Læknablaðið - 15.01.2006, Síða 43

UMRÆÐA & FRÉTTIR / LÆKNADAGAR
Málin rœdd á Lœkna-
dögum 2005. Arna segir
að dagarnir séu helgaðir
símenntun lœkna en þeir
gegni ekki síður mikilvœgu
hlutverki í félagslíft lœkna.
vegar að standa undir sér ef við viljum efla þá.“
- Hvernig er aðsóknin að Læknadögum?
„Unglæknar og heimilislæknar eru duglegir að
sækja þingið en við þurfum að gera átak í því að
fá fleiri sjúkrahúslækna, þeir hafa ekki verið nógu
duglegir að mæta. Þetta er spurning um skipu-
lag vinnunnar enda heyrum við að það er urgur
í mörgum sjúkrahúslæknum vegna þess að þeir
fá sig ekki lausa úr vinnu til að sækja fyrirlestra.
Það þarf að huga að þessu með einhverjum fyrir-
vara eins og gert er þegar menn sækja ráðstefnur í
útlöndum. Það á ekki að vera neitt meira mál að
skipuleggja störfin á spítölunum svo þau falli að
Læknadögum.
Læknadagar eru að sjálfsögðu mikilvægur liður
í símenntun lækna en þeir eru einnig hápunktur í
félagslífi íslenskra lækna. Tilgangur þeirra er ekki
síður að þjappa okkur saman og efla liðsheildina.“
Símenntun og ráðstefnuhald
Fræðslustofnun hefur fleira á sinni könnu en að
skipuleggja Læknadaga. „Þeir liafa hins vegar
tekið langmestan tímann svo það hefur ekki verið
mikið aflögu til að sinna öðru. Við þurl'um hins
vegar að blása auknu lífi í stjórn Fræðslustofnunar
svo hún geti tekist á við brýn verkefni sem bíða
hennar. Þar ber hæst að koma á skráningu og eftir-
liti með símenntun lækna. Þetta hefur verið rætt
meðal lækna en sú umræða þyrfti að verða meiri.
íslenskir heimilislæknar eru reyndar komnir lengra
í þessu en starfsbræður þeirra.
Það sem þarf að ræða er hvort ekki þurfi að
ákveða lágmarkskröfur sem gera þurfi til lækna
um að þeir sinni símenntun. í Bandaríkjunum
gilda sérfræðipróf, svonefnd boardspróf, í 10 ár
en þá þurfa menn að endurnýja þau. Þeir missa
ekki læknaleyfið þótt þeir endurnýi ekki prófið en
staða þeirra á vinnumarkaði veikist. Við þurfum
að koma á einhverju kerfi sem miðast ekki við að
refsa læknum sem ekki standa sig heldur umbuna
þeim sem standa sig vel. Með því móti hvetur það
lækna til að sinna menntun sinni.
Við þurfum að vinda okkur í að útfæra slíkt
kerfi og svara ýmsum spurningum, svo sem hvaða
leiðir á að fara í skráningunni, hver eigi að halda
utan um hana og hver eigi að standa straum af
kostnaði við kerfið. Eigum við að borga þetta úr
eigin vasa, á LI að koma þar inn eða er hægt að
gera kröfu um að vinnuveitendur eða stjórnvöld
taki þátt í kostnaðinum? Það er mikilvægt að við
sinnum þessu því kröfur um að læknar geti sýnt
fram á að þeir viðhaldi kunnáttu sinni, hvort sem
er bóklegri eða verklegri, munu aukast. Ef við
komum ekki svona kerfi á er viðbúið að einhver
annar geri það og þá er hætt við að aðferðin yrði
okkur síður að skapi.
Nú, það er annað verkefni sem okkur langar
að sinna betur en það er að koma á skipulegu,
alþjóðlegu ráðstefnuhaldi fyrir lækna hér á landi.
Slíkt ráðstefnuhald fer vaxandi í takt við auknar
kröfur um símenntun. Nú er vinsælt að halda ráð-
stefnur á framandi stöðum og Island hlýtur einnig
að koma til greina. Við erum vel í sveit sett mitt
á milli Evrópu og Ameríku svo þetta ætti að vera
góður möguleiki. Markhópur slíkra þinga eru
útlendir læknar en fyrirlesarar geta verið hvort
sem er íslenskir eða útlendir. Ef vel tekst til gæti
þetta orðið fjáröflunarleið fyrir Fræðslustofnun
og veitir ekki af að skjóta undir hana styrkari
stoðum,“ segir Arna Guðmundsdóttir formaður
Fræðslustofnunar lækna.
Læknablaðið 2006/92 43