Morgunblaðið - 19.12.2014, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. DESEMBER 2014
✝ Anna Rögn-valdsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. nóvember 1953.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 11. desember
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Rögnvald-
ur Ragnar Gunn-
laugsson
kaupmaður, f.
1920, d. 1998, og kona hans
Hulda Ósk Ágústsdóttir, f.
1931.
Systkini Önnu: Ragna Rögn-
valdsdóttir, f. 1957, og Gunn-
laugur Rögnvaldsson, f. 1961.
Hálfsystur samfeðra: Sigríð-
ur Steina, Sigríður Bára og
Þórdís.
Eiginmaður Önnu: Þórarinn
Sigurgeirsson flugvirki, f. 1950.
Sonur þeirra: Ragnar Þór-
arinsson flugvirki,
f. 1980.
Anna lauk kenn-
araprófi frá Kenn-
araskóla Íslands
1973 og kenndi við
ýmsa grunn- og
framhaldsskóla
fram til 1996.
Hún nam list-
meðferðarfræði við
University of Hert-
fordshire frá 1996
og útskrifaðist 1998.
Frá 1998 starfaði hún ýmist
við kennslu eða listmeðferð
fram til 2013 þegar hún varð að
hætta störfum vegna veikinda.
Söngur og tónlist voru meðal
helstu áhugamála Önnu og söng
hún meðal annars með Vox
feminae.
Útför Önnu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 19. des-
ember 2014, kl. 13.
Til minningar um systur
mína.
Horfið var vaðið
í vetrarhörkum forðum,
stiklurnar á kafi,
krapabólgin áin.
Við stóðum á bakka
hjá stálgráum skörum:
Hinumegin lítil
lágreist kennslustofa.
Hinumegin myndir
af heimsálfum og turnum,
skólaljóð, saga,
skriftarbækur, grifflar.
Þú brást þér úr sokkum,
brettir upp skálmar:
ennþá man ég kvíslóttar
æðarnar á ristum.
Þú barst okkur yfir,
börnin sem þú unnir:
Ennþá man ég grettuna
þegar grjótið særði iljar.
Grunnstigul óðstu
með ungviðið á baki, –
þerrðir svo með sokkafit
sýlda og dofna fætur.
Ennþá man ég hýruna
í augnaráði þínu
er fræðsla var hafin
hjá heimsálfumyndum
og lýðir og aldir
liðu yfir sviðið
og sagnir og kvæði
kytruna fylltu.
Né ber mig án afláts
nær óræðu fljóti.
Undarlegan nið þess
æ næmar ég heyri.
Fengir þú að koma
og ferja mig yfir,
yrði mér rórra
þegar rökkvar hjá straumnum.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Ragna Rögnvaldsdóttir.
Hetjan mín, Anna systir mín,
er farin.
Síðustu vikurnar var ég svo
lánsamur að kynnast sérstak-
lega náið hennar viðhorfum til
lífsins, tilfinningum, gáfum og
draumum. Finna dýpt marg-
slungins persónuleika sem Anna
systir mín hafði að geyma. Deila
með henni gleði og sorg. Upp-
lifði ég mjög kærleiksríka mann-
eskju, sem lét ekki alvarleg veik-
indi brjóta niður lífsviljann.
Anna systir mín dró andann
þar til öll sund líkamlegrar
starfsemi voru henni lokuð. Þar
til æðri máttarvöld tóku í taum-
anna á sólríkum og fallegum
vetrardegi hinn 11. desember á
líknardeild Landspítalans. Á
táknrænan hátt syntu tveir hvít-
ir svanir fyrir framan gluggann
hennar á síðasta dvalarstaðnum
þennan örlagaríka dag.
Í mínum huga var það tákn
friðar eins og hvít blómin í
glugganum. Tákn um að nú væri
tími fyrir Önnu systur að finna
innri frið, bóka brottför frá
mannlegri tilveru og finna hærri
tíðni kærleika, sem stundum
skortir á þessum hnetti sem við
búum á. Berum ábyrgð á.
Skömmu síðar skildi hún við
okkar jarðneska heim á friðsæl-
an hátt.
Anna og Þórarinn Sigurgeirs-
son giftu sig í fallegri athöfn á
Landspítalanum 24. nóvember á
þessu ári. Fögnuðu með indælu
og hjálpsömu hjúkrunarfólki á
krabbameinsdeild 11e. Ég var
stoltur og Ragna systir mín líka,
sem ætíð var til staðar fyrir
systur sína. Þessi athöfn innsigl-
aði taktfastan slátt þeirra hjóna-
korna, eftir langa samveru í lífs-
ins ólgusjó, þar sem skiptust á
skin og skúrir.
Þórarinn stóð alla tíð við hlið
Önnu eins og klettur. Traustur
og yfirvegaður. Gæðanna maður.
Enda dásamaði Anna oft gull-
hringinn sem hún bar á fingri
eftir giftinguna. Hún var hæst-
ánægð að vera gift kona. Anna
var stolt af syni sínum, Ragnari,
og störfum hans og framlagi til
lífsins. Sagði þá feðga, Þórarin
og Ragnar, mjög samrýnda. Þeir
hafa ætíð haft áhuga á flugi og
eru báðir flugvirkjar. Færðu
þeir systur minni vængi til flugs
þegar á þurfti að halda í lífinu.
Síðustu vikurnar áttum við
systkinin margar fallegar stund-
ir og samtöl. Þrátt fyrir erfiða
stöðu vegna veikinda fann Anna
mín brosið oft leika um andlitið.
Hún hélt í góða kímnigáfuna á
síðustu ævidögunum og var
skörp.
Anna ætlaði ekki að játa sig
sigraða af sjúkdómi. Þegar mátt-
urinn þvarr var það keppikefli
hennar að standa samt í fæt-
urna, sama hvað tautaði og raul-
aði. Síðustu ævidagana var hún
sannur víkingur. Ekkert skyldi
leggja hana að velli. Á þessum
tíma varð hún hetjan mín og fyr-
irmynd, en við ofurefli var að
etja. Það verður tómlegt að hafa
ekki eldri systur mína lengur á
lista þeirra sem ég vil heim-
sækja um jólin. Hana dreymdi
um að eiga jól í faðmi feðganna
sinna, að borða hangikjöt og
uppstúf. En viss er ég um að
næringin sem hún fær núna er
henni blessun. Hún hefur fundið
frið í nýrri vídd.
Við brotthvarf Önnu standa
eftir ómetanlegar minningar um
indæla manneskju. Ég er þakk-
látur fyrir að hafa verið litli
bróðir hennar, eins og hún kall-
aði mig gjarnan. Þakklátur fyrir
að hafa skynjað stórt hjarta
Önnu og deilt mínu á innilegan
hátt á síðustu vikum í lífi hetj-
unnar minnar.
Gunnlaugur Rögnvaldsson.
Sem barn vissi ég alltaf að
heimsókn til Önnu frænku væri
skemmtilegt ævintýri þar sem
ég gat ráfað um í bakgarðinum í
leit að álfum og tröllum og kom-
ið svo inn og fengið dýrindis
vöfflur og kakó hjá frænku
minni. Hún hafði einstakt dálæti
á englum og held ég að hún sjálf
hafi borið með sér eiginleika
slíkra vera með sitt stóra hjarta
og kærleik. Þegar ég varð eldri
tengdumst við Anna hins vegar
á nýjan máta, í gegnum mynd-
listina. Hún sat með mér löngum
stundum þar sem hún kenndi
mér allt það sem hún kunni um
myndlist og með endalausri þol-
inmæði og ró kenndi hún mér að
mála. Það var eins og við ættum
leyndarmál saman. Anna var
einstakur stuðningur í myndlist-
inni og hvatti mig ávallt áfram.
Þessir seinustu dagar sem ég
átti með henni voru fallegir og
birti yfir henni þegar ég ræddi
við hana um hvað ég væri að
gera í myndlistarskólanum í
Bretlandi. Ég veit að Anna mun
ávallt vera hjá mér þegar ég
teikna og minning hennar mun
lifa áfram í gegnum listina sem
við áttum saman.
Ragnheiður Ásta
Valgeirsdóttir.
Sönglandi, flögrandi og allt
umvefjandi af kærleik og góðum
kökum er kannski besta lýsingin
sem við getum gefið á Önnu
frænku. Hún hefur alltaf verið
okkur nærri, stutt við hverja
okkar á sinn hátt og boðið okkur
velkomnar á heimili sitt. Kaffi-
og matarboð voru alltaf stór og
rausnarleg, það dugði til dæmis
aldrei ein kaka heldur var venj-
an að hafa hlaðborð eftirrétta.
Hjá henni kynntumst við meðal
annars vöfflum með heimagerðri
súkkulaðisósu, ávöxtum og
rjóma eða ís og eftir að Hulda
María komst á bragðið hefur
ekki annað verið hægt en að
hafa súkkulaðisósuna með þegar
vöfflur eru á boðstólum.
Huggulegheit og gestrisni var
alltaf viðhöfð innan dyra sem ut-
an. Upp úr standa góðir dagar í
garðinum þar sem hressandi
veitingar voru töfraðar fram og
við systur og seinna Hörpubörn-
in Valur og Heiða rannsökuðu
garðinn og sprikluðu í vatni.
Tónlistin var alltaf nálæg og
söngurinn var Önnu svo eðlis-
lægur að hann var í raun á
vörum hennar alla tíð.
Anna skilur eftir sig stórt gat
í okkar litlu fjölskyldu, gat sem
við sem eftir stöndum munum
reyna að fylla af bestu getu.
Birta, gleði, umhyggja og sköp-
unarkraftur einkenna sporin
sem hún skilur eftir sig og fyr-
irmyndin sem hún setti okkur í
myndarskap og gjafmildi verður
alltaf lifandi í minningunni.
Við kveðjum kæra móðursyst-
ur með þakklæti í huga og sökn-
uð í hjarta.
Þegar mér sígur svefn á brá
síðastur alls í heimi,
möttulinn þinn mjúka þá,
Móðir, breiddu mig ofan á,
svo sofi ég vært og ekkert illt mig
dreymi.
(Einar Ólafur Sveinsson)
Harpa Ósk, Ragnheiður
Ásta og Hulda María
Valgeirsdætur.
Við Anna kynntumst á fram-
haldsskólaaldri og höfum haldið
vinskap allar götur síðan. Anna
og Þórarinn heimsóttu okkur
Ástu síðasta vor til Grundar-
fjarðar og þar áttum við góðar
samverustundir yfir helgi. Eitt
af því sem við fórum yfir með
þeim voru teikningar að
draumahúsinu þeirra sem þau
voru búin að láta teikna fyrir sig
í landi Húsabakka í Svarfaðar-
dal. Ég veit að framkvæmdir við
bygginguna eru komnar vel á
veg og þeir feðgar, Þórarinn og
Ragnar, eiga eftir að ljúka bygg-
ingunni með reisn og vonandi
munu þeir ásamt ættingjum og
vinum eiga þar góðar stundir í
framtíðinni. Nokkrum sinnum
eftir þetta heyrði ég í Önnu í
síma og alltaf var hún jafn bjart-
sýn á að hún væri komin yfir það
versta í veikindum sínum.
Vorið 1975 tók Anna að sér
það verkefni að finna fimm til
sex einstaklinga til þess að
ferðast saman um Evrópu í ein-
ar fjórar vikur. Ég var einn
þeirra sem þekktust boðið og ók-
um við á Volkswagen-rúgbrauði
um hraðbrautir Evrópu sem og
götur stórborga. Ég man aldrei
eftir að við höfum villst enda var
kortabók með í för. Ekki var
tímanum eytt í búðaráp, áhuginn
lá fyrst og fremst í því að vera
saman að ferðast og skoða t.d.
kastala í Rínardalnum. Þegar við
komum til Mónakó þótti okkur
mikið koma til allra þeirra ör-
yggisvarða sem gráir fyrir járn-
um stóðu vörð um hin miklu
spilavíti. Okkur tókst að komast
á einum stað í spilakassa án þess
að hafa heppnina með okkur.
Þegar líða tók að kveldi og við
fórum að leita að tjaldstæði þá
bar sú leit engan árangur, þeir
voru ekki með tjaldstæði í þessu
furstadæmi þannig að við þurft-
um að snúa aftur til Frakklands
til þess að komast í gistingu við
okkar hæfi. Hvatamaður að ferð-
inni var enginn annar en Þór-
arinn Sigurgeirsson og þau
Anna rugluðu saman reytum
sínum stuttu síðar. Enn í dag er
ferðarinnar minnst sem sérstak-
lega vel heppnaðrar, þar sem
sátt og samlyndi einkenndi hóp-
inn sem átti það eitt sameig-
inlegt í upphafi ferðar að þekkja
Önnu.
Foreldrum Önnu, þeim Huldu
og Ragnari, kynntist ég á ung-
lingsárum og samband okkar
var með þeim ágætum að ef ég
kom í heimsókn og Anna ekki
heima þá heimsótti ég þau, fékk
kaffi og með því ásamt því að
taka mál líðandi stundar fyrir.
Systkini Önnu eru Ragna og
Ragnar. Rögnu kynntist ég
nokkuð á þessum árum og einnig
síðar þar sem við vorum að hluta
til á sama tíma í kennaranámi.
Elsku Þórarinn, Ragnar,
Hulda og systkinin Ragna og
Gunnlaugur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð vegna missis
ykkar.
Jón Eggert Bragason.
Við kveðjum Önnu, samferða-
konu okkar og starfssystur, með
söknuði. Skarð er höggvið í okk-
ar hóp. Leiðir okkar lágu saman
þegar nokkrar konur hittust árið
1998 og ákváðu að stofna Félag
listmeðferðarfræðinga á Íslandi.
Við áttum örfáa frumkvöðla, list-
meðferðarfræðinga sem voru
byrjaðir að ryðja brautina. Á
þessum tíma voru nokkrir að
koma heim úr námi í Bandaríkj-
unum og Bretlandi og við leit-
uðum hver aðra uppi. Úr varð
góður hópur er hefur staðið
saman síðan, sem systur og fag-
félagar.
Þegar við hugsum til Önnu
kemur upp mynd af glæsilegri
konu, kletti, í björtum litum, því
þannig birtist hún okkur: hávax-
in, ljóshærð, tilfinningarík en yf-
irveguð. Hún kom inn í hópinn
hávaðalaust en var ávallt til
staðar. Hún tók virkan þátt í því
að kynna listmeðferð, var
óhrædd við að fara ótroðnar
slóðir og skapa nýjan vettvang.
Anna vann með okkur í gegnum
ýmis mál, traust og vandvirk.
Hún hafði áhuga á því félags-
lega; að hitta fólk, tala og mynda
tengsl, hvort heldur hér heima
eða á ráðstefnum erlendis. Þeg-
ar við héldum norræna ráð-
stefnu listmeðferðarfræðinga á
Íslandi 2006 leituðum við til
Önnu til þess að stýra þessari
þriggja daga ráðstefnu. Stjórn
hennar var styrk og örugg á
hennar hógværa hátt. Í gegnum
fagvinnuna mynduðust ómetan-
leg vinatengsl og áttum við dýr-
mætar stundir saman.
Við trúum því að þótt ævin sé
stutt þá sé lífið langt og við
varðveitum minningar okkar um
Önnu. Þórarni, Ragnari og öðr-
um ástvinum Önnu sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
F.h. Félags listmeðferðar-
fræðinga á Íslandi,
Íris Ingvarsdóttir,
Birna Matthíasdóttir og
Fjóla Eðvarðsdóttir.
Við kynntumst vestur í Okla-
homa í Bandaríkjunum síðsum-
ars 1977 þar sem öll vorum við
komin til náms. Björn og Þór-
arinn í Spartan School of Aero-
nautic, Anna og Berglind í Tulsa
University. Þarna voru bundin
vináttubönd sem hafa verið okk-
ur dýrmæt.
Þótt liðin séu 37 ár þá er samt
svo stutt síðan. Því komumst við
að þegar setið var, lífshlaupið
skoðað og gömlu góðu stundirn-
ar rifjaðar upp.
Þá var alltaf sól, bæði í sinni
og á himni.
Nú hefur hún Anna okkar
kvatt eftir ströng og erfið veik-
indi sem tóku mikið á.
Um leið og við óskum henni
guðs blessunar sendum við Þór-
arni, Ragnari, móður Önnu og
systkinum innilegustu samúðar-
kveðju.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Berglind og Björn.
Anna
Rögnvaldsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Anna Rögnvalds-
dóttir bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Kristín Þór-arinsdóttir frá
Stóra-Hrauni fædd-
ist 22. september
1922. Hún lést á
Landspítala-
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 7. desem-
ber 2014.
Maki hennar var
Einar Nikulásson,
f. 3.10. 1921, d.
28.5. 2006. Börn
þeirra eru Rósa, Ragnar Már,
Þórhildur og Nikulás.
Kristín starfaði sem píanó-
leikari og kenndi byrjendum á
píanó hér á árum áður. Hún spil-
aði í áraraðir við
ballettskóla Sigríð-
ar Ármanns og svo
um tíma við Ball-
ettskóla Þjóðleik-
hússins. Hún söng í
kirkjukórum alla
tíð og einnig í Fíl-
harmóníukórnum.
Þau hjónin stofn-
uðu eigið fyrirtæki
1945, E.N. lampa,
sem þau ráku í
fjölda ára.
Útför Kristínar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 19. desem-
ber 2014, og hefst athöfnin kl.
11.
Ég kveð þig ástkæra Stína
frænka. Mínar dýrmætustu
minningar eru þegar við amma
heimsóttum þig í Breiðagerðið.
Þar voru hlátrasköllin, gleðin og
húmorinn ávallt við völd. Þú svo
fáguð í fasi og amma, sem finnur
enga skömm í orðavali, hlóguð
lengi án þess að ná andanum inn
á milli. Svo spiluðuð þið á flyg-
ilinn sem aldrei fyrr, amma í
„boogie woogie“ eins og hún kall-
aði það en þú í klassíkinni. Síð-
asta sinn sem ég sá þig var einn
slíkur fundur.
Bernskuminningar mínar eru
margar. Hafandi fylgst með ykk-
ur ömmu frá því ég var lítil man
ég að ég gat eytt heilu kvöld-
stundunum í að grúska í ýmsu
dóti hjá þér. Oft gluggaði ég í
eina eða tvær bækur, þess á milli
sem ég klappaði kettinum Kæ-
ser. Í minningunni var alltaf mik-
ið um að vera, gleðilegir endur-
fundir og píanóleikur. Samræður
ykkar fannst mér líka áhugaverð-
ar; píanóséní fengu veglega við-
urkenningu og myndlistarmönn-
um var hrósað sömuleiðis. Þá
fylgdist ég líka með ykkur
skiptast á flíkum og skartgripum,
sjaldnast þó skila þeim til baka.
Þið rifjuðuð upp gamla tíma úr
sveitinni sem hljóðuðu ævintýr-
um líkast.
Jólagjafirnar frá þér voru allt-
af klassískar og þannig fann ég
væntumþykju þína til mín.
Amma hélt upp á þig og þú varst
alltaf uppáhaldsfrænka mín. Í
seinni tíð finnst mér fátt
skemmtilegra en að heyra ömmu
segja sögur af þér, gamlar og
nýjar, en reglulega förum við yfir
gamlar myndir og ræðum liðna
tíma.
Þannig mun minning þín lifa
og þú munt alltaf fylgja okkur.
Þínar elsku Ellur, Dóa og litla,
Elín Traustadóttir.
Kristín mikla var hún kölluð
og það ekki að ástæðulausu svo
mörgum og óvenjulegum eðlis-
kostum var hún búin. Hún var
vinkona okkar.
Kynslóðir koma og kynslóðir
fara og vissulega er ekkert óeðli-
legt við að fara á vit feðra sinna
92 ára. Hún var góðum gáfum
gædd, heimspekilega þenkjandi,
og skemmtileg með afbrigðum.
Stína þuldi ljóð af vörum fram og
sagði oft skemmtilegar sögur af
draugahræðslu sinni af Snæfells-
nesinu þar sem hún ólst upp á
menningarheimilinu á Stóra-
hrauni. Hún var alla tíð smekkvís
heimskona sem gerði víðreist um
heiminn og eignaðist vini af ýmsu
þjóðerni enda vel að sér á erlend-
um tungum.
Hún tók sér margt fyrir hend-
ur sem var óvenjulegt fyrir henn-
ar kynslóð. Settist á skólabekk í
mörg ár í MH þegar sá möguleiki
opnaðist. Stína var fær píanóleik-
ari og lék t.d. undir hjá Íslenska
dansflokknum og söng í kórum
svo fátt eitt sé nefnt. Hún var allt
öðruvísi en allar hinar mömmu-
rnar í okkar vinahópi.
Góðvild og hjartahlýja var
henni eðlislæg og nutum við þess
í ríkum mæli, ekki síst þegar við
vorum ungar að árum og áttum
ávallt aðgang að henni sem sálu-
sorgara. Á heimili hennar í
Breiðagerðinu þar sem hún bjó
lengst af var gestrisni viðbrugðið
og samtölin og samverustundirn-
ar þar eru dýrgripir á perlubandi
minninganna.
Skarðið hennar Stínu verður
aldrei fyllt og tilveran einhvern
veginn snauðari en áður.
Við kveðjum hana með virð-
ingu og þakklæti.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnígin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson)
Ólöf Ágústa Karlsdóttir,
Birna Þórisdóttir.
Kristín
Þórarinsdóttir