Morgunblaðið - 18.04.2015, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. APRÍL 2015
✝ Þorgeir Sigur-geirsson fædd-
ist 20. ágúst 1928 á
Orrastöðum Torfa-
lækjarhreppi í
Austur-Húnavatns-
sýslu. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Blönduóss 9. apríl
2015.
Þorgeir var son-
ur hjónanna Sigur-
geirs Björnssonar,
f. 7. október 1885, d. 28. júní
1936, bónda á Orrastöðum, og
Torfhildar Þorsteinsdóttur hús-
freyju, f. 13. júlí 1897, d. 3. jan-
úar 1991. Bræður Þorgeirs eru:
Þorbjörn, f. 1917, d. 1988,
kvæntur Þórdísi Þorvarðar-
dóttur sem er látin og eiga þau
fimm syni, Þormóður, f. 1919, d.
2012, kvæntur Magdalenu Sæ-
mundsen sem er látin og eiga
þau eina fósturdóttur, Þorsteinn
Frímann, f. 1934, kvæntur Stef-
aníu Guðmundsdóttur sem er
látin og eiga þau 5 börn, og Sig-
urgeir Þór Jónasson,
Terry og Gunnar Bill. Sonur
Þorgeirs og Sólveigar er Þor-
geir Sigurður Þorgeirsson, f. 12.
mars 1964. Maki Karina Chaika
Þorgeirsson, f. 9. október 1970,
og eiga þau tvo syni, Dymitri
Daníel og Sergei Kristian.
Þorgeir bjó á Blönduósi til
ársins 1954 og starfaði þar að
mestu við bifreiðaakstur. Eftir
að hann flutti til Reykjavíkur
vann hann við bílaviðgerðir.
Hann bjó síðan um tíma í Kefla-
vík og Kópavogi en flutti til
Hveragerðis árið 1966 og bjó
þar eftir það. Hann rak um tíma
saumastofu og veitingastað, en
síðustu 10 árin var hann starfs-
maður Hitaveitu Hveragerðis.
Síðustu tvö ár ævi sinnar dvaldi
Þorgeir á Heilbrigðisstofnun
Blönduóss.
Þorgeir unni landinu sínu og
var mjög fróður um það. Hann
stofnaði félagið FFH Ferðafélag
Hveragerðis. Hálendisferðir
voru í miklu uppáhaldi meðan
heilsan leyfði og þá hvort sem
var að vetri eða sumri. Hin síð-
ari ár var hann oft einn á ferð
með hundinn sinn og ferðaðist
þá á sérstökum ferðabílum eða
með lítið tjald.
Útför Þorgeirs fer fram frá
Blönduóskirkju í dag, 18. apríl
2015, kl. 14.
f. 1941, kvæntur
Guðrúnu Páls-
dóttur og eiga þau
þrjú börn.
Þorgeir kvæntist
árið 1951 Önnu Sig-
urjónsdóttur, f. 21.
janúar 1932, en þau
slitu samvistum
1962. Börn Þor-
geirs og Önnu eru:
Torfhildur Sigrún
Þorgeirsdóttir, f.
29. apríl 1951. Maki Leifur
Brynjólfsson, f. 10. desember
1952, og eiga þau synina Loga
Geir og Bergþór og 8 barna-
börn. Jónas Þorgeirsson, f. 26.
október 1952, maki Harpa
Högnadóttir, f. 16. júlí 1965, og
eiga þau tvö börn, Jórunni Lilju
og Andra Geir, og eitt barna-
barn.
Þorgeir kvæntist árið 1964
seinni konu sinni Sólveigu
Björnsdóttur, fædd 9. desember
1927, látin 26. mars 2013, en þau
slitu samvistum árið 1982. Börn
Sólveigar eru Lúðvík, Barbara,
Þá hefur pabbi fengið hvíldina
eftir löng og erfið veikindi.
Pabbi var fæddur sem sveita-
drengur en flutti til Reykjavíkur
ungur maður með konu sína og
tvö börn, mig og bróður minn.
Foreldrar mínir skildu árið 1961
en við vorum svo lánsöm að alltaf
hélst vinátta milli þeirra.
Pabbi flutti til Keflavíkur og
þá var samgangur eðlilega minni.
Hann kvæntist aftur konu sem
átti fjögur börn á svipuðu reki og
við systkinin.
Við hittumst því reglulega
þegar hann var kominn með fjöl-
skyldu og það var spennandi að
eignast ný systkini sem hægt var
að leika sér við.
Þá eignuðumst við systkinin
bróður 1964 sem tengdi okkur
enn meira saman. Pabbi flutti
með fjölskyldu sína til Hvera-
gerðis 1966 og bjó þar þar til
hann lést. Pabbi og seinni kona
hans skildu árið 1982.
Það fyrsta sem kemur í hug
minn þegar ég hugsa til pabba er
Ísland er land þitt, enda unni
hann landi sínu og var fróður um
nöfn fjalla og dala. Hann ferðað-
ist mikið um landið og ekki síst
um hálendið, hvort sem var að
vetri eða sumri bæði með fjöl-
skyldunni og vinum. Hann stofn-
aði ferðafélagið FFH með nokkr-
um vinum í Hveragerði og
ferðaðist fjölskyldan mikið með
þessum ferðafélögum sínum.
Hann hafði yndi af söng og spilað
oft á munnhörpu í góðra vina hópi
og átti margar slíkar.
Hann fór í tjaldferðalög fár-
veikur síðustu árin og allt fram á
síðasta dag talaði hann um úti-
legur og spurði hvert við ættum
nú að fara í útilegu í sumar.
Hann var hundavinur mikill og
oft hugsaði hann betur um þá
Lappa og Mosa en sjálfan sig.
Man ég þegar hann sagði mér að
nú hefði hann keypt Nutrilenk
handa Mosa sínum sem var orð-
inn fótafúinn og hafði hann sam-
band við dýralækni um hve mikið
hann mætti gefa honum af lyfinu.
Síðustu tvö árin dvaldi hann á
Heilbrigðisstofnuninni Blönduósi
og þar eins og annars staðar
eignaðist hann góða vini,
hundana Kát og Leó og ljómaði
hann eins og sólin þegar þessir
vinir hans komu í heimsókn. Þá
spilaði hann aðeins á munnhörpu
fyrir heimilisfólkið og hundana
og átti þar eitt ágætt ár.
Ég vil þakka starfsfólki HSB
fyrir góða umönnun og góða við-
kynningu.
Góða ferð, pabbi minn, ég veit
að fólkið þitt sem farið er á undan
tekur vel á móti þér enda var það
trú þín.
Vonandi taka hundarnir þínir
líka fagnandi á móti þér og að þú
fáir að spila á munnhörpu eða
annað hljóðfæri áfram.
Innilegar samúðarkveðjur til
systkina minna og fjölskyldna
þeirra og föðurbræðra minna og
fjölskyldna þeirra frá mér, Leifi
og fjölskyldu.
Þín dóttir,
Torfhildur (Hildur).
Ég kveð tengdaföður minn,
Þorgeir Sigurgeirsson í dag,
hinstu kveðju. Deidei eins og
hann var oftast kallaður, fer í sitt
hinsta ferðalag, hvíldinni feginn.
Deidei var ekki langskóla-
genginn, hann var heldur fámáll í
margmenni, en að kynnast þekk-
ingu hans á Íslandi, fjöllum, döl-
um, vötnum og ám, var mikill
skóli fyrir hvern þann sem á hann
hlýddi. Hann var heimsmaður í
umgengni sinni við landið og ég
held ég geti með sanni sagt að
Ísland hafi verið stóra ástin í lífi
hans.
Deidei kom margar ferðir
austur til Hafnar þar sem við fjöl-
skyldan bjuggum um árabil og
aðstoðaði hann okkur við að
byggja sumarhús okkar, hann
átti þar ófá handtök unnin af
gleði og áhuga. Hann var með
ólíkindum kraftmikill, þá kominn
hátt á áttræðisaldur. Hann gaf
góð ráð, hvatti okkur áfram, var
mikill uppfinningamaður og átti
lausn við hverjum vanda. Honum
fannst þó nauðsynlegt að taka hlé
á smíðum, til þess að getað arkað
með okkur um hóla og hæðir og
skipulagt ferðalög þau sem hann
ætlaði í um öræfi Austurlands,
komandi misseri. Með kvöld-
kaffinu nutum við frásagna hans
og eitthvað svo sérstakt blik kom
í augun hans þá, þegar hann
sagði frá svaðilförum sínum um
landið, ný saga á hverju kvöldi.
Við fjölskyldan höfum rifjað upp
þennan tíma síðastliðna daga og
eru þetta okkar bestu minningar
með honum.
Deidei var ekki kröfuharður
maður, hann var ósérhlífinn,
nægjusamur og lítillátur og
myndu margir telja það mikla
mannkosti. Hann var örlátur en
vildi aldrei láta aðra hafa fyrir
sér. Hann gat virst hrjúfur í við-
móti þeim sem ekki þekktu hann
og á stundum þvældist þungt
geðslag fyrir honum, en ég veit
að í raun var hann tilfinningarík-
ur maður sem mátti ekkert aumt
sjá, hann vildi öllum vel. Hann
var vinamargur og hans mestu og
bestu vinir voru hundarnir hans,
Lappi og Mosi. Þá var munn-
harpan ávallt við höndina og
greip hann oft í hana og spilaði
eitthvað í léttum dúr eftir eyranu.
Nú síðast í september síðastliðn-
um þegar við hittumst fjölskyld-
an saman á Blönduósi, hann þá
orðinn fárveikur og máttfarinn,
tók hann eitt lag fyrir okkur,
svona rétt fyrir svefninn.
Að kynnast Deidei var mikil
gæfa og ég vil að lokum þakka
honum alla þá velvild og hans ein-
stöku hlýju sem hann sýndi mér
alla tíð.
Hann sagði mér eitt sinn frá
Sumarlandinu þar sem hann
myndi um síðir hitta fyrir alla
horfna vini sína og ættingja, hans
leið liggur þangað nú og óska ég
honum góðrar heimkomu.
Ástvinum hans sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Harpa Högnadóttir.
Þorgeir föðurbróðir minn, oft-
ast nefndur Deidei, átti rætur að
rekja norður í Húnavatnssýslu.
Fæddur og uppalinn á Orra-
stöðum, afkomandi Björns Ey-
steinssonar. Björn var hörkukarl
og bjó um árabil með fjölskyldu
sinni frammi á Grímstunguheiði.
Þorgeir fékk einnig drjúgan
skammt af fjallafýsn í vöggugjöf.
Tími jeppanna upp runninn og
opnuðust þá möguleikar til allra
átta. Er hann og Sólveig bjuggu í
Hveragerði spruttu upp ná-
grannar sem sannarlega höfðu
sömu þrána, þ.e. sem fóru flestar
helgar fram til fjalla. Ötulust
voru þau Binna, Jón Guðmunds,
Sigga og Sigurjón. Stundum
slæddist með strákpjakkurinn
Sigurgeir, þá unglingur að aldri.
Trúlega hefur ýmsa undrað hve
vel sá stutti plumaði sig með
gamla settinu en landið okkar
ástkæra bræddi okkur saman.
Er Deidei átti Víponinn var
næsta skref stigið, Ferðafélag
Hveragerðis. Þá var heldur betur
hlaðið inn í bílinn og upp á topp.
Verulega fjölgaði fjallageitum er
ýmsir frændur og vinir fengu bíl-
prófið og var þá stutt í jeppann
hjá sumum þeirra. Brátt varð til
klúbbur sem kallast Samfó og þá
var hægt að fara í lengri ferðir og
djarfari á ýmsum árstíðum. Einn
fastinn varð sá, að gista nótt í
efsta skála í Tindfjöllum vetrar-
daginn fyrsta. Tappi úr flösku
tekinn og svo kyrjuðum við
gjarnan þjóðlega slagara og sá
gamli þandi munnhörpuna fram á
rauða nótt. Hörku stuð og iðulega
hörkubylur utan dyra. Þegar
menn opnuðu hlerann að morgni
dags hafði snjórinn oft hrannast
upp meir en góðu hófi gegndi. Þá
var eins gott að hafa vænan
skammt af spottum og skóflum
þótt vel hallaði undan fæti til
byggða. Svo uppgötvuðu menn
torfkofa í Lambhaga, kominn að
fótum fram, allt nema gamla
óbrjótandi Bretaglerið. Þá brettu
félagarnir upp ermar og torfkof-
inn fékk það ánægjulega hlut-
verk að hýsa hópinn, jafnt í sól-
ríkum sumarsmellum og í
vetrarferðunum sem ýmsar
hverjar tóku vel í. Og enn blés sá
gamli í nikkuna og stjórnaði stuð-
inu með Lappa hinn ferfætta sér
við hlið. Hann var tryggasti félagi
frænda þá er árin færðust yfir.
Stundum eru dýrin bestu vinir
þeirra sem einir búa. Í forstof-
unni heima í Hveragerði var
lengst af máluð mynd af farar-
tækinu sem aldrei brást. Það var
blendingurinn, Austin Gypsy
ofanvert en undirvagninn var af
Rússajeppa. Þessi eðalvagn skil-
aði flestum fjallaferðum og jafn-
framt þeim sem lengst í minn-
ingu lifa. Undir myndinni var
ferskeytla sem Deidei fékk eitt
sinn í afmælisgjöf:
Ekur bíl á björtum degi,
ber ég þér mitt hrós.
Þorgeir létt um þrönga vegi
þræðir á Gypsyrós.
Þá minnist ég þess er við vor-
um á ferð upp með Markarfljóti
vestanverðu og sem oftar hafði
vegarslóðinn skolast burt að
vetri. Allar skóflur út og frændi
spólaði upp með herkjum. Kom
þá ekki splunkunýr Bronkó og
dúndraði upp brekkuna til hliðar
við slóðina sem hafði kostað okk-
ur svita og tár. Ekki þótti frænda
það kurteisi að tæta svona fram-
úr eðalvagninum orkulausa.
Kveð þig með þakklæti og hlýhug
fyrir allt og allt, einnig frostköldu
nóttina í snjóhúsinu efst í Kömb-
unum. Margt er það sem aldrei
mun gleymast. Hafðu þökk, kæri
frændi.
Sigurgeir Þorbjörnsson.
Hringt var til mín þegar ég var
að klára skóladaginn minn 9. apr-
íl sl. og mér sagðar þær sorgar-
fréttir að baráttunni hjá Þorgeiri
frænda væri lokið. Eftir langa og
erfiða baráttu við veikindi
fékkstu loksins hvíld eftir þessa
baráttu þar sem þú barðist eins
og sönn hetja allt til enda.
Þó svo að ég hafi ekki hitt þig
mikið á undanförnum árum eru
margar minningar sem að sitja
fastar í huganum á mér tengdar
þér. Eins og til dæmis þegar þú
komst ásamt Þormóði bróður
þínum að heimsækja annan bróð-
ur þinn, Þorstein afa minn, sum-
arið 2010 þegar að ég var í heim-
sókn hjá honum. Þið stoppuðuð
kannski ekki lengi, en þið bræður
skemmtuð ykkur konunglega
saman og það var alveg frábært
að sitja inni í stofu með ykkur og
hlusta á ykkur rifja upp allskonar
gamlar minningar sem að þið átt-
uð saman, það var í seinasta
skipti sem ég fékk þann heiður að
hitta þig og verður þessi stund
ætíð í minni mínu.
Fleiri minningar tengjast
gamla hundinum þínum honum
Mosa, en hann var alltaf í miklu
uppáhaldi hjá mér, og ég var allt-
af föst á því að ég ætlaði að fá mér
hund, alveg eins og hann og skíra
hann Mosa líka en hvort það ger-
ist verður tíminn að leiða í ljós.
Minningar mínar um þig muna
halda minningu þinni á lofti hjá
mér um ókomna tíð.
Elsku Hildur, Logi, Bergþór,
Jónas, Andri Geir, Þorgeir og
aðrir ættingjar, ykkar missir er
mikill og ég vona að guð gefi ykk-
ur styrk til þess að takast á við
þessa sorg. Megi minning um æð-
islegan mann lifa í hjarta okkar
um ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíldu í friði, frændi, þín verð-
ur sárt saknað um ókomin ár.
Stefanía Hrund
Guðmundsdóttir.
Það er erfitt að kveðja góðan
föðurbróður og vin en samtímis
fer vel að minnast samfylgdar lið-
inna áratuga. Samskipti okkar
frændanna tengdust öðru fremur
óbilandi áhuga á ferðalögum og
þá skipti áratuga aldursmunur
engu. Einlægari og skemmtilegri
ferðafélaga var ekki hægt að
hugsa sér.
Í ferðum var jafnan glatt á
hjalla og kvöldin í fjallaskálum
liðu með gamanmálum og söng.
Þegar fólk tók á sig náðir átti
frændi til að segja draugasögur,
oft voru þær þó svo fyndnar að
maður gat ekki orðið alvarlega
skelkaður, fremur var að hlátur
hamlaði svefni en ótti við drauga.
Deidei fór jafnan fyrir í jeppa-
ferðum, hann þótti glöggur að
lesa ár en hann var líka grallari í
sér. Eitt sinni á heimleið úr Tind-
fjöllum hafði hann ekið yfir Fiská
áður en næsta bíl bar að. Þá lagði
hann jeppanum við ána þar sem
árhylur var, til að svo liti út að
þar hefði hann ekið yfir. Það
leiddi næsta bíl náttúrlega beint í
gildruna og frændi fékk ánægj-
una af að draga okkur upp úr.
Einu sinni ræddum við Deidei
að fara í áramótaferð Ferða-
félags Ísl. í Þórsmörk. Hann var
hikandi, óttaðist að það væri svo
gamalt lið á ferð með Ferðafélag-
inu að það yrði bara ekkert stuð,
enda sjálfur innan við sjötugt.
Við slógum samt til og vorum
ekki sviknir af góðum félagsskap.
Deidei, aldursforsetinn í ferða-
hópnum, lék á als oddi og blés
munnhörpurnar sínar linnulítið
alla nýársnóttina fyrir dansi og
söng.
Þegar við Deidei spjölluðum
saman varð okkur tíðrætt um
hundahald, sameiginlegt áhuga-
mál. Hann var næmur fyrir vel-
ferð og vellíðan þessara ferfæt-
linga og hundurinn hans Mosi var
jafnan með honum í för. Á Heil-
brigðisstofnuninni á Blönduósi er
vistfólki stundum boðið að fá
hunda í heimsókn. Það var
frænda mikils virði að geta átt
þar samvistir með þessum vinum.
Ekki er annað hægt en að
minnast Þórsmerkurferðar í
febrúar 1989. Við vorum þar sam-
an á nokkrum jeppum og á heim-
leið brast á ofsahríð svo lækir og
ár tepptust af krapa og snjó. Á
sunnudagskvöldi vorum við ekki
komin lengra en niður fyrir Lón
og gáfumst þar upp með eitthvað
af löskuðum jeppum og hröktu
fólki og létum fyrirberast. Á
mánudegi var veðrið gengið nið-
ur en við áttum okkur ekki aðra
björg en að óska aðstoðar Hjálp-
arsveitar við að koma okkur til
byggða. Sveitin brást skjótt við
og selflutti okkur á vélsleðum
niður að Merkurbæjum og ók
okkur þaðan út á Hvolsvöll. Það-
an komust svo allir til síns heima
með áætlunarrútu. Eftirfarandi
vísur eru hluti kvæðabálks sem
Deidei orti um þessa eftirminni-
legu ferð.
Á heimleiðinni veður breytist
ofsarok og snjórinn þeytist
bílar skekjast til og frá
einn þó dimmum rómi kallar:
„Hérna nokkuð landi hallar,
brekkuna takið bara á ská.“
Út í hríðina þá spranga
á undan bílum ætla að ganga.
„Ég óveðrið ei stoppa læt.“
Snjór í mitti Jón er tregur
hinn þá eyrnasnepla dregur
samt öslar áfram Geiri gæd.
Hér skal láta fyrir berast
þar sem krapalænur skerast
mörgum var þá ekki rótt.
„Hér verða allir sko að sofa
við notum bílana sem kofa.“
Og Jón svo býður góða nótt.
(Þ.S.)
Þetta voru góðu stundir lífsins
frændi, þakka þér fyrir allt.
Meira: mbl.is/minningar
Arinbjörn Þorbjörnsson.
Þorgeir
Sigurgeirsson
HINSTA KVEÐJA
Nú máttu hægt um heiminn líða,
svo hverju brjósti verði rótt,
og svæfa allt við barminn blíða,
þú bjarta heiða júlínótt.
Hver vinur annan örmum vefur
og unga blómið krónu fær.
Þá dansar allt, sem hjarta hefur,
er hörpu sína vorið slær.
(Þorsteinn Erlingsson)
Hvíl þú í friði, frændi
sæll.
Frímann Þorsteinsson.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi, langafi og langalangafi,
ÞÓRÐUR GUÐMUNDUR
GUÐLAUGSSON,
sem lést á heimili sínu Hrafnistu í Kópavogi
sunnudaginn 12. apríl,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 22. apríl kl. 15.00.
.
Ólöf Sigurðardóttir,
Aðalsteinn Þórðarson, Sigríður Ebba Þórisdóttir,
Guðlaugur Þórðarson,
Brynja Þórðard. Mathisen, Leif-Christian Mathisen,
Ásdís Þórðardóttir, Eyjólfur Ísfeld Eyjólfsson,
Þórður Ólafur Þórðarson, Hörn Hrafnsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.