Dagrenning - 01.12.1958, Síða 46

kostlegur, að ef til vill skeður aldrei
annað eins á því sviði.
UPPSKEEA DAUÐANS.
En það fylgir annað og meira fundi
þessarar mörg þúsund ára gömlu graf-
ar í „Konungadalnum“ hjá Þebu. Það
tóku að gerast merklegir atburðir, sem
ráku hver annan og vöktu ekki síður
heimsathygli en frásagnirnar um hina
ómetanlegu dýrgripi, sem smátt og
smátt voru tíndir upp úr fylgsnum graf-
arinnar.
Hinn vísindalegi árangur þessa rann-
sóknarleiðangurs var tvímælalaust með
eindæmum mikill, en hann færði ekki
þátttakendunum gæfu að sama skapi.
Þvert á móti. Dauðinn vakti allan tím-
ann yfir verki þeirra og sótti þá, hvern
eftir annan, með stuttu millibili. Allt
benti til, að enginn þeirra, sem viðstadd-
ir voru, þegar hinar innsigluðu dyr
Faraós voru opnaðar, mundi eiga langt
líf fyrir höndum frá þeirri stundu. Alls
létust 20 manns með dularfullum og
óeðlilegum hætti næstu árin. Árið 1930
— átta árum eftir að gröfin fannst —
var Howard Carter sá eini af þeim, sem
var á lífi.
En þann 17. febrúar 1923 grunaði
engan um þá óhamingju, er sveif yfir
höfði þeirra, er safnazt höfðu saman í
ofvæni eftirvæntingarinnar frammi í
forsal grafhýsisins. Þetta var aðeins
vandlega útvalinn hópur sérfróðra
manna, sem fengið höfðu leyfi til að
vera viðstaddir á þeirri stóru stund, er
innsiglin yrðu brotin.
Leiðangursmennirnir áttu þegar mik-
ið og erfitt verk að baki. Þeir höfðu
mokað burt fjallháum haugum af möl
og ruðningi, sem hulið hafði hin 30 þrep,
er lágu niður að fyrstu hurðinni, og
þeir höfðu verið margar vikur að tæma
átta metra langan gang, sem lá þaðan
að næstu dyrum.
Þrátt fyrir þetta voru þeir enn ekki
komnir að markinu. Ennþá var þeirri
spurningu ósvarað, hvort þeir hefðu
fundið óskemmda konungsgröf, eða
hvort launin yrðu nú (eins og svo oft
áður) ekki annað en erfiðið og von-
brigðin, þegar í ljós kæmi, að hvílu-
staður konungsins hefði þegar verið rú-
inn öllum verðmætum af grafarræningj-
um á löngu liðnum öldum.
Innsiglið á hurðinni var dálítið
skemmt og grafargripirnir lágu á tjá
og tundri í forherberginu. Það mátti
því eins búast við, að innsta herbergið,
þar sem kistan með smyrlingnum átti
að standa, væri tómt.
VEGGUR ÚR GULLI.
Mikil spenna og eftirvænting gagn-
tók alla, sem biðu í forherberginu. Hugs-
un þeirra var aðeins ein: Hvað finnur
Carter? Hann var nú með stökustu ná-
kvæmni að losa hvern steininn á fætur
öðrum úr múrlaginu. Skyldi ljósið frá
lampa hans falla inn í tómt herbergi,
eða skyldi geislinn lenda á konungs-
kistu ?
Þegar gatið var orðið nógu stórt til
þess að allir gætu séð inn um það, stóðu
þeir fyrst orðlausir af hrifningu. Þeir
litu aðeins hver á annan og svo aftur
á hið gullna furðuverk. Þeir stóðu fyrir
framan vegg úr skíru gulli!
Seinna komust menn að raun um, að
gullveggurinn var önnur hliðin á kistu
konungsins — kistu, sem reyndist yfir
5 metrar á lengd og þrír metrar á
breidd. Mönnum gafst kostur á að dá-
sama hina frábæru vinnu á þessari kistu
og þeim minni, sem innan í voru. En
44 DAGRENNING