Morgunblaðið - 08.04.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. APRÍL 2015
✝ Þórólfur V.Ólafsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
apríl 1925. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 23.
mars 2015.
Foreldrar hans
voru Magdalena M.
Benediktsdóttir, f.
13.5. 1891, d. 7.6.
1930, og Ólafur G.
Einarsson, f. 1.9.
1887, d. 16.6. 1974. Þau voru
bæði fædd og uppalin í Reykja-
vík. Stjúpmóðir Þórólfs var
Guðrún Halldórsdóttir, f. 14.7.
1908, d. 29.4. 1993. Þórólfur átti
stóran systkinahóp, en alls voru
Ragnar ólst upp með börnum
þeirra. Fyrir átti Þórólfur son-
inn Davíð.
Þórólfur lauk sinni skóla-
göngu í Laugarnesskóla. Ungur
að árum vann hann sem sendi-
sveinn, hann fór svo á sjóvinn-
unámskeið sem var undirbún-
ingur fyrir hans sjómennsku.
Hann réð sig á togara hjá Bæj-
arútgerð Reykjavíkur og vann
þar með öndvegis skipstjórum.
Um miðjan aldur kom hann í
land og fór að vinna hjá Steypu-
stöðinni hf. og ÍSAL í Straums-
vík og endaði þar sína starfsævi.
Þórólfur var mikill fjöl-
skyldumaður og lét sér einkar
annt um hagi fjölskyldu sinnar.
Hann var alla tíð í mjög nánu
sambandi við börn sín og barna-
börn. Afkomendur hans eru
orðnir 34 talsins.
Útför Þórólfs fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 8. apríl 2015, og
hefst athöfnin klukkan 15.
þau systkinin 12.
Þar af eru tvær
systur sem lifa
hann.
Hinn 15. október
1955 kvæntist Þór-
ólfur eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Sigríði S. Egils-
dóttur, f. 15. októ-
ber 1927. Hennar
foreldrar voru
Ragnheiður Stef-
ánsdóttir, f. 11.2. 1897, d. 6.7.
1949, og Egill Ólafsson, f. 19.3.
1891, d. 26.1. 1976. Börn Þórólfs
og Sigríðar eru Ólafur Gunnar,
Ragnheiður Rannveig Stefanía
og Margrét Auður. Sigurður
Elsku pabbi, kletturinn minn,
það er skrítið að hugsa til þess að
þú sért farinn, ég vildi hafa þig
alltaf hérna hjá okkur en ég veit
að þér líður vel núna og þú held-
ur áfram að fylgja okkur.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þangað til við sjáumst aftur,
elska þig pabbi minn.
Þín dóttir,
Margrét Þórólfsdóttir.
Nú þegar elskulegur faðir
minn hefur fengið hvíldina
hrannast upp minningar. Minn-
ingar eins og þegar vínilplöturn-
ar voru spilaðar, hafnarrúntur
með ís og bláum ópal, allar ferð-
irnar í Borgarfjörðinn og svo ótal
margt fleira. Að fá að hafa þenn-
an klett við hlið sér í svona lang-
an tíma er ómetanlegt, hann var
ljúfmenni með stórt hjarta og
það leið varla sá dagur að ekki
væri hringt og spurt um alla.
Hvernig þessi og hinn hefði
það og hvernig þeim gengi í því
sem þau voru að gera. Hann lét
sig varða velferð okkar allra í
fjölskyldunni, bæði barna, barna-
barna og barnabarnabarna.
Hann var í mínum augum stór-
menni sem lítið bar á, það fann ég
svo sterkt þegar hann dró síðasta
andardráttinn. Hann var svo stór
partur af okkur öllum með sinni
fallegu afskiptasemi.
Þótt minn elskulegi faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram muni bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagast í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku pabbi, hafðu þökk fyrir
allt.
Ragnheiður.
Elsku afi Goddi. Nú ert þú far-
inn eftir hetjulega baráttu. Ég er
reyndar ennþá að bíða eftir því
að þú hringir í mig til að fá fréttir
af mér og Kristrúnu og strákun-
um okkar, síðan færum við yfir
það helsta er varðar bílamál fjöl-
skyldunnar.
Nóttina áður en þú fórst heils-
aðir þú mér eins og þú hefur allt-
af gert og ég man að ég hugsaði
að þó svo að allir aðrir gætu ekki
unnið þessa baráttu gæti afi
Goddi það pottþétt. Ég fór heim
um nóttina hugsandi um að ég
fengi símtal frá mömmu morg-
uninn eftir og að hún myndi segja
mér að afi Goddi hefði það gott
og væri allur að koma til.
Ég var mikið hjá þér og ömmu
í Ljósheimunum og á ég ótal
minningar þaðan. Oft stóðum við
saman úti á bílaplani þar sem við
dyttuðum að Volvo-inum sem var
ávallt nýbónaður og hreinn að
innan. Ég eyddi reyndar þó-
nokkrum tíma í þessum bíl, því
þú varst alltaf að skutla mér eitt-
hvert. Það skipti engu máli hvaða
dagur það var eða hvenær dags
það var, þú varst alltaf tilbúinn
að koma og skutla mér, jafnvel þó
að mig vantaði bara smá bland í
poka.
Þú varst alltaf með allt á
hreinu og fylgdist vel með þínu
fólki. Ef ég var að fara út á land
eða til útlanda fékk ég alltaf sím-
töl meðan á ferðinni stóð, en þá
varst þú búinn að athuga með
færð og veður, brottfarartíma og
komutíma, og vildir heyra í mér
til að athuga hvort allt væri ekki í
lagi og allir væru öruggir.
Þú kenndir mér margt og áttir
stóran þátt í að gera mig að þeim
manni sem ég er í dag og þegar
ég skrifa þessa grein átta ég mig
á því hversu stór sá þáttur var.
Það verður erfitt að venjast því
að hafa þig ekki meðal okkar
lengur en minningarnar lifa
áfram og munu aldrei gleymast.
Ég trúi því að ég eigi eftir að
finna fyrir nærveru þinni og að
þú haldir áfram að fylgjast með
okkur og beina okkur áfram í líf-
inu. Við leyfum þér að fylgjast
með.
Stefán Örn.
Ég og afi vorum góðir félagar
og áttum einstaklega auðvelt
með að hlæja saman. Hann var
einstakur; þrátt fyrir að vera orð-
inn níræður var hann skýrari en
ég í höfðinu alveg fram á síðustu
stundu og alltaf með húmorinn í
lagi.
Hann var mikill nagli með ein-
stakt hjarta og tímalausa sál.
Elsku afi, hvíldu í friði, minn-
ing þín er ljós í lífi okkar.
Þangað til við sjáumst næst,
vertu blessaður afi minn.
Ásgeir Þór Magnússon.
Sagt er að það sé gott að velja
sér eina góða minningu og halda í
hana þegar sorgin virðist ætla að
verða yfirþyrmandi.
Að velja eina góða minningu
getur verið mun erfiðara en það
hljómar, að hafa átt afa eins og
afa Godda í 36 ár gerir það að
verkum að minningarnar eru
óteljandi. Þó er ein sem er uppá-
halds.
Hún er um litla stúlku sem er
að taka sín fyrstu skref í grunn-
skóla, hún gengur út að skóladegi
loknum, ánægð og áhyggjulaus
og horfir út á bílastæðið á skóla-
lóðinni. Þar er afi, í skyrtu og
með bindi, að pússa nýbónaðan
Volvo-inn. Hann er í vaktafríi og
kýs að eyða því fríi í að sækja af-
astúlkuna í skólann. Hinir krakk-
arnir sjá afa og spyrja stúlkuna
„ertu með einkabílstjóra?“, af því
afi var svo fínn og flottur.
Nokkrum áratugum síðar er
stúlkan orðin kona sem situr og
reynir að koma minningum síð-
ustu 36 ára niður á blað í nokkr-
um orðum. Það er erfitt verkefni
þegar minningarnar eru margar
og fallegar. Það er erfitt að rifja
upp allar minningarnar og sætta
sig við það að þær verði ekki
fleiri að sinni, en mikið er ég
þakklát fyrir það að fá að vera
þessi stúlka.
Upp í hugann koma stundir
eins og þær þegar afi keyrði
aukaspotta til þess að fara í
sjoppuna þar sem fékkst flautu-
sleikjó, þegar ég spurði afa að því
af hverju hann kæmi aldrei með í
sund og hann svaraði „af því
vatnið er svo blautt“, þegar afi
fór í Miklagarð og keypti jólakjól
fyrir mig.
Þegar afi og amma tóku okkur
systkinin með í bústaðinn og
sögðu sögur á leiðinni um allt
milli himins og jarðar, þegar afi
kom í heimsókn oft í viku til þess
að fylgjast almennilega með fólk-
inu sínu, þegar það mátti gista
hjá afa og ömmu og afi sótti ís
seint um kvöld og svo var horft á
Benny Goodman. Þegar afi
horfði á okkur ömmu dansa í eld-
húsinu við gömlu dansana, þegar
afi sat og horfði með okkur
barnabörnunum á Tomma og
Jenna og hló að vitleysunni, þeg-
ar afi blístraði með djasstónlist-
inni á kassettunni í bílnum. Þeg-
ar afi kom heim á glænýjum
Volvo og var svo flottur og
ánægður og bauð okkur ömmu í
bíltúr. Þegar afi reyndist ekki
bara vera heimsins besti afi,
heldur líka heimsins besti langafi
sem langafabörnunum þótti alltaf
gott að heimsækja og græða
Smarties í leiðinni.
Að eiga afa eins og afa Godda
eru forréttindi og að fá að hafa
hann hér hjá mér í 36 ár eru enn
meiri forréttindi. Eftir stend ég,
ansi góðu vön, og mundi helst
vilja fá að vera eigingjörn og hafa
hann hér áfram.
Mikið er ég þakklát fyrir það,
minn kæri afi, að hafa fengið að
sitja hjá þér þegar þú kvaddir.
Mikið er ég þakklát fyrir það
hvað þú gafst dóttur minni fal-
lega síðustu minningu. Mikið er
erfitt að hugsa til þess að minn-
ingarnar verði ekki fleiri að sinni.
Mikið hlakka ég til þegar við hitt-
umst á ný.
Þín
Þórhildur Ýr.
Þórólfur V.
Ólafsson
 Fleiri minningargreinar
um Þórólf V. Ólafsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Hulda S. Sig-urðardóttir
fæddist í Reykjavík
17. október 1923.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 17. mars 2015.
Hulda var dóttir
hjónanna Sigurðar
Sefánssonar, síma-
verkstjóra, f. í
Varmadal á Rang-
árvöllum 21. apríl
1895, d. 14. desember 1979 og
Guðfinnu Sveinsdóttur, f. á Ísa-
firði 29. nóvember 1898, d. 2.
apríl 1975. Systur Huldu eru
Sigríður, f. 1919, d. 2008, Ingi-
björg, f. 1921, d. 1921, Svava
Kristjana, f. 1926, og Þórunn
Björg, f. 1928.
Hulda giftist Gísla Jónssyni,
brunaverði, 30. nóvember 1946.
Hann var sonur Jónínu Gísla-
dóttur og Jóns Þorsteinssonar,
skósmiðs í Reykjavík. Börn
Huldu og Gísla eru: 1. Jón Þor-
Elísabet Kolbrún og Helgi
Hrannar. b) Marinella Ragn-
heiður, viðskiptafræðingur, f.
1978. Börn hennar eru Anna-
bella Ragnheiður, Haraldur
Árni og Teitur Árni. c) Haraldur
Hrannar, verkfræðingur, f.
1985, kvæntur Steinvöru
Ágústsdóttur. Synir þeirra eru
Haraldur Einar, Ágúst og Krist-
ján.
Hulda bjó alla sína ævi í
miðbæ Reykjavíkur. Hulda og
Gísli hófu búskap sinn í húsi
móðursystur Gísla að Lind-
argötu 13 og bjuggu þau þar öll
sín hjúskaparár. Eftir andlát
Gísla flutti Hulda sig á Klapp-
arstíg 3 og bjó þar til dauðadags.
Ævistarf Huldu var fyrst og
fremst húsmóðurstörf og
umönnun barna og síðar barna-
barna ásamt því að vinna ýmis
störf utan heimilis. Nokkur ár í
Sænska frystihúsinu, skemmti-
staðnum Klúbbnum og síðast í
versluninni Bangsa. Hulda og
Gísli höfðu unun af ferðalögum
og ferðuðust mikið innanlands
og utan.
Hulda verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 8.
apríl 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
steinn, húsa- og
húsgagnasmiður, f.
1. júlí 1947. Eig-
inkona hans er
Diljá Margrét Gúst-
afsdóttir, húsmóðir,
f. 26. janúar 1947.
Dætur þeirra eru:
a) Karítas Margrét,
viðskiptafræð-
ingur, f. 1969, í
sambúð. Synir
þeirra eru Benedikt
Gísli og Kristján Birgir. b) Sig-
rún Hulda, leikskólastjóri, f.
1972, gift Atla Ómarsyni. Börn
þeirra eru Anton Örn, Margrét
Sif og Diljá Björk. 2) Guðmunda
Þórunn, húsmóðir, f. 1. nóv-
ember 1954. Eiginmaður hennar
er Haraldur Reynir Jónsson, við-
skiptafræðingur, f. 26. maí 1953.
Börn þeirra eru: a) Gísli Eng-
ilbert, læknir, f. 1976, kvæntur
Hildi Björk Rúnarsdóttur. Börn
þeirra eru Arnór Rúnar, Har-
aldur Elís, Guðmunda Þórunn,
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína, Huldu Stef-
aníu Sigurðardóttur, en hún lést
á nítugasta og öðru aldursári
hinn 17. mars síðastliðinn. Marg-
ar góðar og fallegar minningar
koma upp í hugann þegar litið er
til baka og það eru mikil forrétt-
indi að hafa átt hana að öll þessi
ár.
Ég hitti Huldu fyrst fyrir
fjörutíu og tveimur árum og þá
kom strax í ljós að þarna var
stórkostleg mannkostakona á
ferð. Hulda átti auðvelt með að
kynnast fólki og var ávallt
hressileg í samskiptum og sér-
lega mannblendin. Hún talaði
gjarnan hreint út og var ekkert
að draga undan. Hulda átti
marga góða vini á öllum aldri,
unga ekki síður en aldna og
ræktaði vel samband sitt við þá.
Daglega var hún í símasambandi
við fjölskylduna og vini sína.
Barnabörnin og jafnvel barna-
barnabörnin fengu oft símtal frá
ömmu og þá skipti ekki máli
hvort hringt var innanlands eða
til útlanda. Hún var ætíð ung í
anda og fylgdist vel með afkom-
endum sínum sem hún var mjög
stolt af og öllu sem var að gerast
hjá þeim. Hjá henni áttu allir af-
komendur hennar gælunöfn. Þau
sakna nú sárt hressilegra sím-
tala sem voru yfirleitt skemmti-
leg og innihaldsrík.
Þrátt fyrir háan aldur fylgdist
Hulda mjög vel með öllum þjóð-
málum og hikaði ekki við að
segja skoðun sína. Hún fylgdist
ætíð vel með allri umræðu sem í
gangi var í þjóðfélaginu og þar
voru Útvarp Saga og ÍNN-sjón-
varpið ómissandi. Við yngra fólk-
ið náðum oft ekki að fylgjast eins
vel með og hún gerði.
Hulda var mjög næm og sá
gjarnan fyrir hluti sem aðrir í
þessum heimi gerðu sér ekki
grein fyrir og sáu ekki, en hún
sagði oft fyrir um atburði sem
áttu eftir að gerast síðar. Þennan
hæfileika sinn bar hún ekki á
torg, en hafði gaman af í þröng-
um hópi vina og kunningja.
Hulda hafði mjög gaman af að
ferðast og ferðaðist mikið innan-
lands og utan með eiginmanni
sínum, Gísla Jónssyni, á meðan
hann lifði. Á þeim árum var
gjarnan farið til framandi staða
erlendis og ýmist ferðast með
skipum eða flugi. Eftir andlát
Gísla hélt hún áfram að ferðast
með okkur til útlanda og marg-
sinnis kom hún með okkur til
Las Palmas. Þar leið henni ætíð
vel og kom alltaf endurnærð til
baka. Hún hafði ráðgert að fara
enn einu sinni til Las Palmas nú í
febrúar með börnum sínum og
okkur tengdabörnum skömmu
áður en hún lést. Vegna veikinda
komst Hulda ekki í þá ferð.
Hulda fæddist í miðbæ
Reykjavíkur og þar bjó hún alla
sína ævi. Þau Gísli stofnuðu
heimili á Lindargötu 13. Þau
voru mjög samhent og bjuggu
þar öll hjúskaparár sín. Eftir
andlát Gísla og 46 ára búsetu á
Lindargötunni keypti hún nýja
íbúð í húsi á Völundarlóðinni og
flutti sig þá til um nokkur hundr-
uð metra. Þar bjó hún og hugs-
aði alveg um sig sjálf allt til
dauðadags.
Ég vil þakka fyrir sérstaklega
góða samfylgd, tryggð og allar
góðu minningarnar. Hennar
verður sárt saknað. Megi góður
Guð blessa minninguna um
Huldu og vaka yfir öllum ástvin-
um hennar.
Haraldur R. Jónsson.
Í erli hversdagsleikans hring-
ir síminn. Hún Hulda er dáin.
Andlátsfregnin kom á óvart,
þrátt fyrir háan aldur hennar og
stutta innlögn á spítala. Á slíkum
stundum vitjar fortíðin manns.
Minningar áratuga vináttu við
Huldu frænku, systur og for-
eldra hennar koma upp í hugann.
Við Hulda vorum systkina-
börn og fjölskyldur okkar voru
nágrannar í tugi ára. Það var því
stutt að fara fyrir okkur systk-
inin, mig, Ólaf og Sigríði, að
heimsækja Huldu og systur
hennar á Hverfisgötu 96 en þær
voru á líkum aldri og við.
Frá heimili okkar, sem var við
Laugaveginn, var farið til þeirra
systra um hestarétt þar sem nú
er stórhýsið Laugavegur 77 og
haldið áfram eftir götuslóða sem
lá niður á Hverfisgötu og við
krakkarnir nefndum Kattar-
sund. Þetta var m.a. leiksvæði
okkar Huldu á þessum árum. Í
einu bakhúsinu bjó Sigurður
Stefánsson símaverkstjóri, faðir
Huldu og móðurbróðir minn.
Hann bjó þar ásamt Guðfinnu
Sveinsdóttur, konu sinni, og fjór-
um dætrum, þeim Sigríði,
Huldu, Svövu og Þórunni (Gógó).
Svava og Gógó eru eftirlifandi
þeirra systra. Á heimili þeirra
bjó einnig bróðir Guðfinnu,
Bjarni Sveinsson verslunarmað-
ur og enskukennari, en hann
kom á heimili þeirra um ferm-
ingu og átti heimili hjá þeim í
tugi ára. Bjarni var kunnur
verslunarmaður í Reykjavík.
Hann var fyrstur manna hér á
landi sem æfði líkamsræktar-
kerfi Carles Atlas og þýddi hann
12 bækur úr ensku síðar á æv-
inni og gaf út sjálfur. Þetta smit-
aðist til okkar frændsystkina og
Bjarni var óspar á að útskýra og
sýna okkur líkamsrækt án allra
tækja og Hulda frænka hafði
milligöngu í málinu. Bjarni átti
líka radíófón. Það var oft glatt á
hjalla.
Heimili foreldra okkar Huldu
voru mjög náin á þessum árum,
oft var sameinast um að taka
sláturmat til vetrarins eins og
venjan var á flestum heimilum.
Stálpaðir krakkar voru virkj-
aðir í því að hjálpa foreldrum
sínum við aðdrætti og sjálfa slát-
urgerðina. Við krakkarnir feng-
um að launum sláturkepp sem
rúsínum hafði verið bætt í. Þeg-
ar lokið var við að sjóða slátrið
var venjan að kalla í frændfólk
og vini þegar fært var upp úr
stóra pottinum, slátrið var
smakkað og rófur hafðar með.
Þetta var árviss viðburður.
En það var fleira sem samein-
aði fjölskyldur okkar Huldu en
það var undirbúningur jólanna.
Þegar nær dró jólum urðu oft
andvökunætur svo enginn færi í
jólaköttinn. Sá sem þetta skráir
sveif því oft inn í draumalandið
við hljóðið í gömlu fótstignu
saumavél móðurinnar, Ragn-
heiðar Rannveigar Stefaníu, sem
var föðursystir Huldu.
Hulda sjálf varð frábær hús-
móðir og hagleikskona og það
gat því lengst í heimsóknum til
hennar í kaffi og afbragðs bakk-
elsi. Hulda missti Gísla mann
sinn fyrir rúmum 20 árum, sem
var henni afar erfitt, en hún
vann vel úr sínum málum og
komst yfir þá erfiðleika sem því
fylgdu.
Hulda frænka var gæfumann-
eskja í sínu lífi, bjó við mikið
barnalán, lifði langa ævi og deildi
gleði með börnum sínum og
barnabörnum sem veittu henni
lífsfyllingu á efri árum.
Börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur K. Egilsson.
Fyrir 15 árum hófust kynni
okkar Huldu og tókst strax með
okkur góð vinátta. Síðan þá höf-
um við átt mikil samskipti mér
til mikillar gleði og ánægju þar
sem Hulda var einstaklega
skemmtileg í samræðum, áhuga-
söm, jákvæð og ráðagóð. Hulda
lifði lífinu lifandi og tók þátt í
ýmsum uppákomum og sprelli.
Hún var ómissandi í matar- og
kaffiboðum, oft á tíðum var hún
hálfri öld eldri en aðrir gestir, en
sú langfjörugasta.
Hulda átti einstaklega auðvelt
með að stofna til kynna við sér
yngra fólk. Sýndi hún börnum
mína einstaka hlýju og fylgdist
með þroska þeirra og viðfangs-
efnum af áhuga.
Nú kveð ég góða vinkonu sem
ég sakna mjög og verður mér
ætíð minnisstæð.
Börnum hennar og öðrum
ættingjum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Bryndís Bragadóttir.
Hulda S.
Sigurðardóttir