Morgunblaðið - 30.01.2015, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JANÚAR 2015
✝ MagnúsThorlacius Ein-
arsson fæddist í
Reykjavík 23. októ-
ber 1964. Hann lést
23. janúar 2015 á
heimili sínu að Há-
túni 10A.
Foreldrar hans
eru Petrína H.
Steinadóttir hús-
móðir, f. 27.9. 1926,
og Einar Thorla-
cius Magnússon, endurskoðandi
hjá Eimskipafélagi Íslands, f.
4.1. 1925, d. 7.12. 2005.
Systkini Magnúsar eru Elín
Einarsdóttir, f. 5.4. 1948, Guð-
mundur Thorlacius Einarsson, f.
6.2. 1950, Rósa Einarsdóttir, f.
28.5. 1952, og Steinunn Ein-
arsdóttir Egeland, f. 21.3. 1954.
Magnús var á yngri árum af-
ar hæfileikaríkur. Hann var
góður námsmaður, stundaði
íþróttir af kappi, var góður
skákmaður, las mikið og hafði
mikla unun af tónlist.
Hann hóf nám við Mennta-
skólann við Hamrahlíð en varð
frá að hverfa vegna veikinda.
Hann fór til Noregs 1983-84 og
stundaði nám við Lýðháskólann
Rönningen í Ósló.
Um tvítugsaldur
lögðust þung veik-
indi á Magnús
þannig að hann átti
erfitt með að
stunda vinnu. Hann
flutti að Hátúni 10A
1994 þar sem hann
bjó til æviloka. Á
meðan heilsan
leyfði stundaði
Magnús vinnu við
Örtækni.
Hann átti sérstaklega gott
með að tjá sig á rituðu máli og á
meðan hann stundaði nám við
MH var hann í stjórn skólablaðs-
ins. Seinna skrifaði hann stuttar
greinar um þjóðfélagsmál og
trúmál sem birtust í dagblöðum.
Eftir að hann veiktist sökkti
hann sér oft í tónlist á erfiðum
stundum. Þá var það Bach sem
ómaði mjög oft hjá honum.
Hann hafði mikil og sterk
tengsl við foreldra sína, systkini
og börn þeirra. Hann fylgdist af
miklum áhuga með þeim öllum
og var í nánu sambandi við þau.
Magnús var ókvæntur og
barnlaus.
Útför Magnúsar fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 30. janúar
2015, og hefst athöfnin kl. 11.
Sit og hlusta á tónlistina, sem
bróðir minn elskaði og sótti styrk
og huggun til. Bróður, sem lífið
fór svo hratt og miskunnarlaust
framhjá. Líf, sem enginn óskar
sér, líf án drauma, sem geta ræst.
Líf einsemdar og næsta vinas-
nautt. Líf markað sjúkdómi geð-
veikinnar, sem svo miskunnar-
laust dæmir menn úr leik.
Magnús bróðir minn var glæsi-
menni, góðum gáfum gæddur og
hæfileikum, sem svo margir gátu
öfundað hann af. Afbragðs náms-
maður, leikinn knattspyrnumað-
ur og einstakur skíðakappi. Vin-
sæll og vinamargur. Rökfastur í
málflutningi, fyndinn og hlátur-
mildur, öflugur skákmaður. Gull-
falleg söngrödd.
En jafnhratt stúdentsprófi frá
MH nálgaðist sjúkdómurinn, sem
engan grunaði að leyndist þar
handan tímans stutta í lífi hans.
Sjúkdómurinn, sem kippti öllum
stoðum undan áætlunum hans og
okkar allra, sem unnum honum.
Við tók baráttan, sem stóð í
þrjá áratugi. Að vera vitni að bar-
áttu greinds manns við þennan
sjúkdóm er átakanlegra en með
orðum verði lýst. Að sjá heilann
sjálfan lagðan að velli í vonlausri
glímu við óskiljanlegar spurning-
ar þess sama líffæris, glíma við
persónuleikabreytingar og rang-
hugmyndir, ekki síst gagnvart
sínum nánustu og hinum, sem
vildu koma með lækningu. Sjá
áhrif lyfjanna deyfa og slæva
sjálfið, persónuleikann og hvað-
eina.
„Mummi bróðir,“ spurði hann
upp úr þurru. „Heldur þú að það
finnist lækning við þessu?“ Svar-
aði einhverju, sem ég man ekki.
Kunni ekki að svara. „Nei, ekki ég
heldur,“ heyrði ég hann svara.
Gaf sér túlkun orða minna.
Þeir Guð voru bestu vinir.
Höfðu kynnst þegar Magnús var
barn. Þau foreldrar okkar báðu
með honum kvöldbænir eins og
okkur miklu eldri systkinum hans
öllum. Samband þeirra Magnúsar
og Guðs var einstakt. Og hann
sagði hverjum, sem heyra vildi að
án hans hefði hann gefist upp fyr-
ir löngu. Líklega er Magnús besta
vitni sem ég þekki um góðan Guð,
beri líf manna því vitni.
Magnús var alltaf blíður. Ein-
stakt ljúfmenni. Vorkenndi sér
aldrei, en samfagnaði velgengni
og sigrum samferðafólks af ein-
stakri einlægni. Brosið hans, hlýi
lófinn hans, sem strauk kinnar
urðu einkenni hans og markaði
fas hans allt.
Þeir, sem önnuðust bróður
minn í veikindum hans áttu virð-
ingu hans og aðdáun alla. Sagði
okkur af Grétari lækninum sín-
um, eins og um besta vin væri að
ræða. Af heimahjúkruninni, eins
og aðrir tala um engla. Þegar
þessu fólki er þakkað verða orð
fátæk.
Magnús vitnaði oft í Prédikar-
ann, Gamla testamentisins. Sagð-
ist bíða eftir fullnustu orðanna:
„Ég þekkti þig af afspurn, en nú
hefur auga mitt litið þig.“ Sagðist
hlakka til þegar hann fengi að
spyrja og Guð að svara. Ég trúi
því að sú stund sé nú runnin upp.
Guð blessi Magnús, bróður
minn.
Guðmundur Thorlacius
Einarsson.
Það ríkti mikil tilhlökkun hjá
fjölskyldunni í Hvassaleiti 119
haustið 1964. Við vorum þá fjögur
systkinin 10-16 ára og von var á
því fimmta. Hinn 23. október
fæddist svo Magnús litli bróðir
okkar.
Eins og við var að búast var
hann umvafinn mikilli ástúð for-
eldra og systkinanna fjögurra.
Magnús gekk í Hvassaleitis-
skóla þar sem hann var mjög far-
sæll og átti marga góða vini. Um
fermingu tók hann þátt í kirkju-
starfi og í félagsskapnum Ungt
fólk með hlutverk. Þá var hann
virkur í íþróttum og góður skíða-
maður. Hann átti mjög gott með
allt nám, var góður penni og
slyngur skákmaður. Á þessum ár-
um las hann mikið og sökkti sér
niður í ýmsar kenningar um lífið
og tilveruna og hafði gaman af
djúpum hugsunum um tilgang
lífsins.
Hann hóf nám við MH og lét
þar til sín taka í félagsmálum,
skrifaði greinar í skólablaðið og í
fleiri blöð. Eftir tvö ár í MH var
eins og hann missti tökin og okk-
ur sem næst honum stóðum fór að
gruna að hann glímdi við miklu
erfiðari hugsanir en nokkurn ór-
aði fyrir. Lagt var til að Magnús
tæki sér hvíld frá náminu og færi í
Lýðháskóla í Noregi. Hann
stundaði nám við Rönningen í
Ósló og eignaðist þar marga góða
vini og þó einn sérstaklega, Hans
Kristian, sem hefur haldið góðu
sambandi við Magnús fram til
þessa. Sú vinátta hefur verið
Magnúsi ómetanleg.
Orð fá ekki lýst þeirri óvissu
sem ríkti innan fjölskyldunnar
eftir að Magnús kom heim frá
Noregi 1984. Þá grunaði okkur að
Magnús gengi ekki heill til skóg-
ar. Á þessum árum átti ég og fjöl-
skylda mín heima á Blönduósi.
Það varð úr að Magnús flutti til
okkar haustið 1985 og bjó með
okkur þar um tíma. Þetta var erf-
iður tími en oft skemmtilegur líka
þar sem við spjölluðum mikið og
náið. Magnús var afar barngóður,
hjartahlýr og gefandi og tengdist
öllum dætrum mínum sterkum
böndum. Það er sárara en orð fá
lýst hvernig sjúkdómur Magnús-
ar lagði alla hans starfsgetu að
velli. Vegna sjúkdómsins átti
hann erfitt með að umgangast
fólk, en því mikilvægari var fjöl-
skyldan honum. Mjög náin og góð
tengsl átti hann við öll börn okkar
systkina sem nú eru 14 talsins.
Þau tengsl gat hann ræktað í
gegnum síma og nú síðustu árin í
gegnum netið.
Á erfiðum stundum átti Magn-
ús athvarf í tónlist og í sinni
bjargföstu trú á Guð. Þá hljómaði
oftast Bach í litlu íbúðinni hans.
Hann fylgdist náið með okkur
öllum í fjölskyldunni og sam-
gladdist alltaf þegar vel gekk.
Aldrei var hann bitur en sýndi
ótrúlegt æðruleysi gagnvart hlut-
skipti sínu.
Innilegt samband Magnúsar
við yngri systur sínar, þær Rósu
og Steinunni, var honum afar dýr-
mætt. Þrátt fyrir að Steinunn búi
í Noregi hafa böndin þeirra ávallt
verið órofin. Hún hefur stutt hann
dyggilega þrátt fyrir fjarlægðina.
Nánasti vinur Magnúsar var
þó móðir hans. Mamma hefur
staðið eins og óhagganlegur klett-
ur við hlið hans alla tíð. Líkam-
legri heilsu Magnúsar hrakaði
mikið síðustu árin og vissi hann
hvert stefndi. Hann bað þess af
heilum hug að fá að fara á undan
mömmu, því án hennar gat hann
ekki hugsað sér að lifa. Nú hefur
hann fengið hvíldina og kominn til
Drottins síns sem hann fól allt sitt
líf.
Guð blessi minninguna um
Magnús bróður minn.
Elín systir.
Mig langar að skrifa nokkur
orð og minnast Magnúsar frænda
míns.
Þegar ég hugsa til Magga
frænda koma upp í hugann marg-
ar góðar minningar. Við frænd-
systkinin komum í heiminn á
sama sjúkrahúsi með eins dags
millibili, hann deginum á undan
mér. Það var alltaf dálítið sér-
stakt hjá okkur Magga að eiga
næstum því sama fæðingardag.
Við vorum greinilega vinsælt
myndefni á bernskuárunum og
myndaalbúmin geyma fjölda
góðra minninga um samveru-
stundir okkar við mörg tilefni. Í
jólaboðum, afmælisveislum,
sunnudagsboðum og lautarferð-
um. Þær eru ófáar æskuminning-
arnar um skemmtilegar stundir
heima hjá Petu frænku í stóra
húsinu þeirra í Hvassaleitinu. Þar
var alltaf mikið fjör og frænd-
systkinahópurinn stór.
Þegar við eltumst urðu sam-
verustundirnar færri. Í mennta-
skóla lágu leiðir okkar þó saman
aftur þar sem við áttum góðar
stundir með sameiginlegum
skólafélögum.
Þó að við hittumst sjaldnar í
seinni tíð var frændsystkinakær-
leikurinn alltaf til staðar. Oftar en
ekki heyrðumst við í síma á af-
mælum okkar. Alltaf fann ég fyrir
hlýju og vinsemd frá Magga og
hann sendi mér og fjölskyldu
minni margar fallegar kveðjur á
fésbókinni. Ég á eftir að sakna
þessa góða frænda míns, sem nú
hefur kvatt þennan heim.
Ég er þess fullviss að nú er
Maggi frændi minn á góðum stað.
Kæra Peta frænka og fjöl-
skylda, ég votta ykkur innilega
samúð.
Elín Helgadóttir.
Það segir svo margt um ein-
staklinginn að þegar hann fellur
frá þá þjóta um hugann allar góðu
minningarnar sem maður á um
hann. Þannig er það um Magga
frænda minn. Ótal minningar um
hjartgóðan mann sem átti ekki
alltaf auðvelt líf.
Hann var svo hlýr og góður við
mig á mínum uppvaxtarárum. Ég
man svo vel eftir græna golfinum
hans. Hann vissi hvað ég var hrif-
inn af honum þannig að hann
leyfði mér oft að þvo og bóna hann
með sér í Hvassaleitinu og launin
voru alltaf þau sömu – far heim í
flotta bílnum, stoppað í sjoppu
fyrir kókflösku og mars. Upp-
hefðin algjör fyrir mig og hann
naut þess líka.
Á háskólaárunum var gaman
að ræða við hann um bókmenntir
og heimspeki vegna þess að mað-
ur kom aldrei að tómum kofanum.
Hann gerði aldrei lítið úr þeim
pælingum sem maður hafði en
reyndi á leiðbeinandi hátt að lyfta
þeim á hærra plan. Þannig var
hann, tillitssamur og nærgætinn.
Þegar Magnús veiktist þá
breyttist margt en það gerir það í
lífinu hvort eð er þannig að maður
aðlagaði sig að þeim raunveru-
leika sem blasti við. Hann flutti í
Hátúnið og þangað heimsótti ég
hann reglulega, aðallega til að
ræða tvö náskyld umræðuefni –
knattspyrnu og trúmál. Báðir
gallharðir Liverpoolmenn og
minnisstæðastir eru leikirnir við
Newcastle þar sem við trúðum því
báðir að það hefði áhrif á leikinn á
Englandi ef við horfðum á hann
saman í stofunni hjá honum. Við
hlógum mikið að þessari vitleysu í
okkur.
Eitt af því sem einkenndi heim-
sóknir mínar í Hátúnið var þessi
botnlausa hlýja sem mætti manni.
Það lá auðvitað ekki alltaf vel á
honum en þá var gagnkvæmur
skilningur um að hafa heimsókn-
ina stutta. Hann passaði alltaf
upp á að hringja seinna til að
þakka fyrir innlitið. Ef okkur
sinnaðist þá leið aldrei langur tími
þangað til hann hringdi til að biðj-
ast fyrirgefningar. Honum leið
ekki vel í ósætti og vildi alltaf
sættast eins fljótt og auðið var.
Hann erfði heldur ekki hlutina við
mann ef sökin var mín og ég
þurfti að biðjast fyrirgefningar.
Það vita þeir sem þekkja til að
innilegra bjarnarfaðmlag fékk
maður ekki en þegar maður
hringdi dyrabjöllunni heima hjá
Magga. Dóttir mín þriggja ára
sagði við mig þegar ég útskýrði að
nú væri Maggi frændi hjá Jesú:
„Pabbi, ég ætla að knúsa Magga
frænda þegar hann kemur frá
Jesú.“ Svo var svo gaman að eiga
fyndna sögu uppi í erminni þegar
maður heimsótti hann vegna þess
að hann hló svo hátt og innilega að
það smitaði.
Oftar en ekki ræddum við trú-
mál og fannst honum nauðsynlegt
að spyrja stórra heimspekilegra
spurninga og láta þannig reyna á
það sem almennt er viðurkennt í
þessum málum. Það gat verið
krefjandi að ræða við hann og
þagnirnar stundum langar á milli
tilsvara hjá okkur en rótin og
grunnurinn endaði alltaf á sama
stað. Jesús er vegurinn, sannleik-
urinn og lífið. Þess vegna er það
huggun þessum harmi gegn að
vita það að í dag er hann kominn
til frelsara síns.
Ég er þakklátur fyrir allar
góðu minningarnar um hann
frænda minn og bið Guð að blessa
minningu hans. Fyrra Pétursbréf
1. kafli 3.-9. vers.
Baldur Hallgrímur
Ragnarsson.
Magnús frændi hefur kvatt
þennan heim fimmtugur að aldri.
Faðir hans, Einar Th. Magnús-
son, féll frá árið 2005. Móðir hans
er Petrína Helga Steinadóttir,
systir mín. Samband Magnúsar
og foreldra hans var mjög náið og
eftir að Einar féll frá héldu Magn-
ús og Peta áfram sambandi dag-
lega. Var gagnkvæmur stuðning-
ur þeirra þeim mikils virði. Þau
áttu hvort sitt heimili en Magnús
var flinkur bílstjóri og var alltaf
reiðubúinn að skutlast í búðir og
annast matarinnkaup. Kristin trú
var þeim haldreipi í sameiginlegri
sorg. Magnús og Elín dóttir mín
komu í heiminn með dags millibili.
Með þeim urðu varanleg vináttu-
bönd sem byrjuðu í stigunum að
Hvassaleiti 119 þar sem þau léku
sér saman. Samband Magnúsar
og Elínar slitnaði aldrei. Leiðin lá
saman í menntaskóla og áttu þau
þar marga vini. Samband okkar
Magnúsar hélst líka. Magnús var
víðlesinn og Biblíufróður. Bænin
var honum alltaf hugleikin og
sjálfsögð. Hann var mikill hugs-
uður og stundum spakur. Þegar
við skruppum ungir í sund saman
er mér hugstætt hvað hann var
efnilegur sundmaður. Á yngri ár-
um var hann grannur og stæltur
og man ég varla eftir að hafa séð
fallegra skriðsund. Báðir áttum
við það sameiginlegt að vera mikl-
ir bílistar. Magnús átti stundum
við þunglyndi að stríða en spekin
og frumlegar hugsanir yfirgáfu
hann aldrei. Trúartraustið var
kjölfesta í lífi hans. Þau mæðginin
áttu saman margar bænastundir.
Það var fallegt að sjá hvernig þau
studdu hvort annað. Það var stutt
í spakyrðin: Fátt væri nú verra en
kaffi án súkkulaðis. Síðar reit
hann Bænin er guðs eyra sem var
athugasemd hans við orð sr. Sig-
urvins Jónssonar „Besta vega-
nesti sem hægt er að gefa barni er
að biðja með því“. Ég hnaut um
orðin „með því“. Foreldrum er
gjarnt að hugsa hlýtt til barna
sinna og biðja fyrir þeim. En það
er mikill munur á að biðja fyrir
börnum sínum eða með þeim. Það
getur gert gæfumun. Frá Magn-
úsi skein ávallt vinsemd og hlýja.
Hann reit eitt sinn á Facebook:
Nú er ég klæddur og komin á ról,
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gefðu mér,
að ganga í dag, svo líki þér.
(Höf. ók.)
Þannig vildi Magnús frændi
lifa lífinu.
Á mæðradaginn 2014 skrifaði
Magnús til móður sinnar:
Elsku mamma. Til hamingju
með daginn. Þú ert ljós á vegi og
vin í eyðimörk, ég fæ seint full-
þakkað að eiga þig að og vera þinn
sonur, stoltur af þér. Guð blessi
þig alltaf og megi vegur þinn vera
með Drottni Jesú svo þú fáir notið
náðar hans. Þinn sonur Magnús.
Magnús hafði miklar mætur á
Gísla frá Uppsölum:
Þegar raunir þjaka mig,
þróttur andans dvínar,
þegar ég á aðeins þig,
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Magnús sagði um ljóðið:
Hvílíkur tímalaus skilningur á
lífinu.
Blessuð sé minning Magnúsar
og megi ljós Drottins fylgja hon-
um áfram. Drottinn styrki móður
hans og fjölskyldu.
Helgi V. Guðmundsson.
Elsku Maggi frændi hefur sagt
skilið við þennan heim og við líf
sem oft á tíðum reyndist honum
erfitt.
Maggi var yngsti bróðir henn-
ar mömmu. Á unglingsárunum
var hann á fullu í fótbolta, hafði
ákveðnar skoðanir, hreif fólk með
sér og átti stóra drauma um fram-
tíðina. Lífið beið eftir þessum
myndarlega unga manni en svo
fór geðrænn vandi að skyggja á líf
hans. Sem börn áttum við von um
að honum myndi batna, okkur
langaði að honum liði vel og það
gladdi okkur að heyra hann
hlæja.
Eftir að veikindin gerðu vart
við sig flutti Maggi frændi inn á
heimili okkar um tíma. Það var
sárt að horfa upp á frænda glíma
við þessi veikindi en einnig dýr-
mætt að fá að kynnast honum bet-
ur og njóta samvista við hann. Við
ræddum lífið og tilveruna, fórum í
fjöruferðir og spiluðum á spil.
Alltaf var lítil frænka velkomin í
fangið á honum og oftar en ekki
dró hann fram myndasögubæk-
urnar um Hin fjögur fræknu og
náði þannig að kenna henni að
lesa.
Veikindin tóku af honum mik-
inn toll og komu í veg fyrir að
margir af hans draumum gætu
ræst. En hann var áfram hugljúf-
ur og góður með risastórt hjarta.
Hann ræddi oft við okkur draum-
inn um að eignast konu og börn.
Þegar hann sá þennan draum
rætast hjá okkur systrunum þá
gladdist hann innilega fyrir okkar
hönd, bæði þegar við fundum okk-
ur maka og þegar við eignuðumst
börnin okkar. Og aldrei þreyttist
hann á því að mæra þau, fyrir
honum voru þau öll guðsgjöf og
sólargeislar í lífinu.
Hann átti auðvelt með að vera
þakklátur – fyrir foreldra sína,
fyrir pabba sinn, hann Einar afa
sem nú hefur tekið á móti honum
á himnum og fyrir hana elsku
mömmu sína, hana Petu ömmu.
Sambandið milli Magga og ömmu
var einstakt, hann talaði um að
hún væri kletturinn í lífi sínu. Þau
vildu hvort öðru allt það besta. Á
síðasta ævikvöldi sínu átti hann
símtal við mömmu okkar þar sem
hann hafði áhyggjur af því að
ömmu liði ekki nógu vel og bað
hana að líta við hjá henni. Þetta
lýsir honum vel – hann vildi allt
það besta fyrir ömmu. Hann átti
góða vini sem glæddu líf hans,
fyrir það erum við þakklátar.
Einnig starfsfólkinu frá heima-
hjúkruninni sem bar honum líka
vel söguna og hafði orð á því hvað
hann var hrósgjarn, hann var allt-
af að hrósa þeim og þau töluðu um
að þau ættu eftir að sakna hans.
Þau eru óteljandi öll góðu,
skemmtilegu og áhugaverðu sam-
tölin sem við áttum, þau voru dýr-
mæt. Við minnumst langra sím-
tala þar sem þemað var leitin að
tilgangi lífsins. En það var í
trúnni á Guð og Jesú sem Maggi
fann tilgang með lífinu, hann átti
einlæga trú sem gaf honum svo
mikið. Eftir því sem hann ræktaði
samband sitt við Guð varð full-
vissan um að lífið væri þess virði
að lifa því sterkari.
Að lokum var það stóra hjartað
hans sem gaf sig. Við kveðjum
elsku Magga frænda með orðum
sem hann hélt mikið uppá, „Love
is all you need“, og minnumst alls
þess góða sem hann gaf okkur.
Dóra Guðrún, Anna
Kristín og Laufey Fríða.
Magnús Thorlacius
Einarsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minningar-
grein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Minningargreinar