Læknablaðið - 15.01.2007, Síða 42

UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÁHUGAMÁL
Hestamennskan í blóð borin
„Ég er búinn að hafa áhuga á hestum frá því ég
man eftir mér,” segir Guðbrandur Kjartansson
þegar við erum búnir koma okkur þægilega fyrir
við eldhúsborðið heima hjá honum í Fjallalind í
Kópavogi. „Ég fór líklega fyrst á hestbak sex ára
gamall þegar ég var í heimsókn með afa mínum,
Guðbrandi Magnússyni - sem lengi var kenndur
við „ríkið” (ÁTVR) en hann hafði verið kaup-
félagsstjóri í Hallgilsey í Landeyjum og þekkti alla
þar. Við vorum semsagt í heimsókn hjá vini hans
Valdimar bónda í Áshólum. Hann var þekktur í
hrossarækt á þeim tíma, keypti Nökkva á lands-
móti hestamanna 1950 og vakti athygli hvað hann
gaf mikið fyrir gripinn. Menn héldu að hann væri
orðinn vitlaus að borga svona hátt verð fyrir grað-
hest. Það þekktist varla í þá tíð. En ég var settur á
bak við þetta tækifæri og var næstu sumrin af og til
í sveit hjá Valdimar. Þar vandist ég hrossum og ástr-
íðan jókst eftir því sem kynnin urðu meiri. Ég var
síðan í sveit í Hrútafirði í tvö sumur og þar snerist
öll hugsunin um hross. Á menntaskólaárunum var
ég öll sumur í vegavinnu í Húnavatnssýslunum og
þá var dellan orðin svo mikil að ég fór stundum
og hjálpaði bændum í heyskap um helgar og tók
jafnvel strákana úr vegavinnunni með mér og fékk
í staðinn lánaða hesta til útreiðar. Þá kynntist ég
jj^var vel Benedikt Líndal, hreppstjóra og bónda á Efra-
. Núpi í Miðfirði. Þegar haustaði dreymdi mig um
íngurjonsson r
„ Hefhaft áhuga á hestum frá því ég man eftir mér, “ segir Guðbrandur Kjartansson
lœknir.
að komast í göngur og þegar ég bað um frí úr vega-
vinnunni til að fara í göngur með heimamönnum
fram á Tvídægru þá hélt verkstjórinn að ég væri
orðinn vitlaus. Að taka frí frá vel borgaðri vinnu
til að hristast á hestbaki lengst fram á heiðum í
snarvitlausu veðri kannski. Svona var þetta nú,
áhuginn alveg að drepa mig,” segir Guðbrandur
og hlakkar jafnmikið til og ævinlega að fá klár-
ana sína í hús nú um áramótin þó allmörg ár séu
liðin frá því hann fór í sínar fyrstu göngur með
Húnvetningum.
„Ég tek reyndar óvenju seint inn núna því hest-
húsið er ekki alveg tilbúið. Venjulega höfum við
tekið hestana inn í vikunni fyrir jól. Þetta er nú
byggt á þeirri reynslu að eftir miðjan desember
bregður veðrinu oft til hins verra. Þá er betra að
vita af klárunum í húsi. Eitt haustið gátum við ekki
náð í hrossin vegna veðurs fyrr en viku af janúar
og þá hét ég því að lenda ekki í slíku aftur.”
Alveg kolvitlaus andsk . ..
Guðbrandur rifjar upp fyrstu hestakaupin sín
fyrir mig og verður dreyminn á svipinn. Hann er
sögumaður og segir vel frá. „Ég eignaðist ekki hest
fyrr en ári eftir að ég lauk læknisfræðinni. Þá var
ég löngu búinn að heita mér því að um leið og ég
væri byrjaður að vinna og sæi peninga þá skyldi
ég kaupa mér hest. Ég fór beint út á land eftir að
náminu lauk, fyrst norður á Húsavík og stuttu eftir
það til Raufarhafnar. Ekki löngu síðar fór ég inn á
Akureyri og höndlaði mína fyrstu tvo hesta.”
Voru þetta miklir gœðingar?
„Ég veit nú ekki, en við urðum allavega vel
frægir á Akureyri, ég og annar klárinn. Hann var
svo andskoti trylltur og erfiður. Ég var þá búinn að
skoða fjölda hesta og fann ekkert sem mér leist á,
þó var ég búinn að gera boð á undan mér og láta
menn vita af því að ég væri að koma og verðið
skipti ekki öllu máli, heldur væru það gæðin sem
ég væri að leita að. Svo skoðaði ég hvern hestinn
á fætur öðrum og sá ekkert sem mér líkaði. Þá er
það að ég rek augun í hest sem stóð innarlega í
hesthúsinu, bleikálóttur og tígulegur. „En þessi?”
spyr ég. „Þetta er alveg kolvitlaus andskoti," segja
þeir. „Það þarf læknir að vera viðstaddur þegar
farið er á bak honum.” Ég hélt að það væri nú ein-
falt mál fyrir mig. „Leyfiði mér að skoða hestinn.”
Og það varð úr að þeir teymdu hann út á skafl og
þar stóð hann og geislaði af honum krafturinn og
fjörið. Svo var það með semingi sem kallarnir féll-
ust á að leyfa mér að fara á bak. Það gekk nú bara
nokkuð vel og ég reið á honum nokkur hundruð
42 Læknablaðið 2007/93