Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Page 56

Tímarit Máls og menningar
Svo kemur þessi nýja bók sem er svo fersk að hún á sér ekki neina
hliðstæðu nema Sjödœgru Jóhannesar úr Kötlum (1955). Þar sprengdi
þjálfaður rímari og ljóðhagi á miðjum aldri af sér gamlan vana og varð
skyndilega yngri og snarpari en hann hafði nokkurntíma verið.
„Skyndilega“. Bækur koma skyndilega út. En góðar ljóðabækur verða
ekki skyndilega til. A sama hátt og Sjödcegra átti sér langan aðdraganda,
þannig hefur Hannes Pétursson ekki endurfæðst sem skáld á einni nóttu.
Augnabliksbrot úr þessari breytingarsögu má greina í Innlöndum og þá
ekki síður Ljóðabréfum (1973) og Ymsum kvceðum 1969—76 (í Kvæða-
safni). Eða réttara sagt: þarna greini ég þessi brot — núna eftirá.
I hverju er hann þá fólginn seiður þessarar nýju bókar?
Þessari spurningu treysti ég mér ekki til að svara að neinu marki.
Ljóð verða aldrei greind til hlítar. í besta falli er hægt að fjalla um þau
í greiningarskyni. Eg læt mér nægja að skrifa í kringum þau.
En hver er þá breytingin er orðið hefur á ljóðagerð Hannesar?
Til bráðabirgða svara ég þessu þannig: skáldið er hætt að rembast og
kemur til dyranna einsog það er klætt — og upp sprettur heimur svo
ríkur að það er ævintýri að gera hann sér að heimkynnum.
I
Eftirfarandi ljóð bregður birtu á skáldskaparvanda Hannesar og margra
annarra:
Auðvelt
er að orða það sem spyrst
frá einni stund
til annarrar — taka
Dag og Veg sér í munn
og móta það á tungu.
Vandasamt er mér hitt:
að veiða flöktandi glampa
orðs og orðs
innar hörundi mínu
42