Morgunblaðið - 08.03.2014, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MARS 2014
gætið sem alltaf fylgdi því að
koma í eldhúsið til ömmu enda
var matarbúrið inn af eldhúsinu
stærsta herbergið á Kollsá. Svo
var ævinlega líf og fjör í kringum
hana enda börnin níu með sí-
stækkandi barnabarnahóp og
vinir og ættingjar ávallt vel-
komnir ættu þeir leið um. Og
aldrei urðum við varir við að hún
skipti skapi sama hvað á gekk í
þeim fjölmenna hópi ungmenna
sem voru í kring um hana alla
tíð.
Það var einhver glettni sem
fylgdi ömmu og hún tók lífið og
sjálfa sig svona mátulega alvar-
lega. Þegar hún fór að ferðast til
útlanda á fullorðinsárum var hún
alls ófeimin að tjá sig við af-
greiðslufólk þó svo hún talaði að-
eins íslensku. Alltaf tókst henni
að gera sig skiljanlega með því
að brosa bara eins og henni var
einni lagið og nota látbragð
óspart í bland við íslenskuna, og
allir vildu allt fyrir þessa
skemmtilegu konu gera! Hún
átti það líka til að semja sín eigin
orð og lét ekkert á sig fá þótt afi
segði henni að þau væru ekki til.
Við barnabörn ömmu tókum
upp á því að hittast á Kollsá af og
til og var amma þá orðin nokkuð
fullorðin og flutt til Reykjavíkur.
Oftar en ekki náði hún þó að
haga því þannig til að hún ætti
leið um Hrútafjörðinn þegar
þessi frændsystkinahittingur
stóð yfir og náði þannig aðeins
að taka þátt í fjörinu enda hafði
hún einstaklega gaman af að
syngja og glettast við okkur og
svona aðeins að fá að stússast í
kringum afkomendurna.
Lífshlaup ömmu var viðburða-
ríkt og farsælt. Hún skilur mikið
eftir sig nú þegar hún er fallin
frá, ekki síst allar góðu minning-
arnar sem lifa með okkur um
ókomna tíð.
Þórólfur, Karl, Ingimar og
Guðjón Torfi frá Fagradal.
Sofnuð er burt úr þessum
heimi sæl lífdaga á nítugasta og
öðru aldursári kær mágkona og
systir Ingiríður Daníelsdóttir frá
Kollsá. Inga, eins og hún var
ætíð kölluð, var fædd og uppalin
á Kollsá í Hrútafirði og bjó og
starfaði þar lungann úr sinni ævi
ásamt manni sínum Karli Hann-
essyni. Banalega hennar var
ekki löng og hún mun hafa haft
orð á því að þetta væri nú orðið
gott og hún væri alveg sátt við að
fara og ræddi gjarnan um það
sem við tæki.
Inga átti fimm systkini, þar af
létust tvö á barnsaldri, Einar og
Ester, Þorvaldur lést langt um
aldur fram 53 ára en eftir lifa
systur hennar Valdís og Áshild-
ur. Samband þeirra systranna
var ætíð mjög náið, fullt kær-
leika og umhyggjusemi og ekki
liðu margir dagar milli þess sem
þær töluðu saman í síma eða
færu í heimsókn sérstaklega eft-
ir að Inga flutti suður til Reykja-
víkur.
Inga átti ásamt Karli manni
sínum níu börn sem öll eru gift
og frjósöm svo afkomendur Ingu
eru orðnir margir. Það var alltaf
gestkvæmt á Kollsá og maður
settist ávallt að veisluborði. Þeg-
ar fermingarveislurnar voru
haldnar þá var engu líkara en
það væru kokkur, bakari og
kökugerðarmaður í fullri vinnu í
búrinu hjá Ingu, slíkur var
veislukosturinn. Það var oftar en
ekki að veislugestir, börn og full-
orðnir, færu út á flöt í hring og
svo var hlaupið í skarðið. Hvort
sem maður kom að nóttu eða
degi þá stóð alltaf veisluborð og
uppbúin rúm til reiðu. Það hefur
áreiðanlega þurft margt hand-
takið við að halda húsinu hreinu
því húsið er stórt og var þegar
það var byggt, í núverandi mynd,
talið stærsta steinhús sýslunnar.
Inga var vinnusöm eins og öll
Kollsársystkinin og féll aldrei
verk úr hendi og lék allt í hönd-
um hennar. Hún varð sér úti um
prjónavél og prjónaði alls konar
flíkur ekki aðeins á sína afkom-
endur heldur líka afkomendur
systkina sinna. Eftir að þau Karl
brugðu búi og seldu Kollsá reistu
þau sér einbýlishús á Borðeyri
og bjuggu þar. Þegar hún flutti
til Reykjavíkur, orðin ekkja, fór
hún að mála myndir, bæði vegg-
myndir og á ýmsa muni, t.d.
blómavasa.
Inga var glaðsinna og með
jafnaðarskap. Hún var söngelsk,
hafði góða söngrödd og söng í
mörg ár í kirkjukór Prestbakka-
kirkju. Aldrei sást hún skipta
skapi og lagði engum illt til.
Það voru ekki aðeins húsmóð-
urstörfin sem henni lék í hendi
því hún var líka fróð um burð-
arvirki farartækja. Einu sinni
var hún farþegi í bíl hjá mér í
Rvk. Og framundan var hraða-
hindrun sem ég fór oft yfir og
vissi á hvaða hraða ég mátti vera
án þess að farþegar hentust upp
úr sætunum. Þgar bíllinn var
kominn yfir sagði Inga: „Það eru
góðir demparar á þessum bíl,
Guðbrandur.“ Ávallt síðan þegar
ég fer yfir þessa hindrun hljóm-
ar Inga í huga mér.
Megi góður Guð blessa og
varðveita sál Ingiríðar Daníels-
dóttur um alla eilífð. Blessuð sé
minning hennar.
Við Ása, synir okkar og þeirra
fjölskyldur sendum afkomendum
Ingu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Áshildur og Guðbrandur.
Ingiríðar Daníelsdóttur, eða
Ingu frænku eins og hún var
kölluð, minnist ég með virðingu.
Í mínum huga var Inga einstök
kona sem lifði eftir hinum gömlu
góðu íslensku gildum.
Inga var rík því að hún átti
stóran hóp barna, enn fjölmenn-
ari hóp barnabarna og síaukinn
fjölda langömmubarna. Mamma
var vön að segja hvað börnin
hennar Ingu væru myndarleg og
hvað hún væri heppin með
tengdabörn. Börnin þau hafa
heldur betur sannað það í verki,
keypt gamla Kollsárhúsið og gef-
ið húsinu sitt upprunalega útlit
með endurbótum að utan sem
innan.
Hún Inga gekk rösklega til
verks jafnt innandyra sem utan.
Eitt sinn sem oftar þegar ég
gisti á Kollsá vaknaði ég eld-
snemma morguns, eins og
krakka er háttur, fór niður í
kjallara og þar var Inga komin í
fjósgallann með húfu á höfði,
laus við pempíuskap og dekur.
Vinna var aðalsmerki Ingu og ég
fékk snemma á tilfinninguna að
henni þætti gaman að vinna,
vinnan færði henni hamingju og
gleði.
Ég var svolítið skúffuð yfir því
að fá ekki sveitavist á Kollsá hjá
Ingu og Kalla en flest systkina-
börnin hennar höfðu dvalið þar
um lengri eða skemmri tíma. En
þegar ég sá hvað Inga var
áhugasöm að tala um sveitavist-
ina mína í Viðvík í Skagafirði hjá
Ellu og Fúsa þá varð ég hróðug
og lyftist öll upp. Ég þurfti að
lýsa fjósinu, heyskapnum, kirkj-
unni og fleiru, mér þótti sem ég
væri fullorðin ekki nema 11 ára
telpa. Og alltaf var ég montin að
eiga föðursystur í sveit á ætt-
aróðalinu.
Einu sinni var Inga samferða
okkur pabba í bæinn. Inga sat
frammi í Bronkónum og ég var í
millisætinu aftur í. Þau systkinin
töluðu látlaust um daginn og
veginn, hlógu og minntust gam-
alla tíma. Ég var furðulostin og
enn töluðu þau þegar komið var
að Tíðaskarði en mér fannst
þetta ekki leiðinlegt heldur
fylgdist vel með, afar áhugasöm.
Það hefur ríkt einstök vinátta
meðal systkinanna á Kollsá.
Pabbi var ekki rólegur á vorin
fyrr en hann hafði komist norð-
ur. Hann færði systur sinni
ávallt eitthvað matarkyns í búið
og eitt sinn keypti hann tíu vín-
arbrauðslengjur. Ég skammaðist
mín hálfpartinn fyrir þetta reyk-
víska kaffibrauð, fannst heima-
bakaða bakkelsið hennar Ingu
miklu betra, en viti menn, Inga
tók skælbrosandi á móti gjöfinni
og kyssti pabba í bak og fyrir.
Inga blómstraði af ánægju eft-
ir að hún fluttist til Reykjavíkur,
hún hafði svo gaman af hinum
ýmsu hannyrða- og hönnunar-
námskeiðum sem hún sótti. Hún
saumaði, prjónaði, málaði og ég
veit ekki hvað og hvað fyrir sinn
stóra hóp, en átti samt aflögu lít-
inn engil sem hún gaf mér.
Ég á verðmæta minningu um
Ingu, um góða, duglega, glaða og
hlýja konu.
Eva Guðný Þorvaldsdóttir.
Ég kynntist Ingu þegar ég
flutti frá Fjarðarhorni í Hrúta-
firði út að Kollsá vorið 1954. Áð-
ur en við fjölskyldan fluttum
hafði ég kviðið því mjög að flytja
í tvíbýli. Það kom þó fljótt í ljós
að sá kvíði hafði verið óþarfur.
Inga var yndisleg kona og það
tókust mjög fljótt með okkur
vinabönd sem héldust alla tíð síð-
an. Inga var hörkudugleg, gekk í
öll verk og gat allt sem hún ætl-
aði sér. Hún var bóngóð og það
var aldrei neitt mál að aðstoða.
Oft á tíðum hjálpaði hún mér við
að sauma föt á börnin. Ég hljóp
til hennar með eitthvert stykki
sem ég vissi ekki hvernig ég ætti
að leggja eða snúa og hún kom
þessu heim og saman, allt lék
þetta í höndunum á henni og allt-
af var hún glöð og hress. Þau
tæplega 30 ár sem við bjuggum á
Kollsá kom okkur vel saman og
aldrei skipti Inga skapi. Barna-
skarinn var stór en samtals átt-
um við 15 börn svo það var oft
mikið fjör, hlegið og gert að
gamni sínu. Við kölluðumst á,
hvor frá sínum tröppunum, og á
kvöldin eftir að verkum dagsins
var lokið, brugðum við á leik með
börnunum Við fórum í feluleiki,
hlupum í skarðið, fórum í fallna
spýtu, yfir og svona mætti lengi
telja. Á haustin sáum við um að
gefa gangnamönnunum sveskju-
graut, kaffi og kökur eftir að þeir
komu af fjalli og þar sem plássið
var meira í stóra húsinu á Kollsá
var tekið á móti þeim þar. Ég
reyndi að hjálpa til eins og ég
gat en Inga var driffjöðrin. Okk-
ur fórst vel að vinna saman, við
hlógum hátt og dillandi hláturinn
í Ingu lét engan ósnortinn.
Inga mín ég þakka þér,
allar glaðir stundir.
Oft þú komst að hjálpa mér,
þegar svo bar undir.
(ÓB)
Elsku Inga, ég vil þakka þér
fyrir vinskapinn, allar góðu sam-
verustundirnar við búskapinn á
Kollsá, árin í sveitinni og seinna
meir fyrir stundirnar í Bólstað-
arhlíðinni. Ég veit að Kalli þinn
hefur komið og tekið á móti þér
og allt hefur verið orðið tilbúið
sem hann var að stússa í og laga
áður en hann kom að sækja þig.
Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt,
hent að mörgu gaman.
Úti’ um stéttar urðu þar
einatt skrítnar sögur,
þegar saman safnast var
sumarkvöldin fögur.
(Þorsteinn Erlingsson)
Börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum auk allra annarra ætt-
ingja og vina sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu vinkonu
minnar, Ingu Dan frá Kollsá.
Ólöf Björnsdóttir frá Kollsá.
Það ríkir eftirvænting í loft-
inu. Fullorðna fólkið gengur um
og sinnir störfum sínum af kost-
gæfni, öllum verkum verður að
vera lokið í fyrra fallinu. Inga
syngur: „Ég vona að Kalli komi
kagganum í lag. Strax í dag.“
Söngur hennar er ekki að
ástæðulausu, bíllinn bilaður og
Bændahátíð á Sævangi þá um
kvöldið. Kalli er önnum kafinn
við að gera við bílinn, á ballið átti
að halda. Söngur Ingu gall við í
kyrrð sveitarinnar og viti menn,
bíllinn komst í lag. Inga og Kalli
skelltu sér á hátíðina ásamt öðr-
um sveitungum.
Á Kollsá var tvíbýli og oft
margt um manninn. Inga og
Kalli eiga níu börn og við systk-
inin erum fimm. Á sumrin fjölg-
aði því að þá bættust við skyld-
menni og krakkar sem fengu að
vera í sveitinni. Á kvöldin brugðu
jafnt fullorðnir sem börn á leik
og farið var meðal annars í fallin
spýtan og hlaupið í skarðið.
Það ríkti alltaf mikil eftirvæn-
ing hjá okkur systkinunum að
fara í jólaboð til Ingu og Kalla
eða niður í hús eins og við sögð-
um. Þá var gengið í kringum
jólatréð og sungið, farið í leiki og
borðaðar veitingar sem Inga
hafði útbúið af mikilli alúð.
Eftir að þau hjónin brugðu búi
og fluttu inn að Borðeyri vann
Inga í mörg ár í Veitingaskál-
anum Brú. Á vöktunum var mik-
ið hlegið og brallað og Inga lét
sitt ekki eftir liggja og gaf hinum
stelpunum ekkert eftir í prakk-
araskapnum.
Inga var glaðlynd, dugleg,
umburðarlynd, þolinmóð og úr-
ræðagóð. Það var saman hvað
gekk á, hún gerði það sem gera
þurfti. En umfram allt þá var
það gleði og glaðværð sem fylgdi
henni.
Við viljum senda afkomendum
hennar, ættingjum og vinum
innilegar samúðarkveðjur og
vitna í orð Pam Brown, vinirnir
fylgja okkur hvert sem við för-
um. Við hugsum oft til þeirra og
segjum: Hér hefði þeim þótt
gaman.
Margs er að minnast.
Margt er enn á seyði.
Leikur er varpinn,
- bærinn minn í eyði.
Syngja þó ennþá
svanir fram á heiði.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku Inga, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Atli, Birna og Ingibjörg
Ólöf frá Kollsá.
„Ég veit ekki hvernig við fær-
um að ef við ættum ekki hana
ömmu.“ Fallega orðuð hugsun
ungs manns. Já, hún var sann-
arlega dýrmæt börnum sínum og
barnabörnum, hún Ingiríður
Daníelsdóttir, sem við kveðjum í
dag, enda sérlega glaðvær og
kærleiksrík kona, sem alltaf sá
eitthvað gott við allt og alla. En
barnabörnin og börnin voru
henni einnig mikilsverð, eins og
segir í Orðskviðum Salómons
konungs: „Barnabörnin eru kór-
óna öldunganna og foreldrarnir
sæmd barnanna.“
Leiðir okkar lágu saman er
við hjónin fluttum til Borðeyrar
við Hrútafjörð er ég var ráðin
skólastjóri í nýendurreistum
grunnskóla Bæhreppinga. Hún
tók okkur af mikilli hlýju og virt-
ist ánægð með að skólinn, sem
var henni svo kær, skyldi nú
taka til starfa á ný. Hún bjó í
Sjónarhóli, sem stendur sunnan
skólahússins og urðu skólabörn-
in fljótlega hænd að henni, enda
var hún aufúsugestur í skólan-
um, þar sem hún hafði áður fyrr
starfað við matseld.
Inga Dan., eins og hún var oft-
ast kölluð, hafði lifað langa og
farsæla ævi, lengstum í Bæjar-
hreppi, en hún varð húsfreyja á
Kollsá, æskuheimili sínu, þar
sem hún bjó myndarbúi með
manni sínum, Karli Hannessyni,
og níu mannvænlegum börnum.
Þau hjón byggðu sér síðar reisu-
legt hús á Borðeyri þar sem þau
bjuggu um árabil, en Karl lést
árið 1997.
Hún er ógleymanleg þeim sem
kynntust henni, þessi hávaxna
myndarkona sem ljómaði af góð-
vild og gleði. Hún var mikilvirk
hannyrðakona og eru ófá verkin
sem prýða heimili niðja hennar.
Inga var ein af stofnendum
kvenfélagsins Iðunnar um miðja
síðustu öld og var síðar gerð að
heiðursfélaga og hafði hún sann-
arlega unnið til þeirrar sæmdar,
ætíð reiðubúin að vinna félaginu
og sveitungunum gagn. Enn
fremur söng hún í árafjöld í kór
Prestbakka- og Staðarsókna og
munu nokkrir af gömlu kórfélög-
unum syngja yfir moldum henn-
ar.
Inga hélt tryggð við sitt gamla
félag og sveitina sína kæru eftir
að hún flutti til Reykjavíkur fyrir
rúmum áratug. Hún tók þátt í
menningarferðum Iðunnar til
höfuðborgarinnar og gáfu þær,
sem voru á níunda og tíunda
tugnum, hinum yngri ekki eftir
hvað lífsgleði og danskrafta
varðaði. Hún kom oft á réttar-
daginn i Hvalsárrétt og naut
þess að sjá bæði fé og forna vini,
drekka kaffi í skúrnum okkar og
spjalla. Þorrablótin hafa verið
ein aðalskemmtun sveitunganna
og þar lét Inga sig ekki vanta á
meðan heilsa leyfði. Á síðasta
þorrablóti fengum við fallega
kveðju frá henni og vinkonu
hennar, Lóu frá Kollsá, og varð
það hennar hinsta kveðja til okk-
ar, því þremur sólarhringum síð-
ar lést hún, umvafin kærleika
barna sinna og fjölskyldna
þeirra.
Jesús segir í Jóhannesarguð-
spjalli: „Þegar ég er farinn burt
og hef búið yður stað, kem ég
aftur og tek yður til mín, svo að
þér séuð einnig þar sem ég er.“
Og ennfremur: „Ég er upprisan
og lífið. Hver sem trúir á mig
mun lifa þótt hann deyi.“
Já, við vitum að Inga er hjá
Drottni okkar og að hún mun lifa
í dýrð himinsins og í hjörtum
allra sem þekktu hana og unnu
henni.
Ég bið Guð allrar huggunar
um að vera elskuðum börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ástvinum hennar nálæg-
ur, styrkja þau og blessa.
Við, konurnar í Iðunni, þökk-
um Ingu Dan. ljúfa samfylgd og
farsæl störf í þágu félagsins okk-
ar og samfélagsins alls og biðjum
henni Guðs blessunar. Veri hún
kært kvödd í eilífri náðinni.
Kristín Árnadóttir,
formaður.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGA MARÍA HANNESSON,
Árskógum 8,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk mánudaginn
3. mars.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 11. mars kl. 13.00.
Helgi Hálfdánarson,
Gunnar Hálfdánarson, Erla D. Halldórsdóttir,
Sigrid Hálfdánardóttir, Guðjón Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
DAGBJÖRT ÓLAFSDÓTTIR,
Sléttuvegi 23,
andaðist í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Kópavogs mánudaginn 24. febrúar.
Útför hennar fer fram í Grensáskirkju
þriðjudaginn 11. mars kl. 15.00.
Svanbjörg Gísladóttir, Jón Hansson,
Ester Gísladóttir,
Þórir Gíslason, Sigrún Hinriksdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir,
sambýliskona og amma,
ÞURÍÐUR FANNEY ÁRNADÓTTIR,
Hulla,
Klettatúni 7,
Akureyri,
lést þriðjudaginn 4. mars.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 13. mars
kl. 13.30.
Valdemar Valdemarsson, Anna Margrét Tryggvadóttir,
Ingi Þór Jóhannsson,
Haukur Ingi Valdemarsson,
Helga Kristín Valdemarsdóttir,
Matthildur Una Valdemarsdóttir.
✝
Ástkær unnusti minn, yndislegi pabbi minn
og stjúpfaðir, sonur okkar, bróðir okkar,
mágur og frændi,
ELVAR ÖRN BALDURSSON,
lést laugardaginn 1. mars á heimili sínu,
Hafnarstræti 1, Þingeyri.
Útför hans fer fram frá Bessastaðakirkju
miðvikudaginn 12. mars kl. 14.00.
Marta Górska,
Teresa Sól Elvarsdóttir, Hubert Górski,
Baldur Úlfarsson, Heiðrún Jensdóttir,
Ari Baldur Baldursson,
Edda Baldursdóttir, Rúnar Birgisson,
Brynja Rún Rúnarsdóttir.