Morgunblaðið - 24.10.2014, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2014
✝ Jón Guðmunds-son fæddist í
Keflavík 10. janúar
1973. Hann lést í
Noregi 9. október
2014.
Foreldrar hans
eru Guðmundur
Jónsson vélvirki,
fæddur 10. febrúar
1947 og Ólína G.
Melsted verkakona,
fædd 11. apríl 1946.
Systkini Jóns eru: 1) Þorvarður,
fæddur 28. febrúar 1966, giftur
Ingunni Pedersen og eiga þau 3
syni. 2) Unnur, fædd 20. október
1967, gift Ásgeiri Þórðarsyni og
eiga þau 2 börn og tvö barna-
börn. 3) Gunnar, fæddur 25.
mars 1969, í sambúð með Tinnu
Magnúsdóttur og á hann 3 dæt-
eignuðust Jón og Fríða Kötlu
Rut, fædda 26. júní 2006 og
Tinnu Rut, fædda 23. júní 2009.
Jón útskrifaðist húsasmiður
frá Fjölbrautaskóla Suðurnesja
og starfaði við það í u.þ.b. ára-
tug, lengst af hjá Hjalta Guð-
mundssyni og sonum í Keflavík.
Einnig starfaði hann við tamn-
ingar og þjálfun hesta í Skaga-
firði og Húnavatnssýslu. Jón hóf
nám í byggingartæknifræði í
Horsens í Danmörku árið 1998
en fluttist svo heim og útskrif-
aðist frá Tækniskóla Íslands ár-
ið 2002. Hann starfaði sem
tæknifræðingur, aðallega við
verkefnastjórnun hjá Atafli og
Landsbankanum þar til hann
fluttist til Noregs árið 2010. Þar
starfaði hann við verk-
efnastjórn hjá Waldegruppen
og Vestafjell.
Útför Jóns fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 24.
október 2014, kl. 13.
ur og 3 stjúpbörn.
Jón giftist Erlu
Ölversdóttur árið
1997. Þau slitu
samvistum. Jón hóf
sambúð með Fríðu
Rögnu Ingvars-
dóttur árið 2001 og
gengu þau í hjóna-
band 18. ágúst
2007. Foreldrar
Fríðu eru Hanna
Björk Baldvins-
dóttir verslunarmaður, fædd 14.
október 1938 og Ingvar Ragn-
arsson verkamaður, fæddur 24.
maí 1930. Eldri systir Fríðu
Rögnu er Sigrún Elfa, fædd 27.
desember 1961, gift Árna Har-
aldi Jóhannssyni. Fríða átti fyr-
ir dótturina Elfu Rut Klein,
fædda 6. nóvember 1997. Saman
Í dag kveðjum við elskulegan
son okkar sem fór allt of fljótt frá
okkur. Við munum ætíð minnast
hans og vera vakin og sofin yfir
velferð fjölskyldu hans. Elsku
Nonni, hafðu þakkir fyrir hversu
góður og umhyggjusamur sonur
þú varst.
Með þér var lífið svo ljúft og hreint
og ljómi yfir hverjum degi.
Í sál þinni gátum við sigur greint,
sonurinn elskulegi.
Þú varst okkur bæði ljóst og leynt
ljósberi á alla vegi.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Mamma og pabbi.
Hér ég sit með hryggan hug og
reyni að setja á blað minningar
um yngri bróður minn Jón eða
Nonna eins og hann var næstum
alltaf kallaður, en hann er yngst-
ur okkar systkina. Nonni lést 9.
október síðastliðinn og kom frétt-
in um andlát hans sem reiðarslag
og það þyrmdi yfir mig hugsun-
um um allt sem mig hefði langað
að segja honum, sem dæmi þakka
honum fyrir alla greiðana sem
hann gerði mér, allar stundirnar
sem við áttum saman í æsku,
sama hvort það var í tónlistar-
skólanum eða allra helst í hest-
húsinu, allar góðu stundirnar á
útreiðum og svo margt fleira svo
sem kaldhæðnisleg grínið þitt og
endalausu stríðnina sem öll börn í
fjölskyldunni minnast með gleði.
Þegar dagarnir líða frá andláti
hans og maður lítur yfir farinn
veg verður mér fyrst í alvöru
ljóst hverskyns gæðadrengur
hann var, fram úr hófi greiðvik-
inn, dásamlegur faðir og vinur
barna sinna og eiginkonu og ekki
síst vinur vina sinna. Marga kosti
bar hann svo sem að eiga mjög
gott með að eiga við erfið hross
og laða fram kosti þeirra. Honum
þótti smá rimma við þau nú ekki
leiðinleg en flest urðu þau nú vin-
ir hans fyrir rest.
Eftir að Nonni flutti til Noregs
með fjölskyldu sína minnkuðu
samskipti okkar töluvert en eins
og hjá mörgum urðu samskiptin í
stuttum skilaboðum eða fallegum
ummælum um myndir af börnum
okkar á fésbókinni. Allt virtist
svo fallegt og gott í lífi hans, ein-
stakar dætur þrjár og góð einlæg
eiginkona sem studdi hann í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
En því miður sitja þær í sárri
sorg eftir, en eiga ákaflega fal-
legar minningar um frábæran
föður og eiginmann
Kæri bróðir, ég saknaði þín oft
en aldrei eins og nú, en í hjarta
mínu átt þú og fjölskyldan þín
alltaf stað.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Gunnar bróðir og fjölskylda.
Ein af mínum sterkustu æsku-
minningum er síðan ég var sex
ára gömul og Nonni litli bróðir
minn fæddist. Fyrst var ég
svekkt yfir að eignast þriðja
bróðurinn í stað þess að fá systur
en það breyttist fljótt þegar þessi
yndislegi drengur með dökka
hárið og dökku, fallegu augun
kom fyrir sjónir mínar. Minning-
arnar um hann í uppvextinum
eru margar og af ýmsum toga,
m.a. frá því hann var smápjakkur
að reyna að klifra upp í efri koj-
una til mín og áhyggjurnar sem
ég hafði af honum þegar hann
þurfti að leggjast inn á sjúkra-
húsið í kirtlatöku. En flestar
minningarnar tengjast þó hesta-
mennskunni á einhvern hátt. Í
hesthúsinu naut Nonni sín best
og þar vildi hann helst öllum
stundum eyða sem barn og ung-
lingur. Fyrst kemur upp í huga
minn Nonni, u.þ.b. tólf ára á Vini,
þeim rauðblesótta sem alltaf
prjónaði með hann og svo seinna
Nonni á Spóa sínum og þeir tveir
voru alltaf á fleygiferð.
Nonni var mikið ljúfmenni,
hann vildi alltaf hafa nóg fyrir
stafni og var einstaklega bóngóð-
ur. Hann var röskur til allra
verka og hlífði sér ekki. Hann var
líka vel liðinn hvar sem hann
starfaði.
Mesta gæfa Nonna í lífinu var
að kynnast henni Fríðu sinni.
Saman mynduðu þau og stelp-
urnar þeirra einstaklega fallega
og samhenta fjölskyldu sem við
söknuðum mikið eftir að þau
fluttust til Noregs. Nonni var af-
skaplega góður pabbi, sinnti
stelpunum sínum af mikilli ástúð
og tók fullan þátt í öllu þeirra lífi
og starfi. Það var alltaf yndislegt
að koma til þeirra, bæði hér
heima á meðan þau bjuggu í
Hafnarfirði og ekki síður á heim-
ili þeirra í Knarvik í Noregi.
Nonni eldaði þá veislumat og var
duglegur að sýna okkur alla þá
fallegu staði sem voru allt í kring
um þau þar.
Mér finnst það ótrúlega óraun-
verulegt og eiginlega óhugsandi
að ég muni ekki oftar heyra
sterku og glaðlegu röddina og
finna þétta og góða faðmlagið
sem ég fékk í hvert skipti sem við
hittumst. Stórt skarð er höggvið í
hópinn okkar en við hin verðum
að halda áfram.
Mamma og pabbi, Þorri og
Gunni, við verðum að hjálpast að
við að takast á við þessa miklu
raun. Elsku Fríða, Elfa, Katla og
Tinna, ykkar er missirinn mestur
og megi góður Guð gefa ykkur
styrk til að takast á við sorgina og
lífið framundan. Elsku bróðir,
hvíldu í friði. Minningin um góð-
an dreng lifir í hjörtum okkar.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Unnur.
Það er eitthvað svo óraunveru-
legt og ósanngjarnt við það að
setjast niður og skrifa hugsanir
sínar og minningar um litla bróð-
ur sinn. Aldrei hefði mér komið
til hugar að lífið myndi taka
svona krappa U-beygju eins og
það gerði 9. október sl. þegar ég
fékk símtalið frá Fríðu mágkonu
um að Nonni hefði kvatt þessa
jarðvist þá um morguninn.
Ég hef þekkt Nonna frá fæð-
ingu og hann hefur alltaf verið
mér sérstaklega kær. Ég er elst-
ur systkinanna og því fékk ég oft
það hlutverk að passa hann.
Nonni stundaði íþróttir og
spilaði í Lúðrasveit Tónlistar-
skóla Keflavíkur þangað til hann
smitaðist alvarlega af hestabakt-
eríunni. Hann dvaldi þá langdvöl-
um í hesthúsunum, tók að sér
tamningar, járningar og þjálfaði
sína hesta af miklum móð. Eins
og í öðru þá tók hann þetta alla
leið. Vildi helst ríða erfiðustu
hestunum og minningin um Vin,
prjónandi með hann pínulítinn á
baki er mér minnisstæð. Hann
keppti í hestamennsku og varð
Íslandsmeistari í þolreið á honum
Spóa sínum. Þeim þótti nefnilega
báðum gaman að fara hratt.
Nonni var grannvaxinn og léttur
og því átti þessi keppni einstak-
lega vel við hann.
Nonni var lífsglaður, hress, hló
hátt, fylginn sér, góður bróðir, fé-
lagi og vinur. Ég syrgi ekki að-
eins bróður minn heldur var ég
svo lánsamur að eiga Nonna að
vin. Traustari og ábyrgðarfyllri
einstaklingur er vandfundinn.
Hann var trúr sínum og vildi hag
þeirra alltaf sem mestan. Hann
samgladdist öðrum jafnvel yfir
agnarsmáum áföngum og sýndi
samlíðan og hughreysti þegar á
móti blés. Strákarnir mínir minn-
ast hans sem fjörkálfs, stríðins
frænda með kitluputta og góðs
manns.
Mesta gæfa Nonna var að hitta
hana Fríðu sína, sætu stelpuna
sína, eins og hann sagði svo oft.
Þau voru alveg einstaklega fal-
legt par, samhent og sköpuðu sér
alltaf fallegt heimili hvar sem þau
bjuggu. Það var okkur fjölskyld-
unni happafengur að fá bæði
Fríðu og Elfu Rut í okkar fjöl-
skyldu þar sem þær hafa alltaf
átt sinn sess og verið okkur mik-
ils virði á allan hátt. Nonni var
Elfu Rut góður fósturfaðir og
stóð með henni í hverju því sem
hún tók þátt í. Það sama átti við
með yngri dæturnar tvær sem
hann fylgdi eftir og hvatti áfram
og var þeim öllum einstaklega
góður faðir, faðir sem tók þátt í
lífi barnanna sinna og var um-
fram allt mjög stoltur af þeim.
Það mun alltaf vanta hlekk í
fjölskylduna okkar núna þegar
Nonni hefur kvatt okkur. Við sem
eftir lifum munum allt það góða
sem Nonni var okkur og þær
minningar sem hann skildi eftir í
hjarta okkar lýsa okkur í sorginni
og gefa okkur von. Það sannaðist
enn einu sinni að það á enginn
morgundaginn vísan og því er ég
þakklátur fyrir að hafa alltaf átt
jákvæð, innihaldsrík og góð sam-
skipti við litla bróður minn. Ég er
líka þakklátur fyrir að við Ingunn
heimsóttum þau í Knarvik í sum-
arfríinu í september sl. og áttum
þar yndislega daga og sem skilja
eftir sig fullt af góðum minning-
um. Þær minningar ylja mér í
sorginni.
Elsku Fríða, Elfa Rut, Katla
Rut og Tinna Rut enn og aftur
votta ég ykkur mína innilegustu
samúð. Ykkar er sorgin sárust og
söknuðurinn mestur en minning-
arnar um góðan dreng lifa í ykk-
ur og hjarta okkar sem elskuðum
hann.
Elsku Nonni, farðu í friði, frið-
ur Guðs þig blessi, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þorvarður Guðmundsson
(Þorri).
Sorgin knúði harkalega að
dyrum hinn 9. október sl. þegar
hjartkær mágur minn hann Jón
eða Nonni eins og hann var nær
alltaf kallaður lést. Maður er
minntur á þá staðreynd að gær-
dagurinn er liðinn, dagurinn í
dag er núna og ekki er víst með
morgundaginn.
Ég var búin að þekkja Nonna í
13 ár en þá kom hann í fjölskyld-
una þegar hann kynntist Fríðu
systur minni. Mér leist strax vel
á þennan dökkhærða Keflvíking
sem hafði heillað systur mína
upp úr skónum. Ég veit að hann
hefði ekki kært sig um að ég færi
að telja upp alla hans kosti, en ég
verð að fá að nefna hversu góður
hann var við Elfu Rut, stjúpdótt-
ur sína, og við dæturnar Kötlu
Rut og Tinnu Rut. Hann var líka
ótrúlega bóngóður og var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa til
hvort sem það var við smíðar eða
ef einhverjir vinir og ættingjar
voru að flytja. Við áttum margar
virkilegar góðar stundir saman
og ég tala ekki um eftir að fjöl-
skyldan flutti öll til Noregs. Ég
og Árni maðurinn minn heim-
sóttum þau um hverja hvíta-
sunnu eftir að þau fluttu út og
vorum komin með fasta áskrift
eins og við sögðum. Þétta og
góða faðmlagið hans sem og
hressi hláturinn sýndi okkur
hvað við vorum velkomin þegar
hann tók á móti okkur á flugvell-
inum í Bergen. Nonni var alltaf
búinn að setja upp og skipu-
leggja dagskrá með áhugaverð-
um stöðum fyrir okkur að skoða
og einnig var búið að setja upp
matseðillinn. Okkur leið í þessum
heimsóknum eins og við værum á
lúxushóteli, vorum bara leidd
áfram og þurftum ekki að hugsa
fyrir neinu nema bara að njóta.
Ég er svo óendanlega þakklát í
dag fyrir þessar ómetanlegu
samverustundir sem við áttum
saman.
Elsku hjartans Nonni minn ég
bið algóðan Guð að geyma þig og
eins og Katla þín sagði við mig
„nú er pabbi orðinn stór karla-
engill“.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þín mágkona,
Sigrún Elfa.
Nonni var 13 ára þegar ég fór
að venja komur mínar á Kirkju-
teiginn með Þorra, stóra bróður
hans. Við mér blasti lífsglaður
strákur, alltaf brosandi með létta
lund og glettni í augum sem
dvaldi langtímum saman í hest-
húsinu á Mánagrund. Seinna
þegar strákarnir okkar komu til
ömmu og afa á Kirkjuteig þar
sem hann bjó tók hann á móti
þeim stríddi og kitlaði en sýndi
þeim líka alltaf góðmennsku og
hlýju. Nonni bað ekki um margt
en eitt sinn bað hann okkur um
að skutla sér til „vinar“ síns í
Reykjavík. Það var sama hvað ég
reyndi að pumpa upp úr honum
upplýsingum um hver „vinurinn“
væri þá varð hann bara sposkur á
svip og vildi ekkert segja. Þegar
hann svo, nokkru síðar, kynnti
Fríðu og Elfu Rut dóttur hennar
fyrir okkur sagði hann mér að
hún væri vinurinn sem við hefð-
um skutlað honum til. Þarna var
kominn lífsförunautur hans og ég
eignaðist í henni góða vinkonu
sem mér þykir afar vænt um.
Það er ekki sjálfsagt að fólk nái
saman eins og við gerðum. Það
voru ekki bara bræður og mág-
konur að hittast heldur vinir,
enda var alltaf glatt á hjalla, mik-
ið spjallað og hlegið þegar við
hittumst.
Það voru góðir dagar sem við
áttum saman í september þegar
við vorum í Knarvik hjá Nonna,
Fríðu og stelpunum en ekki
hvarflaði það að mér að þetta
yrði í síðasta sinn sem ég kveddi
þennan yndislega mann sem
Nonni var. Síðasta minning mín
af honum er þar sem hann stóð
brosandi hjá gullmolunum sínum
fjórum og vinkaði til okkar þegar
við héldum af stað okkar leið um
Noreg. Stuttu seinna kom svo
sms til okkar þar sem hann vildi
fá að fylgjast með hvernig okkur
gengi. Svona var einmitt Nonni.
Hann lét sér annt um sitt fólk.
Lífið getur stundum verið
ósanngjarnt og hverfult og við
sem eftir lifum vitum ekki alltaf
svörin en höldum áfram samt. Á
sorgarstundum kemur í ljós sam-
heldni og kærleikur og í fjöl-
skyldum Nonna er nóg til af
hvoru tveggja.
Það er sárt að kveðja og það er
sárt að sakna en sem betur fer
eigum við öll okkar góðu minn-
ingar sem ylja okkur á sorgar-
stundum. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Nonna.
Hann var heiðarlegur og kom til
dyranna eins og hann var klædd-
ur.
Elsku Fríða, Elfa Rut, Katla
Rut og Tinna Rut, hugur minn og
bænir hafa beinst til ykkar síð-
ustu daga og faðmur minn og
heimili munu alltaf standa ykkur
opin.
Megi englar Guðs geyma þig,
elsku Nonni minn.
Ingunn.
Með söknuð í hjarta kveðjum
við nú kæran frænda og vin.
Við fjölskyldan vorum svo
heppin að Jón og fjölskylda
fluttu á svipaðar slóðir og við í
Noregi. Upp frá því myndaðist
vinátta sem við erum afar þakk-
lát fyrir að hafa notið. Frá upp-
hafi var mikill samgangur og við
erum þrjár fjölskyldur sem höf-
um verið mikið saman. Við vor-
um til staðar hvert fyrir annað,
en síðast en ekki síst vorum við
lítill fjölskylduhópur og áttum
saman margar yndislegar stund-
ir. Andlát hans skilur eftir stórt
skarð í hópnum og hans verður
sárt saknað.
Jón var sérlega bóngóður og
við stöndum í mikilli þakkarskuld
við hann frá því við fluttum í gam-
alt hús sem þarfnaðist aðhlynn-
ingar. Hann fór eins og storm-
sveipur um húsið og hjálpaði
okkur að gera það íbúðarhæft.
Við vonum bara að hann viti
hversu þakklát við erum fyrir alla
hjálpina.
Eftir standa Fríða og stelp-
urnar ykkar þrjár sem okkur
þykir afar vænt um. Við munum
gera allt sem við getum til að
hjálpa þeim á þessum erfiðu tím-
um. Takk fyrir allar þær góðu og
skemmtilegu stundir sem við höf-
um átt á síðustu árum. Þú skilur
eftir margar góðar minningar
sem við munum varðveita.
Elsku Fríða, Elfa, Katla og
Tinna, megi guð gefa ykkur styrk
í sorg ykkar. Okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar, Ollýj-
ar, Munda, systkina og fjöl-
skyldna.
Fyrir hönd fölskyldunnar í
Davanger,
Hjálmar og Berglind.
Það er með miklum trega og
söknuði sem við kveðjum góðan
vin í dag. Við kynntumst Jóni,
Fríðu og dætrunum þegar við
fluttum til Bergen árið 2010. Á
þessum fjórum árum urðu þau
heiðurshjón einir af okkar bestu
vinum. Mikill samgangur hefur
verið okkar á milli og eigum við
margar góðar minningar sem
gott er að rifja upp á þessum erf-
iðu tímum.
Jón var alltaf léttur og kátur
og gott að vera í návist hans.
Honum var margt til lista lagt og
eigum við Jóni margt að þakka.
Ekki síst þá ómetanlegu vinnu og
handbragð sem hann lagði í húsið
okkar. Jón var mikill fjölskyldu-
maður og það var greinilegt að
Fríða og dæturnar voru sólar-
geislarnir í lífi hans.
Með ljóði þessu langar okkur
að kveðja góðan vin:
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Jón, þú varst einstakur vinur
og þín er sárt saknað. Hugur
okkar er hjá Fríðu, dætrunum,
foreldrum og systkinum á þess-
um erfiðu tímum. Minningin um
góðan dreng lifir í hjörtum okkar.
Hvíl í friði kæri vinur.
Árni og Bettý.
Jón Guðmundsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar