Þjóðlíf - 01.05.1991, Síða 38

HLJOMPLÖTUR

GUNNAR H. ARSÆLSSON
The Milltown Brothers: Slinky
Ferskir myllubræður
Það er gaman að fá plötur eins
og þessa frumraun breska
kvintettsins The Milltown
Brothers í hendurnar. Maður
býst við öllu og engu og þegar
svo til allt smellur saman jafn
skemmtilega og á „Slinky“
stendur maður glaður upp úr
sófanum, setur diskinn aftur á
og spilar hann gjarnan enn
hærra.
Hér er komin enn ein sönn-
un þess hvers Bretar eru
megnugir í rokktónlist, fersk
og fremur hrá tónlistin flæðir
um eyrun í lögum eins og
Which way should I jump?,
Nationality og Seems to me. í
þessum lögum fara gítarleikar-
arnir, bræðurnir Matt og Si-
mon Nelson á kostum, sem og
á allri plötunni í heild. Það
bregður líka fyrir áhrifum frá
goðum eins og John Lennon í
söngnum hjá Matt í laginu
Sandman og ekki spillir það
fyrir. Poppdeildin fær líka
sinn skerf, m.a í laginu Sally
Ann sem er létt og grípandi.
Þetta er að mínu mati fersk-
asta og besta rokkplatan sem
ég hef heyrt á árinu.
lækning
Frá Wembley Stadium í Lon-
don kemur þessi nýjasti diskur
The Cure, en þetta eru hljóm-
leikaupptökur frá júlí 1989 og
hljómsveitin er í sínu besta
formi með hárlubbann og
söngvarann Robert Smith í
broddi fylkingar enda voru
þeir á þessum tíma nýbúnir að
gefa út nýjustu breiðskífuna,
Disintegration. Það eru fimm
aðrir innanborðs í þessari sveit
sem hefur verið starfandi með
ýmsum mannabreytingum
síðan 1976/77.
Alls eru átta lög á plötunni,
öll í þessum seiðandi og sér-
staka stíl sem sveitin hefur
Julian Cope: Peggy
Suicide
Krásir frá
Júlla
Þessi 34 ára Breti, Julian
Cope, hefur í gegn um tíðina
verið ýmist álitinn snillingur
eða bilaður dópisti. Hann
stofnaði árið 1978 hljómsveit-
ina The Teardrop Explodes
sem gaf út nokkrar breiðskífur
og fengu þær misjafna dóma.
Um miðjan síðasta áratug
leystist sveitin upp.
Og fyrst núna er Julian að ná
sér reglulega vel á strik, enda
hættur að dópa og rugla. Nafn
plötunnar, Peggy Suicide
stendur fyrir persónugerving
jarðarinnar, konu sem Julian
sá fyrir sér. Þetta var þreytt
kona og illa farin, við það að
„hoppa fram af brúninni".
Hér eru einnig aðrar ádeilur
á ferðinni, t.d. á nefskattinn
illræmda sem nú hefur verið
felldur niður (platan kom út í
byrjun mars í Bretlandi), eit-
urlyfjaneyslu og stríðsrekstur.
skapað sér og á hinn þrælgóði
Smith stærstan þátt í því. Lög-
in eru sum hver í rólegri kant-
inum en þó kraumar kynngi-
magnaður kraftur undir eins
og í lögunum Pictures of you,
Closedown og Last Dance.
Svo eru þarna meiri keyrslulög
s.s. Fascination Street og Dis-
integration.
Söngur Smiths er nánast
gallalaus og sama má segja um
hljóðfæraleikinn á Entreat sem
er einskonar lifandi lækning
við amstri hversdagsins.
En er þá eitthvað varið í
plötuna? Svar mitt er já. Hér
er komið heilsteypt verk frá
manni sem á árum áður var
langt frá því að vera heilsteypt-
ur sjálfur. Verk þar sem jörðin
og þankar um örlög hennar eru
í fyrirrúmi enda veitir senni-
lega ekki af því að vekja fólk til
umhugsunar um þau efni.
Julian Cope er góður laga-
smiður og rokkari, það sanna
lög eins og Double Vegetation,
Leperskin og Ifyou love meat
all. Hér eru komnar krásir frá
Júlla Kóp á borð hlustenda.
0
38 ÞJÓÐLÍF