Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 27

STIGANDI
VAR ÞAÐ MÓÐURÁSTIN?
201
Lækurinn rann undir jarðbrú og sást ekki nema í stöku stað
og voru þar þá djúpir pyttir. I>ess vegna höfðum við öngla á reið-
um höndum, en béittum þá ekki eins og handa yrðlingum, með
nýju k jöti, heldur settuin á þá margar bréförður, sem \ ið tókum
úr vösum okkar, en þær voru að því leyti merkilegar, að öðrum
megin voru þær hárauðar, en hinum megin silfurhvítar. Og þegar
þær svo koniu í vatnið og fóru að snúast með önglinum, virtist
þetta mjög girnileg beita.
Nokkra stund renndum \ ið niður, en árangurslaust. Kom á
eitt haglélið og ætlaði það að æra hestana, svo að ég hljóp til
þeirra og náði þeim. Var ég nálægt Sigvakla með hestana, þegar
ég sá, að hann tókst á loft og hrópaði:
„Halló, halló!"
Leyndi sér ekki sigurgleðin í röddinni. Og á bakkanum hopp-
aði hann í kringum vænan og spikl'eitan silung, sent glæpzt hafði
á okkar bröndóttu „flugu“.
Þegar við fórum að skoða silungínn, heyrðum við skammt al t-
an við okkur einkennilegar raddir, er við kcmnuðumst strax við.
\'oru þar á sveimi þrír svartbakar, er gáfu til kynna, að þarna vær-
um við að ræna frá þeim og uhgum þeirra. En við vorum á ann-
arri skoðun.
Ég tók aðra byssuna og beið þar lil einn þeirra sveil í færi ylir
okkur, þá skaut ég, og kom hann niður rétt hjá okkur. Eftir litla
stund vorum við komnir af stað. Ég reiddi silunginn og aðra
byssuna, en Sigvaldi reiddi hina og þar að auki hafði hann hest í
taumi, en á honum höfðum \ ið farangur okkar og þar tylltum við
svartbaknum aftan á.
Þegar \ ið höfðunt farið um þriðjung leiðarinnar heim að Búr-
fellskoti, dundi á okkur eitt élið með höglum á stærð við mat-
baunir og með st'b miklum krafti, að þótt þau væru úr snjó, en
ekki blýi, fældu þau hestana fyrir okkur, enda áttum við á móti
að sækja og við þann sprett losnaði um svartbakinn, sem bundinn
\ar á lausa hestinn, svo að á tímabili virtist hann vera búinn að
fá nýtt líf, en til ólukku var hann svo vel bundinn á fótunum, að
hann losnaði ekki við hestinn, heldur hætti hesturinn ekki fyrr
ólátunum, en hann var búinn að losa sig við allt, sem losnað gat,
og það sem verra var, þá datt Sigvaldi frændi minn af baki, en þá
eins og oftar, bjargaði snarræðið honum og byssunni frá skenrmd-
um.
Hann sat á stórum, gráum hesti, sem hann átti og var í eðli sínu