Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 40

Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 40
SAGAN AF SUNNEFU FOGRU Eítir ÞRÁIN SIGRÍÐUR Sunnefa, nefnd Sigga Sunnefa eða Vitlausa-Sunn- efa, kom gangandi þjóðveginn. Hún var klædd eins og venju- lega: í mosalitaða vaðmálspilsinu sínu blettótta og skósíða, í þröngri treyju, með mórauða þríhyrnu á herðum og hvítan ullar- klút á höfði, það er að segja, hann hafði eitt sinn verið hvítur. Sólin skein í heiði og það var steikjandi hiti, því að þetta var í seinnihluta júlímánaðar. Hvarvetna á bæjunum gat að líta létt- klætt fólk á túnum úti að töðuþurrki. Lognblár reykur spann sig upp úr eldhússtrompunum. Það leið sent sé að síðdegiskaffi. Sigga Sunnefa þræddi vegarkanti'nn og forðaðist að stíga á möl- ina. Hún var að hlífa skónum. Af og til varpaði hún öndinni mæðilega og strauk svitastraumana af andlitinu. Sér var nú hver hitinn! Það gat varla boðað nokkuð gott. Ætli þeir fengju ekki niðrí með kvöldinu, væri heldur ekki skaðinn skeður, þótt þeint hefndist einhvern tíma, guðleysingjunum hér í dalnum. Tvö höfðu þau nú mætt við kirkjuna í dag, Tóni gamli sérvitri og hún — auk prestsins. Hvar ætlaði þetta annars að enda með guðstrúna í dalnum? Messudag eftir messudag hafði orðið messufall, því að fáir sem engir mættu við kirkjuna, jafnvel meðhjálparinn lét sig stundum vanta. Börn fæddust og uxu upp óskírð, unglingarnir fermdust ekki, þessum svokölluðu kontórgiftingum fjölgaði stöð- ugt, ef það gifti sig þá ekki sjálft fólkið. já, livílík Sódónia var Jjessi sveit ekki orðin! Sigga Sunnefa talaði upphátt við sjálfa sig og gekk í sprettum. Nú nam hún staðar og té>k lítið glas upp úr pilsvasa sínum, hristi það og brá því upp við sól. Ekki nema lögg! Skollinn hann Tóni sérvitri hafði stútað sig liclzt til vel á því við kirkjuna. Sigga Sunnefa hellti vænni hrúgu úr glasinu á vinstra handar- bakið, bjó síðan til langan garð úr tóbakskornunum, bar nefið hægt að fremri garðendanum, dró Jaað með hægu sogi upp í miðjan garð, fór svo fyrir liinn endann og lauk því, sem eftir var. Þannig fékk hver nös sitt. Svo dæsti hún af vellíðan. Sá maður átti guðslúessun skilið, sem liafði kennt mönnum að nota tóbakið!
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Stígandi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.