Dagrenning - 01.12.1958, Blaðsíða 39

mér, en þeir höfðu engin áhrif. Ég losn-
aði aldrei við þá óttalegu tilfinningu, að
eldur brynni í líkama mínurn. Tunga
mín var skrælnuð, og ég bað um vatn.
H júkrunarkonurnar gáfu mér glas eftir
glas, en þorstinn var óslökkvandi.
í þessari sjúkrastofu varð ég stöðugt
fyrir ásóknum illra anda. Ég get sagt yð-
ur það, af eigin reynslu, að heimur illra
anda er raunveruleiki. Á hverjum degi,
um kl. 5, varð ég vör við nærveru afla
frá þeim heimi. Það er ógerningur að
finna orð, sem lýsa þessum hryllilegu
verum, sem komu til mín og léku á ein-
hver yfirnáttúrleg hljóðfæri. Þær iðuðu
af kæti meðan þær voru að kvelja mig.
Ég tróð upp í eyrun og hrópaði: ,,Ég er
glötuð! Ég er glötuð!“ Ég gat ekki losn-
að við þennan ófögnuð, hvernig sem ég
reyndi. Vikum saman kom mér ekki dúr
á auga. Sterkustu deyfilyf verkuðu aðeins
stuttan tíma. Hver dagur var eins og
eilífð.
Sökum þess að ég hafði misst allt sam-
band við efnislega hluti, langaði mig
ekkert til að lifa. Líkami minn var til-
finningalaus. Ég gat stungið mig með
nálum og fann ekkert til. Mér stóð alveg
á sama um annað fólk. Ég fann ekki
nokkrar taugar til beztu vina minna.
Jafnvel móðir mín, elskuleg, var orðin
mér einskis virði. Ég var eins og dauð
manneskja, og þó var ég lifandi, kvalin
af þeirri hugsun, að ég væri glötuð og
svipt návist Guðs.
Ég hafði horazt svo mikið, að ég var
orðin eins og beinagrind. Næringarskort-
urinn hafði farið þannig með mig, að ef
ég stakk fingrinum einhvers staðar í hold
mitt, varð eftir djúp hola. Bláminn hvarf
úr augum mínum, þau urðu skolgrá á
litinn og sjáaldrið hætti að geta víkkað.
Ég brosti aldrei og talaði sjaldan. Venju-
lega skrifaði ég á pappírsblað það sem
ég þurfti að segja. Þegar hjúkrunarkon-
urnar sprautuðu í augun á mér, deplaði
ég þeim ekki, því að allur viðbragðs-
hæfileiki líkamans var horfinn.
Máttur bænarinnar.
Eitt af því furðulegasta við þessi veik-
indi mín var, að ég hélt minninu óskertu
allan tímann. Margir, sem fá raflost, eru
gjörsamlega minnislausir fyrst á eftir, og
hlutar úr ævi þeirra gleymast alveg. En
ég held að Guð hafi lofað mér að halda
minninu til þess, að ég gæti sagt öðrum
frá reynslu minni og sannfært þá um
mátt Krists. Allan þennan reynslutíma
stigu bænir Guðs útvaldra fyrir mér til
hæða, og bati minn var beint svar við
þeim bænum.
Hinn 6. júní 1950 kom hjúkrunar-
konan inn í sjúkrastofuna til mín og
sagði mér að koma með sér í lækning^-
stofuna. Ég var óskaplega hrædd við
lækningaaðferðirnar og bjóst alltaf við
að hver þeirra mundi verða mín síðasta.
í þetta skipti féll ég í einhvers konar
meðvitundarleysi eftir aðgerðina.
Frelsunin.
Ég get ekki fullyrt hve lengi ég var
meðvitundarlaus, en ég veit að það var
þá sem Drottinn frelsaði mig. Meðan ég
lá þarna á borðinu, rænulaus og án vit-
undarstarfsemi, ómegnug þess að biðjast
fvrir, fór hinn máttugi andi, sem Guð
lét „svífa yfir djúpinu" og blés í Adam,
að berast út um mfnar veiku taugar.
Og skyndilega fór ég að reyna að biðjast
fyrir: „Jesús minn! Jesús minn! Jesús
minn!“ Svo sagði ég þessi orð: „Ég get
það ekki.“ Og það var vissulega rétt. Mig
skorti allan innri þrótt til þess að sigr-
ast á óttanum. En nú var sá máttur að
DAGRENNING -.37