Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 54

Tímarit Máls og menningar
Úti finnur hann sér skíði. Síðan halda þeir af stað — feðgar. Aftanfrá er
ekki auðvelt að sjá hvor eldri er.
Brekkan er brött. Móða kemur úr vitunum á þeim. Þeir hvíla sig aldrei.
Þeim liggur á.
Nú hafa þeir lagt frá sér skíðin. Þramma áfram sporlangir og einbeittir.
Göslast yfir leirugan og tættan veginn svo að eðjan skvettist upp eftir
fótunum á þeim. Síðan yfir mýrina að kjarrinu. Þangað er ferðinni heitið.
Berit situr á sama hátt og hún sat þegar Áslákur fór ofan. Hún lítur
upp og af augnaráði hennar má sjá að þeir koma of seint. Hreinkýrin er
þegar stirðnuð.
Gamli maðurinn krýpur á kné á jörðina. Áslákur og Berit horfast
snöggvast í augu og geta hvort lesið hugsanir hins. Þau hugsa það sama:
— Þau hefðu ekki átt að ná í hann. Þau hefðu átt að hlífa honum við
þessu.
Þau standa áhyggjufull og horfa á gamla manninn sem krýpur á kné.
Síðan lítur hann upp til þeirra. Augun eru leiftrandi. Svipurinn er
stirður, harðleitur. Hann slær krepptum hnefa í vinstri lófa, lítur ein-
beittur framan í Áslák, hvæsir milli stirðra vara:
— Þeim skal ekki takast það . . . eyðileggja allt fyrir okkur . . . það skal
ekki verða. Heyrið þið það, þið sem kunnið málið — þið . . .
Magnús Kjartansson sneri.
40