Morgunblaðið - 12.06.2015, Síða 31

Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Þín móðursystir
Steinunn Ásgerður Frí-
mannsdóttir Blöndal.
Það er eins og það hafi gerst í
gær að við útskrifuðumst saman
úr grunnskóla, hlæjandi að fram-
tíðarplönunum okkar, þar sem
við ætluðum að hittast og hafa
gaman.
En mánudaginn 1. júní feng-
um við hræðilegar fréttir sem
breyttu öllu, vinkona okkar og
bekkjarsystir Ingibjörg Mel-
korka var látin og við munum
aldrei hitta hana aftur. Í sjöunda
bekk kom hún í skólann og varð
strax stór partur í lífi okkar
allra.
Alltaf var hægt að treysta
henni fyrir öllu og traustið sem
hún sýndi okkur var mikið. Í
skólanum var hún hress og gam-
an að vera með henni.
Það sem stendur okkur efst í
huga þegar við hugsum til baka
eru allar skemmtilegu ferðirnar
sem við fórum saman í, t.d. Dan-
merkurferð í 9. bekk en þar urð-
um við okkur öll til skammar
með fíflalátum.
Við sem kynntumst Ingi-
björgu getum vottað það hversu
yndisleg, falleg og góð mann-
eskja hún var. Á sinn einstaka
hátt kom hún inn í þennan litla
hóp okkar, tengdist okkur á ólýs-
anlegan hátt og hjálpaði okkur
að verða þær manneskjur sem
við erum í dag.
Ingibjörg var manneskja sem
bar höfuðið hátt og kom ávallt
fram jákvæð og glöð hvað sem á
dundi, hún tók þarfir annarra
fram yfir sínar og alltaf var hægt
að stóla á hana.
Þetta er sú Ingibjörg sem
mun lifa áfram í minningu okkar;
sterk, góð og traust vinkona. Við
viljum senda hennar nánustu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og von um styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Bekkjarfélagar úr Heiðar-
skóla,
Arnór Hugi, Ásbjörn, Daní-
el Eldar, Jón Eðvarð, Pat-
rekur, Telma Rut og Vigdís
Erla.
Í dag er borin til grafar fyrr-
verandi nemandi okkar og vin-
kona Ingibjörg Melkorka sem
átti allt lífið framundan en var
tekin frá okkur allt of snemma.
Eftir sitjum við í sorg og eftirsjá
en um leið þakklát yfir því að
hafa kynnst henni og fengið að
njóta samvista við hana í fjögur
ár.
Ingibjörg hóf nám í 7. bekk
við Heiðarskóla haustið 2010 og
útskrifaðist úr 10. bekk vorið
2014.
Á þessum tíma fengum við að
sjá hversu marga og góða mann-
kosti hún hafði til að bera. Hún
var mikill skörungur, vel lesin,
skapandi, þrautseig og ráðagóð.
Sérstaklega er okkur minnis-
stætt þegar hún fór með skóla-
félögum sínum í gönguferð yfir
Akrafjall.
Hún lenti í einhverjum vand-
ræðum með annan skóinn en lét
það ekki stoppa sig heldur gekk
yfir fjallið á einum skó án þess að
kvarta. Margir af yngri nemend-
um leituðu til hennar því í henni
fundu þeir hlýju og umhyggju.
Jafnaldrar hennar gátu einnig
leitað til hennar því hún var góð-
ur vinur vina sinna og gat veitt
þeim bæði stuðning og góð ráð.
Þetta er aðeins lítið brot af því
sem við gætum sagt um Ingi-
björgu en lýsir því á nokkurn
hátt hvernig persóna hún var. Þó
að lífið hafi ekki alltaf verið dans
á rósum munu góðar minningar
lifa, minningar sem okkur þykir
mjög vænt um. Að lokum vottum
við aðstandendum hennar inni-
lega samúð.
Fyrir hönd starfsfólks Heið-
arskóla,
Einar, Kolbrún, Sigríður
Lára og Örn.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 2015
leiðina til Reykjavíkur. Þú varst
að koma til að samgleðjast mér
þar sem ég var að fara að út-
skrifast sem stúdent og ég var
svo ánægð að þú skyldir koma
og vera hjá mér allan tímann.
Það var svo mikið stuð í veisl-
unni og varst þú hrókur alls
fagnaðar, eins og alltaf, við
sungum fram á morgun og gerð-
um vel við okkur.
Þessi síðustu ár hef ég ekki
komið og hitt þig eins oft og ég
hefði viljað en við höfum þó get-
að tekið spjall annað slagið í
gegnum símann. Þú fylgdist
með öllu og öllum fram á síðasta
dag og nýjungagjarnari mann
var ekki hægt að finna, þú varst
alltaf með það á hreinu hvað
væri að koma nýtt.
Þá er komið að kveðjustund,
elsku káti, kjarkmikli og litríki
afi minn.
Þín verður sárt saknað en
minning þín lifir með okkur.
Þín
Kolbrún (Kolla litla).
Elsku afi Siggi, það var svo
gott að koma til þín í sveitina,
þú hugsaðir svo vel um okkur.
Við vöknuðum við notalegt raul-
ið í þér, kaffilykt og ilm af rist-
uðu brauði.
Minningarnar um það:
Þegar við fórum með þér í
fjárhúsin og hjálpuðum þér að
gefa, þó að þú værir blindur
vissir þú hvar allt var og sagðir
okkur til við bústörfin. Þegar úr
fjárhúsunum var komið biðu
okkar kræsingar hjá ömmu
Önnu.
Okkur leiddist aldrei á ferða-
lagi með þér því þú þekktir allt
umhverfið svo vel hvar sem við
vorum stödd á landinu og alltaf
fylgdu fróðlegar og skemmtileg-
ar sögur um staðhætti og nátt-
úruna. Eitt sinn spurði Svenni
þig af hverju þú vissir svona
mikið og þú varst fljótur að
svara og sagðir „það er nú ein-
falt ég er bara svo forvitinn, ef
maður spyr ekki þá veit maður
ekkert“.
Sollý minnist þess hversu
gaman var að tala við þig um
ættir og uppruna fólks, sitt
helsta áhugamál, það var aldrei
komið að tómum kofunum hjá
þér.
Daði minnist þess hversu gott
var að kúra hjá þér og hlusta á
þig raula. Það var ekkert betra
en að skríða upp í bólið hjá afa í
sveitinni.
Katla var hjá þér sumarið
2001, eitt sinn hringdi hún í
mömmu sína sem var að vinna í
sveitinni og sagðist ekki geta
sofnað fyrir hrotunum í þér.
Mamma sagði „vektu hann bara
og segðu honum það“. Hún
gerði það og þá settist þú fram
á rúmstokkinn, tókst í höndina á
henni og söngst þangað til hún
sofnaði.
Þú varst alltaf svo þolinmóður
og góður við okkur, skiptir aldr-
ei skapi þó svo að við værum
með hamagang og læti.
Elsku afi okkar við þökkum
þér svo vel fyrir allt sem þú hef-
ur gefið okkur með nærveru
þinni.
Við vitum að nú ert þú kom-
inn á góðan stað hjá ömmu þar
sem þið ræktið blómin ykkar,
hlæið og dansið saman.
Veturinn líður, vorið færist nær,
vorgyðjan hjarta hörpu mína slær.
Andvarinn kveður ástarljóðin sín
og þá kem ég aftur til þín, vina mín.
(Sigurður Hólm Jóelsson.)
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín barnabörn,
Sveinn Ingi, Sólveig Harpa,
Daði Þór og Katla Stein-
þórsbörn.
✝ Elín Ingibjörgfæddist í Bol-
ungarvík 7. nóv-
ember 1941. Hún
lést á Vífilsstöðum
27. maí 2015.
Elín Ingibjörg
var dóttir þeirra
hjóna Jónínu Elías-
dóttur og Kristjáns
Friðgeirs Krist-
jánssonar, sem
bæði eru látin. Þau
áttu einnig fimm syni og náðu
fjórir þeirra að vaxa úr grasi:
Kristján Benóný, f. 1939, Þórir
Sturla , f. 1945, d. 2012, Dag-
bjartur Hlíðar, f. 1952, og Jón
Pétur, f. 1956. Samhugur þeirra
systkina var einstakur og oft
leit út fyrir að Inga, en svo var
hún jafnan kölluð, væri tengilið-
ur þeirra systkina. Að liðnum
æskuárum og skólagöngu í Bol-
ungarvík fór hún í Reykjanes-
skóla við Ísafjörð og vann síðan
Komin til Hafnar tók Inga
upp gömul kynni við ferming-
arbróður sinn Leif A. Sím-
onarson, en hann var þá að læra
jarðfræði í Hafnarháskóla.
Byrjuðu þau búskap í Höfn og
vann hún fyrir þeim báðum. Áð-
ur en þau héldu heim að námi
loknu höfðu þau eignast dótt-
urina Ólöfu Ernu árið 1969.
Heimkomin eignuðust þau síðan
soninn Bergþór árið 1974. Loks
fæddist eina barnabarnið Elín
Ísold í októberlok 1997.
Þegar heim kom hóf Inga
vinnu í brauðstofum í Reykja-
vík, en 1984 stofnaði hún til
brauðstofurekstrar í Garðabæ
og stóð þá vakt í tæp 20 ár.. Síð-
ustu starfsárin vann hún við
matargerð í Fjölbrautaskól-
anum í Garðabæ. Inga hafði
mikla ánægju af ferðalögum og
var þá víða borið niður um lönd
og álfur, en síðasta ferðin var
til Slóveníu. Hins vegar þótti
henni vænst um ferð á ættar-
mót systkinanna í blautviðri
vestur í Bolungarvík sumarið
2014.
Útför Elínar Ingibjargar hef-
ur þegar farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
um tíma í Sam-
vinnuskólanum á
Bifröst. Þaðan lá
leið til Reykjavíkur
og þar kynntist
hún smurbrauðs-
gerð í brauðstofu á
Vesturgötu.
Snemma bar á
útþrá hjá Ingu og
réð hún sig í vinnu
á sænskan herra-
garð eins og þeir
gerðust virðulegastir á þeim
tíma. Þaðan hélt hún til Kaup-
mannahafnar, þar sem hún
lærði smurbrauðsfagið á
danska vísu á þeim rómaða stað
Frascati, sem í hugum margra
Íslendinga var ekki síst frægur
fyrir að skarta hinu stóra mál-
verki Jóns Stefánssonar: Fro-
kost ude i det grønne. Loks fín-
pússaði hún námið í Sø-
pavillionen hjá meistara
Davidsen.
Vorið 1981 fluttum við fjöl-
skyldan úr Eyjum og í Hlíð-
arbyggð í Garðabæ, lítinn og
vinalegan botnlanga þar sem
standa níu lítil raðhús. Frum-
býlisástand var til staðar því
hverfið var nýtt og ýmsu ólok-
ið. Þeir sem áður voru komnir
höfðu kynnst nokkuð og þá
voru bílskúrar vinsælir sam-
komustaðir. Fólkið stóð í fram-
kvæmdum og ýmislegt, sem
þörf var á og viðkomandi átti
ekki, var t.d. að finna hjá ein-
hverjum hinna. Þetta sam-
vinnuástand hafði sérstaklega
byggst upp á milli fernra hjóna,
sem þarna höfðu komið sér fyr-
ir. Þegar við svo fluttum inn
leið ekki á löngu áður en við
hjónin bættumst í þennan hóp.
Næstu nágrannar okkar að
ofanverðu voru hjónin Elín
Ingibjörg Kristjánsdóttir
(Inga) og Leifur Símonarson
ásamt tveimur börnum þeirra.
Bæði voru Vestfirðingar í húð
og hár eins og undirritaður og
kannaðist ég við ættir þeirra
þótt ég þekkti þau ekkert. Hún
fædd og uppalinn Bolvíkingur
en hann blandaður Bolvíkingur
og Jökulfirðingur. Við komu
okkar Steinunnar í fyrrnefndan
fjölskylduhóp hófust náin kynni
af þessu fólki sem urðu nánari
með hverju árinu sem leið.
Inga og Leifur voru um
margt ólíkar persónur og e.t.v.
var það ástæða þess hve vel
þau áttu saman sem hjón. Hún
frá á fæti, óþolinmóður dugnað-
arforkur og gat gustað af henni
þegar sá gállinn var á henni en
hann sallarólegur og fór sér að
engu óðslega, þegar gengið var
í verkin. Þrátt fyrir þennan
mikla kraft sem í Ingu bjó var
hún við fyrstu kynni hlédræg
kona, sem hafði sig ekki mikið í
frammi gagnvart ókunnugum.
Það var ekki fyrr en ég kynnt-
ist henni nánar að hinn innri
maður hennar kom í ljós. Hún
var einstaklega skapgóð, lifandi
og jákvæð, alltaf tilbúin að
glettast og tók öllum fíflalátum
okkar karlanna með dillandi
hlátri og skemmtilegum tilsvör-
um.
Segja má að hún hafi lifað
lífinu lifandi, hafði gaman af
tónlist og dansi, ferðalögum og
samskiptum við fólkið sem hún
þekkti vel. Á þeim tíma þegar
þau hjón dvöldu í Danmörku,
vegna náms Leifs, lærði hún þá
listgrein að búa til „smörre-
bröd“ og bar titilinn smur-
brauðsdama með réttu. Inga
var þekkt fyrir þessa listgrein
sína og eftirsótt til þessara
starfa.
Fjölskyldunar fimm, sem
kynntust á frumbýlisárunum í
Hlíðarbyggð, stóðu saman í
ýmsu, sem fólk tekur sér fyrir
hendur á meðan börnin eru ung
og tilbúin að fylgja foreldrun-
um. En fleira fylgdi með. Nú er
komið á fjórða áratug síðan
hópurinn kom fyrst saman til
laufabrauðsgerðar í desember
og hafa þær samkomur haldið
áfram til þessa árs enda þótt
sumir úr hópnum hafi flust úr
Hlíðarbyggðinni þegar pláss
tók að þrengjast en fækkað
hefur mikið í þessum uppruna-
lega 10 manna hópi. Svo ein-
kennilegt sem það nú er hafa
allir misst maka sína, nú þegar
Inga er horfin á braut til nýrra
heimkynna. Ekki hefur háum
aldrei verið þar um að kenna,
frekar illvígum sjúkdómi eins
og þeim, sem lagði Ingu mína
að velli.
Ég sakna hennar mikið sem
og hinna fjögurra, sem áður
voru farin. Það var gott og
gaman að vera með henni og
fjörið og krafturinn sem fylgdi
henni smitaðist auðveldlega til
okkar hinna. Hún hefði mátt
lifa miklu lengur en þar sem ég
kann enga lausn á gátu lífs og
dauða hætti ég mér ekki út á
þær brautir. Ég vil þakka
henni samfylgdina í gegnum ár-
in í von um að það sé ekki orðið
of seint og færi Leifi, börnum
hennar tveimur og öðrum að-
stadendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Halldór Guðbjarnason.
Hún Inga mín kemur ekki
framar tiplandi á hælaháum
skóm inn stéttina í Rjúpufellinu
á aðfangadagsmorgni, Leifur
gangandi hægum skrefum á
eftir henni. En fyrr gátu jólin
ekki byrjað, nema eftir góðan
kaffisopa og spjall við þau. Við
Inga höfðum það líka fyrir sið
að fara saman í ákveðna versl-
un og kaupa jólagjafir hvor
handa annarri og söfnuðum
þannig m. a. íslensku jólasvein-
unum.
Við vorum orðnar þekktar
þarna og mikið hlegið og svo
farið í kaffi á eftir. Í mörg ár
vorum við saman annan jóladag
með börnum okkar og barna-
börnum sem þeim fannst jafn
ómissandi og okkur.
Vinátta okkar nær aftur til
1968 er við Björn fluttum til
Danmerkur, nánar tiltekið
Tåstrup, þar sem fyrir var hálf-
gerð Íslendinganýlenda náms-
manna sem umgekkst mikið og
þar varð til dýrmæt vinátta
sem aldrei hefur borið skugga
á.
Mér finnst í raun óbærilegt
að Inga mín skuli vera farin,
hún sem var ímynd hreystinn-
ar, hjólaði, gekk, synti og
stoppaði aldrei. Birtist stund-
um hér fyrir hádegi með ný-
bakaðar kleinur, búin að fara í
sund, þrífa og fleira. Svo kemur
skellurinn sem minnir okkur
enn einu sinni á hverfulleika
lífsins. Við vorum nánar vin-
konur og það leið varla sú vika
að við töluðum ekki saman. Hér
var aldrei veisla án þeirra Ingu
og fjölskyldu og ekkert jafn-
aðist á við smurða brauðið
hennar.
Hún Inga mín var engri ann-
arri lík, vönduð til orðs og æðis,
trygglynd, hörkudugleg, hjálp-
söm og alltaf til staðar fyrir
mig í mínum veikindum. Hún
var glaðlynd, skemmtileg og
stundum ofvirk, sem við strídd-
um henni á. Við eigum eftir að
sakna margs t.d. 7. nóv. á ári
hverju er við mættum í afmæli
Ingu og hittum fjölskyldu
hennar og vini.
Minningabrotin birtast hvert
af öðru, Inga og Leifur að
heimsækja okkur í sumarbú-
stað, þau að koma úr fjallaferð.
Ég lít út og segi: „Björn, er
hún virkilega í stuttbuxum og
hælaháum skóm?“ „Já, að sjálf-
sögðu þetta er Inga.“ Önnur
mynd, það var bankað hjá okk-
ur í Tåstrup á heitum sólar-
degi, við förum bæði til dyra og
úti standa hjónin, Inga í stutt-
buxum og hlírabol, alsett litlum
brúnum skellum. Leifur ýtir
henni fram og segir svo glott-
andi:
„Björn minn, átt þú terpent-
ínu? Ingu minni fannst ég held-
ur hægur við að mála grind-
verkið og snaraðist út til að
drífa það af með þessum afleið-
ingum.“ Ógleymanleg er ferð
okkar fjögurra til Berlínar fyrir
þremur árum. Eiginmennirnir
rýnandi í kort undir ljósastaur
til að finna rétta leið á hótelið,
Inga mín gat ekki beðið eftir
því en tók á rás með mig í
hjólastólnum og varð ég að
halda mér fast, en á hótelið
komumst við.
Ég veit að það eru þessar
óteljandi minningar um vináttu,
tryggð og ógleymanlegar sam-
verustundir í tæp 50 ár sem
munu milda sorgina og sökn-
uðinn.
Ég kveð Ingu mína full
þakklætis og bið henni bless-
unar í nýjum heimkynnum, þar
sem við vorum báðar vissar um
að hittast á ný.
Við Björn biðjum algóðan
Guð að styrkja Leif, Ólöfu
Ernu, Elínu Ísold og Bergþór í
þeirra miklu sorg og biðjum
þess að birti til og minning-
arnar lifi, huggi og græði.
Anna Sigríður Árnadóttir.
Andlát Ingu kom ekki beint
á óvart, því það var ljóst fyrir
nokkru síðan í hvað stefndi. At-
burðarásin var hröð. Engum
hefði hugkvæmst að Inga yrði
næst til að hverfa úr Kaup-
mannahafnarhópnum. Leifur
orðaði þetta nýlega svo:
„Hverjum hefði dottið í hug að
Egill yrði fyrstur til að kveðja
og síðan Inga, þetta glaða og
hressa fólk?“ Lífið kennir
manni að dauðinn spyr ekki að
því hver sé næstur. Dauðinn
mætir þegar hann vill hvort
sem okkur líkar betur eða verr.
Inga var góð og einstök
kona. Hún hafði ekki þörf fyrir
að láta á sér bera út á við en
inn á við var hún sannur vinur
vina sinna, hjálpsöm, skemmti-
leg, glaðvær og einlæg. Inga
var dul á innstu tilfinningar
sínar. Ég er þakklát fyrir að
hún leyfði mér að eiga hlutdeild
í lífi sínu í andstreymi.
Ég á Ingu margt að þakka. Í
gamla daga þegar við Egill vor-
um í húsnæðisvanda í Köben þá
fengum við inni hjá þeim hjón-
um, Ingu og Leifi, í talsverðan
tíma. Það fannst Ingu sjálfsagt
og hún sagði bara „fyrirgefðu“
þegar við þökkuðum þeim fyrir.
Inga var ómissandi þegar veisl-
ur voru haldnar. Smurbrauði
Ingu gleymir enginn. Inga
smurði ekki bara í veislur fyrir
okkur Egil heldur kom hún líka
að veisluhöldum margra vina
minna og vandamanna. Alltaf
boðin og búin. Ég gleymi aldrei
þegar við Egill ásamt Leifi
undirbjuggum 50 ára afmæli
Egils á Smurbrauðsstofu Ingu.
Það var svo gaman hjá okkur.
Inga stjórnaði okkur hinum
með röggsemi, við lærðum að
gera ostapýramída, alls kyns
döðlu- og skinkurúllur. Við
hlýddum henni, við tvær hlóg-
um á meðan mennirnir okkar
rifjuðu upp gömul kynni, ferða-
lög og sögðu brandara.
Nú er komið að leikslokum.
Elsku Leifur, sorgin er þung
og ristir djúpt og sár söknuður
tekur smám saman við. En lífið
heldur áfram.
Þú veist jafnvel og ég að
makar okkar hefðu óskað þess
að við reyndum að halda í
gleðina og njóta lífsins á meðan
við erum sjálf hér og verið mik-
ilvæg fyrir þá sem okkur þykir
vænt um. Vonandi getum við í
Kaupmannahafnarhópnum veitt
þér stuðning. Við fjölskyldan
sendum þér, Ólöfu, Bergþóri og
Elínu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guðfinna Eydal.
Menn halda stundum skammt á leik-
inn liðið,
er lífið dregur tjaldið fyrir sviðið
og skilur milli skars og kveiks.
En stór og fögur stjörnuaugu skína,
Er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks.
(Davíð Stefánsson)
Við kynntumst öll í Dan-
mörku fyrir um það bil 50 ár-
um, sum fyrr, önnur síðar og
með okkur tókst ómetanleg vin-
átta sem við höfum ræktað síð-
an, með ýmsu móti, þorrablót-
um, sumarferðum og
samverustundum hér og hvar.
Í upphafi vorum við 17 í
„Kaupmannahafnarhópnum“ en
nú er tekið að kvarnast úr hon-
um, Egill Egilsson kvaddi 2009
og söknum við hans enn sárt.
Nú hefur Inga vinkona okkar
haldið til annars heims. Enginn
hefði trúað því að hún yrði
næst til að kveðja hópinn, eins
hraust og hún hafði alltaf verið.
Hún var ómissandi við veislu-
höld með sitt góða smurbrauð
og í allri matargerð, drífandi ef
eitthvað stóð til, alltaf glöð og
kát. Nú er smitandi hláturinn
hljóðnaður, við sitjum hnípin
eftir og söknuður fyllir huga
okkar.
Við þökkum Ingu allar góðu
og skemmtilegu samverustund-
irnar og biðjum henni bless-
unar á nýrri vegferð. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við
Leifi og fjölskyldunni allri.
f. h. Kaupmannahafnarhóps-
ins
Björn Helgason
Elín Ingibjörg
Kristjánsdóttir