Morgunblaðið - 03.05.2014, Síða 38

38 MESSUR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MAÍ 2014
Kær mágkona
mín og vinkona, Áslaug Thorla-
cius, hefur nú kvatt okkur, sam-
ferðafólk sitt, eftir langa og við-
burðaríka æviferð. Hún var
einstök persóna og eftirminnileg,
greind, góðviljuð og glaðleg í við-
móti. Ég sá hana fyrst er ég var
unglingur að sumarlagi á Laugum
Áslaug Thorlacius
✝ Áslaug fæddist21. nóvember
1911 að Fremsta-
felli í Köldukinn í
Suður-Þingeyj-
arsýslu. Hún lést
16. apríl 2014.
Útför Áslaugar
fór fram frá Ás-
kirkju 29. apríl
2014.
í S-Þingeyjarsýslu.
Þar voru komin börn
að sunnan til sumar-
dvalar og með þeim
skólastjórinn Sig-
urður Thorlacius og
fjölskyldan, en mér
datt ekki í hug að
unga stúlkan sem
fylgdi börnunum
þremur væri annað
en barnfóstran, en
þegar til kom var
þetta skólastjórafrúin sjálf úr
Reykjavík.
Síðan hefi ég kynnst henni nán-
ar og tengst fjölskylduböndum.
Hún var einstök kona og merki-
leg. Hún fór til náms í Héraðsskól-
ann á Laugarvatni einn vetur, en
sú skólaganga reyndist henni vel.
Hún kynntist mannsefni sínu þar,
Sigurði Thorlacius, sem síðar varð
skólastjóri Austurbæjarbarna-
skóla í Reykjavík. Þau eignuðust
fimm börn, sem öll hafa orðið
mætir þjóðfélagsþegnar og reynst
henni ómetanleg á langri lífs-
göngu.
Hún varð fyrir því mikla áfalli
að missa mann sinn skyndilega frá
börnunum ungum. En hún sýndi
mikinn dugnað og barðist áfram af
æðruleysi, svo þau fengju mennt-
un eftir því sem hugur þeirra stóð
til. Hún hafði nokkra kostgangara
í fæði, en kunni þó lítið að græða á
því, svo að lífsbaráttan var erfið á
stundum.
Áslaug var víðlesin og marg-
fróð. Hún lærði bæði ensku og
frönsku, mest af sjálfri sér eða af
því að lesa með börnum sínum, er
þau stunduðu sitt nám, svo að hún
las sér til ánægju erlendar bók-
menntir, jafnframt því sem hún
stundaði heimilisverkin. Lengi
veittist henni örðugt að afla sér at-
vinnu eftir að hún missti manninn,
þar sem hún hafði engin próf sem
réttindi veittu, en úr því rættist
nokkuð þegar hún fékk starf á
Þjóðskjalasafninu við að vélrita
manntöl og kirkjubækur til að
hlífa þeim við volki fræðimanna.
Kunnugir hafa tjáð að þessar upp-
skriftir Áslaugar séu bæði furðu
miklar að vöxtum og frábærar að
nákvæmni. Og þessi störf Áslaug-
ar á Þjóðskjalasafni færðu henni
ekki aðeins nokkra björg í bú
heldur einnig marga nýja vini sem
héldu tryggð við hana ævilangt.
Þegar ég kom til Reykjavíkur í
skóla var bróðir minn þar fyrir í
fæði hjá Áslaugu og féll ég nú
sjálfkrafa í sama farveg og get
ekki nógsamlega lofað það að
komast undir verndarvæng Ás-
laugar og fá að njóta fróðleiks
hennar, vináttu og skemmtunar.
Síðar urðu tengsl okkar enn
nánari með mágsemdum, og ég
lærði betur og betur að meta gáf-
ur hennar og þekkingu. Það má
með sanni segja að hún var hvers
manns hugljúfi sem henni kynnt-
ist. Hún var síglöð og tók með
jafnaðargeði jafnt barnaþrasi sem
hinni dýpstu sorg. Hún hélt gáfum
sínum óskertum fram í háa elli
þótt hún væri nokkuð farin að let-
jast síðustu árin, en hún var komin
á þriðja ár yfir tírætt þegar hún
lést. Til dauðadags hvíldi hún æv-
inlega með bók ofan á sænginni
sinni.
Við sendum börnum hennar og
öllum afkomendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Kristjánsdóttir.
Nú er tími til að þakka. Síðasta
mamman í vinkvennahópnum hef-
ur kvatt og flogið til fegurri heima.
Henni Áslaugu hefur ekki verið
erfitt um vik að taka flugið eins
lauflétt og hún var orðin enda ald-
urinn hár, 102 ár. Mömmurnar
okkar skipuðu auðvitað stóran
sess í lífi okkar allra sem bundust
vináttuböndum á unglingsárum
og höfum haldið hópinn síðan. Ás-
laug var yngsta mamman og lifði
lengst. Hún tók okkur alltaf opn-
um örmum og var lengi ungleg,
hláturmild og létt á fæti.
Stóra myndin af Sigurði, sem
hékk á veggnum, minnti þó á sorg-
ina sem setti mark sitt á heimilið
þegar faðirinn féll frá og Áslaug
varð ung ekkja með fimm börn.
Hann var stóra ástin í lífi hennar
og fyrirmynd barnanna þeirra.
Nú er tími til að þakka ómet-
anlega vináttu Höddu og hennar
fólks en samfagna Áslaugu ef hún
fær að hitta Sigurð sinn aftur á
einhvern þann hátt sem við getum
ekki skilið – bara vonað.
Hólmfríður Kolbrún
Gunnarsdóttir.
Ég ákvað að
skrifa nokkrar lín-
ur um Guðrúnu
Einarsdóttur
vegna þess hve þakklátur ég
hef alltaf verið henni og mann-
inum hennar, Elíasi Jónssyni
heitnum.
Guðrún
Einarsdóttir
✝ Guðrún Ein-arsdóttir fædd-
ist 16. desember
1921. Hún lést 30.
mars 2014.
Útför Guðrúnar
fór fram 10. apríl
2014.
Þegar ég ákvað
að hefja nám í
Stýrimannaskóla
Íslands í Reykjavík
árið 1962 var ég
svo einstaklega
heppinn að fá leigt
forstofuherbergi,
sem tilheyrði íbúð-
inni þeirra í Skip-
holti 32. Ekki nóg
með það, ég gerðist
kostgangari þeirra
líka. Þá var mér borgið þennan
einn og hálfa vetur. Var reynd-
ar ekki sá fyrsti og ekki sá síð-
asti, en hún Gunna mín í Skipó
sagði mér oft að helst vildi hún
bara Sjómannaskólastráka.
Þegar hún sagði þetta geislaði
hún af glettni og hlýju en af
þessu tvennu átti hún nóg. Á
þessum haustdögum hófst vin-
átta og væntumþykja sem ent-
ist ævina alla. Þau Elías og
Gunna voru bæði skemmtileg
og vitur og strax fór mér að
þykja jafnvænt um þau og for-
eldra mína. Annað var ekki
hægt. Um þrítugt eignaðist ég
tvo syni. Sá eldri hlaut nafn
föður míns en sá yngri heitir
Elías. Annað kom ekki til
greina. Guðmundur, sonur
Gunnu og Ella, kom oft í her-
bergið til mín á þessum tíma.
Þá var hann 7-8 ára gamall.
Hann er vinur minn enn í dag
þrátt fyrir allmikinn aldurs-
mun.
Fljótlega eftir að Elías lést
seldi Gunna íbúðina sína í Skip-
holti og flutti í blokkina á Afla-
granda 40. En það var alveg
sama hvar hún átti heima, hún
var alltaf fyrir mér hún „Gunna
í Skipó“. Hún hringdi oft til
okkar hjónanna og aldrei fór ég
til Reykjavíkur án þess að
heimsækja Guðrúnu mína og
alltaf var jafnnotalegt og gott
að koma í hennar hús. Sumum
fylgir alltaf eitthvað gott. Oft er
sagt að vinátta sé gulls ígildi.
Vinátta Guðrúnar var mér eitt-
hvað miklu, miklu meira.
Að endingu vil ég lauma að
þökkum mínum til frænku
minnar, Dóru Wíum, en hún
reyndist Guðrúnu einstaklega
vel. Þær töluðu saman á hverj-
um degi. Sendi Guðmundi Elí-
assyni og fólkinu hans mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Wíum.
Nú er hann elsku
afi okkar dáinn. Við
hefðum viljað að
hann hefði lifað
lengur, en hann var
orðinn svo lasinn að hann var
sáttur við að fara. Hann fæddist í
torfbæ sem okkur finnst rosa
skrítið. Það var og er alltaf gam-
an að koma á Sauðárkrók en við
eigum eftir að sakna þess að afi
Sverrir Björnsson
✝ Sverrir Björns-son fæddist 31.
desember 1935.
Hann lést 31. mars
2014.
Útför Sverris fór
fram 11. apríl 2014.
sé ekki lengur þar.
Afa fannst gaman
að syngja og var í
mörgum kórum. Afi
reykti stundum
pípu en stóð alltaf
úti þótt það væri
kalt. Afi var alltaf
rosa góður við okk-
ur og við söknum
hans rosalega mik-
ið. Við (Erna og
Eyjólfur) vitum að
við sjáum hann ekki aftur, en Atli
Björn (litli bróðir) skilur það ekki
alveg.
Bless, elsku afi.
Erna Sólveig, Eyjólfur Andri
og Atli Björn Sverrisbörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför
GEIRS ÞÓRÐARSONAR
bókbindara,
Norðurbrún 1.
Gunnar Þ. Geirsson, Anna G. Hafsteinsdóttir,
Bjarni Geirsson, Þuríður Björnsdóttir,
Þórður Geirsson, Erna Valdimarsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna andláts og útfarar
STEINUNNAR M. STEPHENSEN.
Guðrún M. Stephensen
og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir fyrir vináttu og hlýjar kveðjur
vegna fráfalls og útfarar
BENEDIKTS STEFÁNSSONAR,
Sérstakar þakkir til Guðlaugar Hestnes og
Karlakórsins Jökuls fyrir þeirra óeigingjarna
starf. Einnig fær starfsfólk HSSA þakkir fyrir
frábæra umönnun.
Valgerður Sigurðardóttir,
börn og fjölskyldur þeirra.
✝
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og
útför okkar ástkæra eiginmanns, föður,
afa, tengdaföður, sonar, bróður, tengda-
sonar og mágs,
SVAVARS SÆMUNDAR TÓMASSONAR
rafeindavirkja,
Hamratanga 15.
Sérstakar þakkir til allra þeirra sem komu að
björgunaraðgerðum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rannveig Raymondsdóttir.
Það var fyrir 26
árum eða í maí 1988
sem ég kynntist
Manuel uppstoppara
fyrst eða þegar hann
flutti með starfsemi sína í húsið
þar sem ég hafði vinnustofu mína á
Kleppsmýrarvegi 8. Þar fór hann
að stoppa upp dýr, fugla og fiska.
Manuel kom hingað til lands í
upphafi til þess að vinna við Ís-
lenska dýrasafnið sem var til húsa
í Breiðfirðingabúð sem stóð við
Skólavörðustíg í stóru bakhúsi.
Síðan vann hann mörg ár á Nátt-
úrugripasafninu við uppstoppun.
En þarna um árið 1988 ákvað hann
að stofna sitt eigið fyrirtæki og
varð það þess til að leiðir okkar
lágu saman.
Það varð strax gott á milli okkar
og urðum við vinir upp frá því. Við
fórum að drekka saman í kaffitím-
um, ég mitt te og Manuel sitt kaffi,
og það var mikið skeggrætt um
landsmálin og heimsmálin og vor-
um við stundum sammála og
stundum ekki. En það breytti ekki
neinu; við tókum alltaf upp þráð-
inn þegar við hittumst næst. Við
ræddum einnig um lífið og til-
veruna og um listirnar enda var
Manuel mjög listrænn maður og
áhugasamur um listir en myndlist-
in stóð okkur báðum nærri. Hann
þekkti vel til málara Spánar og
Manuel
Arjona Cejudo
✝ Manuel ArjonaCejudo fæddist
1. október 1948.
Hann lést 30. mars
2014. Útför Manu-
els fór fram 10.
apríl 2014.
einnnig annarra
landa.
Manuel sagði mér
einu sinni að hann
hefði hitt Salvador
Dali í eigin persónu
þegar hann var að
læra hamskurð í
Barcelona sem ung-
ur maður. Þannig
vildi til að Dali hafði
komið með heilt tígr-
isdýr til uppstoppun-
ar til hamskerans sem Manúel var
að læra hjá og þegar stundir liðu
og dýrið var tilbúið kom Dali að
sækja tígrisdýrið. Það kom í hlut
lærlinganna að rogast með dýrið
niður í bíl sem stóð fyrir utan hús-
ið. Þeir tóku allir lyftuna niður
þannig að þar var Manúel með
Dali í lyftu ásamt uppstoppuðu
tígrisdýri, alveg hreint súrrealísk
uppákoma.
Ég held að þetta uppstoppaða
tígrisdýr sé ennþá á heimili Dalis í
litla sjávarþorpinu fyrir utan
Barcelona þar sem Dali byggði sér
sína súrrealísku veröld. Þessi saga
hefur alltaf setið í mér og mér
fundist hún merkileg og hef verið
stoltur af að þekkja mann frá
Spáni sem hafði hitt Dali í lifanda
lífi.
Það fór alltaf vel á með okkur
Manúel og vináttan var einlæg og
umhyggjusöm á báða bóga og með
þessum orðum kveð ég vin minn
sem hélt reisn sinni allan tímann
sem hann barðist við sjúkdóm sinn
og sendum við Jenný aðstandend-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurður Þórir.
Örfáum dögum áður en
amma Maddý lést heimsótti ég
hana á Landspítalann. Mamma
og Sigurþór frændi voru þar
líka og amma lék á als oddi.
Þó í hvert sinn sem hún heyrði
eitthvert þrusk spurði hún
okkur hvort „einhver“ væri að
koma og leit vonglöð í átt að
hurðinni. Þessi „einhver“ sem
amma mín beið eftir var eng-
inn annar en afi minn, Guð-
Margrét
Magnúsdóttir
✝ Margrét Magn-úsdóttir fædd-
ist 9. febrúar 1928,
hún lést 30. mars
2014. Guðmundur
Sigurþórsson fædd-
ist í Reykjavík 26.
nóvember 1927,
hann lést 2. apríl
2014.
Útför Margrétar
og Guðmundar fór
fram 11. apríl 2014.
mundur. Kvöld-
matartíminn var
liðinn og næstum
kominn háttatími
og amma vissi að
Guðmundur kæmi
von bráðar, líkt og
hann gerði öll
kvöldin og nær all-
an sinn vökutíma í
tæpar tíu vikur
meðan á spítalad-
völ hennar stóð
þrátt fyrir að amma segði hon-
um að það væri nú óþarfi að
vera að vesenast þetta út af
henni, alla leiðina úr Grafar-
voginum.
Spítaladvöl ömmu varð til
þess að ég sá afa minn í fyrsta
sinn með verulegan hárlubba
og meira að segja stundum
með skeggbrodda. Þetta kvöld
hins vegar mætti kappinn
reffilegur á svæðið nýklipptur,
snyrtur og sætur. Við mamma
og Sigurþór hváðum en ég var
mjög ánægð að sjá aftur afa
minn eins og ég þekkti hann
best, alltaf spikk og span. Í
ljós kom að uppátækið var
mömmu að þakka því hún
hafði bent honum á lubbann
nokkrum dögum áður og eftir
sjálfstæða umhugsun komst
afi á sömu skoðun og lét verða
af klippingunni. Amma var yf-
ir sig glöð þegar hún sá hann
og þakkaði honum og dóttur
þeirra vel fyrir. Hún gat vart
tekið augun af honum þar sem
hann stóð við hlið hennar og
hlustaði og ræddi við okkur
hin. Hún fór meira að segja að
skellihlæja að einhverri sögu
Sigurþórs en rétt svo leit í átt
til hans áður en hún sneri sér
aftur að sínum ektamanni. Al-
veg sama hvaða þrusk heyrðist
eftir að afi mætti á svæðið,
amma spurði ekkert hvort
„einhver“ væri að koma.
Tveimur dögum seinna fór
ég aftur í heimsókn til ömmu.
Afi sat við hlið hennar þegar
ég kom inn og sagði mér að
hún væri að mestu búin að
sofa í dag. Ég stóð hálffeimin
við rúmið hennar og vissi ekki
alveg hvað ég átti við sjálfa
mig að gera. Líkt og hann læsi
hugsanir mínar gekk afi til
mín og leiddi hönd mína að
hennar og sagði að ömmu
þætti gott að vita af mér nærri
sér. Amma lést daginn eftir.
Þegar svo afi kvaddi þennan
heim svo stuttu eftir andlát
hennar leitaði hugur minn
skýringa en hjartað mitt vissi
að amma þyrfti nú ekki lengur
að hlusta eftir þruskinu því afi
var kominn yfir til hennar þar
sem hann á heima.
Ég er heppin að hafa átt svo
yndislega ömmu og afa sem
gerðu allt sem þau gátu til að
mér og mínum liði vel. Ég er
þakklát fyrir allar yndislegu
minningarnar sem þau hafa
gefið mér. Ég er þakklát fyrir
að hafa alltaf haft þau nærri
mér og ég er þakklát fyrir að
geta alltaf borið þau í hjarta
mínu svo lengi sem ég lifi. Ég
hlakka til að hitta þau aftur
hinum megin, þegar minn tími
kemur, en þangað til verð ég
að kveðja með þökk fyrir allt,
mín elsku besta amma Maddý
og minn besti afi Guðmundur.
Nanna Björk Rúnarsdóttir.