Morgunblaðið - 17.02.2015, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRÚAR 2015
Elskuleg Guðrún
amma Ara er fallin
frá 99 ára, sem er
hár aldur, en Guð-
rún var alltaf ung í
anda og man ég vel eftir því þegar
við hittumst fyrst fyrir þrjátíu og
þremur árum. Mér var boðið í mat
á Melhaga í Reykjavík að hitta
ömmu Ara og var ég með smá-
hnút í maganum fyrir okkar
fyrsta fund, en það var blíð og
yndisleg kona sem tók mér opn-
um örmum. Höfum við verið góð-
ar vinkonur alla tíð síðan og gert
ýmislegt saman. Guðrún kynnti
mig alltaf sem tengdadóttur sína
og þótti mér vænt um það. Hún
var þerna á Gullfossi og Brúar-
fossi og sigldi víða um heimsins
höf og var hún alltaf dugleg að
ferðast erlendis og naut þess að
vera til.
Við áttum margt sameiginlegt
þrátt fyrir hálfrar aldar aldurs-
mun á okkur, við elskuðum báðar
garðrækt og höfðum gaman af því
að elda góðan mat og ferðast. Í
seinni tíð var svo gaman hjá okk-
ur þegar Guðrún var að koma í
mat til okkar Ara, þá var hún svo
spennt yfir því hvað væri í matinn
og að fylgjast með matargerðinni.
Hún hafði svo gaman af að sjá
nýjungar í eldhúsinu. Ég man eft-
ir því að í eitt skiptið var ég að
elda eitthvað indverskt og var
hún mjög spennt fyrir því. Næst
þegar við komum á Melhagann
angaði allt í indverskri lykt því
frúin á bænum var að prufa ind-
verskan rétt.
Guðrún hefur alltaf verið mjög
tengd fjölskyldunni okkar og ver-
ið inni í okkar málum. Alltaf svo
stolt af strákunum sínum Stebba,
Ara og Ásgeiri, sem féll frá langt
um aldur fram. Guðrún var ömm-
ustrákunum sínum sem önnur
móðir þar sem þeir misstu móður
sína ungir að árum. Það var alltaf
hægt að leita til hennar. Stelpun-
um okkar Ara var hún alltaf góð,
enda elskuðu þær ömmu sína
mikið og vildu allt fyrir hana gera.
Stelpurnar okkar sóttu mikið í
ömmu sína og nutu þess að vera
með henni. Núna í seinni tíð var
komið að okkur fjölskyldunni að
Guðrún
Stefánsdóttir
✝ Guðrún Stef-ánsdóttir fædd-
ist í 19. júní 1915.
Hún andaðist 22.
janúar 2015. Guð-
rún var jarðsungin
6. febrúar 2015.
hugsa um Guðrúnu,
því hún vildi ekki
fara á heimili fyrir
aldraða. Stóðum við
Ari, Stebbi og Eydís
og okkar börn sig
vel í því að sjá um
Guðrúnu ömmu. En
síðasta sumar braut
hún sig og vorum við
fjölskyldan svo lán-
söm að fá hana á
Heilbrigisstofnun
Suðurnesja, það var góður tími
sem við fengum með henni hér
suður með sjó og mikill lúxus fyrir
krakkana okkar að geta hjólað
eða gengið til ömmu á HSS. Eftir
dvölina á HSS fór hún á dvalar-
heimilið Nesvelli hér í Reykja-
nesbæ, þar átti hún mjög fallegt
herbergi, sem minnti hana á Mel-
hagann. Þar var vel hugsað um
hana og átti hún góða daga þar
með sína nánustu hjá sér, það var
einhver hjá henni alla daga og við
Ari röltum oft til hennar á kvöldin
með heimilishundinn okkar Róm-
eó sem Guðrún amma hafði gam-
an af að hitta. Guðrún amma var
fædd 19. júní, á sjálfan kvenrétt-
indadaginn, og var hún glæsileg-
ur fulltrúi fyrir þann dag, allar
konur gætu verið stoltar af þess-
ari yndislegu konu sem er okkur
góð fyrirmynd. Ég hef sagt við
dætur mínar að ef þær horfa til
ömmu sinnar og hafa hana sem
fyrirmynd í lífi sínu eigi þeim eftir
að farnast vel.
Ég kveð kæra vinkonu með
söknuð í hjarta og á eftir að
geyma fullt af góðum minningum
um Guðrúnu í hjarta mínu.
Kveðja,
Ása.
Nýtt ár er rétt í garð gengið er
elskuleg vinkona og klúbbsystir
okkar, Guðrún, kveður þennan
heim. Hún fæddist 19. júní 1915
og hefði því orðið 100 ára í sumar.
Guðrún bar aldurinn sérstak-
lega vel, var ætíð flott klædd og
vel tilhöfð. Hún var heimsdama
og það var ætíð reisn yfir henni
Guðrúnu. Ung dvaldi hún bæði í
Kaupmannahöfn og í Berlín. Hún
starfaði sem þerna á skipum Eim-
skipafélagsins í nokkur ár og
sigldi með þeim um heimsins höf,
lengst af á Gullfossi, en einnig í
Ameríkusiglingum.
Á langri ævi mátti hún margt
reyna, þunga sorg og veikindi. En
Guðrún var ótrúlega sterk og hélt
alla tíð sínu striki, stolt kona og
sjálfstæð. Hún var sannarlega ein
af hetjum hversdagsins.
Það var gaman að koma á fal-
legt heimili hennar á Melhaga 18.
Hún kunni þá list að vera slíkur
gestgjafi að öllum leið vel og gátu
notið sín í návist hennar. Við
minnumst heimsóknanna til
hennar með gleði og þakklæti.
Guðrún lét sér ávallt annt um
okkur og fjölskyldur okkar og
fylgdist vel með þrátt fyrir háan
aldur og þó að heilsan færi að gefa
sig.
Árin okkar saman á Gullfossi
voru ákaflega skemmtileg og
sannkallað ævintýri.
Gullfossklúbbinn stofnuðum
við vinkonurnar, sem höfðum
unnið á Gullfossi, Stella, Dísa,
Magga, Guðrún, Lóa og ég, ásamt
Maríönnu, fyrir rúmum 50 árum.
Síðar bættust fleiri í hópinn. Við í
klúbbnum gerðum margt
skemmtilegt saman. Meðal ann-
ars tókum við þátt í Kvennahlaup-
inu í Garðabæ árum saman og
tvisvar var Guðrún aldursforseti,
þá yfir nírætt.
Á öllum þessum árum höfum
við tekið þátt í gleði og sorg hver
annarrar, enda átt langa samleið í
lífinu. Áður höfum við fylgt til
grafar Stellu, Lóu, Möggu og
Dísu. Blessuð sé minning þeirra.
Guðrún naut einstakrar um-
hyggju og aðstoðar dóttursona
sinna, eiginkvenna og barna
þeirra. Það var einstaklega kært
á milli þeirra, enda voru þau gleði
hennar og stolt.
Við þökkum Guðrúnu fyrir
samfylgdina og kveðjum hana
með virðingu og þökk. Blessuð sé
minning hennar.
Stefáni, Ásgeiri, Ágústu og
fjölskyldum þeirra vottum við
dýpstu samúð okkar.
Fyrir hönd Gullfossklúbbsins,
Gunnlaug.
Á kveðjustundu langar mig til
að minnast Guðrúnar með nokkr-
um orðum. Guðrún, eða Gunna
eins og ég kallaði hana ávallt,
fæddist hinn 19. júní 1915. Var
hún því jafngömul kosningarétti
kvenna og íslenska þjóðfánanum.
Það er vel við hæfi að hún hafi
fæðst á slíkum merkisdegi, því
Gunna sjálf var einstök í alla
staði.
Ung að árum flutti hún til
Kaupmannahafnar og seinna til
Berlínar. Þar var hún þegar stríð-
ið skall á og festist því úti. Á
stríðsárunum í Berlín og Kaup-
mannahöfn upplifði hún margt.
Fyrir nokkrum árum var hún svo
elskuleg að leyfa mér að taka við-
tal við sig þar sem hún lýsti lífinu
á þessum tíma fyrir verkefni sem
ég var að gera í námi mínu. Þetta
var einstaklega fallegt af henni
því margar minningar hennar frá
þessum árum voru henni án efa
erfiðar.
Gunna varð fyrir ýmsum áföll-
um á lífsleiðinni og standa þar
upp úr fráfall dóttur hennar og
yngsta dóttursonar, sem létust
bæði langt fyrir aldur fram. Einn-
ig barðist hún sjálf oftar en einu
sinni við krabbamein og fyrir um
áratug fékk hún heilablóðfall, þá
rúmlega níræð að aldri.
Þegar mér verður hugsað til
alls þessa verður sú staðreynd
enn ótrúlegri að þegar ég heim-
sótti hana í síðasta sinn, síðast-
liðið sumar, var hún eins og svo
oft áður að taka til í garðinum sín-
um. Garðurinn var enn sá falleg-
asti í allri götunni. Ég man líka að
skömmu áður hafði ég rekist á tvo
unga iðnaðarmenn, sem voru að
vinna við þakviðgerðir á húsinu
hennar, sem hreinlega trúðu því
ekki, að hún væri enn að keyra
komin á 99. aldursár.
Mínar fyrstu minningar um
Gunnu eru frá Landakotsspítala,
þar sem hún vann, og ég sem smá-
strákur kom þangað reglulega til
að heimsækja Helgu frænku
mína. Þær Gunna höfðu lengi ver-
ið vinkonur og var Helga með
henni í Berlín á stríðsárunum. Ég
man hvað mér þótti strax vænt
um Gunnu, því samfara ótrúleg-
um innri styrk bjó í henni einstök
hlýja og svo var hún með eindæm-
um barngóð. Á mínum yngri ár-
um passaði hún mig oft þegar
móðir mín var í vinnu.
Ég á alltaf eftir að búa að þeim
yndislegu minningum sem ég á
um veru mína á Melhaganum um-
vafinn hlýju hennar og Ásgeirs.
Það var mér alltaf mikið til-
hlökkunarefni að heimsækja þau,
því alltaf var Gunna til í að spila
við mig og spjalla. Svo bjó hún oft-
ar en ekki til dýrindis „fiskaboll-
ur“ eins og við kölluðum þær allt-
af. Maturinn hennar Gunnu var í
sérstöku uppáhaldi hjá mér og
mér þótti hreint ekki leiðinlegt að
koma til hennar í mat, hin síðari
árin, og njóta góðrar kvöldstund-
ar og oftar en ekki með sonarson-
um hennar, Andra og Einari. Þeg-
ar ég nú hugsa til baka kemur
alltaf upp í hugann vinalega bros-
ið hennar og dillandi hláturinn.
Ég á eftir að sakna Gunnu mikið
en mér þykir gott að vita að síð-
ustu mánuðina var hún umvafin
fjölskyldu sinni sem hefur alltaf
reynst henni svo vel. Ég vil að lok-
um votta aðstandendum hennar
innilega samúð.
Hallur Örn.
Gunna var aldrei kölluð annað
en Gunna frænka af okkur systk-
inabörnum hennar enda var hún
mikil uppáhaldsfrænka. Þegar við
vorum krakkar ætluðum við
stelpurnar allar að verða þernur á
Gullfossi eins og Gunna frænka.
En það var einstaklega spennandi
að koma um borð í Gullfoss til
hennar og fá útlenskt sælgæti, en
á þeim tíma sást það ekki hér.
Eins var Gunna ótrúlega dugleg
að kaupa fatnað í útlöndum fyrir
alla fjölskylduna. Það var nú á síð-
ustu árum, sem hún fór að segja
okkur ýmislegt frá fyrri árum og
m.a. hefði nú stundum verið ansi
erfitt að hlaupa á milli verslana til
að kaupa fyrir hina og þessa,
kannski rauða kápu, leðurjakka
eða eitthvað annað.
Gunna frænka var mikil dama
og alltaf vel tilhöfð. Krakkarnir
okkar sögðu alltaf að hún væri svo
mikil skvísa. En hún var líka mjög
sjálfstæð og ákveðin og ætlaði
alltaf að búa í íbúðinni sinni á Mel-
haganum, en þar átti hún einstak-
lega fallegt heimili og hugsaði vel
um garðinn sinn fram á síðasta ár.
Það var ekki fyrr en núna síðustu
mánuðina, sem hún þurfti að búa
á dvalarheimili fyrir aldraða. Hún
var ótrúlega seig, orðin 99 ára.
Það var fyrir tæpum 10 árum,
sem við stórfjölskyldan héldum
okkar fyrsta ættarmót. Þá voru
þær þrjár systurnar enn á lífi. Það
tókst mjög vel, í rigningu og roki.
Við vorum greinilega öll í mikilli
þörf fyrir að hittast og þær syst-
urnar voru í miklu stuði. Sú sem
fór með þeim síðustu að sofa um
nóttina var Gunna frænka, en hún
var þá 90 ára.
Um svipað leyti og þetta var
var hún spurð að því hvort hún
væri ennþá að keyra og hún svar-
aði: „Það er alltaf verið að spyrja
mig að þessu og ég svara já og ég
er líka ennþá að hjóla.“ En hún
leiddi hjólið niður á Ægisíðu og
hjólaði síðan þar á hjólastígnum.
En lífið var ekki alltaf dans á
rósum hjá henni frænku okkar.
Það var mikil sorg þegar hún
missti einkadóttur sína, hana
Fríðu, langt um aldur fram og
ekki síður að missa dótturson
sinn, Ásgeir, aðeins 38 ára. Eins
gekk hún sjálf líka í gegnum veik-
indi, m.a. krabbamein, en alltaf
stóð hún upp aftur, ótrúlega dug-
leg.
Innilegar samúðarkveðjur til
Stefáns, Ara og fjölskyldna
þeirra. Gústa mín, innilegar sam-
úðarkveðjur til þín líka, en þið
voruð ekki bara systur heldur líka
bestu vinkonur og mikil samskipti
á milli ykkar þó að þú værir í
Seattle en Gunna hérna heima.
Blessuð sé minning Gunnu
frænku.
Rakel (Agga), Guðbjörn
(Bubbi), Hafdís (Haddý),
Sigurborg (Bogga) og
Elsa Pétursbörn.
Bróðir okkar og föðurbróðir,
JÓN GEIR ÁSGEIRSSON,
er látinn.
.
Sigríður Ásgeirsdóttir,
Vigfús Ásgeirsson,
Anna Geirsdóttir,
Sigurbjörg Geirsdóttir,
Guðmundur Geirsson,
Helga Geirsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
MÁR ELÍSSON
hagfræðingur,
sem lést miðvikudaginn 4. febrúar,
verður jarðsettur frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 19. febrúar kl. 15.
Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á
Minningarsjóð Sóltúns.
.
Guðríður Pétursdóttir,
Pétur Másson, Edwina R. Aquino Másson,
Elís Másson,
Marteinn Másson, Margrét Ásgeirsdóttir,
Þóra Másdóttir, Magnús Ólason,
Gróa Másdóttir, Ægir Jóhannsson
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
PÁLL GUÐMUNDSSON,
fyrrverandi skólastjóri,
Unnarbraut 10,
Seltjarnarnesi,
lést á Landspítalanum föstudaginn 13. febrúar.
Útförin fer fram frá Seltjarnarneskirkju fimmtudaginn 26. febrúar
kl. 15.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Unnur Ágústsdóttir,
Katrín Pálsdóttir, Gunnar Þorvaldsson,
Lára Pálsdóttir, Sveinn Kjartansson,
Ingibjörg Pálsdóttir, Gunnar Hermannsson,
Guðrún Pálsdóttir, Þórir Baldursson,
Unnur Pálsdóttir, Sigfús Bjarni Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær sonur minn, bróðir og frændi,
GUÐBJÖRN BJARNI ARNÓRSSON,
Blásölum 22,
Kópavogi,
lést á heimili sínu miðvikudaginn
11. febrúar.
Útför hans verður gerð frá Digraneskirkju
fimmtudaginn 19. febrúar kl. 13.
.
Svanfríður Ingunn Arnkelsdóttir,
Arnór H. Arnórsson, Margrét Fjóla Jónsdóttir,
Þuriður S. Arnórsdóttir, Gunnlaugur Gunnlaugsson
og fjölskyldur.
Yndislega mamma okkar, dóttir, systir og
barnabarn,
ELÍSABET SÓLEY STEFÁNSDÓTTIR,
Flúðaseli 74,
Reykjavík,
lést í faðmi dætra sinna og fjölskyldu
sunnudaginn 15. febrúar á Heilbrigðisstofnun Skagafjarðar.
Jarðarför auglýst síðar.
.
Harpa Katrín, Sólveig Birna, Rebekka Hólm,
foreldrar, bræður og aðrir aðstandendur.
Okkar ástkæra
JÓNÍNA RAGNARSDÓTTIR,
Ráðagerði,
Seltjarnarnesi,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 10. febrúar.
Útför hennar verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju þriðjudaginn 17. febrúar og hefst athöfnin
kl. 13.
.
Finnur Jónsson,
Grétar Elías Finnsson, Hildur Elín Geirsdóttir,
Freyja Finnsdóttir, Henrik Andersen,
Arnar, Sara Natalía, Stefán Breki,
Finnur Kári, Balder og August Jón.
Ástkær maður minn, faðir og bróðir,
TORFI Þ. ÓLAFSSON,
andaðist á dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund miðvikudaginn 11. febrúar.
Jarðarförin mun fara fram frá Neskirkju
fimmtudaginn 19. febrúar kl. 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Guðrún Elín Kristinsdóttir,
Sæbjörn Torfason,
Ingólfur R. Torfason,
Kristinn G. Torfason,
Elísabet Ingólfsdóttir
og fjölskyldur þeirra.