Dagrenning - 01.12.1958, Qupperneq 6

Þetta hefi ég nú verið að reyna öðr-
um þræði í þrettán ár, og það er ekki
mitt um það að dæma hvað áunnist
liefir. Um þetta efni hafa birst margar
greinar, frumsamdar og þýddar, í Dag-
renningu. Því meira sem ég hefi kynnt
mér þetta efni, því sannfærðari hefi ég
orðið um það, að sú tilgáta sé í alla staði
rétt, að hinar norrænu og engilsaxnesku
þjóðir séu beinlínis hinar fornu, týndu
ættkvíslir ísraels. Hver sá, sem öðlast
þessa skoðun og tekur hana alvarlega,
hlýtur að gjörbreytast í hugsunarhætti
og viðhorfi til alþjóðamála og svo hefir
farið fyrir mér. Frá mínu sjónarsviði
eru allar aðrar kenningar um þjóðir
heimsins og uppruna þeiiTa byggðar á
haldlausum kennisetningum, og oftast
tilbúnar af fræðimönnum ákveðinna
ríkja eða stofnana, beinlínis í jreim til-
gangi að blekkja þjóðir lieimsins og villa
um fyrir þeim, svo að þær fái ekki skil-
ið þennan mikilvæga sannleika.
Saga þessara þjóða er í stórum drátt-
um sögð í elztu ritum, sem geymst hafa,
á einn og sama veg. Meira að segja í
merkustu sagnfræðibók íslendinga —
Heimskringlu — er sagan af flutningum
,,Ása“, frá heimkynnum þeirra við Kasp-
íahaf til Norðurlanda, sögð berum orð-
um, — en Æsir voru ,,guðir“ — þ. e. „Guðs
þjóð“ — eins og þeir líka voru síðar
nefndir. Hinn einfaldi sannleikur þess-
arar sögu er svo augljós, að hvert bam
getur skilið hann og tekið við honum:
ísraelsmenn greindust í tvö ríki með-
au þeir bjuggu í landi sínu. Öðm rík-
inu — Ísraelsríki, en í því vom tíu ætt-
kvíslir ísraels — var sundrað og allur
Jdoití þjóðarinnar herleiddur til land-
svæðanna sunnan við Kaspíahaf og lát-
inn setjast að í „borgum Meda“. Þetta
gerðist rúmum 700 árum fyrir fæðingu
Krists. Á þessum slóðum bjuggu svo
þessar ættkvíslir Israels í mörg hundruð
ár og gengu undir ýmsum nöfnum, þar
á meðal nafninu Skíðar og Sakar og
urðu geysilega fjölmennar. En þegar
Rómverjar tóku að leggja undir sig
lönd Litlu-Asíu liófu þær ferð norður
yfir Kákasusfjöll og settust að á slétt-
lendinu norðan og vestan Svartahafs, og
nefndust þá Gotar, sem þýðir „Guðs
þjóð“. Flokkar úr sumum ættkvíslunum
fóru lengra — jafnvel alla leið á Norður-
lönd svo sem segir í Heimskringlu:
„Fjallgarður mikill gengur af land-
norðri til útsuðurs; (Kákasusfjöllin) sá
skilur Svíþjóð hina miklu (Rússland) og
önnur ríki. Fyrir sunnan fjallið er eigi
langt til Tyrklands; þar átti Óðinn eign-
ir stórar. í þann tíma fóru Rómverja-
höfðingjar víða um heiminn og brutu
undir sig allar þjóðir, en margir höfð-
ingjar flýðu fyrir þeim ófriði af sínum
eignum. En fyrir því, að Óðinn var for-
spár og fjölkunnugur þá vissi hann, að
hans afkvæmi myndi um norðurálfu
heimsins byggja. Þá setti hann bræður
sína, Vé og Víli, yfir Ásgarð, en hann fór
og díar (guðir) allir með honum og mik-
ið mannfólk annað. Fór hann fyrst vest-
ur í Garðaríki (Rússland) og þá suður í
Saxland (Þýzkaland). Hann eignaðist
ríki víða um Saxland og setti þar sonu
sína til landgæzlu. Þá fór hann norður
til sjávar og tók sér bústað á ey einni;
þar heitir nú Óðinsey á Fjóni.“
Þetta er sagan um för ísraelsmanna á
Norðurlönd. Þar skírðu þeir svo lands-
hlutana eftir ættkvíslunum: Jótland —
eftir Júdaættkvísl — og Danmörku eftir
Dansættkvísl, og Gotland eftir „Guðs
þjóð.“ — Og síðan kunnum við þessa
sögu þó skólar og fræðimenn fáist ekki
4 DAGRENNING