Húnavaka - 01.05.1983, Qupperneq 126

124
HÚNAVAKA
inum og þolin svo vonlaust var fyrir mig að hlaupa á stað. Ég tók þann
eina kost að standa alveg hreyfingarlaus, það varð að fara eins og fara
vildi. Boli lagðist á annað hnéð, með hinum framfætinum tætti hann
upp melinn. Hann setti granirnar niður að jörð og bölvaði og öskraði
eins og óður, ég held ég hafi ekki hugsað neitt annað en að vera eins
kyrr og hægt var til að egna hann ekki. Ég gat búist við að hann ryki í
mig þá og þegar. Ef hann hefði látið verða af því sæti ég ekki við borðið
nú. Eg veit ekki hver hefur stjórnað gerðum mínum í þetta skipti og
veit það þó. Það er alltaf yfir okkur vakað og á svona stundum ættum
við að skilja það og þakka. Eg vissi ekki þá að eina ráðið gagnvart
villidýri er að standa kyrr þó að það hafi ekki alltaf dugað. En ég gat
ekkert annað gert. Eftir dágóða stund rann allur berserksgangur af
bola. Hann reisti sig við og snautaði á eftir kúnum. Eg rölti í hægðum
mínum á eftir honum en i hæfilegri fjarlægð þó, þar til hann komst til
kúnna þar sem þær voru á beit í hvömmunum. Þá sneri ég við og fór
heim. Eg var vön að hlaupa hvert sem ég fór en nú gekk ég eins og
siðprúð dama alla leið heim. Eg gat búist við ef boli liti upp og sæi mig
á hlaupum að hann stæðist ekki freistinguna og stykki á eftir mér. Eg
sagði ekki frá þessari viðureign okkar bola. Eg held að ég hafi ekki
hugsað út í það þá hvað ég stóð nálægt dauðanum.
Þegar við Víglundur bjuggum í Ásgeirsbrekku í Viðvíkursveit í
Skagafirði, bar ein kýrin bolakálfi sem var smækkuð mynd af Harra-
staðanautinu. Hann var rauður með hvítan haus og hrygg. Við létum
hann lifa og er hann hafði aldur til var til hans leitað af nágrönnunum
ef mikið lá við. Eg kallaði þennan bola Stalín og hann var eins
meinlaus og Harrastaðaboli var illur.
Eitt kvöld seint að vetri hringdi bóndi af næsta bæ og bað Víglund
að koma með bola á móti sér því nú lá mikið á að fá hann sem fyrst.
Víglundur gerði sem bóndinn bað og fór með Stalín sem var rólegur
eins og hann var vanur. En þegar þeir voru komnir það langt að sást til
bónda, sem var bæði hár og eftir þvi þrekinn og mætti þarna með
langan broddstaf í hendi, þá trylltist Stalín og ætlaði að rjúka í
þennan stafkarl. Þessi útbúnaður hjá bónda fór i skapið á bola, sem
virtist bæði fyrr og síðar mjög rólegur.
Nokkrum dögum síðar hringdi annar bóndi og bað um bola. Þessi
bóndi var algjör mótsögn við stafkarlinn. Þessi bóndi kom með hóg-
værð manns sem veit að hann er ekki hátt skrifaður á blað samfélags-