Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 46

220
SAGAN AF SUNNEFU FÖGRU
STÍGANDI
Þórarin, cn hugsaði aðeins um el'nin, þar sem Sigurður væri,“
liai'ði móðir hans svarað.
,,Þelta hefir orðið ógurlegt áfall fyrir vesalings manninn?“
„O, minnstu ekki á það. Og hörmulegast af öllu var næstum
að sjá hana sí og æ með einigrein í höndunum eftir að mesta æðið
fór að brá af henni. Nálarnar sleit lnin eina og eina af, hægt, en
vandlega, unz ekki ein einasta var eftir.“
„Já, hvernig ætli liali staðið á því?“
„Það var sagt, að Sigurður hal'i um sumarið gefið henni cini-
grein með þeim uinmælum, að ást hans mundi aldrei fölna Irem-
ur en sígrænt barr einisins."
,,()g honum féllst svo mjög til um þetta, að hann flutti burt?“
„Já, cn ekki nóg með það. Hann tók stúlkuvesalinginn að sér.
Og það merkilega var, að lnin virtist muna allt, sem gerzt hafði
lyrir veikindin nema um Sigurð. Hann þekkti hún ekki sem fyrri
unnusta sinn. Þá persónu kaliaði hún alltaf liann. Þórarni fiðlung
\ irtist hún hafa algerlega gleymt.“
„Hvað varð um hann annars?“
„I-íann var ekki mönnum sinnandi upp úr þessu. Hann fékkst
aldrei til að grípa í fiðluna sína framar, og loks flæktist hann eitt-
hvað burtu. Ég veit ekkert, hvar hann er niðurkominn nú, og
raunar ekki heldur Sigurður."
Um þetta samtal og söguna af Sunnefu fögru í Suðurdölum var
Tumi trítill að hugsa, meðan hann kepptist við að garða töðuna
á Leyningstúni. Halði hann af tilviljun rekizt á framhald þessarar
harmsögu? Sigurður og Jórunn, þau nöfn stóðu heima og síðara
nalnið á Siggu Sunnefu. Móðir hans hafði þó aldrei getið þess, að
Sunnefa fagra héti tveimur nöfnum, h\að þá að Þórarinn fiðl-
ungur hefði verið kallaður Tóni sérvitri, en hún hafði líka ekki
sagt söguna til loka. Það gat varla hjá því farið, að orð Tóna
gamla tækju af alla vafa: „Nei, hún Sigríður Sunnefa hefir ekki
alltaf verið Vitlausa-Sunnefa, hún er Sunnefa fagra í álögum."
Heitur júlídagurinn leið, og kvöldið kom. Ljósblár himinn-
inn hafði fyrst orðið djúpblár, síðan dimmblár. Upp af tjörnun-
um tók dalalæðan að seilast eftir kílum og pollum, og brátt lá luin
eins og gegnsæ slæða utan dalinn, eftir endilangri ánni.
Tumi trítill lá fram á fúna og skælda garðsgirðinguna sunnan
undir Leyningsbænum og horfði yfir til Áshildarstaða. Hann var
aleinn úti. Ofan hlíðina upp af Áshildarstöðum sá hann Vitlausu-
Sunnefu koma með geitahópinn. Hún hafði þann starfa að gæta