köllu
systir. Síðan lenti ég að sjálf-
sögðu í vandræðum með sniðið.
Ég fékk þá ómetanlega aðstoð
frá Önnu frænku sem bjargaði
mér úr hremmingunum og
sneið á hana Köllu þennan líka
fína kjól eins og henni var lag-
ið. Hún var alltaf reiðubúin að
rétta fram hjálparhönd ef
þurfti. Eftir að hún fluttist á
Hraunteiginn þá héldu heim-
sóknirnar áfram og við urðum
afar góðar vinkonur. Við sátum
tímunum saman í kaffi, spáðum
í bolla sem við þurrkuðum á
ofninum og hlógum dátt. Hún
tók manni áfram opnum örm-
um, enda félagsvera mikil.
Ætíð var mikill gestagangur
og ávallt var hún með kaffi og
bakkelsi á boðstólnum og salt-
kjöt fyrir þá svöngu. Þó hún
stæði yfir pottunum tímunum
saman þá bauð hún manni samt
inn í kaffibolla því hún var svo
spennt yfir því hvað kæmi nú í
bollanum þann daginn. Hún
Anna var ótrúlega mikill fag-
urkeri og ég horfði oft á hana
aðdáunaraugum sem barn og
unglingur því hún var oft svo
fallega klædd, rétt eins og úr
tískutímariti, öll í stíl og með
réttu fylgihlutina.
Henni fannst á sínum seinni
árum fátt skemmtilegra en að
fá gjafir og það tísti í henni
þegar hún fékk gjafir á borð við
fallegar slæður eða hrukku-
krem. Allt til síðasta dags þá
fannst henni gaman að vera vel
til höfð með fallega perlubleikt
naglalakk í góðum félagsskap.
Hún naut þess líka að segja
sögur með blik í auga af fallegu
fjölskyldunni, dætrum, barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Hún gekk í gegnum margt í líf-
inu en alveg sama hvað bjátaði
á þá reis hún upp úr erfiðleik-
um með höfuðið hátt og gladdi
okkur hin með sínum einstaka
húmor, sögum og hlátrasköll-
um. Mikið sem ég á eftir að
sakna hennar – hún var dásam-
leg kona.
Fríða frænka.
Ég man fyrst eftir Önnu
þegar ég kom heim úr skól-
anum með Gunnhildi vinkonu
minni en þá vorum við líklega
orðnar 7 ára. Nokkuð stálpaðar
að okkur fannst. Við höfðum
hist ári áður í tímakennslu þar
sem við stigum okkar fyrstu
skref í skólagöngu. Líf okkar
Gunnhildar átti eftir að tvinn-
ast náið saman allar götur síð-
an og þar var Anna stór þáttur.
Fyrstu minningar mínar um
heimili Gunnhildar á Hraun-
teignum voru hvað mamma
hennar og pabbi voru fallegt
fólk. Anna hafði útlit kvik-
myndastjörnu og afkomendur
hennar hafa erft þau ósköp. Áð-
ur en ég kynntist Önnu dáðist
ég að ytri fegurð hennar og síð-
ar kynntist ég innri fegurðinni
sem hún bar ekki utan á sér.
Hún var svolítið hrjúf kona en
óskaplega hjartahlý. Ef ég ætti
að nefna eitt orð sem lýsti
Önnu er það „hreinskilni“. Hún
átti það til að segja hug sinn
allan og þá var eins gott að
vera viðbúinn. Ég minnist þess
þegar ég heimsótti hana, einu
sinni sem oftar, á Dalbrautina.
Ég hafði lent í slæmri maga-
pest og grennst heil ósköp og
það klæddi mig hreint ekki.
Anna gat ekki orða bundist
sagði:
„Þú mátt ekki við því að
grennast svona, Solla mín,“ og
hélt að ég hefði farið í megrun.
Ég vissi sem var að ég leit ekki
vel út svona horuð og gat þess
vegna hlegið að þessari athuga-
semd sem kom alveg frá hjarta
Önnu en var ekki sögð til að
meiða. Henni fannst konur eiga
að vera með hold utan á sér,
það væri bara svo miklu fal-
legra.
Anna var dæmigerð húsmóð-
ir á tímum þegar karlar unnu
úti en konur sinntu heimilinu.
Og það gerði Anna með af-
brigðum vel. Mér fannst hún
alltaf vera einhvers konar lista-
maður á heimili, sama hvort var
að elda dýrindis mat eða sauma
falleg föt. Ég öfundaði Gunn-
hildi til dæmis ógurlega þegar
hún kom í skólann með nesti
sem Anna hafði útbúið fyrir
hana.
Ég átti líka frábæra mömmu
og hún gat sko ýmislegt en hún
kunni ekki að pakka nestinu
eins og Anna. Brauðið sem
Gunnhildur kom með í skólann
var einhvern veginn alltaf
smurt þannig að það var eins
og ljósmynd. Það var alltaf
smjörpappír á milli brauðsneið-
anna þannig að hver sneið var
ótrúlega fersk og girnileg. Ég
var líklega alltaf að flýta mér í
þá daga og gleymdi nestinu
mínu mjög oft heima. Þá horfði
ég löngunaraugum á nesti
Gunnhildar.
Önnur hvor mæðgnanna átt-
aði sig á þessu og fljótlega var
ég komin í fæði hjá vinkonu
minni sem kom iðulega með
rúmlega smurt í skólann. Ég
kveð Önnu með hlýhug og veit
að hún er komin til ástvina
sinna sem mjög oft vitjuðu
hennar í draumi. Það var fal-
legt.
Sólveig Baldursdóttir.
Anna Emilía
Elíasdóttir
Við í ABC barnahjálp kveðj-
um með söknuði dyggan vin og
liðsmann, Ragnar Gunnarsson,
Ragnar
Gunnarsson
✝ Ragnar Gunn-arsson fæddist
í Reykjavík 20. nóv-
ember 1943. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 18.
október 2013.
Útför Ragnars
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 28. október
2013.
sem fallinn er frá.
Hann skilur eftir
sig stórt skarð sem
verður erfitt að
fylla.
Ragnar studdi
starfið dyggilega til
margra ára. Hann
var stjórnarfor-
maður ABC barna-
hjálpar á árunum
1996-2002 og var
ötull talsmaður
starfsins. Fyrir tilstuðlan Ragn-
ars hafði fyrirtæki hans þá
reglu að styrkja eitt barn hjá
ABC barnahjálp fyrir hvern
starfsmann sem var ráðinn til
fyrirtækisins og voru myndir af
börnunum hafðar uppi á vegg
öðrum til hvatningar.
Ragnar var ætíð léttur og
hláturmildur og til í að leggja
lið eftir þörfum.
Hann tók virkan þátt í ABC
skólanum síðastliðin 7 misseri
með kennslu námskeiðsins Efl-
ing samskipta. Í kennslu sinni
studdist Ragnar við niðurstöður
rannsókna um að 85% vel-
gengni okkar í lífinu er undir
því komið hvernig við umgöng-
umst annað fólk og hversu vel
við þekkjum okkur sjálf. Á sinn
einstaka hátt sýndi hann þátt-
takendum fram á að bæta megi
samskipti og aðlögunarhæfni
samferðafólks með því að læra
að þekkja eiginleika hvert ann-
ars. Ragnari tókst bæði með
festu sinni og kímni að opna
augu fólks fyrir því að veik-
leikar þess eru gjarnan styrk-
leikar „keyrðir úr hófi fram“ og
með því að þekkja og taka tillit
til þarfa annarra og sinna eigin
má koma í veg fyrir óþarfa
spennu í samskiptum. Í þessu
sambandi notaði Ragnar óspart
frásagnir af sjálfum sér sem
dæmi.
Ragnari var annt um ABC
barnahjálp og leit á aðkomu
sína að starfinu sem skyldu sína
sem óþarfi væri að þakka fyrir.
Hans verður sárt saknað og
færum við fjölskyldu Ragnars
og ástvinum öllum dýpstu sam-
úðarkveðjur.
F.h. starfsfólks ABC barna-
hjálpar,
Guðrún Margrét Pálsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar