Morgunblaðið - 08.11.2013, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2013
„Hinir endurkeyptu Drottins skulu
aftur hverfa og koma með fögnuði til
Síonar og eilíf gleði skal leika yfir
höfði þeirra. Fögnuður og gleði skal
fylgja þeim, en hryggð og andvarpan
flýja.“
„Ég er sá sem huggar yður, Drottinn
allsherjar er nafn mitt.“ (Jes. 54)
Flosi, systursonur minn, var
mannvinur, einkum þeirra sem
minna máttu sín og þeirra sem
þjáðust líkamlega og andlega.
Hann átti auðvelt með að setja
sig í spor þeirra og lina þrautir
þeirra í orði og í verki. Hann
var einstakur faðir, enda bera
börnin þeirra Aldísar og hans
þess glögg merki.
Ég man eftir honum sem
ungum dreng, hann var athug-
ull, spyrjandi og stóru augun
hans ljómuðu. Hann fór
snemma að spreyta sig á ýmsu
tæknilegu, sem ég botnaði ekk-
ert í.
Flosi var einstakur. Hlýjan í
framkomu hans var svo gefandi,
og það var svo auðvelt að leita
til hans. Amma hans og móðir
okkar átti sérstakan stað í
hjarta hans og hann í hennar.
Ef eitthvað amaði að henni,
kom hann eins fljótt og auðið
Flosi Karlsson
✝ Flosi Karlssonfæddist í
Reykjavík 26.
mars 1960. Hann
lést 15. október
2013.
Útför Flosa fór
fram frá Háteigs-
kirkju 29. október
2013. Hann var
jarðsettur í Mos-
fellskirkjugarði.
var með sín góðu
læknisráð og með-
ferð.
Flosi var líka
mikill náttúruunn-
andi og dýravinur.
Hann átti hesta og
fór mikið upp í
sveitina „sína“ til
sauðburðar og
smalamennsku.
Börnin hans og
margir aðrir nutu
góðs af því.
Mig langar svo til að þakka
honum fyrir allt það góða, sem
hann ávallt sýndi mér og þá
sérstaklega hans góðmennsku
og hjálp sem hann og fjölskylda
hans sýndu eþíópsku börnunum
okkar. Hann sýndi þeim ótrú-
legan stuðning í orði og í verki,
eins og þau væru hans nánustu.
Einnig hjartans þakkir til Al-
dísar og barnanna þeirra fyrir
allt það góða, sem þau sýndu
þeim og gerðu fyrir þau.
„Því að þú ert von mín, þú Drottinn
ert athvarf mitt frá æsku. Við þig
hefi ég stuðst frá móðurlífi, frá móð-
urskauti hefur þú verið skjól mitt,
um þig hljómar ætíð lofsöngur
minn.“
(Sálm 71, 5-6)
Margrét Hróbjartsdóttir og
fjölskylda.
Mig langar að minnast kærs
vinar míns, Flosa Karlssonar
læknis, í örfáum orðum. Við
Flosi kynntumst þegar við vor-
um ungir strákar og bjuggum í
sama hverfinu í Vogunum. Þar
var margt brallað og mörg
prakkarastrikin framkvæmd.
Síðar vorum við saman um
skeið í Lúðrasveit unglinga,
einnig fermdumst við saman frá
Háteigskirkju hjá séra Arn-
grími Jónssyni. Við höfðum líka
sameiginlegt áhugamál sem
voru talstöðvar og vorum við
meðlimir í Talstöðvarklúbbi
unglinga á þeim tíma. Síðar
lágu leiðir okkar aftur saman í
Kristilegum skólasamtökum.
Við Flosi vorum vinir alla tíð þó
samskiptin væru minni seinni
árin, konur okkar hafa í mörg
ár verið í sama saumaklúbbi og
við Flosi hist annað slagið. Það
sem tengdi okkur Flosa hvað
mest saman var sá kristni boð-
skapur sem við fengum að
heyra þegar við vorum ungir
drengir. Fagnaðarerindið um
Jesú Krist hefur alla tíð verið
hluti af okkur og okkar lífi. Nú
þegar ég kveð Flosa með sökn-
uði þá veit ég ekki aðeins að
hann er Guði falinn heldur að
hann er hjá Guði.
„Ég hef augu mín til fjallanna, hvað-
an kemur mér hjálp? Hjálp mín kem-
ur frá Drottni, skapara himins og
jarðar.“
Þessi orð standa í 121. sálmi
Davíðs. Það er gott að eiga
þessa fullvissu í huga og hjarta
að hjálp okkar kemur frá Jesú
Kristi Drottni vorum sem við
getum sett allt okkar traust á.
Innilegar samúðarkveðjur til
Aldísar og fjölskyldu.
Pétur Ásgeirsson,
Hafnarfirði.
Margar minningar koma upp
í hugann við fráfall góðs vinar.
Flosi var hluti af Hafnarfjarðar
„klíkunni“ í KSS (Kristilegum
skólasamtökum). Flosi og bræð-
ur hans komu fljótt inn í þann
hóp og var margt skemmtilegt
brallað á þessum árum. Farið á
skólamót og almennu mótin í
Vatnaskógi, útilegur í Kaldár-
seli eða hist í heimahúsum. Þar
var spjallað um lífið og til-
veruna og oft var glatt á hjalla.
Flosa fylgdi mikil gleði og
kraftur enda líflegur og
skemmtilegur félagi, hrókur alls
fagnaðar. Hann var skýr í tali
og vel lesinn. Hann var strákur
sem gustaði í kringum. Honum
datt ýmislegt í hug sem hann
var óhræddur að framkvæma
og fá aðra í lið með sér. Flosi
var iðulega hrókur alls fagnaðar
og duttu honum oft skemmti-
legir hlutir í hug.
Það var yndislegt að fylgjast
með því þegar Flosi og Aldís
fóru að draga sig saman. Sum
okkar vissum fyrst um samband
þeirra þegar haldið var af stað í
útilegu í „sveitinni hans Flosa“
með tjald og útilegudót. Þar
hittum við hann og tjölduðum
svo á túninu. Mörg minning-
arbrot hrannast upp og mætti
halda lengi áfram. Þetta eru
góðar minningar um yndislegan
vin.
Vináttan hélst líka á fullorð-
insárum og alltaf héldust þessar
sterku tengingar frá unglings-
árum jafnvel þegar einhver tími
leið milli þess sem við hittumst.
Flosi var einstaklega ráða-
góður og sérlega fús að hjálpa
hvenær sem til hans var leitað.
Hann var þvílíkur vinur.
Flosi var mikill fjölskyldufað-
ir og naut þess að vera með
börnum sínum og barnabörnum.
Hann þreyttist aldrei á að finna
upp á einhverju til að gera með.
Í stofunni heima hjá honum
setti hann hengirúm og kaðla
fyrir börnin að leika sér.
Elsku Aldís, foreldrar, börn
og barnabörn. Við erum svo
þakklát fyrir þau ár sem Flosi
var meðal okkar og við fengum
að njóta samvera með honum
og ykkur. Hugur okkar er allur
hjá ykkur og við biðjum fyrir
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Við sendum ykkur ritningar-
greinina í Jóh. 11.25 þar sem
segir:
„Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir
á mig mun lifa þótt hann deyi.“
F.h. Hafnarfjarðarhópsins,
Einar, Ólöf Petrína,
Sveinn, Dísa, Pétur, Henna,
Lára, Lilja og Jenný.
Flosi var hæglátur í fasi en
kvikur í hreyfingum, nettur að
vexti en samt kröftugur. Hann
var mikið náttúrubarn og þær
eru margar sögurnar af öðruvísi
ferðalögum þeirra hjóna með
börnin.
Flosa lá ekki hátt rómurinn
og manni lærðist fljótt að leggja
við hlustir. Stundirnar sem við
Stenna áttum með þeim hjónum
Aldísi og Flosa voru alltaf
ánægjulegar, umræður um
börnin okkar, lífið og tilveruna.
Flosi var einstaklega góður
hlustandi, tók vel eftir því sem
maður sagði og af miklum
áhuga.
Það var stutt í gamansemina
hjá Flosa og honum tókst iðu-
lega að gera alvöru að spaugi
þegar við átti. Hann var ávallt
reiðubúinn að nýta fagþekkingu
sína til aðstoðar öðrum. Ég átti
sjálfur í erfiðleikum um tíma og
hjálpaði Flosi mér í gegnum
það tímabil af mikilli einlægni.
Verð ég honum ævinlega þakk-
látur fyrir það.
Við fráfall Flosa myndast
skarð sem verður ekki fyllt en
góðar og skemmtilegar minn-
ingar koma í þess stað.
Elsku Aldís og börn, Helga,
Karl og aðrir aðstandendur, við
Stenna og börnin vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Gísli Karel Eggertsson.
Elsku hjartans vinur, af
hverju fórstu svona snemma?
Við þörfnuðumst þín svo sár-
lega aðeins lengur. Ég deildi
ekki trúarsannfæringu þinni en
held samt að guð sendi okkur
öðru hverju útvalda syni sína og
dætur sem hafa meiri elsku að
gefa en við flest. Og þetta út-
valda fólk á hljóðlátan hátt
teygi út höndina til okkar hinna
og hjálpi okkur á erfiðum tím-
um. Þannig maður varst þú,
Flosi. Ekki af því að þú værir
fullkominn heldur af því þú
varst breyskur maður sem
horfði ofan í djúpið og fórst
stundum þangað sjálfur. Ég
veit að það var þess vegna sem
þú hafðir kjark, getu og einlæg-
an vilja til að leiða fólk þaðan
og inn á greiðfarnari götur. Þú
sagðir mér það sjálfur.
Það þyrmir yfir mann við til-
hugsunina um að þú skulir vera
farinn og allt það sem við misst-
um með þér. Þú sem varst svo
flinkur að fá mann til að hugsa
hlutina á nýjan hátt myndir lík-
lega benda okkur á að leiða
frekar hugann að því sem þú
skildir eftir; börnin, Aldísi, for-
eldra þína og bræður, vinina,
minningarnar um samveruna
með þér.
Það er fleira sem eftir stend-
ur. Því arfleifð þín er dýrmæt,
hún segir okkur að leitast við að
lifa lífinu eins og barn; í einfald-
leik, án illsku, sækja innblástur
og hugarfró í náttúruna og
byrja mannræktina í eigin
garði. Og það sem er mest um
vert; að elska án skilyrða. Og að
gera þetta í dag.
Núna. Flosi minn, ef þú ert
einhversstaðar, þá hlökkum við
Gísli til þegar okkar tími kemur
að hitta þig aftur.
Steinunn Ásgeirsdóttir
(Stenna).
Fallin er frá kær
vinkona, Sigríður
Ólafsdóttir, Sigga. Ég tel það
til minnar gæfu að hafa árið
1971, þá fimm ára gömul, flust
með fjölskyldu minni á Háaleit-
isbraut 123. Sambýlið í stiga-
ganginum var einstakt, allir
íbúar lögðu sitt af mörkum til
þess að gera lífið þar gott, aldr-
ei man ég eftir nágrannaerjum
né slíku og við krakkarnir nut-
um góðs af og völsuðum milli
íbúða alsæl. Þar kynntist ég
mínum bestu vinum á lífsleið-
inni, Elínu Hreiðarsdóttur,
Ellu á þriðju, dóttur Siggu og
Kidda, Kristjáni Guðmundssyni
á fjórðu.
Árið 1971 er ég, eins og áður
sagði, fimm ára og Sigga fjöru-
tíu og fjögurra ára fimm barna
móðir og kannski finnst ein-
hverjum ótrúlegt að vinskapur
hafi myndast þarna okkar á
milli, en þannig var það nú.
Sigga sá um sitt stóra heimili
með myndarskap meðan eigin-
maður hennar, Hreiðar Hólm,
var til sjós.
Ég leit strax upp til þessarar
merkilegu konu, hún var ákaf-
lega fróð um hin ýmsu málefni,
vel lesin og ættfróð svo eftir
var tekið. Fyrir fimm ára
stelpugopa sem hafði áhuga á
bókum og matreiðslu var það
himnasending að kynnast
Siggu.
Sigríður
Ólafsdóttir
✝ Sigríður Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. des-
ember 1927. Hún
lést 13. október
2013.
Sigríður var
jarðsungin frá
Dómkirkjunni 25.
október 2013.
Hún var mat-
gæðingur mikill
og eldaði öðruvísi
mat en ég átti að
venjast og marg-
ar uppskriftir
sem hún deildi
með mér elda ég
enn þann dag í
dag.
Hún þreyttist
aldrei á að ræða
um bækur og
bókmenntir við mig og á ég
henni mikið að þakka í þeim
efnum. Hún var ein af áhrifa-
völdunum í vali á háskólanámi
mínu, mörgum árum seinna, í
bókmenntafræði.
Ein minning er mér ljóslif-
andi. Ætli ég hafi ekki verið
um átta, níu ára og bið um lán
á bók, en ég átti alla tíð greið-
an aðgang að góðu bókasafni
þeirra hjóna.
Jú, leyfið var auðfengið hjá
Siggu „Og hvað ætlarðu að
lesa?“ „Úngur ég var, eftir
Halldór Laxness“, var svarið.
Sigga kímdi en þremur dögum
síðar sátum við við eldhúsborð-
ið góða og ræddum bókina, það
voru mínar fyrstu bókmennta-
umræður.
Kæri Hreiðar, Óli, Pési,
Fúsi, Krúsa og Ella, makar
ykkar, börn, barnabörn og
barnabarnabörn, ykkar missir
er mikill, en ég er viss um að
þar sem hún vinkona mín er,
hefur hún einhver ráð að fylgj-
ast með ykkur áfram, fólkinu
sínu sem skipti hana svo miklu
máli.
Og þar kemst enginn undan
að svara spurningunni hennar;
„Hverra manna ert þú?“ Takk
fyrir allt og allt.
Júlía Margrét Sveinsdóttir
(á annarri).
Nú er við kveðjum Rögnvald
mág minn leita minningarnar á
hugann. Valdi, eins og hann var
jafnan kallaður, yrkti sína jörð
norður við nyrsta haf þar sem
vornæturnar eru bjartastar.
Hann hlúði að æðarvarpinu,
veiddi silung og vitjaði reka en
reyndi ávallt að ganga þannig
um náttúruna að allt væri betra
en þegar hann tók við búi á
Hrauni. Þannig vildi hann að
komandi kynslóðir gætu minnst
hans með stolti. Vart var minnst
svo á Valda að ekki væri Gilla
nefnd um leið, svo samofið var
þeirra lífshlaup. Margar eru
minningarnar um skemmtilegar
veiðiferðir í vötnin niðri og ekki
síður veiðar í Aravatni. Gest-
risni þeirra hjóna var einstök og
allir ávallt drifnir í kaffi sem leið
áttu um. Þar var oft spjallað
mikið um málefni líðandi stund-
ar enda fylgdist Valdi vel með
öllum fréttum. Hann var mikill
sjálfstæðismaður og vildi þá
gjarnan heyra afstöðu gesta um
pólitíkina, Efnahagsbandalagið
og fleira. Dætur okkar voru það
heppnar að dvelja nokkur sum-
ur hjá þeim hjónum, Gillu og
Valda, og var sú dvöl þeim sér-
lega ánægjuleg. Þar var Valdi
með sína góðlátlegu stríðni og
einstök umönnun Gillu. Fyrir
Rögnvaldur
Steinsson
✝ RögnvaldurSteinsson
fæddist á Hrauni á
Skaga 3. október
1918. Hann and-
aðist á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 16.
október 2013.
Útför Rögnvald-
ar fór fram frá
Ketukirkju á Skaga
30. október 2013.
það þökkum við á
kveðjustund.
Báran við sanda
brotnar græn og hvít.
Féð á beit undir
kömbum.
Fugl á steini
Braggaður sauður
af sögufrægum stofni
kemur röltandi
gegnum ryðlitt þangið.
Jafnvel ekki hann
með horn úr drýgindum
raskar þessari svölu
ró hér við sjóinn.
(Hannes Pétursson)
Blessuð sé minning Valda.
Fjölskyldu hans vottum við okk-
ar innilegustu samúð.
Gísli, Guðrún
og fjölskylda.
Kær vinur, Rögnvaldur
Steinsson, bóndi á Hrauni á
Skaga, hefur sett upp segl og
siglir nú fleyi sínu í hagstæðum
og ljúfum byr til móts við nýja
dögun í austri. Langri og við-
burðaríkri ævi er lokið. Valdi
var skemmtilegur, glettinn, víð-
lesinn, viðræðugóður en umfram
allt góður og traustur vinur.
Kynni okkar og vinátta hafa
staðið yfir í áratugi og bar aldrei
skugga á.
Valdi var hafsjór af fróðleik
og var oft rætt um þær miklu
breytingar í íslensku þjóðlífi
sem hann upplifði hvort heldur
sem sneri að búskap, sam-
göngum, aðbúnaði fólks eða lífs-
gildum almennt.
Honum fannst mikið til um
þegar gúmmístígvélin komu á
markað. Þá voru menn ekki
lengur blautir í fæturna dag-
langt við hin ýmsu verk. Vél-
væðing í sveitum, léttirinn við
heyannir og svo ótal margt sem
gjörbreytti lífi íslenska bóndans
og þjóðarinnar allrar. Á seinni
árum fannst honum að gildis-
mati okkar Íslendinga hefði
hrakað verulega.
Ráðdeild, kurteisi og umburð-
arlyndi væri á hröðu undanhaldi
og lyti í lægra haldi fyrir óhófi,
frekju og yfirgangi. Valdi var
hrókur alls fagnaðar og var oft
glatt á hjalla við eldhúsborðið á
Hrauni. Þar gátu menn sagt
skoðanir sínar og rökrætt við
húsbóndann um hvaðeina sem í
hug kom. En Valdi hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um og varði lítilmagnann af
hörku ef því var að skipta.
Valdi mætti á öll þorrablót í
Skagaseli og var ekki alltaf
tilbúinn að fara snemma heim.
Merete tengdadóttir hans hafði
oft áhyggjur af því að hann væri
orðinn þreyttur, enda orðinn
rúmlega níræður, og bauðst til
að keyra hann heim klukkan
þrjú um morguninn. En Valdi
skildi ekkert í þessu með ungu
tengdadóttur sína, „ballið væri
rétt að byrja og hann ætti eftir
að dansa heilmikið“.
Valdi var óspar á góð ráð við
veiðar og dúntekju. Hann var
áhugasamur og hvetjandi en
gerði í leiðinni góðlátlegt grín að
æðarrækt okkar á Gunnarsstöð-
um. Mátti glöggt sjá þegar aug-
un loguðu af glettni og hláturinn
tísti í honum og svo skellihló
hann innilega. Veiðiferð í Ara-
vatn sumarið 2009 verður lengi í
minnum höfð. Góð stund í góðra
vina hópi í fallegu veðri.
Það er margs að minnast og
ekki hægt að gera því tæmandi
skil í stuttri minningargrein, til
þess þyrfti heila bók. Efst í huga
okkar hjóna er vináttan og
trygglyndið við okkur, fólkið
okkar, börn og barnabörn. Á
Hrauni hafa þau átt skjól og
notið alls hins besta sem völ er
á.
Elsta barnabarnið okkar, Ás-
geir Andri, hefur dvalið tvö síð-
ustu sumur á Hrauni og með
Valda og honum tókst góð og
innileg vinátta. Ásgeir saknar
nú vinar í stað.
Valdi ræddi hispurslaust um
það að komið væri að kveldi í lífi
sínu. Hann var sáttur við ævi-
starf sitt og var afar stoltur af
Gillu sinni og hópnum þeirra.
Hann kvaddi sáttur við allt og
alla.
Við kveðjum Valda með
djúpri virðingu og þakklæti.
Elsku Gilla, Steini, Nonni,
Jói, Gunni og fjölskyldur. Hugur
okkar er hjá ykkur. Guð blessi
minningu Valda á Hrauni.
Aðalbjörg
og Jón Hallur.
✝
Við þökkum öllum þeim er sýnt hafa okkur
hlýju og samúð vegna andláts og útfarar
elsku dóttur minnar og systur okkar,
SÓLVEIGAR REYNISDÓTTUR,
Brekkuási 5,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir fá vinkonur hennar fyrir
einstaka umhyggju, vináttu og aðstoð við
hana og okkur öll.
Dóra, Eyjólfur, Sigrún og fjölskyldur.