Morgunblaðið - 13.08.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2014
✝ Eggert Hjart-arson fæddist
13. ágúst 1939 á
Hvammstanga.
Hann lést 3. ágúst
2014.
Foreldrar hans
voru Hjörtur Ei-
ríksson, f. 20.9.
1914, d. 30.4. 1989,
og Ingibjörg Egg-
ertsdóttir Levy, f.
2.1. 1906, d. 18.1.
1987.
Systkini Eggerts voru sex, en
einn bróðir hans lést í frum-
bernsku. Hin eru: Hreinn, f.
29.11. 1936, d. 11.2. 1965. Kona
hans var Hjördís Ísaksdóttir.
Perla, f. 3.4. 1938, gift Geir
Hólm og eiga þau fjórar dætur.
Eiríkur, f. 19.1. 1941, giftur Sig-
rúnu Guðmundsdóttur og eiga
þau þrjú börn en Eiríkur átti
einn son áður með Sigrúnu
Gunnarsdóttur. Skúli Húnn, f.
3.1. 1945, d. 11.2. 1965, Hilmar,
f. 9.12. 1948, sambýliskona hans
þeirra eru Logi Þór og Hjörtur
Snær.
Eggert fæddist og ólst upp á
Hvammstanga. Móðir hans var
frá Ósum á Vatnsnesi og dvaldi
hann þar mikið í æsku hjá móð-
urbróður sínum og móð-
ursystrum. Eggert starfaði alla
tíð sem sjálfstæður verktaki.
Hann keypti ungur jarðýtu og
hannaði og smíðaði upp úr 1960
lokræsaplóg, svonefndan Egg-
ertsplóg, og ræsti fram land fyr-
ir bændur um miðjan sjöunda
áratuginn, einkum í Borg-
arfirði. Fékk Eggert einkaleyfi
fyrir hönnun plógsins en seldi
þá útgerð. Hann keypti og gerði
út vélbát í nokkur ár á áttunda
áratug 20. aldar en fékkst sam-
hliða áfram við útgerð véla. Á
árunum 1980-1983 byggði hann
iðnaðarhús á Hvammstanga og
leigði það út. Síðar vann hann
lengi sem undirverktaki. Eggert
hlaut litla formlega menntun en
vann jöfnum höndum við smíðar
og vélaviðgerðir og þótti ein-
staklega verkhagur maður.
Útför Eggerts er gerð frá Bú-
staðakirkju í dag, 13. ágúst
2014, kl. 13.
er Kristín Magn-
úsdóttir. Fyrrver-
andi sambýliskona
Hilmars var Að-
alheiður Gunn-
arsdóttir og eign-
uðust þau þrjú
börn.
Eggert kvæntist
hinn 14. ágúst 1971
Guðrúnu Páls-
dóttur, f. 14.6.
1949. Þau bjuggu í
Reykjavík og eiga þrjú börn. 1)
Hreinn, f. 11.2. 1972, viðskipta-
fræðingur, kvæntur Írisi Árna-
dóttur atferlisfræðingi, f. 2.4.
1973. Börn þeirra eru Elín, Jó-
hann Helgi og Hlynur Tumi. 2)
Skúli, vélfræðingur, f. 29.6.
1974. Sambýliskona hans er
Rasa S. Alfonsdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 4.6. 1977.
Dóttir þeirra er Leja. Sonur
Rösu er Matas. Sólveig, af-
greiðslustjóri, f. 18.3. 1979, gift
Sigurði Þ. Sigurjónssyni örygg-
isverði, f. 19.6. 1981. Synir
Þegar ég var sex ára byrjaði
ég í Fossvogsskóla. Þar voru lít-
il timburhús – sel – notuð sem
skólastofur. Eitt sinn gleymdi
ég nestinu mínu heima og pabbi
kom með það handa mér. Hann
var svo hávaxinn að hann þurfti
að beygja sig til að komast inn í
kennslustofuna. Hinir krakkarn-
ir fylltust aðdáun og ég var
mjög stolt af því að eiga
„stórasta“ og besta pabba í
heiminum.
Ég var lánsöm að eiga hann
sem föður – hann var alltaf blíð-
ur og góður – hafði endalausa
þolinmæði.
Að læra að aka bíl var mjög
skrautleg lífsreynsla. Þegar ég
var um 16 ára fékk ég að keyra
malarveg í sveitinni. Hann var
beinn og fínn. Mamma sat í
framsætinu og leiðbeindi mér.
Mér gekk svo vel að ég mátti
taka nokkuð krappa beygju inn
á aðalveginn. Ég náði ekki
beygjunni og bíllinn stefndi nið-
ur allbratta brekku. En mamma
náði að stíga á bremsuna í tíma.
Eftir þetta atvik var það hlut-
verk pabba að kenna mér að
keyra. Land-Rover jeppi, ár-
gerð 1966 (þetta var árið 1986),
var notaður til æfingaaksturs-
ins. Við fórum að vatnstönkun-
um í Grafarholtinu þar sem ég
fékk að keyra þennan forláta
bíl. Það var mjög skrautlegt.
Mikið afl þurfti á kúplinguna og
gírstöngin var stirð. Erfiðast
var að skipta yfir í annan gír á
leið upp brekku. Þegar ég loks-
ins náði að skipta um gír var
bíllinn nær kyrrstæður og þurfti
ég að skipta aftur í fyrsta gír til
þess að missa bílinn ekki aftur á
bak. Pabbi sat þolinmóður við
hlið mér og brosti út í annað.
Það var aldrei hægt að vera í
fúlu skapi nálægt föður mínum.
Ef ég var önug þá spurði hann
hvort það væri lágskýjað. Svo
kímdi hann og leit sposkur á
mig. Á endanum mundi ég ekki
ástæðuna fyrir geðvonskunni og
við skellihlógum saman.
Ef ég var mjög leið þá kom
pabbi og faðmaði mig án þess að
spyrja nokkurs. Það var það
besta sem hann gat gert og ein-
mitt það sem mig vantaði. Hlýja
án nokkurra skilyrða.
Ég fór oft í tjaldferðalög með
foreldrum mínum. Þau voru
mjög skemmtileg og við geng-
um oft á fjöll og skoðuðum fal-
legar náttúruperlur. Eitt sinn
vorum við að skoða fallegan
foss. Þá varð ég alveg miður
mín af því að við höfðum gleymt
myndavélinni. Þá sagði pabbi
mér að vera ekki leið. Ég ætti
að taka mynd af fossinum í hug-
anum og varðveita hana þar í
staðinn.
Eftir að pabbi fékk blóðtappa
í heila um páskana 2010 sögðu
læknarnir að honum myndi
hraka smám saman. Hann
missti hæfileikann til að tjá sig
með orðum en sýndi með svip-
brigðum hvað honum fannst. Ég
gifti mig sumarið 2010 og gat
pabbi fylgt mér inn kirkjugólfið.
Hann gat líka verið viðstaddur
skírn beggja sona okkar hjóna.
Sá yngri var skírður 1. júní síð-
astliðinn. Ég er þakklát fyrir
svo margt í fari föður míns,
einkum hvað hann var skiln-
ingsríkur og hlýr.
Sólveig.
Faðir minn hefði orðið 75 ára
í dag. Ég minnist hans með
söknuði og þakklæti.
Hann átti gott líf stærstan
hluta ævinnar en hvíldin nú var
kærkomin eftir veikindi síðustu
æviárin.
Pabbi var ávallt að hjálpa
ættingjum og vinum með allt
milli himins og jarðar, svo sem
bílaviðgerðir, húsasmíði, pípu-
lagnir og annað sem krafðist
verklagni og nákvæmni. Hann
var sérstaklega duglegur að
heimsækja móðursystur sínar
hér í bænum, þær Jónínu og
Sillu, og aðstoða þær við ým-
islegt á meðan þær lifðu. Úr
bernsku minni minnist ég þess
hve oft við fórum að heimsækja
fólk, hvort sem það var hér í
borginni eða fyrir norðan. Það
fannst mér skemmtilegt, sér-
staklega þegar við heimsóttum
sveitabæi á Vatnsnesinu. Það
var alltaf mikið tilhlökkunarefni
að fara að Ósum á Vatnsnesi. Þá
var yfirleitt alltaf stoppað á
Þorfinnsstöðum hjá Fríðu, móð-
ursystur pabba. Hún gaf okkur
börnunum alltaf bláan Ópal. Á
Ósum var alltaf margmenni og
glatt á hjalla.
Ferðir í Engidal til móður-
ömmu og afa voru stundum æv-
intýralegar. Eitt sinn fluttum
við þangað girðingarstaura frá
Hvammstanga sem pabbi hafði
sagað niður úr rekaviði. Við vor-
um á gömlum Volvo-trukk og á
leiðinni lyftist pallurinn án þess
að nokkur tæki eftir því og allir
staurarnir rúlluðu af. Önnur eft-
irminnileg ferð var farin á vöru-
bíl sem hann hafði búið til úr
tveimur vörubílum. Farmurinn
var steinull frá Reykjavík sem
til stóð að nota í nýja húsið í
Engidal. Hleðslan á pallinum
var svo há að við þurftum að
gæta þess að rekast ekki upp-
undir símalínur á leiðinni. Allt
fór vel að lokum enda leyst úr
öllum vandamálum sem komu
upp með jákvæðni og útsjón-
arsemi að leiðarljósi.
Pabbi hugsaði vel um heils-
una. Hann vaknaði snemma,
gerði morgunæfingar og svo
fékk hann sér alltaf heilsusam-
legan morgunverð. Hann var
mjög duglegur að hjóla og fara í
sund og hélt því áfram á meðan
heilsa hans leyfði. Pabbi borðaði
mikið en það sást ekki á holda-
fari hans. Mamma talaði gjarn-
an um að „lengi tæki sjórinn
við“ í því samhengi. Það gerðist
ekki nema einu sinni að pabbi
kláraði ekki af disknum og það
var þegar hann og mamma
heimsóttu okkur Írisi til Texas
en þar eru skammtarnir vægast
sagt af stærri gerðinni. Fyrir
pabba var matur nauðsynleg
næring en framsetning og bragð
voru aukaatriði.
Ég minnist föður míns sem
manns sem fann lausnir á öllu.
Hann var sérstaklega rólegur,
athafnasamur og duglegur en
alltaf var þó stutt í húmorinn.
Hann kenndi okkur að með út-
sjónarsemi og þrautseigju er
hægt að finna lausnir á öllum
málum. Hann var alltaf hlýr og
góður faðir.
Hreinn Eggertsson.
Ég var lánsöm að búa í návist
við Eggert frænda minn, Guð-
rúnu, Hrein, Skúla og Sólveigu
öll æskuár mín í Haðarlandinu.
Ég lék mér mikið með frændum
mínum Hreini og Skúla og má
með sanni segja að heimili
þeirra hafi verið mitt annað at-
hvarf þar sem alltaf var tekið
vel á móti mér.
Eggert var afskaplega al-
mennilegur maður. Hann var
hjálpsamur, úrræðagóður og
margt til lista lagt og þótti af-
burða laginn í höndunum. Það
fór ekki framhjá nokkrum
manni að Eggert var mikill
áhugamaður um viðgerðir á
tækjum og vélum og var hann
oft kvaddur til slíkra verkefna á
heimili foreldra minna enda
báru þau mikið traust til Egg-
erts. Þá var Eggert í eðli sínu
uppfinningamaður sem hugði að
því að endurnýta það sem til
var. Eggert lagfærði vélar og
tæki af kunnáttusemi, hannaði
og útbjó jólatré fyrir jólin og
hikaði ekki við að setja perm-
anent í hár Guðrúnar.
Eggert og Guðrún voru á
undan sinni samtíð hvað lifn-
aðarhætti og heilsufar varðar.
Meðvitað lögðu þau áherslu á
heilsusamlegt mataræði.
Hreinn, Skúli og Sólveig fóru
ekki varhluta af heilsusamlegu
líferni foreldra sinna því voru
ein fárra barna sem ég þekkti
sem voru alls laus við tann-
skemmdir enda gos og sælgæti
ekki á boðstólum nema við há-
tíðleg tækifæri eins og á jólum.
Hjólreiðar, sundferðir og fjall-
göngur voru hluti af þeirra lífs-
stíl. Eggert ferðaðist mikið um
á reiðhjóli innanbæjar og lét ís-
lenskt veðurfar ekki aftra sér í
að nota reiðhjólið allan ársins
hring og setti nagla eða keðjur
á hjóladekkin til að komast
örugglega leiðar sinnar.
Eggert átti glæsilega vín-
rauða bifreið af gerðinni Citro-
ën DS 19. Ég varðveiti minn-
ingu þess að á brúðkaupsdaginn
okkar þann 4. október 2003 ók
hann okkur brúðhjónunum í
Citroën-bifreiðinni glæsilegu til
og frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík.
Ég kveð Eggert frænda minn
með þakklæti og virðingu í
huga. Blessuð sé minning Egg-
erts Hjartarsonar.
Guðrúnu, Hreini, Skúla, Sól-
veigu og fjölskyldum þeirra
votta ég mína dýpstu samúð.
Áslaug Gunnlaugsdóttir.
Þeim fjölgar samferðamönn-
unum sem leggja í ferðina sem
okkur öllum er búin.
Eggerti Hjartarsyni kynntist
ég fljótlega á níunda áratugn-
um. Það voru skólasysturnar
Borg kona mín og Guðrún Egg-
ertsfrú sem tengdu okkur.
Gagnkvæmar heimsóknir og
ferðalög eru fersk í minni.
Eggert var ákaflega traustur
og ráðagóður, enda uppfinn-
ingamaður – olli straumhvörfum
í framræslu votlendis með hug-
viti sínu. Var drjúgur yfir þeim
afrekum. Ekki lakara að hag-
urinn vænkaðist jafnframt.
Upp í hugann kemur minning
um ferð, eftir miðjan níunda
áratuginn, – suður um land,
tjaldað í Skaftafelli, þar nýttu
hjónin tímann til þarfaverka
sem eru fáséð á tjaldstæðum,
síðan austurum í Bárðardal.
Engidalur er einstakur staður,
þar naut fjölskyldufaðirinn sín,
vissi, gat og gerði. Hann þekkti
fiskiveiði, hvort heldur um ís að
vetri, með flugumaðk sem beitu,
eða líkt og við þetta tækifæri í
net. Ég sé hann fyrir mér draga
netin að bátshlið, fara höndum
um aflann, lýsandi með stolti
vænleik fiskanna, tungutakið
nokkuð í eldra kantinum, strák-
arnir mínir lærðu orðtækin og
höfðu fyrir munni sér: „Vænn
fiskur, vænn fiskur.“ Ungviðinu
leiðbeint með hógværð og festu,
ef maldað var í móinn þá kom
„Ekkert undanfæri, ekkert und-
anfæri“.
Eftir að heilsu Eggerts tók
að hraka, varð strjálla um sam-
fundi – því miður.
Á tindi Kaldbaks vestra barst
Guðrúnu fregnin um hrakandi
heilsu Eggerts, viðstöddum
dylst ekki hver tilfinningabönd
tengdu þessa lífsförunauta.
Fjölskylda mín kveður góðan
samferðamann og minnist Egg-
erts Hjartarsonar með djúpri
virðingu.
Gísli Óskarsson.
Við minnumst þess þegar
Eggert var unglingur í sveit á
Ósum hjá skyldfólki sínu. Það
kom fljótt í ljós að þar var upp-
rennandi mikill hæfileikamaður
á sviði véla. Við minnumst þess
þegar Eggert keypti ungur
jarðýtu sem hann endurbætti og
vann síðan fyrir bændur í
Húnavatnssýslu við túnrækt í
nokkur ár. Það er til marks um
hugvitssemi Eggerts þegar
hann rúmlega tvítugur lagði í að
smíða kílplóg sem þá voru að
ryðja sér til rúms og notaðir
voru til að þurrka upp mýrar og
blaut tún. Þessi smíði þótti mikil
hugvitssmíði á sínum tíma, sér-
staklega af svo ungum manni.
Um svipað leyti keypti Eggert
sér stærri jarðýtu til þess að
draga kílplóginn. Það liðu nokk-
ur ár þar til að Eggert seldi
þessa útgerð og sneri sér að
öðrum viðfangsefnum.
Í kringum 1970 urðum við ná-
grannar í Fossvoginum en Egg-
ert og Guðrún byggðu sér ein-
býlishús á lóð í Haðarlandi í
Fossvoginum eða skáhallt á
móti okkur. Þar bjuggum við
sem nágrannar í yfir þrjátíu ár í
góðu nábýli við Guðrúnu, Egg-
ert og börn þeirra þrjú og var
það mikil gæfa að fá þar með að
kynnast Eggerti betur sem og
Guðrúnu sem við höfðum ekki
þekkt áður. Milli fjölskyldnanna
myndaðist góð vinátta sem aldr-
ei hefur borið skugga á. Eggert
var sérlega bóngóður og nutum
við þess í miklum mæli fjöl-
skyldan. Ef bifreið bilaði var
Eggert boðinn og búinn að veita
aðstoð sína við viðgerðir og oft-
ar en ekki kom hann að fyrra
bragði og bauð fram aðstoð
sína.
Á kvöldin var oft hent að
mörgu gaman í Haðarlandinu.
Eggert tölti ósjaldan yfir til
okkar í kvöldkaffi. Þá var soðið
vatn borið á borð og hellt í te-
könnu ásamt dreitli af Vodka.
Gamansögur úr Húnavatnssýsl-
unni voru rifjaðar upp og kar-
akterar sem þóttu kynlegir
kvistir þess tíma dregnir fram í
dagsljósið.
Á árinu 1986 hófum við hjón-
in byggingu á verslunarhúsnæði
í Grafarvogi. Við bygginguna
töldum við brýnt að fá einmuna
góðan mannskap til liðs við okk-
ur, menn sem byggju yfir dugn-
aði og elju og sem unnt væri að
treysta á. Leituðum við meðal
annars eftir aðstoð Eggerts við
að reisa grunn byggingarinnar
en bygging hans var vandasöm
fyrir margra hluta sakir. Þau
vandamál sem upp komu við
bygginguna leysti Eggert með
sínu hugviti og af sinni alkunnu
snilld. Það var afskaplega þægi-
legt að vinna með Eggerti enda
var hann einstaklega hagur
hugvits- og iðnismaður sem var
útsjónarsemin í blóð borin. Egg-
ert var ætíð snarráður og verk-
hygginn og fór ótroðnar slóðir í
lausnum á viðfangsefnum
hverju sinni.
Eftir síðustu aldamót varð
Eggert fyrir slysi og upp úr því
brast heilsan smátt og smátt og
náði hann sér aldrei almenni-
lega á strik á nýjan leik. Síðustu
æviárin dvaldi hann á Skjóli og
þrátt fyrir að hann hafi verið
orðinn málvana og bundinn að
mestu við hjólastól eftir mörg
áföll gátum við skynjað hlýju
hans og velvild í okkar garð.
Við þökkum Eggerti fyrir
samferðina á lífsleiðinni sem
hefur verið gefandi og skemmti-
leg.
Að lokum viljum við votta
Guðrúnu, Hreini, Skúla, Sól-
veigu og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð. Bless-
uð sé minning Eggerts Hjart-
arsonar.
Erla og Gunnlaugur.
Eggert Hjartarson
✝ Stefán RúnarSigurðsson
fæddist á Seyð-
isfirði 2. nóvember
1965. Hann lést 2.
ágúst 2014.
Foreldrar hans
eru hjónin Katrín
Björg Aðalbergs-
dóttir, f. 16. júní
1935, og Sigurður
Sigurgeirsson, f. 2.
febrúar 1935, d. 12.
október 1991.
Árið 1991 hófu Rúnar og Lilja
Guðrún Viðarsdóttir, f. 30.
ágúst 1975, sambúð og eign-
uðust þau þrjú börn. Anna Stef-
ánsdóttir, f. 16. febrúar 1994, d.
16. febrúar 1994.
Drengur Stef-
ánsson, fæddur og
dáinn 1995. Thelma
Líf Stefánsdóttir,
fædd 17. apríl 1996.
Rúnar og Lilja slitu
samvistum 2003.
Hinn 8 maí. 2004
giftist hann Idu Je-
remíassen, f. 18.
mars 1977 og eign-
uðust þau eina
stúlku, Selmu Louise Benedikte
Stefánsdóttur, f. 30. nóvember
2005. Þau slitu samvistum 2006.
Útför Stefáns Rúnars fer
fram frá Seyðisfjarðarkirkju í
dag, 13. ágúst 2014, kl. 14.
Það er ekki alltaf auðvelt að
alast upp í litlu sjávarþorpi, þar
sem allir þekkja alla. Því fékk
hann Rúnar frændi svo sann-
arlega að kynnast, enda fylgdi
honum skuggi ævina á enda,
skuggi sem hafði áhrif á hann
og allt hans líf. Hann var ekk-
ert venjulegur drengur, hug-
myndaríkur, fjörugur, mikill
húmoristi og töluvert misskil-
inn, eins og gerist gjarnan um
þá sem lenda utanveltu í sam-
félaginu.
Við vorum alin upp á sömu
torfu, við Hafnargötuna á Seyð-
isfirði. Þarna bjuggu amma og
afi, mamma, Einar frændi og
Stella og Siggi, að ótöldum
börnunum sex. Þarna var oft
glatt á hjalla og ýmislegt brall-
að, eins og gengur og gerist.
Göngutúrinn í skólann gat
oft tekið sinn tíma, enda ým-
islegt að sjá sem gat glapið
hugann og tafið fyrir. Það var
til dæmis ekki auðvelt að ganga
alla þessa leið í skólann með
plastpoka á hendinni, sem dýft
hafði verið í sýróp. Þetta þurfti
auðvitað að sleikja og klára áð-
ur en við komum í skólann. Ófá-
ar voru ferðirnar sem við fórum
á „jullunni“ hans afa, ekkert
endilega með leyfi, en þetta var
bara allt í lagi vegna þess að
við vorum með björgunarvesti!
Karlarnir í Norðursíld kímdu
ekki lítið þegar tveir þrettán
ára unglingar, sem töldu sig
vera í stórútgerð, lögðu upp
þorsk, ýsu og risalúðu, sem þeir
höfðu veitt á handfæri á árabát
á Seyðisfirði.
Þeir draumar urðu því miður
ekki langlífir! Stíflufram-
kvæmdir vegna sundlaugar-
gerðar hófust einnig snemma á
Austurlandinu, þegar bæjar-
lækurinn var stíflaður við foss-
brúnina og var árangurinn slík-
ur að fossinn hvarf með
tilheyrandi fjaðrafoki og um-
vöndunum. Það fór þó eins með
stíflugerðina og stórútgerðina,
þeim skolaði burt, en minning-
arnar um framkvæmdagleðina
lifa svo sannarlega.
Eins og oft verður þegar fólk
kemst á unglingsárin, þá fara
leiðir að skiljast. Svo fór einnig
með okkur, það er þó ekki hægt
að segja að þráðurinn hafi al-
veg slitnað, heldur tognaði á
honum á þessu tímabili. Hann
var reyndar alltaf í miklu sam-
bandi við pabba og þannig viss-
um við alltaf af honum. Síðustu
árin hefur sambandið verið
meira og er óhætt að segja að
við séum betri manneskjur af
því að hafa fengið að verja þeim
tíma með honum, því Rúnar
frændi var einstaklega góður
maður og ljúfur og mælti ekki
styggðaryrði um nokkurn
mann. Orrusturnar voru marg-
ar sem hann háði við sinn innri
mann og ekki voru þær auð-
veldar.
Okkur þykir vænt um að
hafa fengið símtal frá honum í
síðustu viku, þar sem hann lék
á als oddi. Við kveðjum Rúnar
frænda með söknuði, en jafn-
framt þakklæti fyrir að fá að
hafa fengið að ganga með hon-
um lífsins veg. Sú ganga hefði
mátt vera lengri og vegurinn
hefði mátt vera malbikaður!
Rannveig, Hrafnhildur
og fjölskyldur.
Stefán Rúnar
Sigurðsson