Morgunblaðið - 18.04.2015, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. APRÍL 2015
✝ Gunnar Þórð-arson fæddist
6. október 1917 á
Lóni í Viðvíkur-
sveit, Skagafirði.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Skagfirðinga
1. apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Þórður Gunn-
arsson bóndi á
Lóni, f. 7. desember
1886, d. 4. apríl
1940, og k.h. Anna Björnsdóttir,
f. 26. maí 1875 á Hofsstöðum,
Akrahreppi, d. 4. október 1933.
Systkin Gunnars sem upp
komust voru: Björn, f. 1892,
Margrét, f. 1896, og Una, f.
1904.
Eiginkona Gunnars var
Jófríður Björnsdóttir frá Bæ á
Höfðaströnd, f. 27.9. 1927, d.
20.12. 2000. Þau bjuggu á Hóla-
vegi 17, Sauðárkróki, nær alla
sína búskapartíð.
Dætur Gunnars og Jófríðar
eru: 1) Anna Kristín, MA í
menntunarfræðum, deildar-
stjóri hjá Mími-símenntun, f. 6.1.
1952, gift Sigurði Jónssyni,
kennara á Sauðárkróki. Þeirra
börn eru: a) Fríður Finna, f.
1980, læknir, sambýlismaður
Jón Rafnar Benjamínsson,
kennara. Una systir hans hélt
þeim feðgum heimili á Lóni uns
hún flutti til Siglufjarðar. Hann
sótti Héraðsskólann að Laugar-
vatni í tvo vetur.
Gunnar ók langferða- og
leigubílum á yngri árum. Hann
var yfirlögregluþjónn á Sauð-
árkróki og prófdómari ökuprófa
og bifreiðaeftirlitsmaður á
Sauðárkróki.
Gunnar var í mörg ár félagi í
Rotaryklúbbi Sauðárkróks.
Hann var í Veiðifélagi Skaga-
fjarðar, Æðarræktarfélagi
Skagafjarðar og Bridsfélagi
Sauðárkróks, þar sem hann var
heiðursfélagi. Átti hann sæti í
stjórnum þessara félaga. Hann
sat aðalfundi Æðarræktarfélags
Íslands í áratugi.
Föðurleifð Gunnars, Lón í
Viðvíkursveit, var honum afar
kær. Þar reistu hjónin sér sum-
arbústað, hann sinnti þar æðar-
varpi og lax- og silungsveiði til
ársins 2014, auk skógræktar og
annarra landgræðslustarfa.
Gunnar gerði út trillu, var
veiðikló og stundaði skot- og
stangveiði fram á elliár. Annað
áhugamál Gunnars var brids
sem hann spilaði með vinum sín-
um árum saman og í Bridsklúbbi
Sauðárkróks fram á síðasta vet-
ur.
Gunnar bjó einn frá því eig-
inkona hans lést, eða í 15 ár.
Útför Gunnars verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 18.
apríl 2015, og hefst athöfnin
kl. 11.
landslagsarkitekt.
Þau eiga dóttur f.
2015. b) Gunnar, f.
1983, rafmagns- og
tölvuverkfræð-
ingur, eiginkona
Ásdís Nordal Snæv-
arr, lögfræðingur.
Þau eiga Beru, f.
2013. c) Kristín
Una, f. 1987, MA í
menningarfræðum
og meistaranemi í
skipulagsfræðum við McGill-
háskóla í Montreal. d) Sigyn
Björk, f. 1990, meistaranemi í
efnaverkfræði við DTU í Kaup-
mannahöfn.
2) Birna Þóra, hjúkrunar-
fræðingur og ljósmóðir, f. 21.
júní 1957, gift Sölva Karlssyni,
stýrimanni og fiskeldisfr.,
starfsmanni Ístaks. Þeirra synir
eru: a) Gunnar Karl, f. 1986,
nemi í pípulögnum. Hann á
Emelíu Rut, f. 2008. b) Þórður, f.
1988, nemi í kerfisstjórn. c) Ingi-
björn, f. 1991, framhaldsskóla
nemi.
Gunnar sótti barnaskóla í
Viðvíkursveit. Að móður sinni
látinni, er hann var tæpra 16
ára, gekk hann í Bændaskólann
á Hólum og var undir handar-
jaðri Björns bróður síns, yfir-
Nú þegar hillir undir komu
farfuglanna kvaddi Gunnar,
tengdafaðir minn, lífið eftir langa
og farsæla ævi. Þær verða því fá-
tæklegri móttökurnar við ósinn í
vor þegar æðarfuglinn sest upp í
Lónshólmann, en þar átti Gunnar
marga stundina við umönnun
varpsins vor hvert í áratugi. Það
var hans ástríða, sem og veiðar af
öllu tagi á sjó og landi. Lærdóms-
ríkt var að fylgjast með náttúru-
barninu sem eins og af eðlis-
ávísun las í lífríkið. Við bættist að
hann var víðlesinn um náttúruna
og kom ég sjaldan að hans borði
án þess að þar væru uppi bækur
um dýrafræði og brids. Kynnin af
Gunnari kenndu mér að dável
getur farið saman að vera sannur
dýravinur og dugandi veiðimað-
ur.
Gunnar var með eindæmum
vinnusamur og vílaði ekki fyrir
sér að stunda erfiðisvinnu fram á
tíræðisaldur og átti því láni að
fagna að halda þreki og góðri
heilsu allt fram undir hin síðustu
ár. Vinnustundir hans á föður-
leifðinni voru margar orðnar við
hlunnindanýtingu, byggingu
sumarhúss, skógrækt og önnur
uppgræðslustörf.
Nú síðast í haust hafði hann
forgöngu um sandgræðslutilraun
í Lónslandi og allt fram á síðustu
ævidagana fylgdist hann með ísa-
lögum við varphólmann í því
skyni að koma stórgrýti úr hon-
um til varnar. En hlýviðri komu í
veg fyrir að hann fengi að lifa þau
áform sín.
Gunnar kom allvíða við á sín-
um starfsferli og varð mörgum
minnisstæður af þessum störfum,
enda tilsvörin oft hressileg og án
allrar tæpitungu. Starfsaðstæður
voru ekki á nútímavísu; bifreiða-
skoðun úti í veðri og vindum, bók-
legu ökuprófin haldin í sparistofu
heimilisins og einkabifreiðin not-
uð til fangaflutninga og annarra
þarfa áður en embættið eignaðist
eigin lögreglubifreið. Enda
fannst Gunnari margt hafa
breyst til batnaðar er hann
minntist starfa sinna í lögregl-
unni frá þeim tíma þegar róstu-
söm sveitaböll voru viðtekin
venja og fangageymslur fullar í
Sæluviku strax á þriðjudegi.
Aldrei heyrði ég hann æðrast yfir
því hlutskipti sínu að þurfa að
skakka þessa „leiki“ enda mað-
urinn vel á sig kominn og áræð-
inn. Oft minntist hann starfs-
félaga sinna í lögreglunni og taldi
það lán sitt að hafa haft svo öfl-
uga menn sér við hlið.
Að leiðarlokum vil ég minnast
fjölskyldumannsins Gunnars sem
síkvikur var til staðar fyrir af-
komendur sína og umhyggjan
sem hann sýndi mér og börnum
mínum verður vart fullþökkuð.
Þau eru ófá kvöldin sem ég hef
setið að hans matarboði þar sem
gamlar matarhefðir voru í heiðri
hafðar. Þá var gott að vera lyst-
ugur og víla ekki fyrir sér hvort
það var súrt, saltað eða sigið!
Lagði ég metnað minn í að gera
öllu góð skil og mesta viðurkenn-
ingin var sá dómur hans að engan
þekkti hann annan en mig sem
gengi jafn vel að mat sínum og
Ólafur gamli á Hellulandi gerði.
Ekki arða eftir og beinin sogin!
Það var fullkomnun og með slíkri
nýtni komst Gunnar í álnir og
skorti aldrei neitt. Hann var
sjálfum sér nægur og hélt reisn
sinni til lokadægurs; ók á bifreið
sinni upp á sjúkrahús, ekki til að
deyja því heim ætlaði hann aftur
að aka. Ekki varð af þeirri öku-
ferð. Megi minning um mætan
mann lifa.
Sigurður Jónsson.
Við afi áttum margar góðar
stundir saman. Dýrmætar stund-
ir sem ég er þakklátur fyrir.
Fæddur og uppalinn á Lóni
þekkti hann landið og dýralífið
eins og sjálfan sig. Hann hafði
mikinn áhuga á náttúrunni og var
ósjaldan með kíki fyrir augunum
til að aðgæta hag dýranna. En
hann var ekki bara áhorfandi
heldur miklu fremur hluti af nátt-
úrunni á Lóni. Ósjaldan höfum
við dregið feitan silung úr vötn-
unum, vegið að vargi og hlúð að
hreiðrum æðarkollunnar. Á þeim
stundum fékk ég að vera þátttak-
andi í náttúrunni á Lóni með hon-
um.
Afi vann jafnan af umhyggju
og natni. Hann hafði lag á að nýta
hlutina vel og kunni vel til verka.
Hann lagði mikið upp úr upp-
græðslu og ræktun landsins.
Uppgræðsla getur tekið langan
tíma en afi hafði mikla ánægju af
að sjá stráin stingast upp úr
harðbala og að lokum grasið ná
yfirhöndinni eftir áralanga upp-
græðslu. Þegar við unnum saman
var oftar en ekki nesti með í för.
Ég minnist þess að eftir að nestið
var snætt tók afi stutta kríu með
sixpensarann dreginn fyrir and-
litið. Fátt jafnast á við að sofna
við ilminn af skógi og grasi og tif-
ið í býflugu á rápi.
Afi var við góða heilsu fram á
seinustu ár. Hann sagði sjálfur að
vinnan á Lóni héldi líkamanum í
lagi og brids-spilamennskan koll-
inum. Mér er minnisstætt atvik
úr einni af mörgum ferðum okkar
í hólmann á Lóni. Afi var öðrum
hvorum megin við nírætt þegar
þetta var. Hann réri árabáti sín-
um enda ekki við það komandi að
ég fengi að taka á árunum. Á
miðri leið strandaði báturinn á
sandskeri svo við þurftum að
stjaka honum úr ógöngunum. Í
flumbrugangi bátsmanna hvolfdi
bátnum og blotnuðum við báðir
og nestið líka. Kenndum við hvor
öðrum um. Við rérum í land til að
hafa fataskipti áður en lagt var í
hann á ný. Að lokum náðum við í
hólmann, lukum þar dagsverkinu
og borðuðum nesti vætt í Héraðs-
vötnunum.
Gunnar Sigurðsson.
„Þetta er búið.“ Þau sátu alltaf
fast í mér, þessi orð sem þú lést
falla á kistulagningu ömmu, eig-
inkonu þinnar til áratuga. Í dag
ert það þú sem ert borinn til
hinstu hvílu og allt það sem einu
sinni var, er búið. Engar fleiri
stundir á Lóni í æðarvarpinu eða
skógræktinni. Aldrei framar set-
ið í stofunni á Hólaveginum,
spjallað saman eða þá ég með
handavinnu og þú með blaðið.
Engin fleiri örsímtöl þar sem var
skipst á helstu fréttum en aldrei
lengi í einu – það var nóg annað
að gera!
Það er svo margs að minnast.
Þessi stóri, sterki maður, oft
hrjúfur á yfirborðinu og blótsyrð-
arunan sem gat verið endalaus ef
eitthvað var honum ekki að skapi.
Undir lá hins vegar þessi um-
hyggjusami maður sem fylgdist
grannt með afkomendum sínum,
var svo stoltur af afrekum þeirra
og studdi við eftir bestu getu. Ég
held að afi sé merkilegasti maður
sem ég hef þekkt, allt það sem
hann hafði upplifað og reynt, og
þessi ótrúlega lífssýn sem fylgdi
honum allt til enda.
Þegar amma dó flutti ég til
afa, að mínu og annarra áliti hon-
um til stuðnings. Það er að segja,
allra nema hans sjálfs sem fylgd-
ist grannt með því að barnabarn-
ið fengi nóg að borða, og hafði
miklar áhyggjur af því að allt of
mikið væri að gera. Það var samt
eitt sem ég gat gert og það var að
kenna honum að baka. Þegar ég
svo flutti suður til að hefja há-
skólanám fékk ég reglulega
sendingar frá honum, nýveiði úr
vötnunum og heimabakaðar
afa-jólakökur.
Það var nefnilega aldrei kom-
inn endapunktur. Alla tíð var
eitthvað nýtt sem þurfti að læra
eða skoða, bakstur til að geta
boðið gestum eftir að amma dó,
enska til að geta lesið erlend
briddsblöð, tölvunotkun svo
hægt væri að skrifast á við
barnabörnin í útlöndum. Aldrei
hræddur við að takast á við nýjar
áskoranir eða gera plön fyrir
framtíðina og þess vegna var það
auðvitað sjálfsagðasti hlutur í
heimi að hann skyldi ákveða að
halda upp á níræðisafmæli sitt í
Kaupmannahöfn hjá barna-
barninu. Úr varð að allur afkom-
endahópurinn elti hann og var af-
mælinu fagnað saman þar.
Hálfu ári áður en kom að út-
skrift minni í læknanáminu sát-
um við saman í bíl á Lóni og
horfðum yfir fjörðinn. Skyndi-
lega segir þú við mig: „Það eru
svona kandídatar að vinna á spít-
alanum.“ „Já,“ svara ég. „Getur
þú líka gert það?“ var þá spurt.
„Jú, það ætti að vera hægt“ segi
ég. „Viltu þá ekki gera það?“
kom næst.
Og það gerði ég. Í átta mánuði
var ég aftur búsett á Króknum
og átti hverdag sem þú varst
hluti af. Þú varst sjálfum þér lík-
ur. Bauðst í mat og passaðir upp
á að barnabarnið hefði það gott.
Þér fannst alltaf best að hafa
fólkið þitt nálægt og ávallt gleði-
stundir þegar brott fluttu fugl-
unum þínum fjölgaði á Króknum.
Þess á milli höfðum við það gott
saman og minningarnar frá þess-
um tíma eru dýrmætar.
Þó það sé svo ótrúlega sárt að
hugsa til þess að aldrei framar
komi ég í afahús, setjist niður og
spjalli um alla heima og geima,
þá veit ég að svona vildir þú hafa
þetta. Þrekið var farið að
minnka, ekki þinn stíll að vera
upp á aðra kominn og hvíldin vel-
komin. Minningarnar lifa um
ókomna tíð.
Fríður Finna Sigurðardóttir.
Elsku afi okkar er fallinn frá.
Upp í hugann koma ótal minn-
ingar og þakklæti fyrir allar
samverustundirnar. Afi var góð-
ur félagi og það var alltaf gaman
að bardúsa með honum, hvort
sem það var í skógræktinni á
Lóni, að vitja um netin eða í eld-
húsinu hjá honum við jólaköku-
bakstur. Alltaf gaukaði hann ein-
hverju að okkur, sama hversu
lítið viðvikið var. Margir kaffi-
bollar voru drukknir í eldhúsinu
hjá honum að verki loknu. Þar
var notalegt að sitja og spjalla,
færa sig svo inn í stofu, glugga
aðeins í blöðin, klappa kisa eða
jafnvel fá sér smákríu.
Afi sagði okkur margar sögur
frá sinni löngu ævi. Þær spönn-
uðu allt frá því þegar hann var 7
ára drengur á Lóni með sprung-
inn botnlanga og siglt var með
frá Lónsósi inn á Krók á opnum
árabáti frá Bakka, þegar hann 12
ára gamall og hlustaði í fyrsta
sinn á útvarp hjá farandkennara
sem bjó á Lóni, eða þegar hann
lærði sund á Laugarvatni og spil-
aði lomber við danskan kaup-
mann um borð í strandferðaskip-
inu er hann sigldi norður á Krók
eftir námsdvöl á Laugarvatni. Sá
varð svo uppnuminn af spilagetu
hans að hann bauð honum vinnu
við verslun sína í Reykjavík. Sög-
urnar sem lýstu tímunum tvenn-
um voru fróðlegar og skemmti-
legar, ekki síst því afi hafði svo
gaman af því að segja þær. Þegar
hann sagði dýrasögur úr öllum
Gunnar
Þórðarson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Útfararþjónusta síðan 1996
ALÚÐ • VIRÐING • TRAUST
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar og tengdaföður,
VALDIMARS TÓMASSONAR,
Suðurtúni 19,
Álftanesi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Neskirkju.
.
Guðrún Júlíusdóttir,
Sólborg Valdimarsdóttir,
Einar Ingi Valdimarsson, Alda Ingibergsdóttir,
Þórarinn Valdimarsson, Veronica Valdimarsson,
Guðrún S. Loftsdóttir, Skarphéðinn Þór Hjartarson,
stjúpbörn, tengdafaðir, barnabörn
og langafadrengur.
Mágur minn,
GUÐMUNDUR HEIMIR PÁLMASON,
fv. sjómaður,
áður til heimilis að Maríubakka 2,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Bænhúsi
Fossvogskirkju mánudaginn 20. apríl
kl. 13.
.
Guðrún Árnadóttir og fjölskylda.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ERLA SIGÞÓRSDÓTTIR,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík
sunnudaginn 12. apríl, verður jarðsungin frá Háteigskirkju
mánudaginn 20. apríl kl. 13.
.
Kolbrún Bessadóttir, Pétur Jóhannesson,
Bjarni Bessason, Guðrún Erna Baldvinsdóttir,
Erla Andrea Pétursdóttir,
Elísabet Pétursdóttir,
Magnús Snorri Bjarnason,
Sólveig Bjarnadóttir
og barnabarnabörn.
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
HARALDUR SVEINN EYJÓLFSSON,
Stigahlíð 10,
Reykjavík,
lést að morgni 15. apríl.
Útförin verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 28. apríl kl. 15.
.
Eyjólfur Þ. Haraldsson, Guðbjörg Edda Eggertsdóttir,
Eggert Eyjólfsson.
Okkar ástkæra,
ANNA JÖRGENSEN,
Bjargarstíg 6,
Reykjavík,
lést á páskadag, sunnudaginn 5. apríl,
á dvalarheimilinu Grund.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni mánudaginn 20. apríl kl. 13.
.
Sveinn Steinsson,
Erla Hrönn Sveinsdóttir,
Steinn Leó Sveinsson,
Birgitta Sveinsdóttir
og fjölskyldur.