Allt um íþróttir - 01.03.1952, Blaðsíða 20

Islenzkir íþróttamenn XV:
Svavor Helgason.
Tlgangur þessarar greinar er sá,
að ég reyni lítils háttar að segja
frá sjálfum mér og kynnum mín-
um af íþróttunum.
Ég er fæddur 18. maí 1931 í
Haukadal í Dýrafirði og hef alizt
þar upp. Fyrstu verulegu kynni
mín af íþróttum voru, er ég fór á
frjálsíþróttamót, sem haldið var
að Núpi í Dýrafirði; ég var þá
11 ára. Eftir það fór að vakna
áhugi á íþróttum meðal okkar
drengjanna í þorpinu. Við byrjuð-
um að stökkva, þar sem til þess
þurfti engin áhöld, en þau áttum
við engin. Brátt fórum við þó að
reyna að afla okkur þeirra. Var
ekki lengi verið að fá kúluna. Var
það gömul fallbyssukúla, sem var
hol innan. Bræddum við í hana
blý, unz hún var orðin hér um bil
fullþung. Verr gekk að fá kringl-
una og spjótið. Kringlu var ekki
hægt að fá, nema að smíða hana
sjálfir, reyndu þeir það, sem hag-
astir voru, og tókst það að lokum,
þó að margar væru skammlífar.
Ég minnist þess, að við notuðum
steina fyrir kringlu. Voru það
kringlóttir steinar, en vont var að
finna þá, og eins vildu þeir brotna.
Það var auðveldara að útvega sér
spjót. Notuðum við lengst af hrífu-
skaft, sem við bjuggum til á odd
úr jámi. Með þessum tækjum var
svo byrjað að æfa, tilsagnarlaust
og tækin slæm. Ekki varð árang-
urinn góður, þó voru eldri dreng-
irnir allgóðir orðnir á okkar mæli-
kvarða, eftir nokkurn tíma. Við
vorum í þessum æfingum í öllum
frítímum okkar. Gengum beint í
að kasta og köstuðum kannske í
marga klukkutíma, unz við vorum
orðnir dauðþreyttir. Við notuðum
hvern blett, sem við gátum verið á,
því að engan sérstakan völl höfð-
um við. Kvað svo ramt að þessu,
að bændur í þorpinu litu allt ann-
að en hýrum augum á þessa leiki
okkar og sögðu, að við skemmd-
um fyrir þeim túnin með þessu
sparki og látum, og kann að vera,
að þeir hafi haft rétt fyrir sér í
því. Þetta varð til þess, að við fór-
um að reyna að sjá út einhvern
blett, þar sem við gætum verið í
friði. Varð áareyri fyrir valinu.
Byrjuðum við á því að grafa stökk-
gryfju. Var það ekki mjög mikil
vinna, en verra var að ná í sand
í hana. Urðum við að sækja hann'
niður í fjöru. Heilan sunnudag
unnum við að því að aka sandi á
hjólbörum, kófsveittir, en áhuginn
eldheitur. Var aðstaðan einkar erf-
ið, þar sem við þurftum að fara
yfir ána, en engin brú var á henni.
Seinna var byggð brú yfir ána.
Var hún sett einmitt þar, sem
gryfjan okkar var. Þar með fór
allt erfiðið til einskis. Sagan end-
56
IÞRÓTTIR