Morgunblaðið - 16.12.2014, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. DESEMBER 2014
✝ Brynjar ÞórSigmundsson
fæddist á Akureyri
9. ágúst 1978. Hann
lést í Reykjanesbæ
3. desember 2014.
Brynjar var son-
ur hjónanna Sig-
mundar Brynjars
Sigurgeirssonar,
stálsmiðs, f. 23. maí
1958, og Arn-
bjargar Vign-
isdóttur, húsmóður, f. 14. desem-
ber 1950. Bróðir Brynjars er
Baldur Arnar Sigmundsson, lög-
fræðingur, f. 27. janúar 1984, í
sambúð með Erlu Arnardóttur,
lögmanni, f. 29. janúar 1986.
Árið 2000 hóf Brynjar störf
hjá Tollstjóranum. Hann starfaði
við tollafgreiðslu í Reykjavík og
tolleftirlit á Reykjavíkflugvelli til
2008 eða þar til hann hóf störf
við tolleftirlit á Keflavík-
urflugvelli. Hann starfaði þar til
1. júní 2010. Hann kláraði Toll-
skóla ríkisins árið 2004, lauk
stúdentsprófi frá Verkmennta-
skólanum á Akureyri haustið
2008 og stundaði nám á árunum
2009-2010 í íslensku og lögfræði
við Háskóla Íslands. Árið 2013
lauk hann diplómanámi frá Há-
skólanum í St. Andrews í Terror-
ism studies og frá árinu 2013
stundaði hann flugnám við flug-
akademíu Keilis. Frá ágúst 2010
til dánardags starfaði hann hjá
ISAF: NATO forces í Afganistan
sem borgaralegur ráðgjafi.
Brynjar Þór Sigmundsson
verður jarðsunginn frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 16. desem-
ber 2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Dóttir þeirra er Ása
Karitas, f. 1. júní
2013.
Þann 24. desem-
ber 1999 fæddist
dóttir Brynjars og
Guðlaugar Erlu
Ágústsdóttur, f. 16.
ágúst 1979, Krist-
rún Ósk Brynj-
arsdóttir. Brynjar
var í sambúð með
Berglindi Svav-
arsdóttur, f. 25. maí 1967, á ár-
unum 2006 til 2013. Sonur Berg-
lindar er Aron Örn Grétarsson, f.
21. júní 1988, og fósturdóttir
Þórey Ragna Borghildardóttir, f.
6. nóvember 2002.
Binni var litli frændi okkar
systra, þegar hann var lítill þá
dvaldi hann stundum hjá okkur
fjölskyldunni á Kópaskeri. Við
vorum svo stoltar af þessum
frænda okkar sem var einstak-
lega líflegur og fallegur. En hann
var mikill grallari og minnumst
við þess þegar við fórum með
hann í sund í Lundi og hann var
ekkert nema gorgeirinn og þótt-
ist vera alsyndur sem hann alls
ekki var. Við sögðum honum að
vera með lokaðan munninn þegar
hann hoppaði út í, sem hann
gerði samviskusamlega en akk-
úrat þegar hann lenti á vatnsyfir-
borðinu þá galopnaði hann
munninn og var þá við það að
drukkna, ósyndur drengurinn.
Það var bara einu sinni sem við
skömmuðumst okkar pínu fyrir
hann en það var þegar hann fékk
að keppa í 60 metra hlaupi á
frjálsíþróttamóti á Dúddavelli.
Hann var auðvitað alveg klár á
því að hann væri bestur í hlaupi
af þeim sem hann var að keppa
við og geystist áfram. Þegar
komið var á seinni hluta hlaups-
ins þá var það einn drengur sem
náði Binna og var að sigla fram
úr honum á síðustu metrunum en
þá tók minn maður við sér og
kippti í hettuna á peysunni hjá
stráknum svo hann féll við og
Binni hljóp hróðugur í markið.
Við systur lásum smá yfir honum
eftir þessa uppákomu en oft höf-
um við hlegið að þessari sögu síð-
ar. Binni var klár strákur og fékk
dellur fyrir vissum hlutum eins
og til dæmis goðafræðinni. Hann
gat talað endalaust um æsina.
Hvort við vissum hvað þessi og
hinn hét og hver gat þetta og hitt.
Við höfðum ekkert vit á þessum
goðum og ásum og takmarkaðan
áhuga, en það stoppaði hann ekki
í að spyrja. Einnig gat Binni
nefnt allar bílategundir og þegar
við vorum á ferðinni reyndi hann
að spyrja okkur hvort við vissum
hvað hinn eða þessi bíll hét en
hann kom að jafntómum kofum
hjá okkur í þeim efnum. Elíasar-
bækurnar getur engin okkar les-
ið án þess að minnast Binna með
bros á vör. Hvað hann og Eva
gátu hlegið mikið þegar hún var
að lesa þær fyrir hann.
Eins og svo oft er þá hafa sam-
skiptin verið stopulli á fullorðins-
árum en við hittumst samt reglu-
lega við ýmis tækifæri hjá
fjölskyldunni okkar. Þar sem
Binni hefur nú dvalið langdvölum
erlendis síðustu ár þá hefur mað-
ur því miður séð minna af honum.
Fréttir fékk maður samt alltaf
reglulega frá foreldrum hans og
skildist manni að þetta starf í
Afganistan væri mjög erfitt,
enda stefndi hann á það að finna
sér vinnu hér heima og hætta
störfum ytra á nýju ári. Hann var
búinn að festa kaup á einbýlis-
húsi í Keflavík og var í góðu sam-
bandi við dóttur sína sem býr á
Akureyri og hefur því verið mikil
tilhlökkun að ljúka þessu tímabili
erlendis og koma aftur heim.
Við þökkum Binna fyrir allar
þær góðu stundir sem hann gaf
okkur á sinni alltof stuttu ævi.
Jólahátíðin fer senn í hönd og er
tími vináttu og fjölskyldunnar.
Við hugsum til Binna og fjöl-
skyldu á þessum erfiða tíma og
vottum við systurnar Kristrúnu
Ósk, Öbbu, Brynjari, Baldri og
hans fjölskyldu og öðrum ástvin-
um okkar dýpstu samúð.
Sigrún, Pála og Eva.
Elsku Binni, vinur minn og
frændi, ég er í áfalli eftir að hafa
heyrt um fráfall þitt og ég sakna
þín nú sárt. Þú reyndist mér vel
þegar ég virkilega þurfti á því að
halda og ég gleymi því aldrei. Ég
óska þess núna að ég hefði geta
gert það sama fyrir þig en það er
of seint núna. Mér fannst ótrú-
lega gaman að tala við þig
löngum stundum, það er vart
hægt að finna skemmtilegri
manneskju til að spjalla við. Það
má segja að ég hafi þarna eignast
aukabróður. Takk fyrir allt. Frá
þessum tíma sem við vorum mest
saman eru ekki til neinar myndir,
ekkert facebook en ég mun hafa
þessar minningar til að hlýja mér
við. Ég votta fjölskyldu þinni
mína dýpstu samúð.
Sigurjón Axel Guðjónsson.
Það er sárt að kveðja þig,
frændi. Þegar þið bjugguð í
Smárahlíðinni passaði ég þig
dagpart um nokkurn tíma þegar
foreldrar þínir sinntu vinnu.
Seinna fluttuð þið í Fögrusíðuna.
Hverfið var að stækka og margt
að gera hjá ungum og hraustum
strák. Þú varst líflegur og uppá-
tækjasamur og óhræddur að tak-
ast á við áskoranir. Eftir því sem
árin liðu var alltaf gaman að hitta
þig. Þú vildir skiptast á skoðun-
um og rökræða hin ýmsu mál.
Þar var margt uppi á borðum.
Nánast allt milli himins og jarð-
ar.
Eftir nokkur ár í tollgæslunni
vannstu í seinni tíð í Kabúl í Afg-
anistan á vegum NATO. Þú kall-
aðir það að fara „í sandinn“. Það
var áhugavert að hlusta á þig
ræða þá reynslu. Þar naut sín
hversu skynugur þú varst og
áhugi á því sem var að gerast í
kringum þig. Þessar samræður
veittu manni aðra sýn á ólíka
menningu og fjarlægt mannlíf.
Mér er minnisstætt þegar ég
hitti þig fyrir nokkrum árum við
tollgæsluhliðið í Keflavík eftir að
ég hafði dvalið nokkra mánuði í
Englandi. Þú tókst hlýlega á móti
mér og ljómaðir allur eins og þér
var svo eiginlegt. Það var góð
stund.
Ég votta fjölskyldu þinni mína
dýpstu samúð.
Sigurgeir Guðjónsson.
Síðastliðinn miðvikudag bár-
ust mér þær hörmulegu fréttir að
Brynjar væri dáinn. Lífsganga
okkar hefur alla tíð verið sam-
ofin, flestar minningar mínar úr
barnæsku og unglingsárum eru
þess eðlis að Binni kemur þar við
sögu, ég er þakklátur fyrir
hversu góðan vin ég átti en jafn-
framt er ég sorgmæddur að geta
ekki deilt komandi árum með
þér. Við Binni erum bræðrasynir,
samgangur og vinátta milli fjöl-
skyldna okkar var alla tíð mjög
mikil, við vorum m.a. skírðir
saman, foreldrum okkar hefur
sjálfsagt þótt það hentugt þar
sem einungis fimm dagar voru á
milli okkar í aldri. Svo mikill
samgangur var á milli okkar á
yngri árum að þegar ég hugsa til
baka finnst mér ég nánast á tíma-
bilum hafa búið á heimili ykkar.
Þaðan á ég margar góðar minn-
ingar sem ég get yljað mér við,
foreldrar þínir hafa alla tíð
reynst mér afar vel ásamt bróður
þínum Baldri. Binni var öðlingur,
skapgóður og vinamargur.
Á æskuárunum vorum við
saman öllum stundum, gengum í
sama skóla, áttum sömu vini,
eyddum frítíma okkar saman.
Fyrir mér hefur Binni verið
fjórði bróðir minn, besti vinur og
stórfrændi. Við gerðum allt sam-
an. Ég gleymi því til dæmis aldr-
ei þegar við skelltum okkur sam-
an í sunnudagsbíó tæplega 6 ára
gamlir, bárum saman út blöð 7
ára gamlir en það gerðum við
fram á unglingsár, tekjunum
eyddum við saman. Á unglings-
árunum fór tónlistaráhuginn að
taka öll völd, við hlustuðum mikið
saman á tónlist, þú hafðir frá-
bæran tónlistarsmekk, betri en
ég, ég skal játa það hér með. Það
var ekki lítið sem við hlustuðum á
R.E.M., U2, Queen, Led Zeppel-
in, Pink Floyd og aðra góða
meistara. Við tókum tónlistar-
áhugann skrefinu lengra og byrj-
uðum að gutla við spilamennsku,
þú plokkaðir bassann og ég lamdi
húðir, þetta voru frábær ár sem
við áttum ásamt félögum okkar
úr grunnskóla. Það má með sanni
segja að Binni hafi verið mikill
örlagavaldur í lífi mínu, ég á hon-
um mikið og margt að þakka, leið
mín og eiginkonu minnar lá mikið
til í gegnum hann, ég var mjög
heppinn hvað þau voru góðir vin-
ir.
Undanfarin ár starfaði Binni
sem tollvörður í Afganistan á
vegum NATO, af þeim sökum
hittumst við sjaldnar. Það voru
dýrmætar stundir sem hann átti
með okkur hjónum og dóttur
sinni Kristrúnu. Síðast voru þau
hjá okkur í ágúst síðastliðnum. Á
mörgum stundum botnar maður
lítið í lífinu, þetta er ein af þeim
stundum, ég hélt að við ættum
eftir að verða samferða lengur og
fá tækifæri til að rifja upp ævi-
skeiðið sem gamlir menn. Það
verður ekki. Minning um góðan
dreng mun lifa í hjörtum okkar.
Það var ósjaldan sem Binni lét
eftirfarandi setningu frá sér við
ýmis tækifæri: „Ekki tapa
gleðinni.“ Það vakti yfirleitt
mikla kátínu. Á þennan hátt ætla
ég að minnast Binna vinar míns
alla tíð. Ég mun heiðra minningu
þína, börnin mín munu fá að
kynnast þér í gegnum frásagnir
af þér. Sigmundur, Arnbjörg,
Kristrún, Baldur og fjölskylda.
Votta ykkur mína dýpstu samúð.
Snæbjörn Ómar Guðjónsson.
Enginn veit sinn næturstað.
Kæri vinur, ekki hefði mig órað
fyrir því þegar við hjónin sátum
hjá þér kvöldstund fyrir hálfum
mánuði að þetta væri okkar síð-
asta samverustund. Þú sýndir
okkur hjónum með mikilli gleði
nýja húsið þitt sem þú varst
nýbúinn að kaupa, framtíðin var
björt og falleg. Þú sýndir okkur
með stolti herbergi dóttur þinn-
ar, sem þú varst nýlega farinn að
umgangast og kynnast; við vinir
hans samglöddumst honum inni-
lega, stoltið og hamingjan fólst í
dóttur hans.
Kynni okkar Binna hófust
þegar við unnum saman hjá Toll-
gæslunni í Reykjavík fyrir mörg-
um árum. Við vorum vaktfélagar
og vinir, náðum vel saman, vin-
skapur okkar náði langt út fyrir
vinnustaðinn. Talsverður aldurs-
munur var á okkur en það skipti
engu máli, grínið og léttleikinn
var í fyrirúmi. Binni átti mjög
auðvelt með að hafa samskipti við
fólk, alltaf var stutt í brosið og
gleðina hjá honum. Við kölluðum
okkur Gullvaktina vegna þess að
við töldum okkur „gull af manni“
allir voru glaðir að sjá okkur en
misjafnt þó. Ófá skipin höfum við
tollafgreitt saman, hvort sem það
voru hinir mestu ryðkláfar, daun-
ill fiskiskip, skútur, herskip, flug-
vélar, allar tegundir af frögtur-
um eða flottustu skemmti-
ferðaskip sem komu til
Reykjavíkur, allir voru jafnir fyr-
ir okkur, við vorum ákveðnir en
blíðir. Mottóið okkar var bara
einfalt „ekki tapa gleðinni“.
Sumarið 2005 fjölgaði á Gull-
vaktinni þegar lífskúnsterinn,
gleðipinninn og kennaraneminn
hann Jens Karl Ísfjörð settist í
tollbílinn. Þá hófst gleðin og grín-
ið fyrir alvöru, sumarið leið eins
og vika af lífi okkar. Saman fór-
um við félagarnir í útilegur og
veiðtúra sem urðu all-sögulegir,
syngjandi gleðin var við völd, það
dró aldrei ský fyrir sólu í þessum
ferðum okkar, Binni og Jensinn
sáu til þess að það var hlegið all-
an daginn. Samheldnin og vin-
skapurinn rofnaði ekki, þótt
margar brekkurnar yrðu á vegi
okkar. Binni fór að vinna hjá
NATO í Afganistan. Þótt langt
væri á milli okkar var stutt í vin-
áttu okkar félaganna, þegar
Binni kom heim var alltaf faðm-
ast og kysst að íslenskum sið. Ófá
samtölin áttum við í Hafdalnum
um líf okkar og tilveru.
En nú er komið að leiðarlokum
kæri vinur, með miklum trega og
sorg í hjarta skrifa ég þessar fá-
tæklegu línur. Ég óska þess,
kæri vinur, að þú finnir ró í
hjarta þínu, ég vil þakka þér fyrir
alla vináttuna og kærleikann á
milli okkar og bið alla góða vætti
að vernda og styrkja dóttur þín
og fjölskyldu á erfiðum tímum.
Hvíl í friði, kæri vinur, leiðir okk-
ar munu liggja saman seinna.
Kveðja,
Stefán og fjölskylda
Hafdal 11.
Elsku Binni, þegar ég hugsa
til baka þá er svo margt sem
kemur upp í hugann, svo margar
góðar stundir sem við áttum
saman. Þó eru mér efst í huga
sumrin sem við unnum saman í
Slippnum, en þar hófst í raun
okkar góði vinskapur. Eins eru
mjög ofarlega í huga mér Kanarí
ferðirnar okkar, kaffihúsakvöldin
og skyndi-Reykjavíkurferðin og
svo margt fleira sem við bröll-
uðum saman.
Þó svo að við höfum ekki verið
í miklum samskiptum undanfarin
ár, sérstaklega eftir að þú fórst í
Sandinn, eins og þú kallaðir það,
þá var alltaf þegar við hittumst
eða töluðum saman eins og við
hefðum hist í gær. Við gátum
alltaf talað saman tímunum sam-
an og alltaf var stutt í hláturinn.
Það var sérstaklega góð stund
sem við áttum þegar ég heimsótti
þig í Keflavík fyrir tveimur ár-
um. Ég átti erindi í borgina og þú
sóttir mig og við borðuðum sam-
an, sátum svo og rifjuðum upp
gamla tíma alveg til morguns.
Þetta reyndist vera síðasta skipt-
ið sem við hittumst, við áttum þó
eftir þetta nokkur góð samtöl.
Ég er mjög þakklátur fyrir
þær stundir sem við áttum sam-
an, alla tíð mat ég vináttu þína
mikils og verður þín sárt saknað.
Fjölskyldu þinni votta ég mína
dýpstu samúð.
Jóhann (Jonni).
Ég þakka manninum með
skoðanirnar tíu ára lífleg kynni
og einstakan tíma hjá tollstjór-
anum í Reykjavík í byrjun ald-
arinnar. Hjá Brynjari Þór Sig-
mundssyni var sjaldnast komið
að tómum kofunum þegar talið
snerist að umdeildum málaflokk-
um, hvort sem þar var um að
ræða kjaramál tollvarða eða al-
menn dægurmál samfélagsins.
Urðu þar ýmis ummæli fleyg, svo
sem hið góðkunna „Það kemur
ekkert út úr þessum andskotans
fundum!“ og demanturinn í kór-
ónunni: „Ég er ekkert að rugga
helvítis bátnum, hann er löngu
sokkinn!“
Slíkar upphrópanir væri
freistandi að eigna svartagalls-
rausurum en hvorki var Binni
svartsýnn né neikvæður. Hann
kunni þá list að sigla hæfilega
milli skers og báru, láta í sér
heyra um það sem miður var en
vera svo fyrstur manna til að
upphefja hlátrasköll.
Bílaáhuginn var eitt af mörgu
sem sameinaði okkur Binna, tvo
hreinræktaða Benz-kalla sem
vildu ekki aðra guði hafa. Þegar
við unnum hjá tollstjóra áttum
við báðir Benz 230E með W-124-
byggingarlaginu sem okkur þótti
með hreinna sköpunarverki
framleiðandans. Því varð það
þrotlaus uppspretta glettni og
ýmissa ísmeygilegra athuga-
semda þegar Binni ákvað öllum
að óvörum að draga saman seglin
í eldsneytiskostnaði og birtist
sposkur á svip á nær kúlulaga
japansk-ættuðum smábíl á bíla-
stæði tollgæslunnar við Héðins-
götu. Þótti mönnum nú lítið
leggjast fyrir Benz-baróninn og
uppnefndu nýja færleikinn
„neyðarhylkið“ enda þótti því
svipa nokkuð til nýtísku björg-
unarbáta á sjó, áður en þeir eru
blásnir upp.
Ekki var örgrannt um að
spennandi tímar væru fram und-
an hjá Brynjari að loknum störf-
um hans við friðargæslu í Afgan-
istan sem sá fyrir endann á þegar
hann kvaddi þennan heim. Í sím-
tölum okkar viðraði hann ýmsar
hugmyndir um hvar hann hygð-
ist næst hasla sér völl og bar
undir mig orðalag í atvinnuum-
sóknum sem hljómuðu spenn-
andi. Glæsilegt einbýlishús í
Reykjanesbæ var orðið að veru-
leika, leiðin sýndist öll hin greið-
asta en sjaldan verður ósinn eins
og uppsprettuna dreymir og nú
er komið að leiðarlokum að þessu
sinni.
Ég kveð Brynjar með góðum
minningum um kraftmikinn ein-
stakling sem lét sér fátt fyrir
brjósti brenna og lifði hverja
mínútu í botn.
Atli Steinn Guðmundsson.
Brynjar Þór
Sigmundsson
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Minningar um látinn
fallegri bók
mbl.is
Vilt þú panta minningabók
fyrir jólin?
Þá þarf pöntun að berast fyrir 17. desember.
Allar nánari upplýsingar umminningabækur
er að finna á mbl.is eða í síma 569 1100.
ástvin í