Læknablaðið - 15.01.2007, Síða 25

UMRÆÐA & FRÉTTIR / SÉRFRÆÐILEYFI
Ólafur Baldursson.
upp á neitt annað en veitingu sérfræðileyfa sam-
kvæmt gildandi reglugerð. „Meðan sú staða er
uppi er auðvitað rakið fyrir alla þá sem geta sýnt
fram á tilskildan lágmarkstíma á deild að sækja
hingað eftir sérfræðileyfi.”
Ólafur tekur undir það með öðrum viðmæl-
endum Læknablaðsins að mjög brýnt sé að endur-
skoða reglugerðina og þá sé vissulega full ástæða
til að velta því fyrir sér hvort veita eigi erlendum
læknum sem ekki hyggja á störf á íslandi, íslenskt
sérfræðileyfi.
„Þetta er auðvitað pólitísk spurning fyrst og
fremst. Er eðlilegt að við séum að meta menn til
lækninga- og sérfræðileyfis ef þeir ætla ekki að
starfa hérlendis? Það væri hjálplegt að fá breiðari
umræðu um þá spurningu, ekki síst meðal stjórn-
málamanna.”
Löngu tímabært að
endurskoða reqluaerðina
„Það er orðið löngu tímabært að endurskoða
reglugerð um sérfræðileyfi,” segir Helgi Jónsson
sérfræðingur í gigtlækningum og formaður sér-
fræðinefndar heilbrigðisráðuneytisins, en nefndin
fer yfir allar umsóknir um sérfræðileyfi og mælir
með þeim sem standast kröfur reglugerðarinnar.
„Reglugerðin er frá árinu 1997 og byggir á
þeirra tíma aðferðum við mat á sérfræðiréttindum
og byggir fyrst og fremst á tímalengd sérfræði-
námsins. Með því er átt við hvort umsækjandi hafi
starfað að minnsta kosti 4 Vi ár sem aðstoðarlæknir
á deild í viðkomandi sérgrein, hafi starfað í eitt ár
á annarri deild eða stundað rannsóknarstörf sem
metin eru til jafns við eins árs starf á sjúkrahús-
deild. Þetta eru kröfur reglugerðarinnar og þó í
henni séu klausur um nám og viðurkenndar náms-
stofnanir þá er þetta frekar losaralegt allt saman,“
segir Helgi.
Hann segir að kröfur um sérfræðinám hafi
tekið hraðfara breytingum á undanförnum árum,
þekkingaraukning hafi verið gríðarleg og starfs-
tímalengd ein og sér geti varla talist fullnægjandi
þegar meta á hvort viðkomandi hafi náð þeirri sér-
fræðiþekkingu sem nútíminn gerir kröfur um.
„Um allan heim er lögð æ meiri áhersla á náms-
þátt sérfræðiþjálfunarinnar, byggja hana upp sem
skipulagðar námstöður. Hér á landi hefur til dæmis
Helgi Jónsson.
verið unnin mikil og góð vinna við uppbyggingu
fyrrihluta sérfræðináms í mörgum greinum, ekki
síst í lyflækningum sem ég þekki best til. Við há-
skólasjúkrahús víða á Norðurlöndunum hefur
verið tekin upp sú aðferð að prófessor eða annar
sérfræðingur taki að sér hlutverk handleiðara og
meti síðan hvenær viðkomandi læknir sé tilbúinn
til að öðlast sérfræðiviðurkenningu.
Læknablaðið 2007/93 25
L