Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Qupperneq 98

Tímarit Máls og menningar
annars hugar út í tómið. Strákarnir sáu hvernig hann hugsaði með þremur
heilum, og hann tautaði:
Þetta er gersamlega tilgangslaust. Konan hittir á öllum tímum naglann
á höfuðið, og höggið verður höfðinu að falli.
Aron var einstaklega smár maður vexti. Hann var afar kvikur á fæti,
en kyrrlátur í sæti, og sat hann löngum hreyfingarlaus. Risi hann á fæmr,
greip hann eitthvert eirðarleysi. Það var ekki óáþekkt niðurbældu æði.
Aron hafði fitnað annaðhvort af samúð með Ellu, löngun til að smíða
sjálfum sér flugstól eða hreinlega af kyrrsetum og krakkalegu tali við
krakkana. Og með því hann var stuttstígur að eðlisfari tifaði hann nú
fremur en hann gengi. A hárlausu höfðinu óx æxli. Æxlið kallaði hann
aukaheilann.
Ella var smávaxin, eins og Aron, en eirðarlaus í sæti og algerlega fóta-
laus. Fótaferð var henni fortíð. Höfuðið á Ellu vaggaði á holdmiklum
herðum, þegar hún hrópaði gremjulega í trektina:
Snáfið þið burt, krakkar. Verið ekki að hafa vinnuna af karlinum og
vekja í honum apann.
Aron deplaði þá augunum eins og hann yrði dálítið undrandi. Hann
var einhverra hluta vegna hætmr að taka ofan gleraugun við köll Ellu.
Hann lét þau hvíla á enninu. Það var engu líkar en hann vildi helst taka
óviðbúinn við því, sem fylgdi hrakyrðum konunnar. Ella skvetti vatni í
trektina. Kannski hefur hún haldið ákúrurnar vera of þykkar til þess að
komast hjálparlaust niður pípuna, og hún þyrfti því að skola þeim niður
með vatni. Oftast bað Aron krakkana að fara, þegar skammir og vatn
höfðu sullast þrisvar á vanga hans.
Maðurinn fæðist þrisvar, og þrisvar sinnum er hann skírður, og æðsta
valdið er heilög þrenning, og ég er með þrjá heila, sagði Aron og benti
á hnúskinn á höfðinu. Fyrst fæðist maðurinn æskunni, svo ellinni, en síð-
ast dauðanum.
Æxlið á höfði Arons var orðið afar stórt, þegar hann fæddist ellinni.
Börnin vom þá næstum því steinhætt að heimsækja hann í kjallarann.
Vatnið og ávirðingar Ellu höfðu gert næstum að engu álit krakkanna á
gamla manninum. Fólk var einnig yfir höfuð hætt að láta aronsera nokk-
urn hlut. Ilát og skór komu þannig útlits frá gamla manninum, að hrekk-
laust og venjulegt fólk varð hreinlega skelfingu lostið, eins og þegar
Aron lóðaði þrjá stúta á kaffikönnu, og það á botn hennar svo hægt væri
að renna í þrjá kaffibolla í einu. Gamli maðurinn sat þess vegna venju-
84