Morgunblaðið - 13.08.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2014
✝ Óðinn LogiBenediktsson
fæddist í Stykk-
ishólmi 22. febrúar
1960. Hann lést á
St. Franciskusspít-
alanum í Stykk-
ishólmi 31. júlí
2014.
Foreldrar hans
eru Benedikt Lár-
usson, f. 18. mars
1924 og Kristín
Björnsdóttir, f. 24. október 1931.
Systkini Óðins eru: Eyþór, f.
28.10. 1952, Ingibjörg Hildur, f.
15.10. 1954, Bryndís, f. 22.11.
1956, Björn, f. 30.11. 1957, Lára,
f. 28.9. 1963 og Ellert Þór, f.
30.3. 1967, d. 25.3. 2013.
Óðinn lauk grunnskóla í
Stykkishólmi 1976 og starfaði
eftir það sem verslunarmaður í
Vöruhúsinu Hólmkjöri í Stykk-
vel og átti hann í kjölfarið sex
góð ár sem hann nýtti til end-
urhæfingar. Hann stundaði nám
í Hringsjá 2008 – 2009 og lauk
námi á skrifstofubraut í MK árið
2010.
Óðinn Logi var vinmargur og
vel látinn í störfum sínum sem
verslunar- og kjötiðnaðarmaður.
Hann var félagslyndur og starf-
aði í Stykkishólmi m.a. með JC
hreyfingunni, Leikfélaginu
Grímni og var um tíma í stjórn
Körfuknattleiksdeildar Snæfells.
Eftir að Óðinn veiktist var hann
virkur í störfum Samtaka
lungnasjúklinga og var gjaldkeri
þeirra 2009-2013.
Helsta áhugamál Óðins allt
frá barnæsku var hestamennska
og hann tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi hestamanna í Stykk-
ishólmi og á Snæfellsnesi meðan
hann bjó þar. Hestamennskuna
stundaði hann allt þar til hann
varð að hætta vegna veikinda.
Óðinn Logi var ókvæntur og
barnlaus.
Útför hans fer fram frá Stykk-
ishólmskirkju í dag, 13. ágúst
2014, og hefst athöfnin kl. 14.
ishólmi. Árið 1979
hóf hann störf hjá
Sláturfélagi Suður-
lands í Reykjavík
og lauk námi í kjöt-
iðn 1983. Að loknu
námi starfaði hann
sem verslunar- og
kjötiðnaðarmaður
hjá Hólmkjöri í
Stykkishólmi og
fleirum til ársins
2000 þegar hann
fluttist á Hellu. Þar starfaði
hann hjá Goða og síðar Slát-
urfélagi Suðurlands og vann hjá
SS allt þar til hann þurfti að láta
af störfum vegna veikinda.
Árið 2003 greindist Óðinn
með bandvefssjúkdóminn hersli-
mein, sem á fáum árum eyðilagði
í honum bæði lungun. Hann fór í
lungnaskipti árið 2007 og fékk
nýtt lunga. Aðgerðin heppnaðist
Í dag kveð ég kæran bróður og
minningarnar streyma fram.
Ég var ekki glöð að þurfa að
deila herbergi með bræðrum
mínum þegar ég var yngri og
grátbað um sérherbergi, en svo
nokkrum árum seinna var ég svo
heppin að þegar ég fór til
Reykjavíkur í framhaldsskóla ,
þá fékk ég að búa hjá Óðni, við
leigðum saman í tvö ár og ekki er
hægt að hugsa sé þægilegri með-
leigjanda. Óðinn var mjög sam-
viskusamur og vildi alltaf standa
sig 100% í öllu sem hann gerði,
hvort sem það var vinnan eða
hestamennskan sem var hans að-
aláhugamál. Hann hafði líka
gaman af segja brandara og var
ekki eins og við hin að gleyma
þeim um leið, en hann gaf sér líka
góðan tíma í að segja brandarann
og hló með sjálfum sér um leið og
hann sagði frá.
Þegar Óðinn greindist með
sjúkdóminn fyrir 12 árum fannst
honum verst að þurfa að hætta að
vinna, en aldrei nokkurn tímann
varð ég var við neikvæðni eða
reiði hjá honum, hann tók þess-
um veikindum af sinni allkunnu
ró og jafnaðargeði. Hann var
mjög lélegur sjúklingur, kvartaði
aldrei nokkurn tímann og vildi
alltaf gera lítið úr öllu. Hann var
alltaf að hugsa um aðra og setti
sjálfan sig aldrei í fyrsta sætið. Í
byrjun júli kom ég til hans og sá
að honum leið ekki vel og spurði
hvort honum væri að versna. Nei,
ég er bara latur, svaraði Óðinn.
Við erum búin að eiga margar
samverustundir undanfarin ár og
það verður skrítið að geta ekki
farið í heimsókn með sérbakað
vínarbrauð og drukkið kaffi með
honum og rætt um menn og mál-
efni eins og við vorum vön að
gera. Það sem hjálpar mér í
gegnum þessar sorgarstundir
núna er tilhugsunin um að núna
líður Óðni vel.
Takk fyrir samveruna.
Lára.
Við minnumst Óðins með mikl-
um söknuði. Hann var stóri
frændi okkar sem gaf sér alltaf
tíma fyrir okkur börnin. Hann
var góður vinur, gaf sér alltaf
tíma til að hlusta og gefa góð ráð.
Einnig var hann ófeiminn við að
gera athugasemdir um allt og
ekkert sem maður gerði, og gerði
ekki. Hann var stríðinn, eins og
stóru frændur eiga að vera en allt
var það í góðu gamni gert.
Sum okkar unnu með honum í
Hólmkjöri þar sem margir minn-
ast hans bakvið kjötborðið í hvíta
sloppnum. Hann átti auðvelt með
að kynnast fólki og virtist þekkja
alla sem á vegi hans urðu, enda
voru allir jafnir fyrir honum.
Hann var áhugasamur um annað
fólk og hvað það væri að gera,
hvort sem það voru náskyldir eða
aðrir. Þegar hann var ekki í hvíta
sloppnum við kjötborðið mátti
finna hann uppi í hesthúsum að
sinna hestunum sínum.
Hann var bæði glöggur og við-
ræðugóður og ef sá gállinn var á
honum alveg þrælskemmtilegur.
Hann var lúmskur húmoristi og
ágætur sögumaður sem kunni
fjöldann allan af skemmtilegum
tækifærissögum af frændum og
vinum. Óðinn var nægjusamur og
kvartaði aldrei þó að hann hafi
verið mikið veikur undir það síð-
asta. Hann ætlaði sér að stíga
upp úr sjúklingshlutverkinu en
þegar ljóst var að það myndi ekki
nást kvartaði hann ekki. Stuttu
eftir lungnaskiptin fór hann í ferð
til Spánar til að vera viðstaddur
skírn frænda síns og sýnir það
vel hversu mikilvægt það var
honum að vera í faðmi fjölskyld-
unnar.
Þótt að við vissum í hvað
stefndi er alltaf erfitt að kveðja.
Við minnumst góðs frænda og
mikils húmorista sem verður sárt
saknað og sendum við samúðar-
kveðjur til systkina hans og
ömmu og afa.
Fyrir hönd systkinabarna,
Gísli Sveinn Gretarsson.
Þegar þær fréttir bárust að af-
ar kær vinur, Óðinn Benedikts-
son, hefði kvatt, þustu fram
minningarkorn um ógleymanleg-
ar stundir sem við áttum saman.
Það sem kornin eiga sameigin-
legt er að alltaf var gaman að
vera nálægt Óðni og skipti þá
engu máli hvort við vorum í kjöt-
vinnsluherberginu í Hólmkjöri, á
hestbaki eða étandi konfekt og
horfandi á upptökur fra lands-
mótum hestamanna, langt fram á
nótt.
Ein er þó sú minning sem
skýrust er, en það er þegar Óð-
inn reið með okkur á Löngu-
fjörum sumarið 2012. Þessi reið-
túr var sá fyrsti hjá Óðni í mörg
ár en veikindi hans höfðu hamlað
því í nokkur ár að hann gæti
stundað sitt hjartkæra áhuga-
mál. Það var gleði, það var gam-
an, fuglar sungu, hófatök 60 fáka
glumdu í sandinum og sólin
skein. Þarna átti Óðinn heima,
þeysandi á góðum hesti, meðal
ættingja og vina. Því miður urðu
reiðtúrarnir sem við fórum sam-
an ekki fleiri. Fuglar flugu til
lands, fákar veltu sér í grasinu
eftir gott dagsverk og sólin hneig
til viðar.
Ég kveð kæran félaga. Eftir
lifir minning um vin sem tókst á
við lífið með jákvæðni, húmor,
auðmýkt og ótrúlegu æðruleysi.
Hugur minn er hjá fjölskyldu Óð-
ins sem hefur þurft að sjá á eftir
bræðrunum Ella og Óðni med
stuttu millibili. Guð gefi ykkur
styrk.
Lárus Ástmar Hannesson.
Við Óðinn kynntumst þegar ég
var kosinn í stjórn Samtaka
lungnasjúklinga og strax tókst
með okkur góð vinátta. Hann var
gjaldkeri Samtaka lungnasjúk-
linga frá 2009 til 2013 og skilaði
þeirri vinnu af mikilli samvisku-
semi. Hann bar hag samtakanna
alltaf fyrir brjósti og var honum
þakkað af endurskoðendum sam-
takanna fyrir góðan frágang á
ársreikningunum á hverjum að-
alfundi. Einnig tók hann þátt í
mörgum SÍBS þingum fyrir hönd
samtakanna. Óðinn mætti alltaf í
spjall og kaffi á mánudögum þar
sem við lungnasjúklingar hitt-
umst og stöppum stálinu hvert í
annað. Hann var duglegur að
koma með brandara og sagði
ýmsar sögur sem við veltumst
um af hlátri yfir. Það eru mikil
forréttindi að hafa kynnast svona
hetju. Aldrei varstu að kvarta yf-
ir heilsunni eða lést það stoppa
þig þó heilsan væri slæm. Þú
fórst í nám og varst ákveðinn í að
komast í vinnu með tímanum.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
geta ekki lengur hringt eða hitt
þig, kæri vinur. Samtölin okkar
urðu stundum ansi löng um lífið
og tilveruna. Þú varst alltaf til
staðar og tilbúinn að hjálpa mér
þegar ég var veikur og átti erfitt
með að hreyfa mig vegna mæði.
Það var ómetanlegt að geta
leitað ráða hjá þér. Þegar það
kom til tals að ég færi í lungna-
skipti, þá varst þú alltaf tilbúinn
að ræða málin og veita góð ráð.
Við gerðum okkur grein fyrir því,
að lungnaskipti væru ekki lausn
á öllum okkar veikindum. Við töl-
uðum oft um að hlutirnir væru
bara svona, veikindi væru ekkert
sem við réðum við, við yrðum að
vinna með það sem við hefðum,
ekki það sem við vildum hafa.
Það liggur fyrir okkur öllum að
kveðja þennan heim einhvern
tíma. Ég vona að þar sem þú ert
núna getir þú andað að þér súr-
efni eins og þú gerðir fyrir veik-
indin þín og að þessari baráttu
um að geta andað eðlilega sé lok-
ið. Það er erfitt og sárt að þurfa
að berjast fyrir hverjum andar-
drætti.
Mig langar fyrir hönd Sam-
taka lungnasjúklinga að votta
foreldrum, systkinum og
fjölskyldum þeirra innilega
samúð á þessum erfiða tíma.
Birgir Rögnvaldsson,
formaður Samtaka
lungnasjúklinga.
Óðinn Logi
Benediktsson
✝ SæmundurAuðunsson
fæddist í Reykjavík
7. febrúar 1954.
Sæmundur lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 31. júlí
2014.
Hann var sonur
hjónanna Auðuns
Auðunssonar skip-
stjóra, f. 1925, d.
2005, og Sigríðar Stellu Eyjólfs-
dóttur, f. 1926, og elstur fimm
systkina. Þau eru Björn Eyjólf-
ur, f. 1955, d. 2009, Steinunn, f.
1957, Ásdís, f. 1960
og Stella Auður, f.
1966, d. 2008.
Sæmundur lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1974 og
stundaði ýmis störf
á sjó og landi. Hann
var kvæntur Krist-
ínu Róbertsdóttur
um þrettán ára
skeið en þau skildu
árið 1999.
Útför hans verður gerð frá
Neskirkju í dag, 13. ágúst 2014,
og hefst athöfnin kl. 13.
Talan 13 kemur þrisvar sinn-
um fyrir við ferðalok bróður
míns, Sæmundar Auðunssonar.
Hann lá mikið veikur á deild 13G
á Landspítalanum frá því í febr-
úar þar til hann lést og útförin fer
fram hinn 13. ágúst kl 13. Skyldi
hann hafa verið fæddur undir
óheillastjörnu? Hann var fyrir-
buri, vart hugað líf í fyrstu, en
þegar hann óx úr grasi benti ekk-
ert til annars en að hann yrði
lukkunnar pamfíll, því hvorki
voru námsgáfur né útlit af verri
endanum.
Sæmundur var fæddur inn í
landskunna skipstjórafjölskyldu
og þótti við hæfi að hann færi til
sjós á sumrin með pabba eins
fljótt og hægt var þ.e.a.s. við 15
ára aldur. Ekki þótti koma til
greina að synir skipstjórans nytu
neinna sérstakra fríðinda og hef-
ur Sæmi sagt frá því að þessi sjó-
mennska á barnsaldri hafi verið
ömurleg, hann hafi hvorki haft
neina líkamlega né andlega burði
til að takast á við þetta. Þetta var
tíðarandinn og ætlað að gera
drengjunum gott. Eftir að Sæ-
mundur lauk námi í MR virtist
framtíðin þó björt og hann hugði
á nám í hagfræði í Gautaborg en
fataðist flugið í dvölinni ytra og
starfaði síðan lengst af ævinnar
við sjómennsku. Það var ekki
hans óskastarf, eins og ráða má
af framansögðu. Sæmundur var
mjög vel lesinn og víðsýnn, hann
var með sterka réttlætiskennd og
meinilla við alla sýndarmennsku
og lágkúru. Hann var flinkur
skákmaður, sérstaklega framan
af ævinni, og stálminnugur. Hon-
um auðnaðist ekki að eignast
börn en fylgdist af áhuga og alúð
með uppvexti systkinabarna
sinna.
Synir mínir syrgja góðan,
skemmtilegan en nokkuð óút-
reiknanlegan móðurbróður.
Hann vildi leggja sitt af mörkum
til að beina hinum ungu frændum
sínum í góðan farveg og gaf
gjarnan kennslubækur í tafl-
mennsku eða aðrar góðar bækur
í tækifærisgjafir – eða þá að hann
fann einhverja bráðfyndna hluti
til að pakka inn. Sæmundur hafði
hárfínan, beittan húmor en það
var alltaf stutt í hlýju og vænt-
umþykju undir þeirri hrjúfu skel
sem hann hafði safnað á sig á lífs-
leiðinni.
Þess vildi ég óska að lífið hefði
farið um hann mýkri höndum, að
hann hefði verið sjálfum sér holl-
ari og að ég hefði oftar haft kær-
leikann en dómhörkuna að leið-
arljósi í samskiptum við hann.
Blessuð sé minning Sæmundar.
Ásdís.
Kær og góður samstarfsfélagi
er nú fallinn frá eftir stutt en
mjög erfið veikindi. Við Sæmund-
ur hittumst fyrst árið 1970, en
Sæmundur var jafnaldri frænda
míns á Skólabrautinni.
Þessi dökkhærði, glæsilegi
ungi maður með sín dökkbrúnu
augu var sveipaður dulúð og
þokka. Ég sá honum svo bregða
fyrir af og til næstu árin á Nesinu
þegar við vorum að taka strætó
niður í bæ.
Síðan liðu 40 ár en þá kom Sæ-
mundur til starfa á bæjarskrif-
stofum Seltjarnarness þar sem
við unnum saman. Sæmundur sá
um kostnaðarbókhaldið. Hann
var sérlega talnaglöggur maður
og starfi sínu trúr. Hann tók virk-
an þátt í umræðunum á kaffistof-
unni og kom þá jafnan í ljós
hversu fjölfróður og stálminnug-
ur hann var. Hann sagði
skemmtilega frá og var hnyttinn í
tilsvörum.
Með okkur tókust góð kynni
og vinátta sem varði allt of stutt.
Sæmundur ræddi um til-
veruna og lífið þegar ég heimsótti
hann á spítalann. Hann spurði
fregna af starfsfólkinu með aug-
ljósri væntumþykju. Honum
þótti leitt að vera ekki á staðnum
því nú myndu verkefnin hrannast
upp.
En veður geta verið válynd og
hin traustustu tré geta brotnað.
Sæmundur reyndist okkur mjög
góður starfsfélagi – persónuein-
kenni hans voru ljúfmennska og
ekki síst ósérhlífni. Ég horfi með
söknuði á eftir góðum félaga og
starfsmanni. Megi hann nú njóta
þess að vera mættur á grænar
grundir eilífðarinnar. Kæra
Stella, ég sendi þér mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ásgerður Halldórsdóttir,
bæjarstjóri.
Sæmundur Auðunsson var
bekkjarfélagi okkar í 5-Q og 6-Q
veturna 1972-73 og 1973-74. Í
bekknum voru fimmtán strákar,
sumir fyrirferðarmiklir en minna
fór fyrir öðrum. Sæmi var í seinni
hópnum, rólegur og góður dreng-
ur.
Hann þurfti ekki að hafa hátt
til þess að eftir honum væri tekið.
Hann fór sínar eigin leiðir og
virtist ekki finna fyrir þeirri þörf
að vera eins og allir hinir, en var
samt ómissandi í hópnum. Sæmi
var mikill húmoristi á sinn hóg-
væra hátt, og ógleymanlegt glott-
ið sem fylgdi skondnum athuga-
semdum (stundum bara eitt lítið:
Oh really?!).
Sæmi var bráðgáfaður, þó
hann nýtti kannski ekki þær gáf-
ur til formlegs náms. Hann var
mikill grúskari, víðlesinn og fróð-
ur og pældi í ólíklegustu hlutum.
Hann hóf nokkrum sinnum nám
við Háskólann en var alltaf kom-
inn á sjóinn áður en námsárinu
var lokið. Hann var af miklum
sjómannaættum og sjórinn tog-
aði alltaf í hann.
Það hefur verið fastur liður á
endurfundum okkar bekkjar-
félaganna að hlýða á ávarp frá
Sæma.
Ávörpin báru skýr höfundar-
einkenni, lymskulega hæðin og
fullkomlega alvörulaus. Við fáum
ekki fleiri slík héðan í frá. Fyrir
vikið verða endurfundir okkar fá-
tæklegri.
Um leið og við þökkum Sæma
fyrir samfylgdina vottum við
móður hans og systrum samúð
okkar. Megi minningin um góðan
dreng lifa.
Fyrir hönd okkar bekkjar-
félaganna úr MR,
Ársæll Másson.
Sæmundur
Auðunsson
✝ Svavar Guðna-son fæddist í
Reykjavík 9. sept-
ember 1957. Hann
lést 31. júlí 2014.
Faðir Svavars er
Guðni Þor-
steinsson, f. 16. júlí
1933, móðir hans er
Júlíana G. Ragn-
arsdóttir, f. 25.
ágúst 1933. Systir
Svavars var Helga
Guðnadóttir, f. 21. mars 1954, d.
28. júní 2014.
Svavar var um nokkurra ára
skeið í sambúð með Önnu Rósu
Traustadóttur, f. 15. ágúst 1958,
þau slitu samvistum. Þeirra
dóttir er 1) Magnea Karen, f. 1.
desember 1981, maki Sævar Örn
Sæmundsson, dætur þeirra eru
Aníta Ósk, Karen Lind og
Dagný Rós.
Svavar kvæntist Elsu Guð-
björgu Jónsdóttur, f. 6. ágúst
1964, d. 23. maí 2008, þau slitu
samvistum. Börn
þeirra eru 2) Daníel
Örn, f. 26. febrúar
1989, maki Hrafn-
hildur Rósa Guð-
mundsdóttir, sonur
þeirra er Svavar
Bragi Daníelsson, 3
) Helga Vala, f. 25.
mars 2000.
Svavar ólst upp í
Vestmannaeyjum
og var sjómaður frá
unga aldri. Sjórinn átti hug hans
allan. Vettvangur hans á sjónum
voru fiskiskip. Hann var liðtæk-
ur netamaður og leysti stöku
sinnum af sem matsveinn.
Áhugamál Svavars voru marg-
vísleg, m.a. fimleikar á unga
aldri, hann stundaði einnig fót-
bolta um tíma og keppti í snó-
ker.
Útför Svavars fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 13.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
15.
Eftir ein á strönd við stöndum,
störum eftir svörtum nökkva,
sem að burtu lífs frá löndum
lætur út á hafið dökkva.
Farmurinn er enn fagri laukur,
felldur snöggt af norðanvindi,
farmurinn er enn fallni haukur,
farmurinn er lífsins yndi.
Ein er huggun, ei fær grandað
ólgusjór, nje fær á skeri
dauðans hann í dimmu strandað;-
drottinn sjálfur stýrir kneri.
(Grímur Thomsen)
Með kveðju um yndislegan
dreng,
mamma og pabbi.
Í dag kveðjum við elsku móð-
urbróður minn, Svavar Guðna-
son. Andlát hans bar skjótt að og
einungis mánuði eftir að mamma
dó hafa þau systkinin nú bæði
kvatt þennan heim. Svavar
greindist með krabbamein á af-
mælisdaginn sinn fyrir tæpu ári.
Honum fannst afar erfitt að kom-
ast skyndilega ekki út á sjó, en
tókst á við veikindin af miklu
æðruleysi og við vonuðumst öll til
að hann fengi að vera lengur á
meðal okkar en raunin varð. Það
var átakanlegt að horfa upp á
Svavar sitja við sjúkrabeð systur
sinnar í júní og fylgja henni til
grafar í júlí en þá, eins og svo oft
áður, var hann mömmu mikilvæg
stoð enda ætíð reiðubúinn að
rétta hjálparhönd. Hugurinn
reikar til baka til vorsins þegar
við áttum frábæra kvöldstund
saman í tilefni af sextugsafmæli
mömmu. Svavar lék á als oddi og
þau systkinin skemmtu sér kon-
unglega. Orð fá ekki lýst því
hversu margt hefur breyst á þeim
örfáu mánuðum sem liðnir eru
síðan þá.
Elsku amma og afi, missir ykk-
ar er sár og mikill, að þurfa að
horfa upp á bæði börnin ykkar
kveðja þessa jarðvist á svona
skömmum tíma. Þið vilduð allt
fyrir þau gera og tengslin voru af-
ar sterk og falleg.
Elsku Magnea, Danni, Helga
Vala og fjölskyldur, ykkur sendi
ég mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Anna Margrét.
Svavar Guðnason