Skessuhorn - 26.06.2013, Side 18

18 MIÐVIKUDAGUR 26. JÚNÍ 2013
Meðal fegurri staða á Íslandi
Náttúrufegurð á Snæfellsnesi er víða mikil og þangað sækja bæði innlendir sem erlendir ferðamenn og nærast á kraftinum frá Jöklinum. Skessuhorn tók nokkra ferðaþjónustuaðila tali.
Ljósm. Friðþjófur Helgason.
Ólína Gunnlaugsdóttir var alin
upp á Hellnum þar sem hún býr
enn. Árið 2008 keypti hún og eig-
inmaður hennar gamla félags-
heimilið á Arnarstapa og þar rek-
ur hún nú Samkomuhúsið sem er
blanda af veitingahúsi og safni með
áherslu á íslenska matarhefð. Ólína
er í raun eini formlegi starfsmaður
Samkomuhússins en yngsta dóttir
hennar, María, hjálpar henni mikið
ásamt vinkonu Ólínu. Markmiðið
er að hafa Samkomuhúsið opið all-
an ársins hring. „Ég er búin að hafa
opið í allan vetur því það komu svo
margir hópar í mat til mín í vetur.
Hvalaskoðunarhóparnir úr Grund-
arfirði komu alltaf í eina ferð hing-
að og ég var að fá tvo til þrjá hópa
á viku. Þetta fyrirkomulag verður
aftur næsta vetur,“ segir Ólína.
Í safnasýningu Samkomuhússins
er aðaláhersla lögð á íslenska mat-
arhefð. „Hún er meira en súrsað-
ir hrútspungar, hákarl og kjötsúpa
og mig langar að koma því á fram-
færi hér hve fjölbreytt íslensk mat-
arhefð er. Það er þó spurning hvað
sé íslenskur matur og hvað sé sérís-
lenskt. Pylsur eru til dæmis orðnar
mjög íslenskar og útlendingar eru
farnir að þekkja þær og finnst þær
góðar. Einnig vil ég hafa til sýn-
is hvernig matargerð hefur þró-
ast á Íslandi. Hvernig hún breytt-
ist úr þessu gamla í fljótlega mat-
argerð. Eins og til dæmis þegar ég
var að alast upp fór fólk að hafa
miklar mætur á niðursoðnu, eins
fljótri matargerð og hægt var. Fólk
var hætt að veiða sér til matar eins
og tíðkaðist áður. Þetta er það sem
mig langar að sýna, matarhefð og
öflun matar,“ segir Ólína.
Veitingareksturinn
stækkað
Það var ekki draumur Ólínu að fara
út í veitingarekstur en hún er að
klára mannfræðinám við Háskóla
Íslands. „Ég er bara safnari og er
búin að safna gömlu dóti í mörg
ár, eða alla mína ævi. Svo kom það
upp að til stóð að selja þetta hús og
ég ákvað að slá til. Þá var meining-
in fyrst og fremst að vera með safn-
asýningu og veitingarekstur auka-
lega, með þá einfaldri íslenskri
matargerð. Veitingareksturinn hef-
ur þó bætt utan á sig því ferða-
mönnum er alltaf að fjölga. Ég fór
í fjarnám fyrir fjórum árum að læra
mannfræði og það fellur mjög vel
að þessu. Sem mannfræðingur mun
ég ekki þurfa að ferðast mikið. Ég
verð bara hér og fæ viðfangsefnin
til mín,“ segir Ólína og hlær.
Þegar Ólína og eiginmaður
hennar keyptu húsið snemma árs
2008 voru aðstæður ef til vill ekki
kjörnar. „Við vorum búin að hugsa
um að kaupa húsið ef hægt væri,
því við vildum ekki missa húsið úr
þjónustuhlutverki. Þetta leit ekki
skynsamlega út, því haustið 2007
lenti ég í mjög alvarlegu bílslysi og
varð alveg ósjálfbjarga og var í þrjá
mánuði á sjúkrahúsi. Á þeim tíma
erum við að undirbúa það að kaupa
þetta hús. Í sjálfu sér var engin leið
að vita hvort ég yrði nokkurn tím-
an vinnufær aftur. Svo í framhaldi
af því fór ég í áfengismeðferð og í
febrúar 2008 gengum við frá kaup-
unum. Þá er ég í endurhæfingu og
varð bara vinnufær smátt og smátt.
Á meðan unnum við þó í húsinu
og undirbjuggum þetta í rólegheit-
unum. Svo fékk ég rekstrarleyfi í
fyrrasumar og eftir allan þennan
tíma er ég búin að fá reynslu í að
taka á móti fólki. Þetta lítur bet-
ur út núna en ég bjóst við á sínum
tíma,“ segir Ólína.
Að þjóna er hluti
af búsetu
Ólínu finnst gaman að blanda öllu
saman í Samkomuhúsið. „Hér er
bókasafn og ég safna öllum heim-
ildum og bókum um svæðið sem ég
get. Hér er aðstaða fyrir málverka-
sýningar og hér verður á næstunni
sýning um Þórð Halldórsson frá
Dagvarðará,“ segir Ólína. Form-
lega er Samkomuhúsið upplýsinga-
miðstöð og Ólína hefur gaman af
því að ræða við ferðamenn og tel-
ur að ferðamönnum þyki gaman að
hitta venjulegt heimafólk. „Þörf-
in á upplýsingamiðstöð er fyrir
hendi og það fer mikill tími hér í
að tala við gesti. Þá ekki bara um
hvar bestu gönguleiðirnar séu og
slíkt, heldur er fólk mikið að spyrja
hvort við búum hér og þá hvern-
ig það sé að búa á svæðinu. Einu
sinni kom mjög reið kona hing-
að inn og spurði af hverju í ósköp-
unum við byggðum alltaf við hlið-
ina á kríunum. Hún róaðist aðeins
eftir að ég sagði henni að við vær-
um ekki að byggja hjá kríunni held-
ur sækti hún frekar í byggðir. Við
höfum fengið margar skemmti-
legar spurningar eins og til dæmis
hvort við séum sjálfstæð þjóð. Fólk
hefur líka orðið hissa á því að hér
séu dýr sem eru séríslensk og þess-
ar klassísku með að kindurnar séu
út um allt, og hvað við gerum á vet-
urna og fleira,“ segir Ólína. Í Sam-
komuhúsinu er einnig handverks-
markaður þar sem seldar eru vörur
úr lopa og skartgripir og alls konar
handverk af svæðinu. Einnig reynir
Ólína að eiga nauðsynjavörur fyrir
ferðamenn og heimamenn eins og
tannbursta, mjólk og margt fleira,
því langt er í næstu búð.
Ólína segir að henni hafi ekki
þótt óþægilegt að ganga inn í þetta
þjónustuhlutverk sem sveitafólk-
ið sinnti áður. „Þessi staður er
mjög rótgróinn ferðamannastað-
ur og það er mikilvægt að aðstoða
fólk. Það að vera gestrisin, taka vel
á móti fólki og vera til aðstoðar er
hluti af því að búa á svona stöðum.
Ég hef orðið vör við mikinn áhuga
og jákvæðni gagnvart rekstrinum
og þetta lítur betur út en ég bjóst
við,“ segir Ólína að endingu.
sko
Samkomuhúsið er starfrækt í gamla félagsheimilinu Snæfelli á Arnarstapa.
Blandar saman ýmsu í Samkomuhúsinu
Rætt við Ólínu Gunnlaugsdóttir á Arnarstapa
Ólína Gunnlaugsdóttir.