Fréttablaðið - 16.11.2013, Síða 34

16. nóvember 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 34
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Hugleikur Dagsson er mættur á Tíu dropa þegar ég stíg þar inn úr slabbinu. Þormóð-ur bróðir hans birt-ist stuttu seinna. Öll
fáum við okkur kaffi í krúsir húss-
ins þó Hugleikur hafi sínar mein-
ingar um þann drykk og hafi lent
í þrætum um hann. „Þegar fólk
segir: „Þetta var góður kaffisopi“
segi ég: „Það er ekki rétt. Allt
kaffi er vont, það er hræðilegt á
bragðið, það kemur vond lykt út
úr manni á eftir, en það gerir sitt
gagn því það er örvandi og skap-
ar vissa sælutilfinningu.“ Fyrst
þegar ég drakk áfengi þá varð ég
að pína það ofan í mig en þegar ég
drakk það í fimmta skipti þá var
heilinn búinn að læra á vímuna.
Það sama gildir um kaffið. Hjá
mér að minnsta kosti.“
Stanslaus höfuðverkur
Þormóður starfar á þýðingar-
stofunni Skjali auk þess að vera
söngvari í hljómsveitinni Tilbury.
Áður spilaði hann á trommur í
hljómsveitunum Skakkamanage,
Jeff Who? og Hudson Wayne.
Hann er líka búinn að læra
umhverfis- og auðlindafræði en
kveðst alltaf eiga eftir að skrifa
meistararitgerðina sína. „Það
er eilífðarverkefni,“ segir hann
og kveðst búinn að ákveða efnið
nokkrum sinnum. „Ég er alveg
búinn að fara í fáeina hringi með
það.“
Hugleikur lifir á listinni. Eftir
hann liggja ótal bækur með teikn-
ingum og sögum. Hann kveðst
alltaf vera eitthvað að krota. „Ég
er mjög oft með vasabók á mér
og ef ég gleymi henni þá nota
ég þann pappír sem ég er með,
kassa nótur og svona. Teikna allt
fríhendis en skanna það undan-
tekningarlaust í tölvu og þá er
það komið þangað.“ Hann segir
brandarana og spýtukarlana koma
tiltölulega áreynslulaust, þegar
honum detti í hug. „En að skrifa
er stanslaus höfuðverkur,“ segir
hann. „Ég er að skrifa leikrit, var
að skrifa söguna Ógæfu og þætt-
ina fyrir RÚV, þetta er eins og að
setja saman stærðfræðiformúlu
og láta hana ganga upp en hún má
samt ekki vera leiðinleg.“
Hugleikur er eigin herra, skyldi
hann vera harður húsbóndi? „Nei,
en ég geri samninga við forlag
eða kvikmyndastúdíó og skila-
fresturinn er harður húsbóndi. Í
ár hef ég verið upptekinn hvern
einasta dag. Ég gleymi því alltaf
hvað þetta er mikil vinna. Þetta er
svipað og ég hef heyrt um konur
sem fæða börn með miklum kvöl-
um. Eftir fæðinguna verða ein-
hver efnahvörf sem gera það að
verkum að þær gleyma sársauk-
anum og langar bara fljótlega að
skella í annað barn. Ég held það
sé svipað og að semja. Það er stór-
kostleg tilfinning þegar maður
fær eigin bók í hendur en að gera
hana er bara höfuðverkur og kvíði
og andvökunætur.“
Mismunandi er hvenær sólar-
hringsins Hugleik hentar að
skrifa. „Þessa dagana finnst mér
best að vakna snemma. Þá er hug-
urinn ferskur og þorir meiru,“
segir hann. „Það er auðveldast að
semja þegar maður er tiltölulega
kærulaus, þegar maður slekkur á
röddinni innra með sér sem talar
fyrir hugsanlegum viðbrögðum
annarra. Maður þarf stanslaust að
minna sig á að ef eitthvað virkar
fyrir mann sjálfan þá virkar það
fyrir einhvern annan.“
Textagerð í ættinni
Þormóður er auðvitað líka að fást
við skriftir á þýðingarstofunni.
„Hún leggst dálítið í ættir, þessi
textagerð,“ útskýrir hann. „Það
eru margir í okkar ætt enda-
laust að skrifa, meðal annars ljóð
og skáldsögur.“ Þetta kallar á
skýrslu um ætt og uppruna.
Þormóður: „Ef við byrjum á
mömmu þá heitir hún Ingibjörg
Hjartardóttir og er Svarfdæling-
ur, bæði Hafstað og Eldjárn. Hún
skrifar ljóð og leikrit. Það var stór
fjölskylda sem hún ólst upp í, þau
voru sjö systkinin og öll meira og
minna í skapandi greinum. Pabbi
er austan úr Breiðdal, Dagur Þor-
leifsson. Hann var blaðamaður.
Góður penni líka.“
Hugleikur: „Ég var einmitt að
heyra hetjusögur af honum af
Þjóðviljanum. Ef heilsíðuauglýs-
ing datt út á síðustu stundu þá
var hann látinn skrifa einhverja
fréttaskýringu um það sem var
í deiglunni þá stundina. Fékk
stundum klukkutíma eða minna
til þess og hann hristi það fram úr
erminni. Hann virðist hafa verið
dálítið góður að díla við skila-
frestinn.“
Ekki hafði hann Internetið til
að hjálpa sér, segi ég og hugsa til
blaðamennsku nútímans.
„Nei, en kosturinn við það var
líka sá að enginn gat gúgglað til
að athuga sannleiksgildi fréttar-
innar,“ bendir Hugleikur á.
Þormóður: „Hann var líka
blaðamaður sem fór á vettvang
atburða, gekk til dæmis með
kúrd ískum uppreisnarmönnum
um fjöllin og kynnti sér aðstæður
þeirra.“
Bræðurnir eiga þrjár hálfsyst-
ur. „Pabbi átti fimm börn með
fjórum konum,“ útskýrir Þormóð-
ur. „Við erum bara tveir albræð-
ur sem ólumst upp saman. Systur
okkar heita Bryndís, Úlfhildur og
Anna. Anna er sænsk og við þekkj-
um hana minnst en hún er næst
okkur í aldri og Bryndís elst.“
Betluðu stríðsleikföng
Þeir bræður áttu heima í Stokk-
hólmi í bernsku en fluttu heim
þegar Þormóður var fjögurra
ára og Hugleikur sex. Hvernig
skyldu þeir hafa leikið sér þegar
þeir voru litlir?
„Við teiknuðum mikið,“ segir
Þormóður. „Svo lékum við okkur
með Star Wars og He-man sem við
betluðum í jóla-og afmælisgjafir
með miklum herkjum.“ „Já,“ sam-
sinnir Hugleikur. „Fullorðna fólk-
ið í kring um okkur var svo mikl-
ir hippar sem var gott og blessað
nema þegar kom að stríðsleikföng-
um, kókópuffsi og Stöð 2.“
Þormóður: „Við fórum bara til
vina okkar að horfa á morgun-
sjónvarp Stöðvar 2 og fá kókó-
puffs,“
Áttuð þið aldrei heima í Svarf-
aðardalnum?
Hugleikur: „Mér fannst alltaf
að ég hefði hefði átt heima fyrir
norðan en það var leiðrétt, við
vorum þar bara mikið á sumrin
og um jól en bjuggum í Reykja-
vík, enda gekk ég í Vesturbæjar-
skólann.“
Þormóður: „Mamma flutti
seinna norður með manni sínum,
Ragnari skjálfta, það var ekki
fyrr en 2000 eða 2001. Þá vorum
við orðnir sjálfbjarga.“
Hugleikur: „Já, við byggðum
þau í rauninni út. Ég var orðinn
18-19 ára þegar ég heyrði þau
fyrst tala um að flytja í dalinn og
svo tók það nokkur ár. Við biðum
bara þolinmóðir. Komnir yfir tví-
tugt og bjuggum enn hjá móður
okkar, en nei, nei, þau voru alveg
að fara.“
Nú eru báðir bræðurnir komnir
í sambúð og bera lof á konur
sínar sem þeir segja meðal ann-
ars mjög góða ráðgjafa.
Hugleikur: „Þegar Hrafnhild-
ur Halldórsdóttir gagnrýnir mig
þá hlusta ég meira en hún veit.
Hún er góð að fatta hluti í mínum
verkum sem ég hafði ekki hug-
mynd um. Svo bendir hún mér
á bæði góða og slæma hluti í
fari mínu, það er bara gott og
blessað.“
Þormóður: „Kærastan mín
heitir Sigurbjörg Birgisdóttir
og starfar við atvinnuráðgjöf í
Hinu húsinu. Ég tek mikið mark
á því sem hún segir. Ég er allt-
af að brasa í tónlistinni og leyfi
henni að heyra lögin þegar þau
eru skammt á veg komin, les út
úr hennar viðbrögðum og fer
eftir því. Sé hvað virkar og hvað
ekki. Það kemur að góðu gagni.“
Þegar við stöndum upp frá
kaffibollunum og búumst til
brottferðar spyr ég þá bræður
hvort þeir kunni vel við snjóinn.
„Ekki þetta slabb,“ svarar
Hugleikur. „Við viljum helst hafa
hann þurran eins og í Svarfaðar-
dalnum,“ segir Þormóður. „Hann
er þægilegri.“
Hugleikur: „Ég er hrifnastur
af vetrinum hvað varðar árstíð-
irnar. Þá meina ég hávetrinum,
þegar veðrið er loksins búið að
ákveða sig. Á öllum öðrum tímum
er veðrið voða mikið hálfkák.“
Skriftir eru
stanslaus
höfuðverkur
Bræðurnir Hugleikur og Þormóður Dagssynir
muna eftir sér teiknandi frá fyrstu tíð og texta-
gerð er þeim í blóð borin. Þetta tvennt ásamt
hugmyndafluginu fleytir þeim langt á listasviðinu.
Tónlistin er góð aukabúgrein líka hjá Þormóði.
BRÆÐUR OG FÉLAGAR „Við biðum bara þolinmóðir. Komnir yfir tvítugt og bjuggum enn hjá móður okkar, en, nei nei, þau voru
alveg að fara.“ FRÉTTABLAÐIÐ/VILHELM
Diskur sveitarinnar Tilbury heitir Northern Comfort eða Norðlæg þægindi.
Að sögn söngvarans Þormóðs eru á honum ljúfar ballöður um veðrið og allt
sem því tengist. Útgáfutónleikar verða 28. nóvember í Kaldalóni.
Hugleikur er að skrifa leikrit og að senda frá sér Ógæfu, sem Rán
Flygenring myndskeytir. Hann verður með uppistand í Háskólabíói
29. nóvember og í Hofi á Akureyri 19. desember.
➜ Helstu viðfangsefnin þessa dagana