Straumhvörf - 15.01.1943, Qupperneq 11

STRAUMHVÖRF
9
allra gelgjuskeiða í lífi einstaklinga
sem heilla þjóða.
En hvað hefir gerzt á meðan.
Það hefir gerzt, að við höfum glat-
að þeim vopnum, sem hugsjónamenn
19. aldarinnar unnu landið með úr
höndum útlendinga, þeim einu vopn-
um, sem við getum beitt. Hvar vær-
um við þá stödd, ef við skyldum þurfa
að verja þjóðarrétt okkar enn á ný?
Nemum staðar, tökum til vopna, ver-
um á verði.
Enn er tími til að bjarga sjálfstæði,
einingu og siðmenningu þjóðarinnar,
en það eru síðustu forvöð. Hver ein-
asta smáþjóð, sem er sjálfri sér sund-
urþykk, þegar styrjöldinni lýkur, á
það á hættu, að verða þurrkuð út.
Enginn skyldi treysta öðru.
Okkur vantar þjóðholla menn í
trúnaðarstöðurnar, í hvert einasta
sæti, menn, sem þykir sómi að þjóð
sinni, boða henni bræðralag og láta
sér annt um samborgarana. Þjóðholl-
usta á ekki fremur skylt við þjóð-
rembing en bróðurhugur við dramb.
Sundurlynd þjóð er ótraustur ein-
staklingur í samfélagi þjóðanna.
Sá maður, sem ekki er hollur þjóð
sinni, hann verður því lánlausari í
hinu alþjóðlega ríki. Það er því al-
rangt, að óbrjáluð þjóðerniskennd og
þjóðhollusta spilli sambúð milli
þjóða í mannheimi. Hinsvegar er allt-
af hægt að snúa Faðirvorinu upp á
djöfulinn. Miklu fremur mætti með
sanni segja, að hin langþráða menn-
ing hjartans dafnaði bezt við þau
skilyrði, er þessar tilfinningar skapa.
Þær skapa rótfasta einstaklinga og
samúðarfulla samborgara.
„Sjálft hugvitið, þekkingin,
hjaðnar sem blekking,
sé hjartað ei með, sem undir slær“.
Þessar Ijóðlínur eru um þá menn-
ingu, sem allur heimurinn byggir nú
framtíð sína á. Gerum þá menningu
að þjóðmenningu okkar.
STYRKÞEGAR OG SNÍKJUDÝR
Margir heiðarlegir kaupstaðarbúar telja um þessar mundir, að bænd-
ur séu orðnir sníkjudýr á öðrum starfandi mönnum þjóðfélagsins. Þrátt
fyrir það er ekki dregið í efa, að þeir vinni hörðum höndum. Margir heið-
arlegir bændur og aðrir vinnuveitendur telja verkamenn, er beri fram ósann-
gjarnar kröfur á hendur atvinnurekendum, sníkjudýr. Ýmsir, er líkamleg
erfiðisstörf vinna, telja þá, er bókleg fræði stunda, ónytjunga og jafn vel
sníkjudýr. Heildsalar og gróðamenn hafa einnig hlotið margvíslegar nafn-
giftir af hálfu heiðarlegra verkamanna og annarra. Verðlag á íslenzkum
iðnaðarvörum hefir einnig veitt tækifæri til þess, að iðnaðarmenn fengju
sinn skerf um glöggar einkunnir. Er ósennilegt, að nokkur starfssveit þjóð-
félagsins hafi sloppið við dóma af þessu tagi. Mun engin vanþörf á því,
að auka gagnkvæma virðingu þeirra starfssveita þjóðfélagsins, er heiðarleg
verk vinna, ef sæmileg eining og samhugur þjóðarinnar á að skapast. Er
því jafn glæpsamlegt gagnvart þjóðfélaginu að beita ofangreindum nafn-
giftum að ósekju sem að gefa tilefni til þeirra.