Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Page 60

Tímarit Máls og menningar
Ur óljósri nálægð
nem ég þó raddir.
Hvað ávarpar mig svo
innar þessu kvöldi
innar þessu kjörna
yrkisefni sem var?
Ný sjálfsvitund
nú, þegar árum fjölgar?
Nýjar kröfur
sem ég kann ekki svörin við?
(Heimkynni, 17)
Hér er engu lokið, öðrunær: skáldið er í upphafi ferðar. Frammundan
eru lítt og ókönnuð lönd. Oldungurinn sem orti Rímblöð er orðinn
unglingur, fullur eftirvæntingar. Enda full ástæða til að ætla að hann
haldi áfram að nema raddir — úr óljósri nálægð.
II
I Heimkynnum er ein grunntilfinning sem birtist í margvíslegum mynd-
um í flestum ljóðanna og gefur bókinni kraft og líf: einsemd. Hannes
hefur áður ort um einsemd og innilokun en með allt öðrum hætti en nú.
I fyrstu bók hans er ljóð sem heitir Sú sem bíður einmana (en Einsemd í
endurskoðaðri gerð í Kvceðasafni). Þar fjallar skáldið ekki beint um eigin
einsemd heldur einsemd konu sem bíður „alein sem læst í kaldri kirkju“.
Þetta þyrfti þó ekki að koma að sök ef tilfmningin fengi að samlagast
efninu sem iifuð þjáning fremur en hugsuð stærð sem skellt er yfir
konuna einsog kökuhjálmi yfir tertu, sem enginn vill éta. í næstu bók,
I sumardölum, er kvæðið Höllin um svipað efni, nokkuð dæmigert fyrir það
besta sem Hannes orti áður:
Kynlegt að búa í höll
af holdi og þjótandi blóði
læstur innan við rimla
46