Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Blaðsíða 15

Þorgeir Þorgeirsson
Kettir eru merkilegar skepnur
(úr dagbók)
19/5, 1980.
Kettir eru merkilegar skepnur. Lengi hef ég haft þá grunaða um að skynja
návist dauðans. Hannes var órólegur á leiðinni til dýralæknisins sem drap
hann fyrir mér í haust sem leið. Fröken Júlía varð alveg viti sínu fjær í
nótt. Þá veiktist ég hastarlega svo mig langaði andartak að mega bara fara.
En það var ekki nema andartak. Þá brjálaðist Júlía. Hún er ennþá kynleg
í háttalagi og vaktar mig i allan dag . . .
Kötturinn læðist kænn á svig
kemur svo inn með mjái.
Hafðu, sál mín, hægt um þig.
Heimurinn er á stjái.
Oft sé ég Júlíu koma hérna yfir garðinn á heimleið og kænskuleg
varfærni skín af hverri hreyfingu. Nema það sé tilfinning kattarins um
veraldarháskann sem við öll búum við, nálægð dauðans alstaðar þarsem
líf bærist.
I sjálfu sér er það verðmæti að hafa drepist. Og það er verðmæti að vita
þetta: að umgangsvírus, dálítil þreyta og glas af dæilega brugguðu öli
geta — ef svo ber undir — ógnað tilveru manns. Kanski látið henni
lokið.
Nú finnst mér altíeinu að þessi tilfinning kattarins sé listamanni
nauðsyn og þurfi að vera hluti af veruleika hans. I öðru ljósi verður
heimurinn ekki metinn að fullu.
Veröldin er hreint engin eign manns heldur eitthvað sem manni er
lánað til að skoða.
5