Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Blaðsíða 44

Laila Stien
Nýi vegurinn
Þau vita hvernig umhorfs er. Þau fóru þangað í vetur og skyggndust um.
Fóru í bíl. Það var skringilegt. Framandi. Öll fjölskyldan var með nema sá
gamli. Hann vildi ekki koma. Aslákur ók. Ók alveg að leiðarenda og sneri
við hjá mannvirkinu. Þau sögðu ekki margt á leiðinni. Fóru ekki út úr
bílnum. Það var napurt og hráslagalegt. Þetta var í janúar. Verkafólkið
við stífluna hætti að vinna og fylgdist með. Bjóst vísast við því að þau
kæmu út að rabba, en tók þegar til við vinnuna er bíllinn sneri aftur.
Þau óku beint heim. Bíllinn skrönglaðist því að ofaníburðurinn var
gróf möl. Hann var ekki ætlaður almennri fólksbílaumferð. Hér óku
einkum vörubílar og stórar vélar. Aslákur hafði fengið undanþágu. Hann
hafði hringt í verkfræðinginn hjá fyrirtækinu. Verkfræðingurinn hafði
verið kurteis og alþýðlegur. Auðvitað máttu þau koma og svipast um. Þó
það nú væri. Þetta var raunar vinnustaðurinn þeirra líka, var það ekki?
Röddin var mild og spaugsöm. Jú, satt er það, hafði Áslákur svarað —
þetta var eiginlega beitilandið þeirra — á vorin.
Ferðin tók ekki langan tíma. Sá gamli var enn með heitt kaffi þegar þau
komu. Spurði einskis. Sat með pípu í munnvikinu og drap fingur-
gómunum léttilega á borðplötuna. Fyrir framan hann voru kaffibollinn
og sykurskálin eins og þegar þau fóru.
Nú eru liðnir þrír mánuðir síðan. Hvorki Áslákur né neitt hinna hafa
farið þangað aftur. Nú er að því komið. Sólin stendur hátt á himni um
miðjan dag. Hún glóir og skín bæði snemma dags og seint á kvöldin.
Þíðir snjóinn. Hann verður kornastór og gropinn. Síðan tekur nætur-
frostið við. Frystir hann aftur svo að hann verði fastur og beri þau.
Nú er tíminn kominn. Þau verða að fara af stað, og þangað verða þau
að fara. Hreinarnir þekkja ekki annan stað. Ekki geiturnar heldur. Þarna
hefur búsmalinn alltaf verið. Þangað rata dýrin. Svo hefur það verið lesið
upp og samþykkt og undirritað á hverskyns pappírum og hverskyns
30