Dagrenning - 01.12.1958, Síða 12

ið virðist hér sem annars staðar komið
undir samstillingu fundarmanna, eitt
ráðið henni til eflingar er stutt bæn, flutt
fram af einhverjum fundarmanni. Sam-
úðarleysi, kuldi og þvergirðingsskapur
spillir og tefur fyrir Jjví, að nokkuð geti
gerzt. Þó er ekki svo að skilja að menn
eigi að vera fyrirfram sannfærðir um fyr-
irbrigðin eða sammála um allt. Heilbrigð
gagnrýni gerir aðeins gott eitt, ef henni
fylgir um leið andleg gestrisni, hrein-
skilni og opinn hugur gagnvart Jreim at-
burðum, sem kunna að gerazt. Uppgerð-
arhátíðleiki eða Jrvinguð alvara gerir
ógagn á miðilsfundum. Eftir að miðill-
inn er sofnaður er ekki nauðsynlegt að
haldast lengur i hendur, og þó að einn
maður í einu tali við miðilinn og heppi-
legt sé, að á fundunum sé einhver sérstak-
ur, sem hefir stjórnina, þá mega menn
gjarnan tala saman óþvingað, ef Jrað
truflar ekki; hlátur, sem ekki gengur of
langt, virðist heldur ekkert gera til, enda
gefur röddin, sem talar af munni miðils-
ins, ákaflega oft tilefni til glaðværðar,
engu síður en alvöru eða biturrar hryggð-
ar.“ (Framhaldslíf og nútímaþekking, bls.
91-93).
Þegar þessar tvær lýsingar á miðils-
fundum eru bornar saman kemur greini-
lega í ljós, að liér er um sömu sam-
bandsaðferðina að ræða. Á miðilsfundi er
því „framinn seiður“, eins og Jrað var
nefnt í heiðnum sið. Með þessari sér-
stöku aðferð eru andaverur „seiddar" að
og þær ná meiri og minni tökum á sálar-
lífi miðilsins — „tala gegnum hann“ —
eins og J^að er nefnt. Þorbjörg Lítil-
völva segir það og berum orðum, að fyr-
ir hinn ágæta söng Guðríðar hafi „marg-
ar þær náttúrur (þ e. verur) að sótt, er
áður vildu frá oss snúast og oss öngva
hlýðni veita.“ Bendir þetta ótvírætt til
Jress að um andasamband sé að ræða eins
og spiritistar líka halda frarn að sé, })eg-
ar slíkar verur tala Jrar fyrir munn mið-
ils.
Spiritisminn er því ekki kristindóm-
ur, og styður ekkert að eflingu hans,
nema síður sé. Hins vegar má með spiri-
tisma fá verulegar sannanir fyrir því að
einhverjar „andaverur“ eru í mjög nánu
sambandi við mannfólkið, og hægt er að
hafa samband við þær, m. a. með þess-
um hætti. Þetta vissu ntenn til forna og
Jrað einnig, að yfirleitt voru andasam-
bönd Jressi ekki góðrar tegundar. Sam-
böndin eru yfirleitt við verur á lágu stigi
— djöflaanda, — sem þykjast vera allt ann-
að en Jaeir eru og sem leiða glötun og
tortímingu yfir þá, sem í þessi sambönd
komast. Meginvilla spiritistanna er sú,
að Jreir gera ráð fyrir Jjví, að andasam-
böndin séu við framliðna menn — jafn-
vel framliðna ástvini — en slíkt er hinn
mesti misskilningur. Samböndin eru oft-
ast við lygaanda og blekkinga verur, eins
og bezt sést á því, að sjaldnast er sá boð-
skapur réttur — eða sannur, sem Jrær liafa
að flytja. —
Spiritisminn er því hin forna heiðni
endurborin og löguð að nútíma hugsun-
arhætti. — Spiritisminn er ekki endur-
bættur kristindómur, heldur leiðir hann
til algjörrar útrýmingar á sönnum krist-
indómi, eins og bezt er nú komið á dag-
inn með Jjeim Jjjóðum þar sem hann
hefir náð mestri útbreiðslu.
Með þessu er ekkert um það sagt að
hin forna heiðni hafi ekki átt sína göfgi
í ýmsum greinum. Síður en svo. En það
var einmitt „seiðurinn" og hin mikla
spilling, sem fylgdi útbreiðslu hans, sem
eyðilagði þessi fomu trúarbrögð, a. m. k.
hér á landi og vafalaust einnig annars
staðar.
10 DAGRENNING