Morgunblaðið - 29.11.2014, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2014
✝ Þorkell Fjeld-sted, Ferjukoti,
fæddist 28. ágúst
1947. Hann lést 18.
nóvember 2014 á
sjúkrahúsinu á
Akranesi.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
ján Fjeldsted, f.
17.12. 1914, d. 30.1.
1991, og Þórdís
Fjeldsted, f. 5.12.
1917, d. 14.3. 2011.
Systkini Þorkels eru Sigurður
Fjeldsted, f. 1941. Maki Thom
Lomain, f. 1962. Guðrún Fjeld-
sted, f. 1952, maki Þorsteinn
Guðlaugsson, f. 1952, d. 2005.
Sambýlismaður Guðrúnar er
Guðmundur Finnsson, f. 1950.
Þorkell kvæntist 6.11. 1971
Hebu Magnúsdóttur, f. 1.12.
1951. Heba er dóttir hjónanna
Valdísar Björgvinsdóttur, f.
1935, og Magnúsar Péturs-
og tók snemma virkan þátt í bú-
skap og laxveiði ásamt for-
eldrum og systkinum og átti það
hug hans allan. Þorkell stundaði
nám við héraðskólann á Reykj-
um og þaðan lá leiðin í Bænda-
skólann á Hvanneyri og útskrif-
aðist hann þaðan sem búfræð-
ingur. Þorkell var mikill
áhugamaður um íþróttir og
stundaði frjálsíþróttir á yngri ár-
um og keppti fyrir hönd UMSB á
nokkrum mótum.
Þorkell og Heba hófu saman
búskap í Ferjukoti 1971. Þorkell
var virkur í félagsmálum og sat í
mörgum nefndum, þar á meðal í
hreppsnefnd Borgarhrepps, for-
maður skólanefndar í Varma-
landi og í stjórn veiðifélags
Norðurár í 26 ár. Þorkell var
frumkvöðull í hugsun, hann seldi
beint frá býli áður en hugtakið
var fundið upp, stofnaði laxveiði
og sögusafnið í Ferjukoti og fann
upp fjósalykt á flösku sem naut
mikilla vinsælda.
Útför Þorkels fer fram í Borg-
arneskirkju í dag, 29. nóvember
2014, klukkan 11.
sonar, f. 1937, d.
2013. Börn Þorkels
eru 1) Kristján
Fjeldsted, f. 1972,
d. 1991. 2) Magnús
Fjeldsted, f. 1973,
maki Margrét Ást-
rós Helgadóttir, f.
1973, þeirra börn
eru Heba Rós, f.
2000. Óliver Krist-
ján, f. 2001, María
Sól, f. 2009. 3)
Heiða Dís Fjeldsted, f. 1979,
sambýlismaður Þórður Sigurðs-
son, f. 1976, barn þeirra Krist-
ján, f. 2013, börn Þórðar, Þór-
unn Birta, f. 2001, Þóra Sóldís,
f. 2008, og Þorsteinn Logi, f.
2008. 4) Elísabet Fjeldsted, f.
1985, sambýlismaður Axel
Freyr Eiríksson, f. 1984, synir
þeirra eru Þorkell, f. 2011, og
Daníel, f. 2014. 5) Björgvin
Fjeldsted, f. 1989.
Þorkell bjó alla tíð í Ferjukoti
Elsku pabbi.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
Þín
Heiða Dís.
Elskulegur frændi minn, Þor-
kell Fjeldsted, er dáinn, langt
fyrir aldur fram, 67 ára gamall.
Við vorum þremenningar, afar
okkar Sigurður bóndi í Ferjukoti
og Lárus hæstaréttarlögmaður
voru bræður, synir Andrésar
Fjeldsted á Hvítárvöllum. Fjöl-
skylda mín í föðurætt er ekki
fjölmenn en þeim mun hlýrra
var milli okkar frændsystkin-
anna alla tíð.
Við kynntumst fyrst sem
börn, hann feiminn drengur í
hlaðinu á Ferjukoti þegar ég
kom þangað með Lárusi föður
mínum sem átti gjarnan erindi
við Kristján föður Þorkels og
Kristján kom ævinlega við
heima hjá okkur þegar hann
kom til Reykjavíkur. Milli þeirra
frændanna var einlæg vinátta.
Svo duttu þeir gjarnan í það
saman, en það er önnur saga.
Það var alltaf höfðingsbragur
yfir heimilinu í Ferjukoti og átti
Þórdís móðir Þorkels sinn veiga-
mikla þátt í því. Hún var einstak-
lega glæsileg og gestrisin kona.
Börnum þeirra kynntist ég
hverju á sínum eigin forsendum.
Sigurður bróðir Þorkels var
heimagangur hjá foreldrum mín-
um á Laufásvegi 35 um langt
skeið og Guðrúnu systur hans, nú
bónda á Ölvaldsstöðum, eignaðist
ég að traustri og skemmtilegri
vinkonu fyrir mörgum árum.
Gleði- og sorgarstundum höfum
við frændsystkinin deilt í áratugi.
Ferjukot lá í alfaraleið á sín-
um tíma, allir sem áttu erindi
norður í land fóru þar um hlað.
Síðar var byggð ný Borgarfjarð-
arbrú og við það lenti Ferjukot
fjarri alfaraleið. Ferjukots-
bændur höfðu kynslóðum saman
stundað laxveiði í net og ég man
að sem barni fannst mér loksins
komið sumar þegar Kristján í
Ferjukoti sendi pabba glænýjan
lax í byrjun veiðitímans. Krist-
ján faðir Þorkels varð ekki lang-
lífur frekar en faðir minn, en
Þórdís lést í hárri elli fyrir
nokkrum árum.
Það var mikil gæfa búinu í
Ferjukoti að Þorkell skyldi taka
þar við búsforráðum, svo klár og
samviskusamur sem hann var og
kona hans Heba ekki síður. Þau
eignuðust fimm börn en eins og
við hjónin misstu þau son sinn
ungan. Þar áttum við okkar sam-
eiginlega harm.
Nokkrum dögum fyrir andlát
sitt hringdi Þorkell í mig til að
spjalla. Félagsmálin voru honum
ofarlega í huga enda hafði hann
verið virkur þátttakandi í þeim.
Hann var áhugamaður um póli-
tík og framfarir í sinni sveit ekki
síður en á landsvísu. Ég vissi
auðvitað um veikindi hans, ill-
kynja lungnamein hafði gert
honum skráveifur. Eftir á að
hyggja finnst mér hann hafa
hringt til að kveðja og ég iðrast
þess að hafa ekki haft orð á því.
Ég votta eftirlifandi eigin-
konu hans mína innilegustu sam-
úð, svo og fjölskyldunni allri.
Þorkels frænda míns mun ég
minnast alla tíð.
Katrín Fjeldsted.
Þorkell Fjeldsted, kær frændi
minn, hefur kvatt jarðlífið alltof
snemma, alltof ungur. Að leiðar-
lokum langar mig að þakka hon-
um fyrir ævarandi elsku og
frændsemi í minn garð og fjöl-
skyldu minnar. Ég mun sakna
símtalanna frá Ferjukoti, þar
sem Þorkell spjallaði við mig um
heima og geima, sagði mér sögur
úr sveitinni, ræddi um laxveiðar
og upplýsti mig um líf og líðan
síns fólks, sem honum var svo
annt um. Þorkell var góður sögu-
maður og mjög viðræðugóður.
Ræktarsemi hans við mig, gömlu
frænkuna í Keflavík, allt fram til
síðustu stundar ber vott um inn-
gróna gæsku og hreint hjarta-
lag. Góður maður er genginn.
Um leið og ég þakka honum gjöf-
ula samfylgdina sendi ég eigin-
konu hans, börnum, tengdabörn-
um, barnabörnum, systkinum og
allri fjölskyldunni mínar dýpstu
og einlægustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Þorkels
frænda míns.
Halldís Bergþórsdóttir.
Laugardagurinn 15. nóvem-
ber rann upp bjartur og fagur.
Leiðin lá í Borgarfjörðinn í
fimmfalda afmælisveislu hjá
Magga og Möggu. Ekki hvarfl-
aði það að neinum sem þar var að
þetta yrði í síðasta sinn sem við
hittum Kela, en svona er lífið.
Ég var svo lánsöm að eiga at-
hvarf hjá Hebu og Kela á mínum
unglingsárum, það leið varla sú
helgi að ég færi ekki í Ferjukot
til þeirra. Eitt sinn þegar Heba
systir þurfti að bregða sér af bæ
í nokkra daga bað hún mig að að-
stoða Kela við heimilishaldið,
sem ég og gerði. Keli kom til mín
og sagðist eiga von á sveitungum
í heimsókn, hvort ég væri ekki til
í að baka kökur til að bjóða þeim
uppá. Það mættu bara ekki vera
neinar smjörlíkiskremkökur, nei
bara góðar kökur úr góðu hrá-
efni, sem sagt smjöri. Mikið var
nú Keli montinn að geta boðið
uppá hlaðborð af kökum sem
vinnukonan hafði bakað fyrir
hann. Á þessum tíma var neta-
veiðin í Hvítá og fór ég margar
ferðir með honum að vitja um
netin. Mikið var gaman að sigla
með honum upp og niður ána,
eftir kúnstarinnar reglum og
koma svo að landi með drekk-
hlaðinn bát.
Svo var það heyskapurinn, þá
var farið með hrífur út á tún og
rakað úr hornunum á eftir
rakstrarvélinni. Já þær eru
margar samverustundirnar sem
rifjast upp með Kela.
Tveir af sonum mínum urðu
þess aðnjótandi að vera í sveit
hjá systur minni og mági. Þeir
nutu þess að vera í sveitinni á
sumrin og lærðu til verka.
Keli gat oft verið mjög stríð-
inn og allir strákar sem voru í
Ferjukoti fengu að kynnast því.
Fyrstu dagana í sveitinni lærðu
strákarnir hvar beljurnar voru
kvölds og morgna, það var
þeirra hlutverk að sækja þær á
morgnana og fara með þær á
kvöldin. Eftir eina til tvær vikur
í sveitinni vakti Keli þá með
miklum hamagangi og sagði
þeim að fara strax og ná í belj-
urnar. Oftast fannst strákunum
þeir vera búnir að sofa frekar lít-
ið og vera frekar þreyttir en ekki
þorðu þeir að tjá sig neitt um
það. Svo þegar þeir komu heim
með beljurnar uppgötvuðu þeir
að það var mið nótt, allir stein-
sofandi og engir aðrir komnir á
fætur.
Margs er að minnast. Fjöl-
skyldur okkar hafa átt margar
góðar samverustundir í gegnum
árin og fyrir það ber að þakka.
Við Rúnar, strákarnir og fjöl-
skyldur þeirra kveðjum þig með
söknuði, hvíl í friði.
Elsku systir og fjölskylda,
Guð veri með ykkur og styrki
ykkur á erfiðum tíma.
Linda Björk.
Kveðja frá Landssam-
bandi veiðifélaga
„En neðan við kjölinn er knálega synt.
Þar kastar sér lax, eftir eðlinu blint.
Tómt silfur og gull, eins og mynt við
mynt,
í málmdysjareldi glitrar öll hjörðin.“
Þessar ljóðlínur Einars Bene-
diktssonar koma ósjálfrátt í hug-
ann þegar við kveðjum Þorkel
Fjeldsted, laxveiðibónda í Ferju-
koti. Þorkell fæddist í því töf-
raumhverfi sem varð þjóðskáld-
inu að yrkisefni þegar hann
forðum sigldi upp Hvítá og þar
var starfsvettvangur Þorkels
Fjeldsted alla ævi. Í hugann
kemur einnig mynd af ungum
manni. Ferðinni er heitið til
Reykjavíkur og pallbíllinn er
siginn af laxi. Hvítá var gjöful í
nótt eins og oft áður. Laxveiðin
var hans líf og yndi. Þá ástríðu
tók hann í arf frá forfeðrum sín-
um sem bjuggu í Ferjukoti.
Þorkell var öflugur félags-
málamaður. Hann átti lengi sæti
í hreppsnefnd Borgarhrepps.
Hann var einnig atkvæðamikill á
vettvangi veiðimála og var meðal
annars stjórnarmaður í Veiði-
félagi Norðurár um árabil. Hann
var jafnan fulltrúi á aðalfundum
Landssambands veiðifélaga og
ávann sér bæði vinsældir og
virðingu á þeim vettvangi. Þor-
kell átti gott með að koma fyrir
sig orði í ræðustól og var
óhræddur við að segja hug sinn
allan þegar svo bar við. Mál sitt
kryddaði hann oft gamanyrðum
enda gæddur mikilli kímnigáfu.
Þorkell var félagslyndur og í
Ferjukoti var haldið rausnar-
heimili sem margir áttu heim að
sækja. Þar naut hann fulltingis
eiginkonu sinnar, Hebu Magnús-
dóttur, sem var honum bæði
gæfa í lífinu og stoð í leik og
starfi.
Þegar netaveiði á laxi í Hvítá
var lögð af fyrir hartnær aldar-
fjórðungi síðan urðu mikil um-
skipti fyrir netabændur. Það átti
ekki síst við um bóndann í Ferju-
koti, þar sem lífið var laxveiði.
Mikil saga er bundin netaveið-
inni í Hvítá og fljótlega áttaði
Þorkell sig á mikilvægi þess að
varðveita þessa sögu fyrir kom-
andi kynslóðir. Hann hóf því að
safna því sem tiltækt var og úr
varð laxaminjasafn sem hann
setti upp í Ferjukoti. Þar er
bærinn og byggingarnar, sem
notaðar voru til að vinna laxinn,
stór hluti sögusviðsins. Sögu-
maðurinn var netbóndinn sjálfur
sem með frásagnargáfu sinni
gæddi söguna lífi fyrir þeim sem
á hlýddu. Hann sagði á sinn sér-
staka hátt frá netaveiðinni og
ýmsum skemmtilegum per-
sónum og uppákomum við ána
þannig að áheyrendum fannst
þeir standa í sögusviðinu miðju.
Og Þorkell kom víðar við. Um
árabil flutti hann annál Borg-
hreppinga á hreppsmótum. Þá
vakti hann jafnan hlátur og gleði
viðstaddra, þegar hann á sinn
græskulausa hátt gerði upp árið
með góðlátlegu gríni að
hreppsbúum. Fyrir rúmum
tveimur árum kenndi Þorkell
meins, sem nú hefur sigrað lífið
allt of fljótt. Sögusviðið stendur,
en sögumaðurinn er horfinn á
braut. Það skarð sem eftir er
skilið verður ekki fyllt. Við sem
eftir stöndum minnumst hans
með þakklæti og hlýju. Á þessari
stundu kveð ég kæran vin og fé-
laga. Ég vil fyrir hönd Lands-
sambands veiðifélaga og félaga
hans í Veiðifélaginu Hvítá flytja
fjölskyldunni innilegustu samúð-
arkveðjur okkar við fráfall Þor-
kels Fjeldsted. Guð blessi minn-
ingu hans.
Óðinn Sigþórsson,
Einarsnesi.
Kæri vinur. Þá er þinni við-
burðaríku ævi lokið. Síðustu árin
voru þér erfið, en hress varstu
nær hvenær er við hittumst, allt-
af jákvæður og stefnan sett á að
sigrast á sjúkdómnum. Sama var
hvar maður fór á mannamót,
Þorkell manna kátastur og ekki
var erfitt að renna á hljóðið,
hvell og skær röddin og yfirleitt
hann að segja sögur sem alltaf
vöktu kátínu og gleði. Ýmis
uppátæki hans voru líka þannig
að maður gat ekki annað en hrif-
ist af. Hvernig var það til dæmis
með fjósafýluna sem sett var á
flösku og stóð þjóðinni til kaups.
Að sækja félaga heim var alltaf
gott, að ég tali nú ekki um að fá
smá fróðleik um Ferjukot hér
áður fyrr. Þorkell hafði unun af
ganga um, segja frá og upplifa
þá stemningu sem ríkti í Ferju-
koti, netaveiðinni og öllu því sem
þá fylgdi.
Þegar Þorkell varð formaður
skólanefndar Varmalandsskóla
hófst átta ára samvinna og bar-
átta okkar að góðu gengi skól-
ans. Þessi ár fækkaði og fjölgaði
nemendum og oft á tíðum varð
að taka erfiða og jafnvel óvin-
sæla ákvörðun. Þá var gott að
eiga Þorkel að. Ekkert þoldi bið.
Hér var minn maður betri en
enginn: „Við framkvæmum þetta
og mætum svo örlögum okkar.“
Þorkell var ekki sá maður sem
bíða vildi eftir fundi og öðrum
fundi til þess að ná niðurstöðu.
Af eða á voru hans einkunnarorð
– láta verkin tala.
Minning um góðan dreng lifir
með okkur sem vorum svo lán-
söm að kynnast Þorkeli. Hafðu
þökk fyrir góðar stundir. Þú
varst sannkallaður gleðigjafi.
Við, Kristín Ingibjörg, send-
um eiginkonu, börnum, barna-
börnum, tengdabörnum, systk-
inum og öðrum ættingjum
Þorkels okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Flemming Jessen.
Oft höfum við vinkonurnar
setið og spjallað, og kemur þá
stundum upp umræða um veik-
indi. Alltaf þekkir einhver okkar
eða veit af einhverjum sem hefur
greinst með eða látist úr krabba-
meini. Þessi vágestur hefur allt-
af verið frekar fjarlægur, en nú
hefur hann höggvið nærri mér
og mínum og lagt að velli elsku-
legan vin okkar, Þorkel Fjeld-
sted, eða Kela eins og hann var
alltaf kallaður.
Ég kynntist Kela fyrst þegar
ég og Heba konan hans urðum
vinkonur fyrir rúmum 40 árum.
Leiðir okkar Hebu lágu saman
þegar við vorum við nám í Hús-
mæðraskóla Varmalands í Borg-
arfirði. Heba og Keli voru þá
þegar trúlofuð og hafa þau verið
hamingjusamlega gift í yfir 40
ár.
Ég man að í fyrsta skiptið sem
ég sá Kela, var hann klæddur í
hvít föt og hvít stígvél, enda var
hann að vinna í sláturhúsinu í
Borgarnesi og við Varmalands-
meyjar í heimsókn þar. Heldur
fannst mér hann Keli hennar
Hebu vera fullorðinslegur við
fyrstu sýn, en hann Keli eltist
ekkert og tíminn gleymdi alveg
að setja mark sitt á hann.
Keli var afskaplega mikið ljúf-
menni og drengur góður, aldrei
sá ég hann skipta skapi. Hann
var mikill fjölskyldumaður og
unni fjölskyldu sinni afar heitt.
Hann hafði góðan húmor og
mikla frásagnargáfu. Þegar
hann sagði frá þá upplifði maður
sjálfan sig í sama tíma og rúmi.
Í áranna rás hefur vinátta
okkar vaxið og dafnað. Þau Heba
komu og heimsóttu okkur Krist-
ján oft í bústaðinn okkar í
Grímsnesinu. Við fórum með
þeim í bíltúr um uppsveitir Suð-
urlands, við héldum að við vær-
um að kynna þeim nýja staði en
það var nú öðru nær, Keli þekkti
flesta bæina og ábúendur þeirra.
Það var hann sem fræddi okkur.
Sama var upp á teningnum þeg-
ar við komum til þeirra og þau
keyrðu með okkur um sveitina
sína, sem var Kela svo kær.
Minnisstæð er mér ferð sem
ég sá um fyrir Oddfellow-stúk-
una mína vorið 2013. Ferðinni
var heitið til Borgarfjarðar og
var Keli fenginn til að vera leið-
sögumaður sem var auðsótt mál.
Tók hann vel á móti okkur og
sýndi okkur safnið sitt í Ferju-
koti. Hann fór á kostum í frá-
sagnargleði af umhverfinu. Hver
einasta kona í hópnum hreifst af
honum.
Í fjölda ára hef ég farið með
þeim hjónum á þorrablót Borg-
hreppinga sem haldið er á Val-
felli ár hvert, þar hefur Keli farið
með gamanmál um sveitungana
og náð upp þvílíkri stemmingu
að salurinn veltist um af hlátri.
Keli minn, nú höfum við dans-
að síðasta dansinn á þorra-
blótinu, en tökum væntanlega
upp þráðinn þegar við hittumst
aftur.
Elsku Heba mín, Maggi,
Heiða Dís, Elísabet, Björgvin,
tengdabörn og barnabörn.
Við sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Megi Guð vera með ykkur í
ykkar miklu sorg.
Hafdís og Kristján.
Kveðja frá Veiðifélagi
Norðurár
Á bökkum Hvítár rölti hann
um á slóðum forfeðranna, léttur
á fæti á sínum gúmmískóm, Þor-
kell Fjeldsted, bóndi í Ferjukoti.
Með þann silfraða í blóðinu, lax-
inn, sem áar hans höfðu haft at-
vinnu af því að veiða og selja,
horfir hann yfir ána sem hefur
verið svo ríkur þáttur í lífi hans.
Frá Ferjukoti var líklega fyrsti
stangveiðimaður Borgarfjarðar,
kannski landsins alls, Andrés
Fjeldsted, frumherji sem á þess-
um slóðum fór að leigja út rétt til
stangaveiða á laxi. Í Ferjukoti
snerist lífið um lax.
Bóndinn nemur staðar, hallar
undir flatt með bros á vör og fer
að segja frá. Sögur frá gömlum
tímum, stórum löxum, stærri
veiðistöngum, netum, bátum og
hefðarfólki. Það var ekki bara sá
silfraði sem var honum í blóð
borinn heldur einnig rík og
skemmtileg frásagnargeta.
Hrókur alls fagnaðar með létta
Þorkell Fjeldsted
önnumst við alla þætti
þjónustunnar
Þegar
andlát ber
að höndum
Með virðingu og umhyggju að leiðarljósi
Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími: 551 1266 - www.utfor.is
Við þjónum allan sólarhringinn
Elín Sigrún Jónsdóttir
framkvæmdastjóri
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Jón G. Bjarnason
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Frímann Andrésson
útfararþjónusta