Tímarit Máls og menningar - 01.12.1938, Page 17

En I>ó að útlitið nú um áramótin sé þannig allt annað en glæsi-
legt fyrir frjálslynda og ljóssækna menningarþróun, þá er eng-
in ástæða til að örvænta. Og vissir þættir í viðburðarás ársins,
sem leið benda ef til vill til batnandi tíma, eins og t. d. breytt
afstaða hinna voldugu Bandarikja Norður-Ameriku i lok árs-
ins til utanrikismálanna. Þá er og þess að minnast, að um ali-
an hinn menntaða heim vinna visindamenn, listamenn, rithöf-
undar, friðarvinir, kennarar og aðrir mannvinir í þjónustu þekk-
ingar, sannleika og réttlætis. Og svo getur farið, að nöfn margra
þeirra geymist lengur í sögunni en hinna, sem nú eru oftast
nefndir í blöðum og fréttaskeytum. Svo mun það verða, þegar
þekking og réttlæti hefur sigrað ofbeldi og villimennsku.
„Við verðum að fá bókasafnshús“.
Viðtal við Sigurgeir Friðriksson.
Bæjarbókasafn Reykjavikur er tvimælalaust einhver þarfasta
menningarstofnunin, sem alþýðan i bænum hefur aðgang að.
Undir stjórn Sigurgeirs Friðrikssonar hefur það dafnað ört síð-
ustu árin, og átt að fagna vaxandi vinsældum. Af mikilli árvekni
hefur verið hugsað um að útvega safninu nýjustu og beztu bæk-
ur við alþýðu hæfi, og hefur það fylgzt vel með tímanum. Vér
vildum vekja athygli félagsmanna í Máli og menningu á starf-
semi þess, sem að mörgu leyti er til fyrirmyndar, og snerum
oss því til forstjóra safnsins, Sigurgeirs Friðrikssonar, og báð-
um hann að gefa oss nokkrar upplýsingar um stofnun þess og
starfsemi. Honum sagðist svo frá:
Bæjarbókasafn Reykjavíkur, eða Alþýðubókasafnið, eins og
það var lengi kallað, var stofnað 1923, og er því bráðum 1(> ára.
Stofnféð var 20 þús. kr., er i þeim tilgangi höfðu verið lagðar
til hliðar af andvirði togara nokkurra, er seldir voru héðan til
annarra landa á striðsárunum. Má vera, að stofnun bókasafns-
ins hafi verið hugsuð sem eins konar uppbót til alþýðunnar
fyrir atvinnuleysi, er togarasalan olli. Hvorl það hefur svarað
þeim tilgangi, getur verkafólkið bezt borið um, en nokkuð er
það, að verkafólkið hefur alltaf notað bókasafnið langmest og
alltaf því meira, sem atvinnan var minni. Virðist mér það ótví-
ræður vottur um manndóm fólksins og lestrarfýsn, að ])að not-
ar atvinnuleysistimana til bókalesturs frekar en til einskis eða
þess, sem lakara er en ekki.“
Hefur safnið mikið verið notað?
15