Húnavaka - 01.05.1970, Page 16
14
HÚNAVAKA
Sigurlaug, sem hafði viðurnefnið „kattarkryppa", var um þessar
mundir í hópi einstæðinganna, er hvergi áttu höfði sínu að halla,
en rölti bæ frá bæ og fengu misjafnar viðtökur á bæjum. Henni
dvaldist oft í Vatnsdalnum. Eftir því sem móðir mín sagði mér,
átti hún góðu að mæta á sumum bæjum í dalnum. Á Gilsstöðum
þótti henni gott að koma; þar var glaðværð og mikið sungið. —
Þessi blessaður einstæðingur var stundum að stytta sér stundir með
því að hnoða saman vísu. Eitt sinn kom hún að Helgavatni frá Gils-
stöðum og varð þá að orði:
Mikið er sungið á Gilsstöðum núna
Sigurður á Reykjum og Tindanna Jón.
Mikil rykti og tíðindi ganga um Frón
það er ekki tjón. —
Þannig var hennar ljóðagerð. —
Önnur vísa, betur kveðin, bendir til þess að Ólafur á Gilsstöðum
hafi verið góður söngmaður, hún er svona:
Hvar Ólafur reynir róm,
raun í stafi fellur manns.
Innan skafa eyrun tóm
yndi vafin hljóðin hans.
Það var öfugt með okkur Sigurð frænda minn, hann fór norður á
fornar slóðir feðra sinna, en ég hvarf vestur á bóginn eins og langafi
minn, Ólafur.
Mér vitanlega er fátt orðið eftir af niðjum þessara bræðra í Húna-
þingi. Þeir h'afa haldið áfram leitinni og flutt sig úr stað. Margt af
þessu frændfólki er komið til Reykjavíkur og einnig fór fjöldinn
allur vestur um haf. — Eftir því sem ég bezt veit er frekar fátítt
í sýslunni okkar að jarðir haldist lengi i sömu ættinni; algengara er
að þær gangi kaupum og sölum. Hef ég oft furðað mig á því. í
Húnavatnssýslu eru óvenjumargar kostajarðir, landrými mikið og
afréttarlönd góð, en útþráin hefur seitt menn og leitt, þó aðallega
suður yfir heiði. Hygg ég að það sé fremur óalgengt að menn leiti
í hina áttina. —
Frá fyrstu bernskuárum hef ég heyrt mikið talað um Húnvetn-
inga og Húnavatnssýslu. — Þótt móðir mín hefði ekki yfir neinu að
kvarta norður í Eyjafirði, var henni tíðrætt um sín föðurtún og