Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Qupperneq 99

Þarna flýgur hún Ella
lega iðjulaus við borvélina og beið þess, að skammir og skólp Ellu skol-
aðist inn í hægra eyrað á honum. Þá tautaði hann:
Ég á margfaldar skammir skilið.
Um þessar mundir hafði stríðið skollið á, og herinn var þegar farinn
að skilja eftir sig svo háa sorphauga freistandi skrans, að hundrað Arona
hefði þurft til að hagnýta það haugsilfur. En Aron leit ekki við lamandi
gnægð gersemanna. Hann fylltist minnimáttarkennd andspænis þessum út-
lendu auðugu öskuhaugum. Hins vegar var auðsætt, að andi Arons hafði
leynst næstum í hverjum manni. Fólk barðist við öskutunnurnar. Allir
vildu verða fyrstir til að lyfta loki ruslatunna hersins og hirða dýrðina.
Og þegar lokið lyftist frá tunnu, spratt upp úr henni ilmþrunginn fram-
andi ævintýraandi, sem alls var megnugur. Hann gerbreytti heilli þjóð.
Ævintýrið hafði staðið í tvö þúsund og tvær nætur, þegar Aron dróst upp
úr kjallaranum við þungt hljóð flugvéla, sem flugu af hafi og hurfu á
bak við fjallið.
(Sú líking stendur í mesta helgiriti kristinna manna — en hér verður
hún að dúsa innan sviga — að manninum sé líkt farið og leirkerinu.
Brotni kerið, verður það aldrei heilt á ný.) Forn rit segja ætíð sannleika,
en hann er þar aðeins hálfur, enda er hægt að aronsera líkama mannsins
og kerin með lyfjum og lími.
Kvöld í mars ætlaði Aron að lyfta Ellu úr stólnum og renna henni í
rúmið. Drjúgur tími og hugvit hafði farið í endurbætur og fullkomnun
stólsins. Aron hafði smíðað í hann lausan stól, sem líktist kláf, og þar sat
Ella á púða. Kláfurinn var svo haganlega gerður, að hægt var að lyfta
honum með Ellu og renna yfir fótagafl rúmsins eftir tveimur vírum, sem
léku í blökkum yfir höfðalaginu. Þetta kvöld í mars var Ella komin hátt
á loft og vaggaðist í kláfnum, þegar flugvél flaug skyndilega með ærandi
gný yfir húsið. Aroni varð svo hverft við gnýinn, að hann glopraði vír-
spottunum úr höndunum. Við þetta skall Ella á gólfið og lífið rann næst-
um í heilu lagi úr munni hennar og fylgdu heitingar og skammir. Okvæðis-
orð og vein hrukku upp úr henni um stund, en síðan lá hún á gólfinu
líkt og líflaus klessa.
Aron fórnaði höndum í fátinu, sem á hann kom, og strauk lófum um
hnúðinn, þar sem aukaheilinn starfaði. Um leið var eins og áður lítt þekkt
vit kreistist úr líffærinu, og það hvíslaði:
Aron, aronseraðu nú það, sem þig hefur lengi langað til að endurbæta.
Ella hefur fallið þér til fóta.
85