Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Qupperneq 31

Hreinninn ungi
fékk hún svima og hneig niður fram við hlóðirnar. Þá lukust dyrnar
ofurhljóðlega upp, og inn gekk stóreflis hreinn. Hann dróst með herkjum
til gömlu konunnar og lagði höfuðið í skaut henni. Með erfiðismunum
teygði hann úr sér við hliðina á henni og tók að segja frá skóginum, sem
hafði séð hann verða stóran og sterkan og veitt honum vernd gegn
aðsteðjandi hættum. Hann talaði um vetrarlandið, um úlfana, um
norðurljósin sem stöku sinnum stigu niður til jarðar og snertu horn hans.
Hann talaði um vorið, þegar árnar rumska undir ísum. En sérstaklega
orðdrjúgt varð honum um trén og angandi stofna þeirra sem hann sleikti
og hnusaði af líkt og í leiðslu.
Hann varð æ máttfarnari í tungunni, og smám saman hljóðnaði rödd
hans. Djúp kyrrð færðist yfir allt.
Hendurnar struku um stóra höfuðið sem hafði hnigið niður í kjöltu
móður sinnar, en urðu æ þreytulegri í hreyfingum. Augu gamla hreinsins
horfðu í friðsæld beint fram fyrir sig, en þau sögðu ekkert framar.
Hendurnar gældu enn um stund við silkimjúkan feldinn eins og í
draumi.
En þir kom, að þær lígu Iífa kyrrar. ^ ^
21