Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Síða 97

Þarna flýgur hún Ella
Seint lærist utanbókar það, sem hvekkir minnið, en hugur manns sækir
í sífellda hrekki.
Auðsætt þótti að gamli maðurinn var gæddur einhverju skilningarviti,
sem hvorki krakkar né kennarar þekkja, þótt lestur og skrift væru honum
framandi. Hann klóraði alltaf sömu orðin á viðgerða hluti:
Mínir örar bellegri þetta 25 verk græðir.
Helst var að skilja að orðin merktu: sá græðir af mér tuttugu og fimm
aura, sem lætur mig gera ódýrt við hluti, því hann gaf alltaf til baka
tutmgu og fimm aura.
Einhverju sinni þóttist stelpan Kata hafa fengið í kollinn öflugra vit
en Aron hafði yfir að ráða, þegar upp í hana datt óvart eitthvað úr hrafni.
Strákarnir prófuðu nýfengið vit hennar á gaddahurðinni. I fyrstu hafði
hún í frammi tilburði, en eftir þá þóttist hún sjá lítinn barnadraug, eða
látinn dverg, og bar hann rauðan hana undir hendinni. Haninn hélt á
margbrotnum háttalykli í goggnum, en dvergvaxni draugurinn geispaði.
Að svo búnu ranghvolfdi Kata augunum, hjó nefinu að dyrunum og lamdi
nokkur snögg högg á nagla. Hurðin spratt jafnskjótt upp, og þá gerðist
það furðulega, Kata mundi á hvaða nagla hún barði: naglarnir voru þrír.
Aron komst skjótt á snoðir um og sér til stórrar furðu, að einhver hafði
hitt naglann á höfuðið. Og það af öðru en einhverri tilviljun. Krakkarnir
luku upp dyrunum með grunsamlega skjómm hætti. Hann rannsakaði
hurðina því gaumgæfilega og fann lítinn kross klóraðan með eggjárni á
þrjá naglahausa. En hausar naglanna mynduðu þríhyrninginn, sem lýkur
upp leyndum, og héldu í skefjum fjöður læsingarjárnsins. Aron varð afar
hugsi, og hugur hans hvarf inn í skráða sögu, sem hann rámaði í, um
konuna fögm og snjöllu. Þá hló honum hugur yfir hvað minnið er hag-
kvæmt smndum. Hann beitti því kvennaráði gegn krossunum, sem vom
líka á dyrum fyrir þúsund og einu ári, og hann krafsaði með nagla kross
á alla naglahausa dyranna. Aron gerði bragð Kötu þannig að engu án
þess að hann eyðilegði kraft táknsins, líkt og hann reyndi að víkja frá sér
eða forðast hefnd.
Næsta dag lét hann krakkana gefa drengskaparloforð um að krafsa
ekki kross á naglahausana. Ur því aðeins strákar geta gefið drengskapar-
loforð fengu stelpur ekki framar að stíga fæti í kjallarann. Stelpurnar lögð-
ust þá á gluggann, og strákarnir urðu að hrekja þær burt með barsmíð-
um, svo gamli maðurinn sæi til við störfin. Þegar þannig hafði gengið
nokkra hríð tók Aron fremur venju oft ofan gleraugun. Hann starði lengi
83