Morgunblaðið - 30.01.2015, Síða 39

Þannig urðum við Sturla þátt-
takendur í svokölluðum bóksa-
lapartíum sem haldin voru ár-
lega. Þá bauð einhver bóksali
öðrum úr bransanum heim til sín
eða í sumarbústað sinn. Þarna
átti ég ógleymanlegar stundir í
félagsskap Lárusar Blöndal, Jón-
asar í Rofabænum, Óla í Penna-
viðgerðinni, Böðvars bóksala í
Hafnarfirði, Olivers Steins í
Hafnarfirði, Halla og Óla á Akra-
nesi, Marteins í Keflavík, Jón-
steins í Máli og menningu og
Sturlu. Þá leiddist engum.
Seinna fórum við Sturla að
vinna saman , þegar Penninn
keypti Heildverslun Egils Gutt-
ormssonar og Fjölval. Var sú
samvinna í alla staði ánægjuleg.
Sturla var góðum gáfum
gæddur, fagmaður í starfi og
mjög vel liðinn.
Solveigu og börnum þeirra
sendum við Þórdís hugheilar
samúðarkveðjur,
Gunnar B. Dungal.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Stúlla. Hann bar með
sér ferskan andblæ og hressi-
leika hvar sem hann kom.
Sturla Eiríksson var kvæntur
föðursystur okkar Solveigu, Dol-
lýju, eins og hún er kölluð. Þau
voru sérlega glæsileg hjón og
alltaf gaman að hitta þau og
sækja þau heim. Þar standa upp-
úr í minningunni áramótaveisl-
urnar í Hjallalandi sem voru
engu líkar. Það var sungið, spilað
og trallað af hjartans lyst langt
fram eftir nóttu.
Það var ætíð mikill samgangur
á milli fjölskyldna okkar, krakkar
á sama reki og sérstakur vin-
skapur á milli foreldra okkar.
Um árabil unnu þeir saman,
Stúlli og Þorsteinn faðir okkar,
við rekstur á bókaútgáfunni
Fjölva. Það var farsælt samstarf
þar sem eiginleikar beggja nutu
sín, pabbi sá um útgáfuhliðina en
Stúlli um rekstur fyrirtækisins
með miklum myndarbrag.
Á þessum árum var Stúlli tíður
gestur í Njörvasundinu, heimili
foreldra okkar, þar sem pabbi sat
í kjallaranum og skrifaði bækur.
Það lifnaði yfir öllu þegar hann
birtist eins og stormsveipur og
margar fjörugar umræður áttu
sér stað í eldhúskróknum yfir
kaffibolla. Okkur eru sérlega
minnisstæðar pólitískar rökræð-
ur sem hann átti við móður okk-
ar, Sigurlaugu. Þau höfðu ekkert
ólíkar skoðanir á málunum en
Stúlli hafði þó sérstakt yndi af að
hleypa samræðunum upp, fá svo-
lítið fútt í þær, en alltaf í mesta
bróðerni enda voru mamma og
hann mestu mátar.
Þó Stúlli væri alltaf kátur á yf-
irborðinu og aldrei langt í stríðn-
ina vissi maður að undir niðri bjó
viðkvæm sál sem ekkert aumt
mátti sjá. Þegar faðir okkar
veiktist skyndilega og missti
heilsuna var Stúlli sá sem vitjaði
hans hvað oftast og það var aug-
ljóst hvað hann tók veikindi vinar
síns nærri sér. En alltaf gat hann
slegið á létta strengi.
Síðustu árin átti Stúlli við
heilsubrest að stríða. En það var
aðdáunarvert hvað hann, með
stuðningi Dollýjar og barnanna
sinna, var duglegur að njóta lífs-
ins eins og kraftar leyfðu. Þegar
við systurnar heimsóttum
frænku okkar fyrir nokkru, talaði
hún um hve heppin hún hefði ver-
ið að eignast svona góðan og
skemmtilegan mann. Þau ferðuð-
ust saman heimshorna á milli,
sóttu listsýningar og Sinfóníu-
tónleika af einlægum áhuga – þau
voru fagurkerar sem kunnu að
njóta lystisemda lífsins.
Og nú er hann horfinn okkur
þessi mikli öðlingur. Dollý
frænka hefur misst sinn góða
lífsförunaut sem alltaf bar hana á
höndum sér. Við vottum henni,
börnum þeirra Ninnu, Rósu og
Óskari og fjölskyldum þeirra,
okkar einlægu samúð.
Ingunn, Björn og
Björg Thorarensen.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JANÚAR 2015
Okkar bestu þakkir til allra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
SIGURÐAR JÓNSSONAR
frá Garði II,
Kelduhverfi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Skógar-
brekku fyrir góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Jóhanna Ólafsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
INGI KRISTINSSON,
fyrrverandi skólastjóri,
Tómasarhaga 34,
sem lést laugardaginn 24. janúar,
verður jarðsunginn frá Neskirkju mánudaginn 2. febrúar
og hefst athöfnin kl. 13.00.
.
Hildur Þórisdóttir,
Þórir Ingason, Þorbjörg Karlsdóttir,
Kristinn Ingason, Bergdís H. Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma
og langamma okkar,
MARGRÉT ÁSGEIRSDÓTTIR,
Eiðismýri 30,
Seltjarnarnesi,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Grund
að kvöldi mánudagsins 26. janúar.
.
Inga Hersteinsdóttir, Ástríður Pálsdóttir,
Anna Margrét Kornelíusdóttir, Hersteinn Pálsson,
Páll Ragnar Pálsson, Sigmundur Kornelíusson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar okkar ástkæra
SIGTRYGGS JÓNSSONAR
frá Samkomugerði.
Halldóra J. Jónsdóttir,
Halla Lilja Jónsdóttir,
Sigfús Jónsson,
Ólafur Jóhann Borgþórsson.
✝
Elskuleg amma okkar, langamma,
langalangamma og systir,
GUÐRÚN STEFÁNSDÓTTIR,
Melhaga 18,
Reykjavík,
andaðist fimmtudaginn 22. janúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 6. febrúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hennar er bent á Barnaspítalasjóð Hringsins.
Stefán G. Einarsson, Eydís Eyjólfsdóttir,
Ari Einarsson, Ása Guðmundsdóttir,
Andri Freyr Stefánsson, Ásthildur Ósk Brynjarsdóttir,
Júlía Sif Andradóttir,
Tristan Einarsson,
Einar Þór Stefánsson,
Guðrún Mjöll Stefánsdóttir, Sindri Þrastarson,
Lovísa Íris Stefánsdóttir,
Tómas Elí Stefánsson,
Fríða Kristín Aradóttir,
Guðrún Aradóttir,
Brynhildur Aradóttir,
Gunnhildur Aradóttir,
Ágústa Stefánsdóttir Gary.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA KATRÍN JÓNSDÓTTIR,
Blómvallagötu 13,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
sunnudaginn 25. janúar.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu
þriðjudaginn 3. febrúar kl. 13.00.
Guðrún Anna Antonsdóttir,
Kristbjörg Antonsdóttir, Sigfús Jónsson,
Hörður Agnarsson,
Haukur Agnarsson, Kolbrún Benediktsdóttir,
Emilía Rós Sigfúsdóttir, Atli Rafn Björnsson,
Anna Katrín Sigfúsdóttir, Gísli Örn Kjartansson
og langömmubörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir,
tengdamóðir og amma,
SÓLRÚN ÁSTÞÓRSDÓTTIR,
Jöklaseli 11,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
í Fossvogi að kvöldi mánudagsins 19. janúar
í faðmi ástvina sinna.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug á þessum erfiðu stundum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Sigurðsson.
✝ Ósk Sigurð-ardóttir fædd-
ist 18. apríl 1920, á
Kirkjuskarði á Lax-
árdal í Engihlíð-
arhreppi, A.-Hún.
Hún lést þann 29.
desember 2014 á
Egilsstöðum
Ósk var dóttir
Sigríðar Bergs-
dóttur og Sigurðar
Þorfinnssonar. Hún
missti móður sína þegar hún var
á öðru ári og var þá tekin í fóst-
ur af Guðrúnu föðursystur sinni
og Jósafat Jónssyni á Brands-
stöðum í Blöndudal, A.-Hún, en
Guðrún var þá ráðskona hjá
honum. Ósk ólst upp hjá þeim
við gott atlæti til fullorðinsára.
Albróðir Óskar var Þórir og
hálfbróðir, samfeðra, var Pétur.
Ósk var einn vetur í mennta-
skólanum á Akureyri en varð að
hætta námi sökum erfiðra veik-
inda. Hún fluttist til Reykjavík-
ur og bjó lengst af í
Barmahlíð 49. Hún
vann allan sinn
starfsaldur við
verslun og þjón-
ustustörf, þar af
lengi hjá Silla og
Valda og Slát-
urfélagi Suður-
lands. Síðustu árin
dvaldi Ósk hjá dótt-
ir sinni á Egils-
stöðum. Ósk á eina
dóttir, Guðrúnu Sigríði, með
fyrri manni sínum Gunnari E.
Jakobsyni. Seinni maður hennar
var Jóhann Þorvaldsson. Ósk
var um árabil í sambúð með
Ingimar Urban en hann lést
2001. Guðrún Sigríður er gift
Pétri Reyni Elissyni og þeirra
börn eru Valgeir Óskar, Elis Jó-
hann , Aníta Sigrún og Halldóra
Malin. Barnabörn Óskar eru
orðin sjö.
Útför Óskar fór fram í kyrr-
þey.
Ég kynntist Ósk Sigurðardótt-
ur þegar ég flutti á hæðina fyrir
ofan hana í Barmahlíð 49 árið
1998. Þá bjó hún þar með Ingimar
Urban sem lést fáum árum
seinna. Ég áttaði mig fljótt á að
þar sem Ósk fór var mikill karakt-
er á ferðinni. Hún var Húnvetn-
ingur og stóð til boða að ganga
menntaveginn en vegna veikinda
hvarf hún úr Menntaskólanum á
Akureyri á öðrum vetri. Ósk var
afburðagreind. Hún gat lesið
þéttskrifaða örk á örskotsstund
og fór létt með að fylgjast með
tveimur sjónvörpum í einu til þess
að tryggja eftir föngum að ekkert
færi fram hjá henni. Hún gat á
hinn bóginn verið hvatvís og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og lét engan eiga neitt
hjá sér.
Ósk var mikill dýravinur og
það var eiginlega henni að þakka
að ég ákvað að kaupa í Barmahlíð-
inni því hún var svo ánægð með að
okkur fylgdi hundurinn Snati,
enda urðu Ósk og Snati frá fyrstu
stundu perluvinir. Hann sótti til
hennar við öll tækifæri og fékk að
launum smurða mjólkurkexköku í
fjórum bitum, alltaf eins, því Ósk
sagði að Snati kynni að telja. Ósk
passaði líka vel uppá köttinn sinn
og fuglarnir í nágrenninu gátu
reitt sig á að finna eitthvað í bak-
garðinum þegar veturinn fór að
þrengja að. Áhugamálin voru fjöl-
mörg og hún fylgdist með á mörg-
um sviðum. Mér er til að mynda
minnisstætt þegar hún sat hrókur
alls fagnaðar í miðjum hópi unga
fólksins í stúdentsveislu sonar
míns og ræddi um nýjustu bylgj-
ur í jaðartónlist. Þá var hún mikil
áhugamanneskja um Formúlu I
þar sem Schumacher var hennar
maður og öðrum ekki vandaðar
kveðjurnar ef þeir gerðu eitthvað
á hans hlut í keppninni; enda varð
„helvítið hann Montoya“ að orða-
tiltæki í húsinu.
Ósk var eins og ætla má af því
sem hér kemur fram mjög sjálf-
stæð kona. Hún vildi sjá um sig
sjálf meðan stætt var: Moka
tröppurnar niður til sín, fara út til
fuglanna hvernig sem viðraði og
rölta í búðina. Óhjákvæmilega
kostaði þetta nokkrar skrokks-
kjóður í snjó og hálku en alltaf
stóð Ósk upp aftur. Brákað bein
og marðir vöðvar var ekkert sem
stöðvaði hana. Það kom þó að því
að hún gat ekki lengur búið ein og
flutti til dóttur sinnar austur á
Egilsstaði. Þar naut hún góðs at-
lætis síðustu árin en óneitanlega
fór hún með verulegan hluta af
karakternum í Barmahlíð 49 með
sér.
Stundum er það þannig að ná-
grannar til langs tíma standa
manni nánast jafn nærri og fjöl-
skyldan. Þannig var það með Ósk.
Við vorum jú sama hyskið í hinni
fornu og jákvæðu merkingu þess
orðs. Við Jóhannes og Ólafur
þökkum fyrir samfylgdina um leið
og við sendum Gússý og fjöl-
skyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Ósk Sigurðardóttir
Í dag er borin til
grafar ömmusystir
mín Guðbjörg Guð-
bjartsdóttir, eða
Guja frænka, eins og
hún var ævinlega kölluð. Hún er
síðust í röðinni, nú hafa þau öll
systkinin frá Hjarðarfelli kvatt.
Guja er órjúfanlegur hluti af
minni bernsku og margs er að
minnast þegar hugurinn reikar til
baka. Hún og hennar maður,
Helgi J. Halldórsson, sem ævin-
lega gekk undir nafninu Helgi
pabbi, spiluðu stórt hlutverk í fjöl-
skyldu minni og áttu eftir að hafa
mikil áhrif á bernsku mína. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
dvelja sem einn af fjölskyldunni á
þeirra heimili vetrarpart þegar ég
missti föður minn, þá sex ára
gömul. Mamma stóð ein uppi með
tvær ungar dætur og hafði ekki
unnið utan heimilis árum saman.
Allt sem maður þekkti lá undir og
nýir og ókunnir tímar framund-
arn. Mamma þurfti að leita sér að
vinnu, þetta voru erfiðir tíma fyrir
hana og okkur ekki síður, en
hjálpin var ekki langt undan,
hjálp sem svo sannarlega er vert
að muna og þakka fyrir alla tíð.
Guja og Helgi buðust til að hafa
mig hjá sér á daginn, ég gekk í
skóla í hverfinu.
Þarna kom ég daglega inn á
heimili þar sem ég var svo inni-
lega velkomin og þekkti alla. Ég
varð strax eins og heima hjá mér
og fékk aftur að upplifa öryggi og
festu sem allt hafði svolítið átt
undir högg að sækja. Það var
dekrað við mig á allan hátt og má
með sanni segja að ég hafi eign-
aðist annað sett af ömmu og afa.
Ekki höfðu dæturnar á heimilinu
Guðbjörg
Guðbjartsdóttir
✝ Guðbjörg Guð-bjartsdóttir 17.
október 1920. Hún
lést 3. janúar 2015.
Útför Guðbjargar
var gerð 23. janúar
2015.
minni áhrif á mig. Í
mínum huga voru
þær ótrúlega spenn-
andi. Þær voru í
krefjandi námi sem
þær auðvitað fóru
létt með, kunnu að
spila á hljóðfæri og
sungu eins og engl-
ar. En kannski var
það sem stóð upp úr
að þær voru bara svo
góðar við mig.
Með Guju fékk ég að vasast við
flestallt það sem hún tók sér fyrir
hendur. Fór með henni í búðar-
ferðir, hún kenndi mér að ryksuga
og búa til kleinur, sauma ösku-
poka og hekla. En best var að hún
átti svo mikinn tíma sem hún var
óspör á að gefa mér. Þau kynntu
mig fyrir klassískri tónlist, forn-
sögum og íslenskum þjóðsögum,
kynntu mig fyrir nægjusemi og
háttsemi að ógleymdum Þjóðvilj-
anum sem þau sögðu að væri
ómissandi þáttur í lestrarkennslu
og gæfi góða sýn á íslenska al-
þýðu. Ég eignaðist á þessum ár-
um ekki bara mitt annað heimili í
Vatnsholtinu hjá þeim Guju og
Helga, heldur kynntu þau mig
fyrir fjölskyldunni á hæðinni fyrir
ofan, Benedikt og Katrínu, og þau
tóku mér opnum örmum. Var ég
ófáar stundir hjá þeim að leika við
dæturnar á heimilinu.
Ár hafa liðið og margar ár
runnið til sjávar síðan ég dvaldi
hjá Guju og Helga, en þegar horft
er til baka get ég með sanni sagt
að þessir mánuðir sem ég dvaldi
hjá þeim hjónum séu án efa einn
besti tími bernsku minnar. Þau
náðu að snúa erfiðum aðstæðum
sem einkenndu líf mitt og minna í
einstakar gæðastundir. Væntum-
þykju, hlýju og samúð er ekki
hægt að meta til fjár, en þessa eig-
inlega áttu þau í ríkari mæli en
flestir aðrir. Ég er því ríkari fyrir
lífstíð fyrir það eitt að hafa fengið
að þekkja þau og notið samvist-
anna við þau.
Jóhanna Gunnarsdóttir.